 |
| Henrie Drenthel |
Na de teleurstelling van de CCC al weer snel te boven te zijn gekomen volgt al snel weer de blik op vooruit. Een echt hoofddoel heb ik (nog) niet maar één van de doelen is om zoveel mogelijk regionale lopers enthousiast te krijgen voor het Trailrunnen. Na met een groep van 12 personen in juli al in de Ardennen te hebben deelgenomen had ik al vast een aantal lopen gevonden die met meerdere afstanden geschikt zijn om als groep te bezoeken. In oktober de Teutolauf, in januari Olne en in mei de Koning van Spanje trail in Gulpen. Kreeg ik kort geleden toch ook nog de uitnodiging om naar een nieuwe wedstrijd te komen, Maastrichts Mooiste op 26 september. De hoofdafstand is de 30 km lange Trailrun en ook nog de 10 km en halve Marathon waren mogelijk. Helaas waren vele AVA-coryfeeën al bezet door werk, wedstrijden in Berlijn en Velp, zodoende bleven alleen André Bleumink en ondergetekende over.
Zondag 25 september; raceday.
Om 05.50 uur opgestaan, op de zondagmorgen, pfoeh, afzien, maar ja, kost wat maar dan hei-j ok wat. Gauw wat gebunkerd en op klokslag 6.50 uur pikt André me thuis op. Het begint al licht te worden en met hier en daar nog wat mistflarden rijden we via Duitsland, over verlaten wegen naar Zuid-Limburg. Kwart voor negen komen we aan op het inmens grote terrein van de ENCI in Maastricht, pal aan de Maas aan de voet van de St. Pietersberg. Ruim op tijd voor de start van 10.00 uur. Zo vroeg zelfs dat de koffie er nog niet door is. Wel een voordeel dat de Dixies nog redelijk schoon zijn. Het Start/Finish-terrein ligt er geweldig mooi bij aan een meertje naast de afgraving. Geen gebouwen maar alles met tenten en aggregaten. Behelpen dus, maar dat hoort ook zo bij een echte natuur-Trail.
Klokslag 10 uur is de start en we schatten zo’n 125 à 150 deelnemers op onze afstand. De zon begint net over de berg heen te schijnen en het beloofd een prachtige dag te worden. Ideale loopomstandigheden. Het begin gaat door de groeve van het ENCI complex, waar normaliter geen toeschouwers worden toegelaten. Indrukwekkende afgravingen zijn er te zien. Andre gaat op het eerste, redelijke vlakke stuk iets harder van start dan ik gewend ben, maar dat geeft niet, heb me voorgenomen deze eerste run na de Mont Blanc vooral lekker te lopen. Even komt hij nog terug om een fotootje te schieten en daarna vervolgen we weer onze eigen weg. Na zo’n drie kilometer komen we de groeve weer uit en beginnen we aan de eerste beklimming van de Sint Pietersberg, het loopt makkelijk en heb eigenlijk niks te klagen. Na een kilometer of zes kom ik André weer achterop en we lopen gezamenlijk verder na een eerste doorkomst bij Start/Finish na ruim 7 kilometer . 40 minuten geeft de klok aan, da’s wel iets harder dan ik me had voorgenomen. Ga vanaf nu de vlakkere stukken iets rustiger aandoen.
We tippelen lekker verder en na 10 kilometer zit er een gemene klim in waar we dus ook echt aan het wandelen komen. Boven op de bult de eerste verzorging. Werd tijd ook want het is behoorlijk warm aan het worden met lokaal 25 graden op de teller. Hierna gaat het richting het fort van Eben-Emael, een Belgisch verdedigingsfort van net na de Eerste Wereldoorlog bestaande uit 17 bunkers welke met onderaardse gangen met elkaar verbonden waren. Ja, ja, je steekt wat op zo tijdens het lopen. Inmiddels zijn we ook de Maas al weer twee maal gepasseerd en het wordt dun met lopers voor en achter ons. Voor het gevoel lopen we ergens in de middenmoot. Net voor de laatste brug de tweede en laatste verzorgingspost met koeken, water en energiedrank. Vervang mijn lauw geworden water in de Camelbak en verder gaat het weer met de laatste 9 km . We zijn inmiddels de 2 uur ruim gepasseerd.
Hierna komt voor mij het zwaarste gedeelte van de dag ; een stuk van ruim 3 kilometer langs de Maas compleet over asfalt en pal in de zon. Als fervent asfalt-hater zakt mijn motivatie hier dan ook tot diep onder het nulpunt en geef aan André aan dat als hij wil hij er gerust van door mag gaan. Na een korte plaspauze, zo gezegd, zo gedaan, maar bij het afslaan van de Maas-kade kom ik hem toch weer achterop en gaan we gezamenlijk weer het bos in, joepie. Dit bos blijkt ze zuid-kant van de Sint Pietersberg te zijn en we hoeven nog maar zo’n 6 km tot aan de finish. Ook mijn tijdelijk asfalt-dip blijkt als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen. Het gaat weer lekker.
De laatste beklimming mag er wezen. Steile stukken, van het pad af recht omhoog. Velen krijgen het hier moeilijk en we passeren nog menig uitgeputte loper. Een klein lusje met klim nog met als toegift nog een lusje (ook met klim) als je de finish op 100 meter passeert en er weer lekker een paar honderd meter vanaf loopt.Na 3.19 uur komen we gebroederlijk over de finish en feliciteer ik André met zijn eerste solo-trail. Het was een prachtig evenement in een evenzo prachtige omgeving waarbij er zeker nog meer deelnemers op af zullen komen. Volgens de website zijn we 60e en 61e geworden waarbij er officieel slechts 88 deelnemers gefinisht zijn. Geen idee hoeveel uitvallers er waren. Het gebrek aan douches werd na afloop gecompenseerd door een verfrissende duik in het (ijskoude) water van de vijver.
De volgende uitdaging wordt zaterdagmiddag 15 oktober aanstaande want dan staat de Teutolauf op het programma met afstanden van 13 en 29 km . Vertrek ca. 10.15 uur. Tot dan.
Met vriendelijke sportgroeten,
 |
| De startnummers van de 30 kilometer lange Trailrun |
 |
| Andre Bleumink |
2 opmerkingen:
Henrie, je sluit de mail af met de volgende woorden: Je hebt wat gemist Geert!
En dat geloof ik graag; als ik het verslag zo lees en de foto's bekijk hebben jullie samen een prachtige dag gehad en zijn jullie weer een ervaring rijker. De komende jaren wil ik dan ook zeker nog weer een keer met jullie mee gaan. Bedankt voor het verslag en de foto's.
Het was inderdaad erg vroeg het bed uit op de zondagmorgen, maar zeker de moeite waard.
Het was mijn eerste langere trail en 30 km vind ik nog best een eind lopen. Bij de start liep ik eerst wat uit op Henrie, maar niet veel. Kon ik rustig even een foto maken. Het leek me goed om niet te snel te gaan en veiligheidshalve bij Henrie te blijven hangen. Van iemand met zoveel trailervaring kun je immers een hoop opsteken. Henrie liep vlot door en zo liepen we de hele weg samen. Het was echt een prachtig gebied. De St. Pietersberg kende ik alleen van de aardrijkskundeles, maar na een keer of 6 naar boven te zijn geklommen vergeet je hem niet meer. Af en toe een foto gemaakt, maar ik denk dat Geert er wel een paar meer gemaakt had ;-). De heuvels en de warmte begonnen in het laatste derde deel hun tol behoorlijk te eisen. Kuiten en bovenbenen protesteerden bij iedere steile helling behoorlijk, maar toch schoten we nog goed op.
Doordat we met zijn tweeën liepen vingen we elkaars dipjes een beetje op. Als ik alleen had gelopen had ik waarschijnlijk in het eerste makkelijke stuk al te hard gelopen, nu had ik net genoeg energie om over de streep te komen. Aan de spierpijntjes overal voel ik dat er nog wel ruimte is voor verbetering.
Alles bij elkaar een mooie ervaring, prima organisatie, mooi uitgezette route, lekker weer en de volgende trip met Henrie staat dus al weer gepland. Het zou leuk zijn als er nog wat meer liefhebbers meegingen.
Een reactie posten