 |
| Walter Vaags en Evelien Hillen |
Afgelopen paasperiode waren we met onze
geliefden en vrienden op bezoek bij makkers in het Zuid-Tiroolse Meran. Dit
Italiaanse stadje ligt in het Duitstalige Passeier-tal (spreek uit: Paas-eier!) In deze vriendengroep wordt Gein
großgeschrieben en is genieten gegarandeerd. 6 dagen lang met dit 11-tal op 1
doel af is wellicht toch wat gewaagd, dus gastheer en -vrouw (hierna: gaststel)
hadden voor een gevarieerd programma gezorgd met ruim ruimte voor individuele
invulling. Ook voor onrustige hardlopers...
Op Goede Vrijdagmorgen kwam al onze
eerste kans. Het ochtendprogramma voorzag in een schuifeltocht over een
streekmarkt, maar was gelukkig facultatief. Het weer was geweldig en (te) kort
na het ontbijt met (te) veel eieren, trokken we de schoentjes en het AVA-geel
aan. Meran ligt in een rivierdal, dus om hoogtemeters te mijden was het
verstandig dicht bij het water te blijven. Deze morgen kozen we voor
stroomopwaarts. Eerst een paar blokken door de stad en via het Keiserin Sisi
-bekend van Kerst-Park, kwamen we uit op een pad welke minutieus mee-meanderde
met de rivier. Het thermohemd bleek een verkeerde keuze, evenals de laatste
versnapering(en) van de voorgaande avond. Ook na de gebruikelijke opstartperikelen
kwam de snelheid en souplesse maar niet in de benen. Het water in de rivier
naast ons daarentegen hield de snelheid wel vast en we begonnen dus een “falsch
Platt” te vermoeden. “Warum schwer tun!“ zei Evelien, “we gaan gewoon weer
terug!”.
In de verte zagen we de Egg Bar
(echt..!) en besloten dat dit het keerpunt werd. Na een espresso en veel
gestaar van locals gingen we de weg weer terug. Nu zagen we ook pas het zware
verval van het voetpad. Als 2 jonge paashazen huppelden we in hoog tempo terug
het dal in. Bij een buitenbarretje in de voorlaatste kilometer werd de laatste
nadorst gelest met een versgeperst sapje.Terug bij het hotel gaf mijn nieuwe,
maar erg optimistische, Garmin ruim 21 km aan. De vertrouwde 610 van Evelien
stond op exact 20 km, dus dat gaat in de boeken. De groep stond al op ons te
wachten voor het vervolgprogramma, een flinke wandeling…! Heuvelaf, gelukkig.
De volgende 48 uur stonden weer volledig
in het teken van consumeren en verteren. Pas Paaszondag ontstond er weer ruimte
om te rennen. Het gaststel had ons onverwacht ‘s morgens vrij gegeven en in het
vacuüm van deze commotie grepen wij onze kans. Na een vroeg en ditmaal eiloos
ontbijt, stonden we al snel met ons toepasselijk paasgele tenue op GPS signaal
te wachten. De looprichting was snel besloten. Na
een paar straten daalde de bebouwing en liepen we volgens planning het fietspad
op. Dit pad volgde de rivier nu stroomafwaarts, maar, nog mooier, ook het
boemeltje naar Bolzano. Dit sukkelspoortje heeft bijna net zo veel
stationnetjes als bielzen, dus over de terugreis maakten we ons geen zorgen.
Ook tempo en temperatuur beviel beter dan vrijdag, maar na zo’n 90 minuten
ontstond er toch weer vochtgebrek. Na enkele rondjes rond een gesloten
stationnetje, vonden we toch een deur met daarachter een waterkraan.
Het spoor dat we volgden was al verdacht
rustig gebleken en nu vonden we ook een dienstregeling die ons vermoeden
bevestigde. Om de 9 wachtende vrienden vriendelijk te houden hadden we nog 1
kans en dat was de eerstvolgende trein. Een paar stationnetjes verder lopen zou
echter nog wel kunnen. Dachten we... Om het niet te spannend te
maken besloten we bij het volgende station toch maar in te stappen. We hadden
beide voldoende geld meegenomen, maar de kaartjesautomaat slikte geen grote
biljetten. Gelukkig deed de stationsrestauratie deze morgen dienst als
opvangcentrum voor uitgedroogde kerkgangers. We wurmden onze bezwete lichamen
door de wijn-nippende en paasbest geklede meute naar de bar. Met 2 grote
schuimende isotonische dorstlessers én voldoende wisselgeld stonden even later
weer buiten in het zonnetje. De kerkgangers kregen kort en krachtig te zien hoe
snel we bier konden drinken. Haastig werd het kaartje gekocht en met een rood
en licht hoofd boemelden we de ruim 20 km weer terug. Van Meran Hauptbahnhof
naar het hotel was nog enkele kilometers. We konden ons dus weer lekker fris
dribbelen voor het middagprogramma, wederom een stevige bergwandeling...!
Hierna verraste het gaststel ons deze
verbazend vrolijk Pasen nogmaals met een geweldig Laatste Avondmaal.
Walter Vaags
Geen opmerkingen:
Een reactie posten