Column: Erwin’s zin en onzin - deel 26

Trainingskamp 2013 Meppen (D) 

In de huid kruipen van Mo Farah

Emil Zátopek, Haile Gebrselassie, Mo Farah en Erwin Wamelink. Een fenomenaal mooi rijtje namen uit de hardloopgeschiedenis. Nou oké, die laatste naam hoort daar misschien niet helemaal thuis. Toch kruip ik volgende week voor even in de huid van een topsporter om te ervaren hoe het is om een ‘pro’ te zijn.

Toen ik nog piepjong was, zeg maar een jaar of negentien, droomde ik ervan om ooit de Olympische marathon te lopen. Als lange blanke man zou ik die kleine Afrikaantjes wel eens laten zien wat hardlopen is. Als je wat ouder wordt, zeg maar een jaar of twintig, kom je erachter dat die jeugddroom misschien niet gaat uitkomen. Je stelt je doelen bij. Nu droom ik ervan ooit een podiumplaats te behalen bij de Wim Lebbink Herfstlopen in Wehl. Ook dit gaat nog een hels karwei worden.

Om toch een wat dichter tot mijn jeugddroom te komen, verkas ik volgende week naar Duitsland voor een heus trainingskamp. Niet alleen, maar met zo’n 35 andere atleten. Trainen en eten als een topsporter. Twee keer daags de atletiekbaan op voor een training. Krachttrainingen, core stability, duurloopjes, tempotrainingen. Alles komt aan bod.

Iedere ochtend gaat de wekker al vroeg. Rond een uur of zeven. Traditiegetrouw begint de dag met een stervenskoude ochtendduik. Deze duik gebeurt bij voorkeur in een vieze sloot met stilstaand water. De bodem mag niet zichtbaar zijn. Na de duik heb je vaak nog twee uur jeuk, maar och je krijgt er zoveel weerstand van. Vervolgens is het tijd om te bunkeren alsof je ingesneeuwd raakt. Koolhydraten stapelen noemen topsporters dat. Als je zo vol zit dat je bijna niet meer kunt lopen, heb je voldoende gestapeld. Even die acht kaiserbroodjes laten zakken en dan op naar de atletiekbaan. ‘Hoogmoed komt voor de val’ zeggen ze wel eens en die uitspraak kan ik beamen. De eerste trainingen ga je volle polle, met alle gevolgen van dien

Na drie dagen word ik ongetwijfeld weer jankend wakker van de spierpijn. Vorig jaar was dat ook al zo’n ramp. Ik verzuurde al wanneer ik een kopje koffie inschonk. Na vier dagen was traplopen onmogelijk en na dag vijf resulteerde een klein stiekem scheetje al in kramp in mijn hamstrings. Als een gans die net met een trechter is volgestouwd met rotzooi, waggel ik rond.

Ondanks de spierpijn is het altijd weer een bijzondere ervaring. Eén week lang leef ik gedisciplineerd en vooral met regelmaat. De enige regelmaat die ik normaal heb, is dat ik regelmatig een zak chips lostrek. Ik moet eerlijk toegeven dat mijn lichaam tijdens de eerste twee edities van het trainingskamp enigszins van slag was door de plotselinge gezonde levensstijl. Bier, patat, chips en wat al niet meer staan deze week namelijk op de zwarte lijst. Mijn lichaam moet de eerste paar dagen altijd even ontgiften van mijn strenge dieet waar ik mij in het ‘normale’ leven aan houd.

Als het trainingskamp erop zit heb ik waarschijnlijk weer veertien dagen nodig om weer helemaal te herstellen. Vervolgens moet er gepresteerd worden in wedstrijden. In ieder geval, dat schijnt het hele idee van zo’n kamp te zijn. Of het trainingskamp bij mij ook het gewenste effect heeft is maar zeer de vraag. Toch vind ik het fantastisch om even in de huid te kruipen van Mo Farah of Haile Gebrselassie. Om even een topsporter te zijn. Daarna staat deze matig getalenteerde atleet gewoon weer met beide beentjes op de grond  en laat ik het topsportleventje weer voor een jaartje voor wat het is.