 |
| Ik zal er staan bij de eerstvolgende wedstrijd – ergens in maart 2023 – en niemand zal merken dat ik meer dan drie maanden geen flikker heb uitgevoerd |
Ik ben als de dood dat ik een kogel in mijn nek krijg. Als een angstig hertje dat in de koplampen van een vrachtwagen kijkt, schuifel ik door de Albert Heijn. Oren gespitst, ogen zo groot als pingpongballen en constant op mijn hoede. Als ik nu begin te kuchen riskeer ik een levenslange gevangenisstraf en alsof de duvel ermee speelt; immer als ik volk zie, steekt een kriebelhoest de kop op….
In mijn eigen hutje voel ik mij als een vis in het water. Gaskachel op standje tropisch, Renéetje Froger ergens op de achtergrond en lekker wegdromen in een doktersroman. In reclamespotjes drukken types als Henny Huisman en Ben Cramer mij op het hart om anderhalve meter afstand te houden en zingen Rob Geus en Ellie Lust mij bemoedigend toe. Tussen de bedrijven door klap ik mijn handen stuk voor onze vitale beroepsbeoefenaars en roep nog iets naar de buurvrouw in de trant van: het komt nu wel heel dichtbij… ’s Avonds doe ik de gordijnen dicht en krul mij op mijn yogamat. Ik doe de Downward-Facing Dog, de Extended Puppy of de Revolved Head-to-Knee. Als de wind zich gedeisd houdt spring ik op de fiets en als de schemer zijn intrede doet wandel ik zigzaggend langs hondenbezitters en gefrustreerde thuiswerkers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten