zaterdag 24 februari 2018

Winterse Slangenburgse trailrun 2018

Walter Vaags (links) en Dirk Vreman
De Slangenburgse trailrun in IJzevoorde (bij Doetinchem) was dit jaar aan de vijfde editie toe. Het is een altijd mooie run door de mooie bossen van het landgoed rondom kasteel Slangenburg. De organisatie is klein, maar zet altijd een perfecte wedstrijd neer. Doordat er geen heuvels zijn is het ook een mooie run voor beginners en voor wedstrijdlopers is het een hele snelle race. Als je tenminste niet de hele tijd tot over de enkels door de modder baggert, zoals twee jaar geleden. Ruim voor de start liep de kantine van de Plokkershutte al vol. Een grote groep van Ava’70 uit Aalten nam ongeveer de helft van de plekken in beslag, maar ook de Lopersvereniging Groenlo en de dames van Run4Fun Vragender waren duidelijk herkenbaar aanwezig. Ook een aantal survivalrunners  werd gesignaleerd. Uiteraard waren er veel mensen uit de regio aanwezig, maar af en toe was toch ook iemand die van wat verder kwam. Jammer dat niet meer mensen de weg weten te vinden naar dit pareltje op de trailkalender.

De stemming was zoals gewoonlijk uiterst ontspannen. Een bakkie koffie of thee, even samen naar het schaatsen op tv kijken en daarna maar eens de spullen in orde maken. Er werd druk overlegd over de kledingkeuze. De temperatuur was immers heel fris, net boven het vriespunt. Met wat wind erbij voelde het gemeen koud aan. Ik besloot om mijn windjackje aan te houden, de rits kon immers altijd nog open. De start was zoals gewoonlijk in groepen die per minuut startten. De elektronische tijdwaarneming zorgde er voor dat dit in het klassement weer rechtgetrokken zou worden. Ik startte samen met Henrie in de tweede groep. We deden het zoals gewoonlijk eerst maar eens rustig aan, even kijken hoe de benen voelen en hoe de vorm van de dag zou zijn. Dat betekende dat we door de snelle lopers van een aantal groepen ingehaald werden. Gelukkig was daar de ruimte wel voor.

Na een kilometer of vijf kwamen een aantal AVA-maatjes uit een eerdere groep aanhaken. Ik voelde me best goed en besloot met ze mee te gaan. De bospaadjes waren hard bevroren en leenden zich prima voor een hoog tempo. Bijna voor ik het in de gaten had stond ik in racemodus. Focus op de hobbels en bobbels en een lekker vlot tempo, de kilometers vlogen eigenlijk voorbij. Een mini-marsje dat ik van de trainer kreeg onderweg leverde naast een fysieke ook een mentale boost op. De eerste drankpost bij het kasteel nam ik nog even tijd voor een slokje en een hapje koek, maar daarna meteen weer gas er op. Dirk kreeg het na verloop van tijd wat moeilijker, maar Walter kon nog goed mee. De paadjes waren af en toe bezaaid met dennentakjes die nog overgebleven waren van de storm. Gevallen bomen waren voor het grootste gedeelte al afgevoerd, maar de sporen van de bosbouwers op de paden waren nog duidelijk aanwezig. Goed opletten dus om niet te struikelen op de bevroren sporen.

Maar ik voelde me prima, kon de tweede helft zelfs nog iets versnellen. Dat betekende wel dat ik alleen kwam te lopen, maar dat maakte niet uit. Waar ik afgelopen tijd relatief veel heb moeten afzien tijdens wedstrijden was het nu gewoon genieten. De vorm was terug en ik kon ouderwets gas geven, mooi toch? De laatste kilometeraanduiding  kwam al veel te snel in beeld. Nog even door het watertje, maar dat viel reuze mee. Net tot de enkels door het water, een paar jaar geleden kwam het nog tot halverwege de bovenbenen. Toch vonden veel beginners het blijkbaar een hele schok, als ik de verhalen achteraf hoorde. Eenmaal over de finish konden we gratis een lekkere kom erwtensoep pakken en zelfs de douches waren warm. Geweldige organisatie, ik zei het al. We zaten nog een tijdje in de kantine na te praten. Toen ongeveer iedereen van de club binnen was en zelfs de mensen die de lintjes opruimden na de laatste loper binnen kwam, werd het tijd om naar huis te gaan. Het was weer een heerlijke middag buitenspelen.

Andre Bleumink

Geen opmerkingen: