Column: Erwin’s zin en onzin - deel 93

Het Comomeer

Home sweet home

4.550 reiskilometers, 14 steden, 13 verschillende slaapplekken, 6 landen, 5 talen en 4 verschillende munteenheden. Als ik die cijfertjes even goed analyseer lijkt het alsof ik drie maanden heb rondgezworven door Europa. Niets is minder waar. Dit hele pakket heb ik, samen met mijn reismakker Davey, in 15 dagen gepropt. We hebben het begrip ‘leven vanuit de koffer’ tot een hoger plan getild. Als twee cityhoppende Japannertjes zijn we van de ene na de andere locatie gesjeesd. Na een aantal dagen was ons besef van tijd of plaats volledig weggeëbd. In Venetië wilde ik de koffie afrekenen met 10 Poolse Zloty en in Wenen waren we tevergeefs opzoek naar de Brandenburger Tor. Al met al; een reis om niet snel te vergeten.

Na het ‘debacle van Turijn’ zijn we de volgende ochtend uit pure frustratie vertrokken naar het Comomeer. Na een adembenemend mooie treinreis door het Alpenland komen we aan bij een gezellig hostel. Het uitzicht is één grote ansichtkaart. Als je een krachtige straal hebt, kun je vanaf onze kamer zo in het meer pissen.  ’s Avonds komen we aan de praat met een bejaarde, wijndrinkende en wietrokende, Israëliër. Hij weet ons alles te vertellen over de Nederlandse artiest Ron Rettich. Mij volledig onbekend maar deze violist blijkt een goede vriend te zijn van de grappige en broodmagere Israëliër. De populariteit van het hostel is zo groot dat het voor ons helaas niet mogelijk is om nog een nacht te blijven. Na een tussenstop in Milaan reizen we eindelijk af naar Zwitserland. Dit land staat hoog bij ons op het lijstje en nu is het zover. We vinden een hotel in Lausanne, nabij het meer van Geneve. Lausanne is de Olympische hoofdstad. Hier zetelt het IOC en het officiële Olympische Museum is in de franstalige stad gehuisvest. Al snel komen we erachter dat Zwitserland één heel groot nadeel heeft; het is schofterig duur. Voor twee plastic bekers bier tikken we 14 euro af, een doodsimpele Pizza margherita kost ons 17 euro en een half litertje cola in de supermarkt gaat voor drie euro over de toonbank. In Lausanne brengen wij sportliefhebbers vanzelfsprekend een bezoek aan het museum. Het is een paradijs voor sportliefhebbers. Uren dwalen we rond door het prachtige gebouw. 

De volgende dag stappen we in een klein treintje dat ons binnen een uur van Montreux (300m) naar Rochers de Naye (2045m) brengt. De tocht bevat een hoog ‘Rail Away-gehalte’, met als hoogtepunt het uitzicht vanaf het hooggelegen Alpendorp. Na drie dagen Zwitserland zijn Davey en ik het eens over het feit dat het een prachtig land is, maar ik moet iedereen met klem afraden om er naar toe te gaan. Het is domweg niet te betalen. Oostenrijk, Zuid-Duitsland of Noord-Italië zijn meer dan voortreffelijke alternatieven.

Als we, volledig platzak, Zwitserland verlaten staan er nog twee dagen Duitsland op ons te wachten. Bestemming één is Freiburg, midden in het Zwarte Woud. Wederom een verassend mooie locatie. Deze middeleeuws ogende studentenstad wordt omringd door hoge bergen en grote bossen. En niet geheel onbelangrijk, na het financiële drama van Lausanne, hebben we hier een grote schnitzel en een berg patat voor minder dan negen euro. De laatste stop voor de Nederlandse grens is Keulen. We brengen een ‘verplicht’ bezoekje aan de wereldberoemde Dom van Keulen en daarnaast besteden we onze laatste uurtjes aan een avondje doorhalen in een duistere ondergrondse discotheek en houden we onze eigen ‘Currywurst-test’.

Het was een prachtige ervaring en – wellicht – voor herhaling vatbaar. Uiteraard dan in een ander deel van Europa. Bij dezen wil ik ook even zeggen dat vanaf volgende week het normale rooster weer van kracht is en dit betekent dat mijn columns hoogstwaarschijnlijk weer een keer op tijd worden aangeleverd.  

Rochers de Naye (Alpen)