Verslag en foto's van de 2e donkere herfst trainingsloop

Het water met een temperatuur van 37,3 was fijn en ook een geweldige streling voor de lichtbeschadigde spiervezels

Pre Halloween In The Dark Run

Vrijdagavond jl. stond de 2^e editie van de inmiddels roemruchte Halloween- trainingsloop op de agenda. Met als enige wetenschap, dat de zon om even voor half zeven verdwenen was en de maan vanaf 16.45 uur de hemel wazig verlichtte, druppelden er 17 dappere dodo`s binnen, waaronder 3 stoere Dames. Vertrekpunt was `t Boske en alleen die naam al, zal ongetwijfeld potentiële deelnemers hebben weerhouden om zich aan te melden voor deze spannende uitdaging. Na een geurig bakje Douwe Egberts maakte het peloton zich gereed voor de hardlooptocht. De kleding werd zenuwachtig rechtgetrokken, de petten opgezet en het belangrijkste wapen, de mijnwerkerslamp, aangeknipst. Een inspectie van de troepen zorgde bij menigeen voor de broodnodige rust, want er stonden een aantal echte kleppers aan de start. Zo schitterde Bredevoort alweer door de aanwezigheid van officier van Rijs en de praatgrage druktemaker uit het boekenstadje had er zin in, zo liet hij overduidelijk weten. Ook Lievelde was vertegenwoordigd door niemand minder dan de plaatselijke brigadier Demkes en co, dus aan klasse en gezag geen gebrek. André Bleumink en “de Bolle van Grolle” bleken de plaatselijke veldslag van vorige week goed te hebben verteerd en waren ook van de partij.

Natuurlijk meldde zich ook het nodige hardloopgeweld uit Aalten voor de meeting. Kapitein van dit gemêleerde gezelschap was trailgoeroe Henrie Drenthel, die als route-uitzetter veelal de koppositie had en de verlichte slinger kompels door de duisternis moest leidden. Een verantwoorde taak, die hem echter uitstekend afging. Na het vage en mogelijk mislukte staatsieportret bij het vertrek, werden de Garmins aangestuurd. De club dravers ging monter op pad om de op de loer liggende gevaren van gaten, hobbels, boomstronken en overstekend wild te trotseren. Via een aanlooproute over fijne paadjes, ging het richting Dale de vrije natuur in. Stil viel het nooit. Niet wat betreft het looptempo, maar zeker niet verbaal. De laatste roddels werden besproken, de komende wedstrijden doorgenomen en af en toe werd er zelfs flink gelachen. En dat is bij een dergelijke, uiterst serieuze trainingsrun op zijn zachtst gezegd opmerkelijk. 

Het tempo van de groep was redelijk stabiel, maar dat gold niet voor de huisfotograaf. Peter Baten trok immers geregeld een fikse sprint van een meter of 376, om na deze krachtsinspanning met de tong op het derde knoopsgat een fijn plaatje te schieten. Niemand heeft het de fanatiekeling durven zeggen, maar hij trilde telkens als een rietje van de inspanning en een flits kwam er al helemaal niet uit het apparaat. Over de resultaten van de cameraman zullen we waarschijnlijk dan ook niet al te hoge verwachtingen moeten hebben. Maar het zij gezegd, over Petertje hebben we ons al eens vaker verbaasd, dus wie weet… Gebeurden er verder nog opmerkelijke zaken, die het vermelden waard zijn? Jazeker wel! Bij het eerste, beste oneffenheidje in het parcours, een bergje met een stijgingspercentage van 0,00447 %, oftewel 14,3 centimeter, stuiterde de nestor van het korps, Willem R. uit D. (ale) al knalhard tegen de klinkers. Snel krabbelde hij overeind, snoof drie keer van gif, verbeet de pijn en bikkelde verder. Het asfalteczeem op knieën en armen zullen een blijvende herinnering vormen aan deze verder fijn verlopen avond. 

Opvallend was daarnaast, dat de junior van het gezelschap, Lucky Luck, al voor zijn 20^e levensjaar blijkt te lijden aan een oude mannenkwaal. Bij vrijwel elke boom haalde hij zijn gereedschap uit de broek om te druppelen. Omdat hij daarnaast ook nog eens zweette als een tijger, verloor de jongeling in een kleine anderhalf uur vele liters vocht, dat hij overigens moeiteloos zal weten aan te vullen. Via een kruip-door, sluip-door paadje waar slenteren troef was, kwamen we weer in de bewoonde wereld en begon met name de blonde Socrates zich steeds meer te verheugen op het toetje. Hij moest eerst echter wel de finishstreep zien te halen, die na 13 kilometer en 956 meter was getrokken. Natuurlijk moesten de verschillende loopdwazen nog een kleine lus maken om na exact 14 kilometer pas op de plaats te maken. 

Terug bij het vertrekpunt, wachtte de helden van de 2^e Halloweenrun een bescheiden applaus van zichzelf en soms een voorzichtig schouderklopje van een maatje. Binnen bleek de vrouw des huizes voor een aangename verrassing te zorgen, door koffie met appeltaart te presenteren. Een kleine wave volgde nog voor Henrie Drenthel als dank voor het uitzetten van de prachtige, door onszelf verlichte route. En waar de één vervolgens zijn spullen pakte en voldaan naar huis kachelde, liet een aantal anderen zich in de gereedstaande jacuzzi zakken voor een gezellige nababbel. Het water met een temperatuur van 37,3 was niet alleen fijn, maar feitelijk een geweldige streling voor de lichtbeschadigde spiervezels. Opvallende afwezige bij het gebadder was eigenlijk Bredevoorts hoop in bange dagen. Waarom “Us Marco” zich niet bloot durfde te geven voor een kleine dompeling, zal nooit duidelijk worden… 

De 2^e PreHalloweenInTheDarkRun was er weer één om met hoofdletters bij te schrijven in het loperslogboek. De 17 atleten en atletes vormden een harmonieus gezelschap, die de strijd met de elementen met glans doorstonden. Hulde daarvoor evenals een dankwoord in de richting van de organisatie. Jullie zijn geslaagd voor de test. Op naar de derde editie!   

Klik op de link voor enkele foto's

fotoalbum

Hoe zet je zo'n ding op?

De blessure van Willem R. uit D.

Erwin met de hond des huizes