Het uitstapje dat NCK heet

Linda, Herlinda, Femke en Rienke

Naast hardlopen bij AVA’70, fiets ik sinds augustus 2018 soms ook mee bij de Peddelaars. Omdat wielrennen eigenlijk ook heel leuk is. Een mooie combinatie om deze twee sporten naast elkaar te beoefenen. Afgelopen zaterdag was het jaarlijkse NCK in Dronten waaraan ik, samen met Herlinda, Femke en Rienke namens de Peddelaars mocht deelnemen. NCK staat voor Nationale Club Kampioenschappen, welke worden verreden in de vorm van een ploegentijdrit. Damesteams mogen uit maximaal 4 rensters bestaan, waarbij er minimaal 3 rensters moeten finishen. De afstand die afgelegd moet worden is 34.3 km. Eind juni een appje met de vraag of ik mee wil doen aan het NCK? Pfff, ik ben nog geen jaar lid van de Peddelaars, zit net op de fiets. Manlief reageert gelijk enthousiast: Gaaf! Moet je doen! Mmm ja? Durf ik dat? Niet langer nadenken en gelijk maar reageren dat ik de uitdaging aan wil gaan. Waar ben ik aan begonnen?

Begin juli eerste gezamenlijke training, tempoblokjes bij Ruurlo. Iet wat onwennig gaan we van start, coach en trainer Han geeft tips en adviezen. Het begin is er. De week erop worden de plannen en verwachtingen besproken met de trainer. Begin van de avond wordt doel vastgesteld op niet als laatste eindigen. Als we weggaan staat er: gemiddelde van 40 km/u! Ergens daar tussen ben ik afgehaakt, ik laat het maar over me heen komen. Het is nog lang geen 28 september. Met een gevulde agenda met trainingen en een tas vol pillen verlaten we het huis van Han.

Augustus: De trainingen worden nu echt serieus. Tijdens de welverdiende vakantie van Han wordt trainer Peter ingevlogen. Ook hij laat ons flink over de Batsdijk trappen. De intervalblokken worden steeds wat langer en stiekem doet hij er nog wat extra minuten bij. Moe en met volle bovenbenen concluderen we dat we progressie boeken. Als team goed samenwerken en er ook nog plezier aan hebben. Nu begint het echt leuk te worden.

September: Het wordt professioneel! Trainen achter de auto bij Han. Hoe dicht kunnen we er achter? Zelf niet goed kunnen zien wat er aan komt, kwestie van vertrouwen dan maar. Vervolgens komen de oortjes uit het koffertje. Nu lijkt het net echt. Bemoedigende worden in het oor gefluisterd krijgen van de trainer die er rustig met de auto achteraan rijdt.

Zondag 15 september: generale, vandaag gaan we de volledige afstand, 35 km op tempo fietsen. Kofferbak gaat los, oortjes worden geïnstalleerd, tijdrithelmen worden uit de doos gehaald. Als Teletubbies gaan we van start. 35 km afzien, trappen tegen de wind, dikke boven benen maar stug volhouden want hé we zijn een team, kan ze niet laten stikken. Dan in de laatste km via je oortje Hélène Fischer horen met Atemlos... om uiteindelijk de woorden te horen: En klaar, goed gedaan dames. Gelukt en met een mooi gemiddelde! Dit geeft vertrouwen.

Zaterdag 21 september staat er een training in Dronten op het programma. Dit blijkt eigenlijk gewoon een gezellig dagje uit te zijn, lekker op het terras koffie met appeltaart en lunchen in het zonnetje. Ach en tussendoor nog even het rondje fietsen, parcoursverkenning: hoe lopen de bochten, waar fietsen als de wind uit die hoek komt maar bovenal genieten van het uitzicht op de dijk. Kortom een leuke dag, die goed is voor de teambuilding. Laatste week voor de race. Het weer slaat om, wind en regen, de herfst heeft zijn intrede gedaan. Laatste training wordt in de regen afgewerkt. Als het zaterdag maar niet regent.... Snelpakken worden geregeld, blitse sokken en overschoenen worden gesponsord door een anonieme sponsor (schijnt redelijk te kunnen masseren en met tape overweg te kunnen). 

En dan is het zover, zaterdag 28 september: De Dag, vandaag moet het gebeuren. Na een korte en onrustige nacht vertrekken we richting Dronten. De zenuwen gieren door ons lijf, bij de laatste rotonde twijfelen we nog even of we niet beter rechtsomkeert kunnen gaan. Wat staat er een wind! Als ware profs worden we opgewacht door de ploegleider en verzorgers. Tentje staat, stoeltjes zijn uitgeklapt. Eerste bidonnetje met ja met wat eigenlijk wordt ons aangereikt, braaf drinken we het op. Paar capsules als toetje na. Dan moet er in gefietst worden, halverwege worden we teruggeroepen en krijgen we tampons in de neus gedrukt, alsof we klare eucalyptus inademen en weer verder met in fietsen, wat nog niet meevalt met die watten in je neus.

Dan wordt het tijd om richting start te gaan. De beentjes worden nog even snel ingevet, zodat de spieren goed warm blijven. Twee ampullen met powerdrank mee, net voor we het podium opgaan horen we in ons oor: dames het is tijd voor de bomba. Ampul 1 wordt naar binnen gewerkt. Dan het podium op. Oef wat hoog, als ik dat maar durf. Tijd van nadenken is er niet, er wordt afgeteld en daar gaan we. De eerste paar km vol adrenaline van de spanning. Dan komen we in ons ritme. Echter voor even maar, we draaien de dijk op. Wat een WIND! We waaien bijna het Ketelmeer in. Hoe gaan we dit volhouden. Ik kijk op mijn tellertje, 18 km erop zitten, we zijn over de helft. Het moet lukken, volhouden. Keerpunt op de dijk, helaas geen wind achter. Tijd voor ampul 2, de turbo. We stampen door en dan eindelijk draaien we Dronten in en zien de finish. We hebben het gefikst en mooi als team kunnen fietsen. Euforie volgt, trots dat we het samen hebben volbracht.

Herlinda, Femke en Rienke: bedankt voor deze fantastische ervaring! Uiteraard zou dit alles niet gelukt zijn zonder de geweldige ondersteuning en begeleiding van Han, Peter en Geert. Dank! Volgend jaar weer?! We zullen zien, maar nu eerst weer de hardloopschoenen aan!

Linda Scholten