 |
| Bekende Achterhoekers aan de start in Gulpen |
Op zich wel een goede zaak dat er niet
nog meer liefhebbers worden toegelaten, het zou immers een flinke druk leggen
op een relatief klein gebied, waar ook nog andere recreanten gebruik van willen
maken. Het betekende wel dat ik al bijtijds achter mijn laptop zat om de
inschrijving te doen. Ook meerdere trailmaatjes uit de buurt hadden een plekje
weten te bemachtigen. Een aantal deden de 19 km en de meesten kozen voor de 37
km, de koningsafstand.
Enkele weken voor de start maar eens
rond gemaild om een carpoollijstje op te kunnen stellen en toen bleken Mark en
Rik zich van de 37 naar de 19 km te hebben overgeschreven wegens blessures en
gebrek aan training. Hierdoor bleek er één auto gevuld te kunnen worden met 19
km (LVG en AVA)lopers en eentje met 37 km lopers. Dat was mooi meegenomen,
zeker gezien het verschil in starttijden. Hierdoor kon ik ietsje langer blijven
liggen. Hoewel, vertrek op zondagmorgen iets over 7:00 is ook niet echt laat
natuurlijk.
De reis naar Gulpen met Christian en
Peter verliep vlot en gezellig en eenmaal aangekomen troffen we nog net onze
maatjes voor de start. Het was prima weer ‘s morgens en het hele terrein was
dan ook gevuld met lopers van de diverse afstanden die lekker aan de klets
waren en uiteraard kijken en vergelijken van de outfits. Een kleurrijk
gezelschap was het in ieder geval zeker, trailrunners zijn niet bang om in een
opvallende outfit aan de start te staan. Henrie stond al op de camping en kwam
na een rustig ontijtje voor de camper rustig aanlopen. Ook mijn oude
trainingsmaatje Freddie was er met zijn vrouw en zo sprak ik voor de start nog
een heleboel bekenden. Het is een klein wereldje…
Nadat we de 19 en 9 km lopers bij de
start hadden aangemoedigd mochten we zelf naar het startvak. Henrie en ik
zochten als gewoonlijk een plekje in de middenmoot, Peter wilde in ieder geval
een tijd met ons meelopen. Christiaan en Freddie stonden weliswaar bij ons voor
de start, maar die gingen lekker in hun eigen tempo lopen (sneller dan wij
dus). Na een kort woordje van de wethouder (waar niemand iets van gehoord of
onthouden heeft) was het dan zo ver, het startschot klonk en weg waren we.
Bij de KvS betekent dat niet dat je
eerst even rustig op gang kunt komen, nee hoor. Na een rondje van een paar
honderd meter om het terrein heen mochten we meteen een lang stuk vals plat
overwinnen en dan meteen na een afdaling gaat het weer steil omhoog. Hartslag
en ademhaling stonden al ver in het rood, om van de protesten in de kuiten maar
niet te spreken. Maar na een paar van dat soort heuvels en afdalingen begon het
gelukkig te wennen. Het ritme begon te komen en de drukte in de meute lopers
begon minder te worden toen het veld zich wat meer verspreidde.
Henrie en ik liepen in een spaarstandje,
we kennen het parcours immers en we wisten dat het een redelijk uitdagende
ronde was. Bovendien hadden we bedacht dat het ook wel eens leuk zou zijn om
niet compleet uitgewoond over de streep te komen. Peter kon goed meekomen, hoewel
hij er wat harder voor moest werken. Tot de eerste verzorgingspost liep het
eigenlijk perfect volgens plan en we genoten volop van de klimmetjes, de mooie
technische afdalingen en de mooie uitzichten over de fris groene velden en
bossen.
Ondertussen kletsten we wat met deze en
gene die we inhaalden of die ons inhaalden. Je komt soms bijzondere mensen
tegen. Deze keer kwamen we in gesprek met een man met een ovedreven grote
rugzak. Hij bleek aan het trainen te zijn voor een tocht over een coastal trail
in Wales, hij ging deze zonder support afleggen deze zomer. Dan hebben we het
over 1400 km maar liefst. Ook kwamen we Tiny Raaymakers tegen, met zijn 69 jaar
nog steeds extreem enthousiast over het hardlopen in het algemeen en zeker in
staat om er een heleboel lopers van de helft van zijn leeftijd compleet uit te
lopen. Ook het feit dat er tegenwoordig heel veel dames aan trails meedoen
stond hem zeker aan.
Na weer een lange klim waren we Peter
kwijt geworden en liep het groepje dames waar we gezelschap van hadden soms
voor en soms achter ons. Zoals vaak gebeurd liepen we dus eigenlijk weer lekker
rustig met zijn tweetjes. Af en toe passeerden we iemand of werden we
gepasseerd, maar dat gebeurde steeds minder vaak naarmate we verder in de race
kwamen en het veld verder uit elkaar getrokken werd.
Na de laatste verzorgingspost op 24 km
was het weer er niet beter op geworden. Wat tot dan toe een prachtig loopweer
was, zelfs wat warm, werd nu vervangen door een lichte miezer. Eerst nog lekker
verfrissend en helemaal niet verkeerd, maar gaandeweg ging het over in regen.
En de regen werd een stevige bui. Regen in combinatie met de Limburgse löss
levert een ondergrond op die extreem glibberig is. Zo ook nu. Het werd er niet
gemakkelijker van op deze manier. Maar ook weer niet zo zwaar dat we de moed
lieten zakken. We hadden immers de hele tijd wat energie gespaard en dus nog
genoeg over om met de glibberige ondergrond om te gaan.
In de laatste 5 kilometers kwamen weer
een paar dames bij van het groepje. Sterke dames dus! Hobbelend en glibberend
over een schapenpaadje tegen een helling op kon ik het niet laten om de dames
wijs te maken dat hier normaal speciale bergschapen liepen te grazen. Van die
schapen met de poten aan de ene kant langer dan aan de andere kant, zodat ze
toch rechtop staan. En het zal de vermoeidheid wel zijn geweest, maar ze trapte
er in.
Achter me hoorde ik Henrie grinniken,
maar we maakten de dames niet wijzer… Nog een paar keer de laatste heuvelop en
neer en toen hoorden we eindelijk de doedelzakspeler horen. Nog even het
weiland door en dan onder de finishboog
door. Iets meer dan 4 uur, niet helemaal kapot, maar wel blij dat we weer
waren. Een mooie voorbereidingswedstrijd voor de Xtrails over een maand in
Vaals. Een kleine teleurstelling na de Erdinger en de vlaai bestond uit het
feit dat onze tassen die we in een tent hadden afgegeven door de regen in het water terecht gekomen waren. Mijn lekker warme trui voor na afloop was daardoor
kletsnat en de rest was op zijn minst vochtig. Niet dat dat heel erg was, maar
in de stromende regen op de camping nog even koffie drinken bij Henrie in
vochtige kleren was iets teveel gevraagd. We stapten snel in de auto om de
thuisreis te aanvaarden en na een paar uurtjes kwam de Achterhoek al weer in
zicht. Een prachtige trail in ons eigen Zuid
Limburg, georganiseerd door de jongens van Mud Sweat Trails
Andre Bleumink
Andre Bleumink
Hier vind je de uitslagen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten