Ieder jaar proberen Henrie
Drenthel en ik wel een wedstrijd uit te zoeken die het hoogtepunt van het jaar
moet worden. Dit jaar kozen we voor een letterlijk hoogtepunt: de Cortinatrail
in Cortina d’Ampezzo, Italië. Met bijna 48 km lengte slechts de ‘kids-distance’
van de Lavaredo Ultra trail (118 km)… Maar met 2650 meter D+ en vijf toppen
boven de 2250 meter en het hoogste punt zelfs boven 2400 meter voor ons een
flinke uitdaging. Een goede reden om er een
gedenkwaardig weekend van te maken, des te meer omdat onze beide vrouwen en
mijn dochter ook meegingen. Henrie en ik vlogen apart van elkaar, maar nadat
wij een dagje sightseeing in Venetië hadden gedaan zouden we Henrie en
Claudia treffen in Cortina d’Ampezzo,
een luxe skiresort in de Dolomieten. De overgang qua weer was vrij heftig, van
slecht weer in Nederland naar ruim over de 30 graden in Venetië. Mooie stad
overigens, met prachtige gebouwen en geweldige sfeer. Ik kwam meteen in
vakantiestemming, maar ik kon natuurlijk niet teveel rondsjouwen door de
pittoreske straatjes en dergelijke. Er stond de volgende dag nog een hele tocht
op me te wachten, maar een rondtoer met een busboot lukte nog net.
Nadat we de auto (met airco
gelukkig) opgehaald hadden reden we richting de Dolomieten. Venetië ligt in een
vrij vlak gebied, maar ineens doemden er stevige bergen op in de verte. En
naarmate we dichterbij kwamen leken ze alleen nog maar groter te worden. Dat
was even slikken, de spanning nam meteen toe bij het idee dat ik zulke bergen
ging bedwingen de volgende dag. Maar wat een geweldige omgeving, ontzettend
ruige bergen met schilderachtige bergdorpjes. Bij aankomst checkten we in
bij hotel Ambra, die we tot Achterhoekse enclave hadden benoemd. Ik had nog
maar een half uurtje om mijn rugzak met verplichte materialen te laten checken
en mijn startnummer op te halen in het Ice Stadium. Dat ging gelukkig zonder
problemen en daarna kon ik aanschuiven op het terras waar Henrie en Claudia al
een plekje vrij hielden voor ons. Het gezamelijke weekendje werd goed ingeluid
met een lekkere Italiaanse maaltijd en een paar biertjes. Ondertussen keken we
naar de vele lopers op straat die ook hun nummer ophaalden of hun dropbag
wegbrachten voor de lange afstand. De Italiaanse lopers haalde je er zo uit,
piekfijn in de kleren, alles op elkaar afgestemd qua kleur, de haartjes perfect
in orde etc. Maar verder hoorde je van allerlei talen, een echte internationale
wedstrijd dus.
De start van de lange afstand
om elf uur ’s avonds zou nog bijna uitgesteld moeten worden vanwege een heftig
onweer, maar dat dreef net op tijd weer over. Wij hoefden pas om acht uur de
volgende ochtend te starten. Gelukkig was de hotelier zo vriendelijk om het
ontbijt wat eerder laten te beginnen dan normaal. Zo konden wij met nog een aantal
lopers uit het hotel al om zeven uur ’s ochtends genieten van een lekker
ontbijtje. Een goede bodem voor de dag die zo ging beginnen. Even voor achten liepen we
naar de start, op zo’n honderd meter van het hotel. Het was een drukte van
belang met zo’n 1500 man/vrouw aan de start. Het oude stadsplein bij de kerk
stond echt bomvol met lopers in de meest flitsende outfits. Een super kleurrijk
schouwspel dus, dat omlijst werd door een omroeper die continu dingen aan het
vertellen was in rap Italiaans. Geen idee dus wat de beste man te vertellen
had, maar precies op tijd werd er afgeteld van tien naar nul (in het Italiaans
dan natuurlijk) en zette de menigte zich in beweging.
Meteen na de start ging het al
vlot omhoog waardoor het tempo flink gedrukt werd en de nordic walking stokken
meteen in actie kwamen. Toen de asfaltweg ophield en we naar een klein
gravelpad overgingen ontstond er een echte trailfile. Honderden lopers stonden
geduldig te wachten tot er weer beweging
in kwam. Dat is wel een nadeel als je aan een hele grote wedstrijd meedoet,
maar aan de andere kant had het ook wel wat gezelligs. En haast hadden we niet,
we wilden immers ook nog rond kunnen kijken en genieten van de grandioze
uitzichten. Die drukte bleef eigenlijk de
hele eerste helft van de wedstrijd wel aanwezig. Het was een kilometers lang
lint van lopers die door de bergen trok. Een mooi gezicht! Af en toe stond het
ineens weer stil, de eerste keer vroegen we ons nog af waarom. Het bleek dat er
een klein stroompje overgestoken moest worden, voor Italianen een teken om
massaal schoenen en sokken uit te doen. Je zult immers je mooie trailkloffie
maar eens nat en vies krijgen. Uiteraard stampten wij vrolijk die paar passen
door het water, lekker beetje spetteren, heerlijk fris. Dat verschijnsel deed
zich een aantal keren voor tot het lopersveld zo ver verspreid was dat het wat
rustiger op de paden werd.
Heel vaak weet ik na een
wedstrijd een heleboel details niet meer, alleen hoe mooi het was. Ook deze
keer weet ik me vooral te herinneren dat ik heel vaak gezegd heb dat het echt
geweldig mooi was. De zon scheen op de rotsen zodat alle kleuren er uit
spatten. De waterstroompjes die naar beneden kletterden en waar je even snel je
waterfles bij kon vullen met heerlijk koel water. Na de verzorgingspost op de
helft voelde ik me nog goed en sterk in de benen. Alle heuvel- en
krachttraining was niet voor niets geweest voor mijn gevoel. Eten en drinken
ging nog prima, hoewel ik wel behoorlijk dorstig was. De hele dag lopen zweten
in Venetië zal daar ook aan bijgedragen hebben. Het zwaarste gedeelte moest
echter nog komen…
De klim naar de hoogste piek
was een flinke killer voor de benen. De hoogte begon je goed te merken aan de
ademhaling. Hijgend als een postpaard rustig doorstappen en goed je stokken
gebruiken was de beste methode om boven te komen. Ik durfde bijna niet meer
omhoog te kijken hoe ver het nog was, het leek wel of er geen eind aan kwam. En
eenmaal over de top was het ook weer steil naar beneden. Dat is bijna nog
lastiger dan steil omhoog, in ieder geval voor je beenspieren. En dat soort
pieken hadden we dus meerdere keren. Er waren ook een aantal passages die meer
leken op een maanlandschap dan wat anders. Klauterend over grote en kleine
stenen en smalle paden langs afgronden moest je echt goed opletten wat je deed. Gelukkig waren er een aantal
posten waar je even kon zitten en wat te eten pakken. Lekker wat rozijnen voor
de energie of chips om het zout weer aan te vullen, en ondertussen even een
kletspraatje met de vrijwilligers of medelopers. Zelfs een aantal Nederlandse
lopers hebben we nog gesproken onderweg.
De laatste tien kilometer
kreeg ik het echt wel moeilijk. Hoewel ik wel energie had voor mijn gevoel, was
het net of ik over iedere steen of boomwortels struikelde. Vlot afdalen was er
niet meer bij, gewoon voorzichtig blijven doorgaan. Henrie had een hele goede
dag en bleef me pushen tot de finish. Maar goed ook, anders had ik het tempo
nog veel meer laten zakken. Nu kwamen we nog net binnen de negen uur over de
streep, luidkeels aangemoedigd door hordes publiek langs de kant. En daaronder waren
ook onze dames. Helemaal op was ik, maar gelukkig met de goede afloop. Die avond en de volgende dag
stonden in het teken van rust en herstel. Lekker eten en drinken in de
Italiaanse etablissementjes en wat sightseeing, met een lift de berg op op wat
rond te kijken etc. Een geweldig weekend was het. De terugreis bracht ons
meteen weer terug in de werkelijkheid.
Van bijna dertig graden en zon in Venetië weer naar 17 graden en een heleboel
regen op vliegveld Düsseldorf. En dan de volgende dag gewoon weer aan het werk…
Gelukkig hebben we de foto’s nog
 |
| Henrie Drenthel |
 |
| Andre Bleumink |
 |
| Hoogteprofiel |
1 opmerking:
Diep respect voor de heldhaftige strijd tegen alles wat op jullie pad komt.
Prachtig beschreven verhaal.
Een reactie posten