Verslag van de 6e Slangenburgtrail in IJzevoorde

Bianca en Arno 

Ik heb al langer de wens gehad om een keer een trail te lopen. Als ik zo de verhalen aan hoorde van andere ervaren traillopers hoe mooi het wel niet is om door de prachtige natuur te lopen die Nederland te bieden heeft en hoe fijn het wel niet is om niet op tijd te lopen, maar puur op gevoel en ondertussen ook nog te kunnen genieten van de natuur en van de rust om je heen en de vogels te horen fluiten. Alleen dat stukje al van ‘niet op tijd te hoeven lopen’, dat leek me al heerlijk! Begrijp me niet verkeerd, ik loop graag wedstrijden maar ik kan ook enorm genieten van dit soort loopjes! Even niet te hoeven horen, welke tijd denk je te gaan lopen of wat is je pr op deze afstand? Ergens voel je dan toch wel een beetje die druk om te moeten presteren. Al leg ik die druk mezelf op want uiteindelijk MOET ik natuurlijk helemaal niks!

Toen ik de inschrijving voor de Slangenburgse trailrun voorbij zag komen dacht ik gelijk …..ja leuk , voor deze ga ik me inschrijven! Mooi dichtbij en een mooi begin om eens te proeven wat dat trailen nou precies inhoud. De afstand was voor mij ook geen twijfel, dat zou de 21km worden. Beetje uitdaging hou ik dan wel van. Gelijk daarna m’n ‘hardloopmoatie’ ge-appt of hij ook zin had om mee te gaan. Tenslotte is het met z’n twee altijd leuker als alleen!  Wel onder 1 voorwaarde om deze niet als wedstrijd te lopen, maar gewoon lekker kalm aan. Gelukkig kreeg ik hem zo gek om mee te gaan.

Afgelopen zaterdag was het dan zo ver. Op de valreep nog even een trailrugzakje besteld bij de Decathlon want het is toch wel fijn om je telefoon, een jasje, wat water en een gelletje mee te kunnen nemen. Deze kon ik dan ook gelijk uit testen. Het was effe zoeken met de auto maar uiteindelijk een half uur voor de start aangekomen bij de Pokkershutte in IJzevoorde. Eenmaal binnen zagen we al een boel andere avajanen..waaronder Rinke ter Haar, Gerdy Hoornenborg, Angelique Vrijdag, Judith Huitink , Marieke ter Beeke en onze ultra trailloper Henrie Drenthel. Ik denk als Henrie er is dan moet het wel een hele mooie zijn! Oh zegt Henrie, deze is mooi maar ook een makkie. Ok denk ik das mooi, zeker om te beginnen hoeft het voor mij ook niet al te moeilijk haha.

Startnummer opgehaald, rugzakje vast geklikt, nog een beetje kletsen met de rest en om iets over half 2 ging het startschot. Gaan met die banaan! De startnummers waren in groepjes gedeeld waardoor het geen massale start werd, lekker rustig. We hadden er zin in! Temperatuur was prima, 15 graden dus de kleding keuze was vrij makkelijk. Korte broek en shirt en lange compressiekousen voor toch iets meer ondersteuning aangezien bijna alles onverhard is, dus ongelijk en nog een beetje modderig door de regen van de afgelopen dagen. De route was voor ons een echte verrassing.. stukjes langs de beek, singletracks door de bossen, drassige modderpaden, over boomstammen springen, onder de boomstammen door, ja ik kan niet overal overheen springen he! Soms was het even zoeken waar je moest lopen dan was het geen pad maar gewoon een heel struikenparade waar je door heen moest worstelen om de gele lintjes te volgen. Ik hoor nog achter me.. ‘man man dit is toch geen route!’  haha Ja Arno dat noemen ze dus een trail!

Genietend van de omgeving vlogen de eerste 10 km’s voorbij. En daar was de pauzeplek, een tafel vol met bekertjes water, bananen en stukjes koek lagen er.  Ik hoorde Henrie nog zeggen ..we nemen altijd rustig de tijd…even wat drinken en eten tussendoor. Dus wij dachten ook uitgebreid even te gaan ‘lunchen’ daar…’t is tenslotte geen wedstrijd toch? Tot dat de volgende lopers er aan kwamen  en snel naar de bekertjes vlogen..hup slok naar binnen, banaantje naar binnen propten en weer snel doorliepen! Arno en ik keken elkaar aan…oh gaat dat zo hier ! haha Dus besloten we om de lunch toch maar wat in te korten en ook weer gang te maken voor de volgende 11 km. Gelijk weer dravend door mooie zandpaden kwamen we Marieke en judith nog even achterop die ook gestaag door gingen met z’n 2. Nog even succes gewenst met de laaste loodjes en weer door.

Toen langs het prachtige Kasteel van Slangenburg…ik denk ah weer een herkenbaar stukje. Voor de rest is het veel draaien en keren door het landschap niet wetend waar je in vredesnaam bent, nog meer boomstammetjes..struiken.. waar we bijna kruipend overheen moeten. Je moest goed kijken waar je je voeten neer zette. Zou wat zijn als je je enkel nog even omzwikt. Daarna weer proberen om je ritme te vinden om weer fijn door te kunnen lopen. M’n benen werden wel steeds zwaarder en kreeg steeds meer respect voor de trail lopers die regelmatig zulke afstanden lopen of nog vele km’s langer met zulke hindernissen. Toch wel lastiger dan ik dacht ,vooral om steeds weer je ritme te zoeken. En de zachte ondergrond maakt het ook best zwaar.

Maar gelukkig konden we ook nog genieten al kletsend verder en een paar stops gemaakt om wat foto’s te schieten! Ook leuk voor je strava natuurlijk! De laaste 5km kreeg ik nog even onverwacht effe een klaai modder in m’n gezicht van de lange drel die zich even niet kon inhouden, dus daar had ik nog effe een appeltje mee te schillen. Hoppatee modder zat in de buurt dus flats ook zijn gezicht even van een moddermasker voorzien.  Wat zullen we straks stralend over de finish komen. Dikke schik met z’n 2 maar daardoor was de gang er wel helemaal uit. Effe ons zelf wat moed inpraten, kom op nog effe doorzetten. En ja hoor daar zagen we de finish!! yess we made it! Mijn eerste trail en die van Arno ook..ruim 20 km in the pocket! Wat was hij mooi en zeker voor herhaling vatbaar en goed georganiseerd!  Nu op zoek naar een andere mooie trail …suggesties zijn welkom! Nu beentjes hoog en lekker nagenieten!

Bianca Ruesink