Column: Erwin’s zin en onzin - deel 41

In de laatste kilometer loop ik nog een ‘goede bekende’ tegen het lijf, die ditmaal de taak van fotograaf voor zijn rekening neemt

Bernard zal trots zijn op de jongens!

Als moeder Lenie en ik voorbij tuincentrum Intratuin fietsen, barst de ellende los. Met emmers tegelijk komt de ijskoude regen naar beneden. Weer is de milieuvriendelijke fanatiekeling de dupe. De volgevreten dikke luiwammes die het verdomd om een keer de fiets te pakken, komt kurkdroog aan op camping Twee Bruggen, Terwijl de sportieveling doorweekt en onderkoeld  de vijf sterren locatie bereikt. Ik heb ook altijd pech, ze moeten altijd mij hebben!

Als ik, een tikkeltje chagrijnig, mijzelf enigszins droog heb gedept, begin ik met een geïmproviseerde warming-up. Al snel draait mijn humeur weer 180 graden. Ik tref veel vrolijke bekenden en ik begin ook wel zin in het wedstrijdje te krijgen. Lekker zes kilometer knallen over de camping en rond de Slingeplas. Als ik samen met mijn oom Tonny een rondje inloop, merk ik mijn stramme benen op. De avond voor de wedstrijd heb ik bij Ava nog enkele sprintjes getrokken op de baan. En hoewel ik mij trainer vertelde dat de training heel ontspannen verliep, ben ik eigenlijk veel te hard gegaan. Ik wilde mijn 15 en 16 jarige clubgenootjes natuurlijk wel voorblijven. Ik weiger van een puber te verliezen, zelfs in een training. Van diezelfde training pluk ik nu de rotte vruchten.

Direct na het startschot nemen Mark te Brake en Lars Duistermaat de benen. ‘Die zien we nooit meer terug’ denk ik bij mezelf. En dit klopt. De twee lopers, die gehuld zijn in een tenue van Easy Running,  zijn een maatje of acht te groot voor de concurrentie. Bernard zal trots zijn op de jongens. Ik heb eigenlijk geen idee over welke Bernard het gaat, maar hier hoor ik ze altijd over. Dus ik doe ook maar net alsof ik hem ken. Achter het topduo loopt een mooi groepje waar ook ondergetekende deel van uit maakt. Als we de camping aflopen, denk ik zoals ieder jaar: wat is deze camping toch godsgruwelijk groot. Ik wil mijn concurrenten het liefst meedelen wat ik van de camping vind, maar iets houdt mij tegen om deze ‘oude wijven-opmerking’ te maken. Op het, op sommige stukken gladde, parcours,  moet ik zo nu en dan een gaatje laten. Uiteindelijk verlies ik de aansluiting. 

Na vier kilometer vind ik toch een fijn ritme. Ik passeer nog een jongen in het zwart. Naast dat mijn ogen van een bedenkelijk niveau zijn, ben ik ook een prutser in het onthouden van gezichten. De jongen die ik passeer blijkt Miel Heusinkveld te zijn. Dit is één van de nieuwste aanwinsten van Ava’70. Hij loopt een belachelijk goede wedstrijd.

In de laatste kilometer loop ik nog een ‘goede bekende’ tegen het lijf. Deze persoon, waar ik uit bescherming de naam niet van noem, is na een week bierzuipen op Terschelling nog beroerder dan een gemiddelde aangespoelde jonge zeehond, dus hij neemt ditmaal de taak van fotograaf voor zijn rekening. Dit doet hij, het moet gezegd worden, met verve.  Hij geeft me nog een korte peptalk en ik vervolg mijn weg richting de camping. Ik finish in 22.19 min op een zevende plaats. In tegenstelling tot de wedstrijd op de vuilnisbelt kom ik nu redelijk fris over de finish. Als ik de uitslagen van vorig jaar bekijk, zie ik dat ik 50 tellen sneller ben dan in 2013.

Markie te Brake blijkt voor het derde jaar achtereen de wedstrijd te hebben gewonnen. In een schitterende tweestrijd blijft hij veelwinnaar Lars Duistermaat een handvol seconden voor. Mark noteert een schofterig snelle en jaloersmakende  tijd van 19.25 minuten. Deze prestatie vind ik nog mooier dan mijn eigen. Wat een geweldig resultaat van deze regio,  en wie weet in de toekomst, wel landelijke topper.