Klavertje 4 Marathon in Olne (België)

Tracey Jewell, Evelien Hillen en Henk Lammers

Wat bezielt een mens om half januari in de Ardennen mee te gaan doen aan een hardloop trail? 

Deze vraag stel ik mijzelf zondagmorgen als ik rond half acht het gordijn van onze hotel kamer open doe en zie dat het flink sneeuwt. Tegelijkertijd denk ik ook aan Peter, Evelien en Henk die vanmorgen vroeg rond 6 uur in Aalten in de auto zijn gestapt om ook deze kant op te komen, om samen met ons mee te doen aan de trail Klavertje 4 in Olne. In de loop van de dag zal ik nog een aantal keren aan bovenstaande zin denken.

Maar nu eerst het verslag: Zaterdagmiddag rond een uur of 3 vertrekken we met twee auto’s naar Olne in de Belgische Ardennen. In de ene auto zit de familie Drenthel namelijk Claudia ,Henri en Jamie, en Gerrit te Lindert. Auto twee wordt bemand door Tracey Jewell en haar moeder (extra overgekomen uit Engeland) en Wim Brinkman. Na een voorspoedige reis hebben we nog even op de Duits/Belgische grens koffie gedronken (natuurlijk met wat er bij). Rond een uur of zes waren we op plek van bestemming en zijn we naar de mooie nieuwe sporthal in Olne gegaan om ons startnummer en overnachtings coupon op te halen.

Het startnummer ophalen was een fluitje van een cent (ook het inschrijfgeld 8 euro voor een marathon) maar de problemen kwamen bij de overnachtings coupons, er was namelijk volgens de organisatie niet gereserveerd. Henri wist echter zeker dat hij dit wel op internet had gedaan maar het bleek dat dit niet werkte en dat je een mail had moeten sturen. Wat te doen nu? Je kon merken dat de organisatie het ook erg vervelend vond en er werd zelfs spontaan hulp aangeboden om bij hun in huis te komen slapen (of gelde dit alleen voor de dames?).

Omdat je met een volle buik beter kunt nadenken, besloten we om eerst maar te gaan eten bij de plaatselijke pizzeria.  Hier stond onze tafel al klaar en werd "monsieur Henri " door iedereen welkom geheten. Het eten was meer dan voortreffelijk en het personeel was ook al op de hoogte van ons overnachtings probleem en kwam al met diverse mogelijkheden. Via allerlei moderne media technieken, zoals Tom Tom, internet en mobiel werd er in de buurt een hotel gevonden dat ook nog kamers vrij had en dit werd dan ook snel gereserveerd. Na de maaltijd richting het hotel, daar aangekomen werden de kamers verdeeld en onder het genot van een drankje werd de dag geëvalueerd en vooruit gekeken op de zondag, DE TRAIL

En toen was het zondagmorgen, na een stevig ontbijt (wat goed verzorgt was). En de nodige discussies over welke kleding geschikt zou zijn voor de extreme weersomstandigheden, zijn we richting Olne gegaan, waar we op de parkeerplaats ook Peter, Evelien en Henk tegen komen. Ook hun vertelden al over hoe het onderweg was geweest en dan het erg glad was op bepaalde plekken.Binnen in de sporthal was het al erg druk en het bleek dat ongeveer 700 andere lopers met ons het avontuur aan zouden gaan. De wedstrijd bestaat uit 4 verschillende rondes van 12-11-10-9-km en na elke ronde kom je terug bij start/finish, hier beslis je dan of je doorgaat of stopt. 

Rond kwart over 10 begint men te lopen, dus het startschot zal wel zijn gegeven en ook wij beginnen. Al snel hebben we zelf groepjes gemaakt, Tracey met haar moeder (die een aantal kilometers mee loopt) Henk en Evelien en Gerrit, Peter, Henri en Wim. Verbaast kijk ik om mij heen en zie zelfs bikkels in korte broek en t-shirt, maar ook mensen ingepakt als Eskimo, hardlopers samen met de hond, van alles. Na een paar km komen we de eerste uitvaller al tegen met een flink bloedende knie maar wij gaan gestaag door.

Wat je onderweg tegen komt is moeilijk te beschrijven, hopelijk zijn er foto’s van om het te begrijpen maar padjes die vorig jaar door de vele regen berg riviertjes waren geworden, zijn nu spek gladde afdalingen door de sneeuw en het ijs. Na eerst sneeuw begint het later ook nog te ijzelen en al snel zijn de haren bevroren maar het lopen valt ons niet eens tegen. Na de eerst ronde worden we opgewacht door Claudia en Jamie, die ons echt alle rondes hebben opgewacht ondanks de kou HULDE hier voor.

Iedereen van ons beslist zelf wat hij kan en wil lopen, zeker onder deze omstandigheden. Belangrijk is heel te blijven. Tracey loopt er 2, altijd nog 23 km.  Peter, Evelien en Henk lopen er 3 goed voor 33 km (en zeker de 3 de ronde is zwaar want hier zit een heel lange zware klim in) en Gerrit, Henri en Wim maken de klaver helemaal vol. Henri en Wim lopen samen en Gerrit besluit om in eigen tempo te lopen, wat hij geweldig doet.

Na afloop lekker naar de warme douche, maar helaas worden we al gewaarschuwd door de anderen dat het water koud is!!! Ondanks de nieuwe sporthal werkt de warm waterketel nog niet en ik kan u vertellen het water is niet koud maar ijskoud. Na een heerlijk biertje de terug weg begonnen en ook dit was een ware trail run. Gelukkig dank zijn de goede chauffeurs Henri en Peter zijn we rond een uur of 7 weer veilig thuis, nog nauwelijks beseffen wat deze zondag ons allemaal heeft gebracht.

Terug komen op de zin boven dit verhaal: Ik denk dat het toch iets in ons is dat je je zelf wilt bewijzen en dat blijkt, als je echt iets wilt je veel meer kunt dan je zelf denkt. Maar ook het genieten van de natuur en de onberekenbare elementen hier van, maakt deze run (en deze zondag) speciaal.

Sportieve groet Wim Brinkman

Henrie Drenthel en Wim Brinkman

Peter Kroesen en Gerrit te Lindert

Henk Lammers en Claudia Drenthel