 |
| Een prachtige ervaring rijker en sterker op weg naar Rotterdam! |
Om half 11 staat het startschot gepland en dit
gebeurt met een bel, die normaliter de laatste ronde aangeeft. Daar wordt je
natuurlijk ook al niet zekerder van… de laatste ronde…… Afijn, het peloton zet
zich rustig in beweging en dan gebeurt er ook direct iets opvallends. Het
gekeuvel zwelt enorm aan en de gezellige babbels houden maar niet op. Waar de
Aaltense geelhemden ook opvallend lang bij elkaar blijven, blijkt Frank Roos de
eerste dissident, die het hazenpad kiest. Een inhaalrace volgt, maar niemand
heeft hem later nog weergezien. In de uitslagenlijst kwam hij aanvankelijk ook
niet voor, dus al snel ging het verhaal, dat hij mogelijk wel eens een bochtje
of wat afgesneden zou kunnen hebben. Uiteindelijk volgde er toch nog een
handgeklokte eindtijd, maar deze heeft naar hij alle waarschijnlijkheid zelf
bij de organisatie doorgegeven. Tsja, er zijn er voor minder geroyeerd als lid
bij dergelijke valsspelerij, dus het wachten is op de foto`s, die als
bewijsmateriaal moeten dienen.
Het parcours onderweg is meer dan prachtig. Het lint
runners slingert zich door de bossen en over de paden en wordt daarbij langer
en langer. Het is duidelijk ieder voor zich en de praterij is er bij de meesten
na een kilometer of wat wel vanaf. Het blijft maar heuvelop en heuvelaf gaan,
waarbij de beentjes het inmiddels al aardig te verduren hebben. Bij de 11
kilometer is er hoog bezoek, want een aantal Schotse Hooglanders hebben zich
gemeld als toeschouwer en het biedt de dravers even een fijne afwisseling. De
eerste drankpost is ook aanstaande en de bekertjes met water en de stukjes
banaan vinden gretig aftrek. Dit blijkt ook noodzakelijk, want er volgen een
paar hele stevige klimmetjes en met name het geploeter tussen een rij bomen
door vragen om oplettendheid. Er zijn immers bovengronds meer wortels te zien
dan je lief zijn, tussen de enkels en knieën hebben het bijzonder zwaar bij
deze afmatterij. Het einde van het avontuur was nog niet in zicht, want er
volgden nog een paar zandduinen en modderbaden, die er door de regen van de
afgelopen weken zeker een flink stuk groter op zijn geworden. In sommige
gevallen was omlopen geen optie, dus dan er maar voorzichtig door heen. In de
slotfase ging het even wat gemakkelijker en toen we nog even door de grootste
speeltuin van Dieren mochten huppelen, kwam de finish van de halve marathon
daad werkelijk in zicht.
De AVA`70-delegatie druppelde binnen en iedereen had
zo zijn eigen verhaal. Tonny Baten had onderweg zijn flinke voorraad gelletjes
naar binnen gewerkt en dit gaf hem in de slotfase vleugels. Het kan dus ook zo
maar Red Bull zijn geweest. Wim Brinkman toonde zich een uitstekende coach en
had vooral oog voor de prestaties van zijn pupillen en zag dat het goed was. De
4 “Kobusyounsters” maakten hun debuut op de trail en dat verliep meer dan
voorspoedig. Maarten ten Barge blijkt naast fietsen ook heel goed te kunnen
lopen. Als padvinder kon hij zich natuurlijk ook fijn uitleven in de bossen en
wist daar dan ook wel raad mee. Guido Kraayenbrink toont zich een begenadigd
talent, waarvan je de indruk krijgt, dat hij vandaag of morgen echt los komt en
dan kunnen er nog wel eens hele spannende eindtijden uitrollen. Grote vraag bij
de deelnemers aan de Jutbergtrail was bij voorbaat of de knie van Henkjan
Wieberdink de aanslagen goed zou verteren. Bij de reguliere trainingen ging het
goed, maar dit was natuurlijk wel even ander werk. Met een brede glimlach rende
hij richting de finish en de kenners wisten genoeg: dat zit wel snor. Marloes
Wensink was de enigste dame in het AVA`70-gezelschap, maar liet wel even zien
dat er met haar niet te spotten valt. Na het passeren van de eindstreep blies
twee keer een beetje extra lucht uit, gaf vervolgens haar clubgenoten een
high-five en rebbelde verder, waar ze voor de start was opgehouden. Wat een
klasbak is dat!
Iemand die je de kachel ook niet aanmaakt is Walter
Vaags, hoe mooi is dat. De molenmakker liet na afloop weten dat hij toch maar
mooi weer een dikke 300 hoogtemeters had gemaakt en was daar zeer content mee.
Opvallend genoeg hadden de meesten er wat minder, maar dat zal ongetwijfeld met
zijn lengte te maken hebben. “Als ik loop, dan loop ik! ”Nu al legendarische
woorden van Geert Wevers, die eerlijk bekende, dat de heuvels af en toe hoger
waren dan zijn gestel aan kon. Dat hij de enigste was, die af en toe moest
wandelen, daar baalde hij zelf na afloop
gruwelijk van. Zeker toen hij hoorde, dat nestor Theo Stronks de hele halve
marathon kon blijven hardlopen. Hij had echter wel totaal andere problemen
gekend. Zo was in een modderpoel zijn rechterschoen blijven steken en dat
betekende dus, dat hij terug moest en slechts met het nodige geweld zijn slof
had weten los te rukken. Gelukkig kwam zijn strikdiploma goed van pas, maar
anders was er wel heel zuur een einde gekomen aan zijn trailavontuur. Theo
kende echter nog meer malheur, want bij het finishen constateerde hij toch ook
foeterend, dat hij een drankflesje in de strijd had verloren. Bijna huilend,
verliet hij hoofdschuddend de arena. Een warme douche in een privé-kleedkamer,
maakte veel, zo niet alles weer goed en bood hem fijn de gelegenheid om alle
ellende van zijn inmiddels ranke lijf te spoelen.
Nagenietend in het clubhuis van de wedstrijd en
lurkend aan een ballenloos tomatensoepje, verscheen ook ineens clubmaat Gijs
Oosterholt in het vizier. Iedereen was in de veronderstelling dat de
sympathieke krachtpatser een winterslaap hield, maar dat bleek niet helemaal te
kloppen. Hij had dit jaar een paar keer wat gerend met de hond, dus niets stond
de deelname aan de dikke 30 (!)kilometertrail in de weg. Na een voortvarende
start, moest hij in de slotfase toch wel wat gas terug nemen en zelfs af en toe
een wel hele trage pas maken. Dat mocht echter de pret niet drukken, aldus de
triatleet, die binnenkort zijn rentree zal gaan maken op de baan. Waarvan acte! Ook René Wenting meldde zich in het AVA`70-kamp. In
voorbereiding op de halve marathon van Berlijn gebruikte hij de 15
kilometertrail als testmoment en dat was een verstandige keuze, zo gaf hij aan.
De talloze zweetparels op zijn voorhoofd gaven aan, dat hij in ieder geval
verschrikkelijk zijn best had gedaan.
Met een tas vol mooie ervaring verliet het Aaltense
gezelschap het sportcomplex en net voor het vertrek was men toch ineens getuige
van een opmerkelijk, noemenswaardig voorval. De meest ervaren loper van het
hele spul had gehoord, dat het verschrikkelijk belangrijk is om na een zware
hardloopprestatie de motor van goede brandstof te voorzien. Waarschijnlijk
heeft Theo de boodschap niet helemaal begrepen, want hij haalde uit zijn auto een
blik motorolie, deed de motorkap open en vulde de motor bij met een litertje
brandstof. De gezichten van de omstanders, sprak uiteraard boekdelen… De Jutbergtrail in Dieren heeft aangetoond dat het
gezelschap van AVA`70 zaterdag ruimschoots bestand was tegen de elementen van
de natuur. Een prachtige ervaring rijker en dichter en sterker
op weg naar Rotterdam!
Frank Roos
Geen opmerkingen:
Een reactie posten