 |
| De loting |
De illegale
Beeklaanstraatrace…wat was het prachtig!
Zaterdagavond 25 juni 2016…een
avond om niet gauw te vergeten. Een avond waar ik nog lang glimlachend aan
terug kan denken, de avond dat de eerste illegale Beeklaanstraatrace
plaatsvond. Normaalgesproken heb ik een haat-liefde verhouding met deze
venijnige bult, maar op deze bewuste avond heb ik deze kuitenbijter alleen maar
lachend naar boven en beneden gerend!
Het ontstaan van deze spontane
race is u als trouwe lezer van dit sportieve weblog uiteraard bekend. Een
kleine terugblik… De Beeklaan is vanaf de Hogestraat tot de
Varsseveldsestraatweg een zogenaamd Strava-segment, een segment van zo’n 200
meter met een stijgingspercentage van 3%. Dit segment neem ik graag op in mijn
trainingsloopjes. Toen ik op mijn kenmerkende bescheiden, beschouwende en
filosofische wijze constateerde dat ik het virtuele Strava-klassement van dit
segment fier aanvoerde, werd deze prestatie door collega-stukskesschrijver
Erwin W op een nogal verdachtmakende manier in twijfel getrokken. Omdat Erwin W
inmiddels afgestudeerd is als getalenteerd onderzoeksjournalist, heb ik zijn
aantijgingen serieus genomen. Op het roemruchte herenuitje, op donderdagnacht
26 mei, werd de strijdbijl begraven. De handen werden geschut en er werd
afgesproken dat er man tegen man en vrouw tegen vrouw gestreden ging worden op
de meedogenloze bergwand van de Beeklaan om de eretitel “King / Queen of the
Beeklaan”. En neef Geert zag dat het goed was; een lieve man met een groot
hart, maar met een listig vermogen om vuurtjes hoog op te stoken. Hij was weer
verzekerd van dagenlange vulling van zijn site!
28
dappere kerels en 13 koene dames meldden zich zaterdagavond 20.30 uur bij het
oude postkantoor aan de Haartsestraat, dat voor deze gelegenheid omgebouwd was
tot wedstrijdsecretariaat. Strakke snuutjes, ietwat onrustig, zenuwachtige
lachjes, hardslag zo rond de 180… zo kan ik de sfeer het beste omschrijven.
Tijdens de loting kon je een speld horen vallen. Een zucht van verlichting ging
er door de ruimte als je in de eerste serie een klasbak als Ruben Boekelder of
Björn Demkes wist te ontlopen. Gerdy leidde met strakke hand de loting en Geert
noteerde de koppels op zijn geniale schema. Het lot bepaalde boeiende koppels;
zo moest Katja het opnemen tegen Vera Saalmink en Linde Klein Nibbelink. Zou
Katja’s sterke lijf het kunnen redden tegen de jeugdige souplesse? Of de “poule
des doods” Erwin Wamelink, Teun Houwers en Sam ter Haar: zou de bluf van Erwin
voldoende zijn om de kanonnen Teun en Sam voor te blijven? Normaal gesproken hangt er een
creatieve siddering in dit sympathieke kantoor; nu hing hier er een siddering
van spanning en angst. De nieuwe King en Queen waren onder ons, maar we wisten
nog niet wie. Een goed anderhalf uur later zouden we meer weten…
Onder leiding van nestor Geert
renden we gezamenlijk naar de top van de Beeklaan. Tot onze grote en blijde
verrassing stond het publiek al rijen dik en reikhalzend onze komst af te
wachten! Met een warm applaus werden we onthaald, om te janken zo mooi!
En toen de strijd. De strijd
om de titel. De startlijn was een stuk Ducktape, de finish een barst in het
asfalt. Soms moesten we de strijd even
staken omdat er een auto of fietser passeerde. 27 potjes “man tegen man”, 12
potjes “vrouw tegen vrouw”; het publiek was de grote winnaar. Om de 2 minuten
kwam er weer een stel zwoegende atleten naar boven rennen om als eerste de asfaltbarst
te passeren. Een prachtige strijd en een prachtig spektakel! Bij de mannen
bleek Björn Demkes de sterkste. De verliezers spraken, al brakend in de bosjes,
van een gunstige loting. Als aftredend King of the
Beeklaan spreek ik van een waardig opvolger, een terechte King. De Queen is
eigenlijk nog een lieflijk prinsesje: Linde Klein Nibbelink. Ze bleef in de
finale outsider Lisa te Molder voor. Was ook een prachtige strijd, een
kippenvelmoment om die twee dames de bult op te zien snellen. De King en de
Queen hebben 5 respectievelijk 4 keer de steile wand moeten beklimmen om de
eretitel te bemachtigen. Respect!
Eerlijkheidshalve hoopte ik
natuurlijk het gelijk van Strava aan te tonen. Ik hoopte om met dit 40+ lijf,
dat in de ontkennende fase van het ouder worden zit, voor een gigantische
verrassing te zorgen. De eerste ronde mocht ik tegen mijn grote hardloopvriend
Marco van Rijs lopen. Een prachtig mens met vele talenten, maar sprinten hoort
daar niet bij. Door de euforische setting liet ik me verleiden om balorig
achteruit de Beeklaan op te sprinten. En nog kon Marco niet winnen. Marco, ik
heb spijt van deze sprint, die je allicht als vernederend hebt ervaren. Nu ik
er aan terug denk moet ik er eerlijk gezegd nog steeds om lachen…Sorry Marco,
ik hou van jou!
Zo rond 23.00 uur waren we
weer terug op het kantoor. We hadden mogen sprinten in een onverwachte mooie
ambiance van hardloop minnende mensen. Dat zo’n uit de hand gelopen grap zo’n
mooie avond op kan leveren!
Bij kantoor stond een fijn
gevulde koelwagen, een biertje ging er wel in. Ik ben Gerdy en Evelien dankbaar
voor hun fantastische gastvrouwkwaliteiten. Het huldigen van Queen Linde en
King Björn vroeg natuurlijk zoveel aandacht dat ik mijn gastheerschap nogal
verwaarloosde. Meiden, bedankt, ik houd ook van jullie!
Om 01.00 uur ben ik naar huis
gegaan, met een grote glimlach op het gezicht. De sleutel heb ik overgedragen
aan zoon Sam. Van horen zeggen weet ik dat voorzitter Dave met onder andere Roy
Mengerink tot diep in de nacht de wedstrijd hebben geanalyseerd. Zandloper
Willem heeft ook tot in de kleine uurtjes een boon in de pot gedaan. Toen ik de
volgende ochtend samen met mijn Christel, Floris en Skip (oh, wat houd ik ook
van hen) het kantoor ging opruimen, zag ik dat de nachtbrakers de boel keurig
hadden achtergelaten. Mannen, bedankt, zo kun je nog eens een feestje geven!
En natuurlijk zijn we al aan het
nadenken over volgend jaar. Houd de zaterdagavonden rond de langste dag (eind
juni – begin juli) maar alvast vrij! We zijn al aan het fantaseren om de
sprintwedstrijd te combineren met een sprintwedstrijd op de fiets, of met de
zeepkistenrace. Ik zou zelf graag een denkronde willen introduceren om nog
enige kans te maken op de overwinning… Moeten we met klassen gaan werken? De
Puber-klasse, voor de atleten tot de 21; de Testosteron-klasse voor de haantjes
tot 40; de Midlifecrisis-klasse voor de mannen tussen de 40 en 50; de Stieve
bökke-klasse voor de 50+? En wacht dacht je van de Overgangs- of opvliegerklasse
voor de dames op respectabele leeftijd? De Hittepetitten – klasse voor de
meiden tot 21 jaar?
Of zullen we weer alles op een
grote hoop gooien en dat het lot bepaalt tegen wie je de eerste ronde moet
strijden? Kun je een voorsprong krijgen van een paar meter als je bijvoorbeeld
van te voren een halve liter nuttigt? Afijn, allemaal wilde ideeën die we
komend jaar in een mooi vat gaan gieten, we gaan er weer een mooi spektakel van
maken! Uiteraard staan we open voor zinnenprikkelende suggesties, dus voel u
vrij om deze met ons te delen op dit blog!
Ik wil mijn mede-organisatoren
Geert, Erwin en Gerdy hartelijk danken voor het mogelijk maken van deze
jongensdroom. We hebben een prachtige avond beleefd en een geweldige voorpret. Dick
Lubbers heeft het hele gebeuren vastgelegd en daar ben ik hem zeer dankbaar
voor. Ook het publiek wil ik bedanken, mede door de positieve energie vanaf het
trottoir is het een groot feest geworden. Tot slot wil ik de Beeklaan bedanken,
dat mag ook wel een keer gezegd worden. Als de straat vlak was geweest, was het
een mooie saaie bedoening geworden!
Ik ga nog even weer de foto’s
van Dick bekijken terwijl ik intussen een fijn muziekje op zet: Running up that hill.
Tot volgend jaar!
Hartelijke groet,
Rinke, voormalig King of the Beeklaan
 |
| Queen Linde en King Björn |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten