 |
| Gerben Schepers, Evelien Hillen en Vincent Scholten |
Het is zondagmorgen 20
november 2016. De weersvoorspelling geeft mij het gevoel dat er vandaag
misschien wel wat te halen valt. Onstuimig weer met hier en daar windkracht 7
tot 8. Stilletjes hoop ik dat van de 40.000 deelnemers er minimaal 39.900
besluiten thuis te blijven. Ondanks weemoedig inpraten op Gijs Oosterholt,
besluit hij toch zijn sporttas in te pakken en met mij mee te gaan naar het
Centraal Station Aalten. Daar gaat mijn zekere 1e plaats. Tot mijn grote bewondering
staat AVA’70 met minimaal 30 personen, ieder bewapend met een vlijmscherp mes
tussen de tanden, op volledige oorlogssterkte nabij het station te wachten.
Toppers Mark en Tim te Brake, Björn Demkes, Gerrit-Jan Jansen, Carla Hoornenborg,
Denise van der Donk-Eskes en Inez Balke stonden als een soort kameleon tussen
de groep atleten. Ik ken dat soort mensen, zij willen niet opvallen om later
als sluipende moordenaars iedere concurrent uit de weg ruimen. Zij hadden zelfs
hun persoonlijke trainer, begeleider, soigneur, psycholoog en entertainer Erwin
Wamelink bereid gekregen om deze topatleten individueel bij te staan. De
"oude sluwe vossen" Marco van Rijs, Frank Roos en Ingrid van
Zolingen-Monasso stonden een stukje verderop hun prooien van een afstandje te
bekijken. Met name Marco van Rijs zag nu de kans schoon om zijn AVA'70
schaapjes Samantha Zegers en Angelique Vrijdag in zijn doortrapte val te
lokken. AVA'70.... wat is het toch een bijzonder mooie club !! Zoveel passie en
sportbezieling heb ik nog nooit meegemaakt...... Tijdens het aanschouwen van al
dit aanstormend talent en ervaring heb ik mijn titelaspiraties voor de 33ste
editie van de 7-heuvelenloop ter plekke in de prullenbak gegooid.
Klokslag 09:00 uur kwam een
rood/wit gevaarte vanuit de richting van Winterswijk het hoofdperron 1 van
Aalten oprijden. Eenmaal plaatsgenomen om in alle rust naar Nijmegen af te
reizen, kwam het gesprek met mijn reisgezelschap Gerben Schepers en Peter
Roedema al snel op begrippen en termen als “partnership”, “netwerken”,
"auditten", "gunfactor" en “iso-certificeringen”.
Interessante onderwerpen voor een leek als ik. De reis begon voorspoedig. De
stemming zat er goed in. Rondom mij heen hoorde ik richttijden die men wilde
gaan lopen. Mijn kansen stegen met de minuut. Plots kwam de trein in Zevenaar
knarsend tot stilstand. Niet veel later kwam het onheilspellend bericht dat er
“tussen het traject Zevenaar en Westervoort geen treinen meer reden in verband
met een aanrijding met een persoon”. Oei… wat nu… na kortstondig beraad werd
besloten uit te stappen en te gaan zoeken naar oplossingen. “Laten we een taxi
bellen”… goed idee… Taxi Liemers aan de telefoon: “Nee meneer, wij kunnen niet
eerder dan 12:00 uur gaan rijden”. Ondertussen was het perron al aangevuld met
meer dan 150 andere personen. Wat nu…. en dan komt het…. “netwerken”…. Gerben
Schepers pakte resoluut zijn mobiele telefoon en liep rustig weg om even
“discreet” te kunnen bellen. 2 minuten later kwam hij met een ferme glimlach op
zijn gezicht terug en riep: “netwerken is de sleutel tot succes….. ik heb een
bus voor 30 personen kunnen regelen”. Dit bericht werd met luid gejuich van
alle AVA’70 atleten bejubeld.
Dertig minuten later kwam een
grote witte touringcar met zitplaatsen voor 60 personen aangereden. De menigte
van 150 personen renden als een stel hyena's naar de bus om een plekje te
bemachtigen. Helaas mensen…. De bus is privé gehuurd voor AVA’70. Nu zijn wij
Aaltenaren de beroerdsten niet en gunden de overgebleven zitplaatsen aan de
overige mensen die ook naar de 7-heuvelenloop moesten. Enigszins vertraagd,
maar toch op tijd werd de reis vervolgens per bus voortgezet naar het Centraal
Station Arnhem. Chauffeur Hans werd als een held uitgezwaaid, waarna wij verder
met de blauw/gele AVA’70 trein (o nee… NS) naar Nijmegen reden. Aldaar
aangekomen bleken er toch meer mensen van steen dan suiker te zijn. Niemand
liet zich afschrikken door het voorspelde weer dat die middag zou komen. Aangezien de 7-heuvelenloop
mijn debuut zou zijn, liet ik mij rustig begeleiden naar café Frowijn. Een café
dat jarenlang voorafgaand de 7-heuvelenloop door leden van AVA’70 belegerd
wordt en nauwelijks ruimte bied aan andere deelnemers. Eenmaal gearriveerd
wachtte ons wederom een verrassing: Andre Bruil en zijn vrouw Anky hadden,
zonder medeweten van het bestuur van AVA'70, een geheim trainingskamp van 3
dagen in Nijmegen afgewerkt. Bij het zien van het afgetrainde 2.00 meter lange
lichaam van Andre wist ik genoeg. Ook dit jaar werd de geel/blauwe invasie
verwelkomt met een heerlijk bakje koffie. Bij menig atleet was de spanning van
het gezicht te lezen. Onder het motto “rust kan je redden” werd hier niets van
aangetrokken en de focus werd op de voorbereiding gelegd. 13:15 uur…. rustig
naar het bruine startvak lopen…. ik was gelukkig niet de enige… Gerben Schepers
en Evelien Hillen waren er ook… meer dan 3000 atleten stonden in ons startvak
te trappelen van ongeduld. 13:30 uur…. het startschot voor de
"bruinen" werd gegeven…. Langzaam kwam de grote groep in beweging.
Wat een feest, wat een happening.......
Ik had mij voorgenomen om niet
te snel van start te gaan. Verhalen dat de 1e 5 kilometer “vals plat” omhoog
zou gaan bezorgde mij toch enige kriebels, aangezien “heuvelop” geen favoriete
bezigheid is voor een wat “zwaarder” gebouwd iemand. Dat Crossfitten zorgt dat
je ietwat “breder geschouderd” bent dan een ander, bleek voor die ander weer
een groot voordeel. Het is best een rare gewaarwording dat je de 1e 3 kilometer
helemaal alleen voorop loopt en wanneer je omkijkt een lint van 3000 atleten
achter je brede rug ziet lopen om uit de wind te worden gehouden. Op het 3
kilometerpunt klonk dan ook veelvuldig “bedankt en tot ziens”, waarna menig
hardloper langzaam maar zeker de 1e pokkeheuvel oprende en mij daar als
aangeschoten wild achterliet. Het woord “opgeven" komt
echter niet voor in mijn woordenboek, dus gestaag voetje-voor-voetje naar
boven. Kilometertijden bleven constant rond de 5.15 minuut per km. Oke,
doelstelling rond de 1 uur en 15 minuten is niet meer haalbaar, dan maar onder
de 1 uur en 20 minuten. Dat deze dag hardlopen gevaarlijk kon zijn bleek al op
het 5km punt. Bovenop de heuvel, windkracht 7/8, zorgde ervoor dat een dikke
tak van een boom afbrak en op het hoofd van een hardloper voor mij belande. Ik
twijfelde even of ik de motorhelm van een motorrijder af ging pakken en deze
voor eigen veiligheid de overige 10 kilometer op moest zetten. Nu wist ik dat
de 7-heuvelloop geen 7 heuvels kent, maar godsamme…. na de 7km werden de
"mannen van de jongens gescheiden". Het aanblik van een grote massa
“mieren” in een langgevormd lint op het wegdek maakte het dan wel weer goed.
Pijn in beide benen en het hoofd dat constant zeurde “waar ben je aan begonnen,
stop toch gewoon”. Het 8 km punt was het breekpunt… positief uiteraard….. de
helft was gedaan… je bent op de terugweg. Niets kan je meer doen stoppen !
Kilometer 10…. 4 verschrikkelijke heuvels achter de rug. By the way..... even
waande ik mij na de laatste heuvel op de Mount Ventoux...... zoooooooo hoog was
'ie.... Plots werd ik ingehaald door een manspersoon met een volledig ontbloot
bovenlichaam, terwijl het weer daar niet echt naar was. Ik twijfelde of mijn
waarneming wel goed was of dat ik aan het ijlen was.
Na het bereiken van de top op
deze laatste heuvel (nou ja.... voor mijn gevoel op dat moment een echte berg)
begon het pas leuk te worden. Alles wat je naar boven rent, gaat namelijk ook
weer naar beneden. "Ieder nadeel hep z'n voordeel".... ik mocht mijn
90+ kilo lichaam naar beneden gooien. Kilometertijden gingen onder de 5 min per
kilometer. Mensenmassa nam toe. Tekenen dat de finish in een rap tempo
dichterbij kwamt. In mijn ooghoeken zag ik bordjes met daarop 750, 500, 300,
200 en 100 meter staan. Een korte blik op mijn Garmin Forerunner 225 deed mij
nog een klein eindsprintje inzetten…. Eindtijd 1 uur 18 minuten en 56
seconden….. gelet op de weinige hardloopkilometers van de laatste maanden, mag
ik hier dik tevreden over zijn. Eenmaal weer terug in café
Frowijn bleek dat de tent alweer door AVA’70 was geconfisqueerd. Het bier
vloeide rijkelijk. De kelen werden gesmeerd en iedere deelnemer werd feestelijk
onthaald. Eindtijden werden vergeleken. Hier en daar een schouderklopje
uitgedeeld. Roos, onze persoonlijke bedienster van cafe Frowijn, verleidde ons
om “kwakje-in-de-mond” van de tap te proberen. Ik vond het maar een rare
benaming voor een biertje. Gelukkig is er altijd wel iemand die de tijd in de
gaten houdt. Het startsein werd gegeven om een aanvang voor de terugreis te
maken. Onderweg bleek al snel dat de wandeltijd erg krap was en dat het erom
zou spannen. Andre Balke had kennelijk zijn dag niet…. Bij de kaartcontrole
werd hij door de spoorwegpolitie staande gehouden, waardoor hij de trein op
zeker zou missen. Gelukkig kon ik nog doorlopen….. maar wat schetste mijn
verbazing….. bij de trein stond een peloton Spoorwegpolitie. En een van hen
riep “Jij mag er niet meer in”… een beetje burgelijke ongehoorzaamheid was van
toepassing om alsnog een sprong in de trein te wagen om met al mijn AVA’70
matties naar huis te kunnen reizen. Sorry meneer de spoorwegpolitie... ik zal
het nooit meer doen… denk ik. Onderweg naar Aalten het
evenement nog maar een keer overdacht. Is het de moeite waard om volgens jaar
weer te gaan ? Ondanks het heuvelachtige parcours dat absoluut niet in mijn
voordeel is, moet het antwoord JA zijn. Al is het om volgend jaar na afloop
weer “kwakje-in-de-mond” bij café Frowijn te drinken. Op naar de volgende.... 15km
Montferlandrun op 4 december.... nieuwe ronde, nieuwe kansen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten