Column: Erwin’s zin en onzin - deel 104

Marathon van Rotterdam zondag 10 april 2016 

De eerbied voor de marathon is ver te zoeken

Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen: dat ‘met zijn allen naar Rotterdam-plan’, is een waardeloos idee. Slecht plan, snel vergeten. Dat de verloedering van de marathon heeft toegeslagen en de magie is verdwenen, is mij al langer duidelijk, maar langzamerhand raken we helemaal van het padje.  

Ik geef het toe: ik ben een zeikerd, een zuurpruim en vreselijk ouderwets maar ik meen het uit de grond van mijn hart: laat de marathon in zijn waarde. In mijn ogen is de marathon nog steeds het Heilige der Heiligen. Maar als je nu naar de marathon van Rotterdam of New York kijkt, lijkt het meer op een veredelde carnavalsoptocht. Roze pruik op, grappige tekst op het shirt en dan met een brede glimlach naar een lachwekkende eindtijd net onder de vijf uur. Een tijd waar een doorsnee wandelaar zijn neus voor ophaalt. Dan komt nog de grootste ergernis: achteraf zijn die ‘pretlopers’ nog trots op hun wanprestatie ook.  Persoonlijk zal ik me nooit meer in het openbaar durven vertonen als er zo’n tijd achter mijn naam zou staan, maar schijnbaar maakt het geen bal meer uit. 

Mijn irritatie zit het hem vooral in die ‘dat doen we wel effen-houding’. Deze gemakzucht wordt voor een deel gevoed door hardloopgoeroes als Stans van der Poel en Koen de Jong. Zij beweren dat het mogelijk is om een marathon te lopen met trainingsweken van maximaal 43 kilometer. De langste training heeft een lengte van 14 kilometer. Op het eerste gezicht is dit een droomschema, maar wanneer je alle mitsen en maren bij elkaar optelt, de kleine lettertjes leest en, bovenal, logisch nadenkt, is dit natuurlijk grote onzin. Uiteraard, een marathon uitlopen kan iedereen. Kijk maar naar zanger René Froger (6.28 uur) en wetenschapper Diederik Jekel (5.15 uur). Zij deden respectievelijk ruim zes en vijf uur over hun 42 kilometer. Moeten we daar voor applaudisseren? Als uitlopen het hoofddoel is, schrijf je dan in voor de Nijmeegse 4daagse. Ook een fantastisch evenement, waar gezelligheid de boventoon voert. Nu wil ik de gemiddelde Ava-atleet  niet direct vergelijken met ongetrainde prutsers als Froger of Jekel, maar weet in vredesnaam waar je aan begint. Ken je beperkingen. Niet iedereen is in de wieg gelegd om een marathon te lopen, dat is toch geen schande? Wees realistisch en houd jezelf een spiegel voor. Mochten atleten zelf niet tot heldere inzichten komen, moeten de trainers hun verantwoordelijkheid nemen.

Die ‘bucket list-lopers’ zijn een doorn in het oog. Daarnaast vind ik ze behoorlijk respectloos tegenover de échte marathonlopers. Neem nu het duo Björn en Katja Demkes, wat een helden. Zij trekken een jaar uit om de marathon, het summum in de hardloopsport, tot een goed einde te brengen. Met een ijzeren discipline hanteren zij een loodzwaar trainingsschema en volgen een uitgebalanceerd sportdieet. Ze zetten alles op alles om het uiterste uit zichzelf te halen, dat verdient respect.

Overigens is het niet zo dat ik alleen de ‘snelle’ lopers een marathon gun. Iedereen die heeft bewezen klaar te zijn voor die monsterafstand en die zich voor de volle honderd procent wil inzetten, moet de uitdaging aangaan. Of ze er dan drie of vier uur over doen  maakt niet veel uit. Als je zowel in de voorbereiding als tijdens de wedstrijd alles uit het vat hebt gehaald, heb je een wereldprestatie geleverd. Ik heb echter nu het idee dat de marathon wordt gezien als een leuk uitje en een kermiskoers, het begint een vervelende hype te worden. Lopers beginnen onbedachtzaam en als een kip zonder kop aan een avontuur en hebben geen idee waar het schip strandt. Dit kan toch niet de bedoeling zijn?

Ik ben eveneens voorstander om dit voorjaar met een stel Ava-gezelligerds naar Rotterdam te gaan, maar misschien is een dagje Diergaarde Blijdorp een beter alternatief.