zaterdag 14 mei 2016

Verslag van de Keufelskopf Ultra Trail in Reichweiler (D)

Henrie Drenthel, Freddie Kruisselbrink, Eric Hoogerbrug en Andre Bleumink
Vorig jaar schreef Henrie een prachtig verslag over de Keufelskopf Ultra Trail, een kleinschalige maar geweldig mooie trail in Duitsland. Om precies te zijn in Reichweiler op de grens van de deelstaten Rheinland-Pfalz en Saarland. Het is een kleine 4 uur rijden, dus een mooie gelegenheid voor een klein weekendje weg met Pinksteren. Vrijdags heen en zondags terug en dan heb je ook nog wat aan het Pinksterweekend met het gezin.Al te veel moeite kostte het hem dan ook niet om me over te halen om dit jaar mee te gaan. Clubgenoot Eric ging ook mee en mijn oude survivalmaatje Freddie maakte het viertal compleet.

We vertrokken al bijtijds omdat veel Duitsers er met Pinksteren ook een lang weekend van maken en Henrie vorig jaar ook al langdurig in de file gestaan had. Uiteindelijk werd het door allerlei opstoppingen  bij Baustellen en heftige regenbuien onderweg nog een lange rit, maar eind  van de middag stonden we op het sportterrein van de SV Reichweiler. Heel basic, we mochten allemaal helemaal gratis camperen aan de rand van het voetbalveld en konden gebruik maken van de wc’s en douches van de voetbalclub. Maar omdat de kantine niet open was, kon het licht op de toiletten ook niet aan. Met een paar verlengkabels kaapten we stroom uit een stopcontact van de geluidsinstallatie zodat we in ieder geval de koelkast koud konden houden en we zaterdagavond naar het Eurovisie Songfestival konden kijken.
Om ons heen stonden nog een aantal Nederlandse en Duitse ultratrailers en het was dan ook een heel gemoedelijke sfeer. Het weer was inmiddels weer helemaal prima en de verwachtingen waren goed (maar wel wat fris). We besloten na het opzetten van de tenten en degelijke eerst maar eens rustig in de zon een lekkere Chouffe te pakken om het weekend goed te beginnen. Daarna wandelden we eens rustig naar boven om ons startnummer op te halen en even wat sfeer te proeven. We maakten er even een praatje met Eric Tuerlings, de hoofdorganisator. Een Nederlander die al 30 jaar in Duitsland woont, maar nog steeds veel plezier heeft om de afkorting van zijn loop.
Hij legde ons nog een aantal dingen uit, waarna we ons in het Gemeinschaftshaus van de plaats tegoed konden doen aan een bordje Penne met Hackfleischsauce. Er zat ook een zaaltje aan vast waar we eventueel ook hadden kunnen overnachten en het was er dan ook best druk met lopers. De sfeer was opperbest en na een paar biertjes en een lekker bord eten werd Eric overgehaald om in plaats van de 22 km loop gezellig met de rest mee te doen aan de 46 km. Aangezien er diverse mogelijkheden bestonden om evt wat af te korten en er redelijk wat gewandeld zou moeten worden door de steile heuvels leek het best te doen voor onze gespierde spijker. De organisatie had er geen problemen mee en zo was het geregeld: vier musketiers aan de start van de 46 km. De kidstrail zoals de 85 km lopers deze betitelden, maar met zo’n 1900 hoogtemeters voor ons Nederlanders een flinke klus.
We kropen bijtijds de slaapzak in aangezien de wekker op 4:30 stond. 6:00 uur was de start van de 85 en de 46 km. De temperatuur daalde behoorlijk ’s nachts, maar mijn winterslaapzak deed zijn best en echt koud had ik het niet zolang ik mijn neus niet boven de deken uitstak. Gedeelde smart is halve smart en het leek wel als of iedereen dezelfde tijd op zijn wekker had gezet. Het was binnen de kortste keren een bedrijvigheid van belang, overal werden lampjes aangeknipt en zag je mensen richting toiletten lopen. Tanden poetsen, waterzakken vullen voor onderweg en een tijdje in de rij staan voor de toiletten, de gebruikelijke gang van zaken voor een trailwedstrijd. Er werd ook volop gekletst en gelachen, je hoefde ook niet stil te doen voor overige campingbewoners. Iedereen was toch wakker.
Hoewel het goed loopweer zou worden was het zo vroeg in de ochtend nog wel heel fris, hooguit een graad of 5. Toch maar een isoshirtje onder het loopshirt en een jack erover dus. Wel een korte broek, maar ook lange kousen (al was het maar tegen de brandnetels). Een beetje bibberend wandelden we naar de start, waar iedereen snel naar binnen ging om maar een beetje warme te blijven. Kort voor de start hield de organisator een humoristische briefing en stipt om 6:00 mochten we vertrekken voor ons avontuur.
Het eerste half uur ging het heel rustig en stonden we regelmatig stil of wandelden we in een rijtje omdat we met een grote groep over kleine paadjes moesten. Een mooie rustige warming up voor het echte werk dat begon toen de lopers wat verder uit elkaar kwamen te lopen. De zon kwam inmiddels ook op en de temperatuur ging al snel omhoog zodat eerst de jacks uitgingen en al snel daarna ook de isoshirtjes. In de ochtendzon konden we ook het gebied waar we liepen goed bekijken. Het is net onder de Eifel gelegen, maar het heeft er wel veel van weg. Veel steile heuvels en ook behoorlijk hoog. Wij zouden ze zeker bergen noemen. Heel anders dan de Montferlandse heuvels die we zo gewend zijn.
Hellingen die zo steil waren dat je met de handen op de knieën naar boven moest, afdalingen die niet alleen steil waren maar ook bezaaid met stenen en boomwortels. Goed opletten dus de hele tijd. Vlakke stukken waren er eigenlijk niet, als je die ene Talbrücke niet mee telt. Het was dan ook continu wisselen tussen ‘hard’lopen, wandelend omhoog, klimmen en klauteren over bomen en stenen, hard naar beneden, rustig naar beneden en heel voorzichtig naar beneden. Asfalt zat er zo goed als niet in, op een enkele wegoversteek na. Een paar letterlijke hoogtepunten waren van een dusdanig niveau dat er af en toe touwen neergehangen waren om boven te kunnen komen en zelfs een klein stukje klettersteigen werd in het parcours opgenomen.
Uiteraard namen we ook even de tijd onderweg om Eric te huldigen tot held van de dag op het moment dat hij voorbij het 34 km punt kwam, de grootste afstand die hij ooit gelopen had. En later natuurlijk ook bij het marathonpunt. 6:06 uur op de marathon, dus ruimte voor verbetering is er nog genoeg… Het nut van krachttraining/crossfit is door Eric bewezen, de heuvels en afdalingen kregen gewoon geen vat op zijn gespierde body.
In de laatste 10 km begon de energie bij mij een beetje op te raken, wat te weinig gegeten onderweg. Erik nam ook steeds meer tijd per kilometer om extra te genieten. Freddie en Henrie liepen op iedere helling al hikend uit op ons. Gelukkig deden ze het rustig aan op de afdalingen zodat we dan weer bij konden komen. Maar over het geheel liepen we best goed door. Uiteindelijk kwamen we daardoor na 6:45 uur genieten met zijn vieren triomfantelijk over de finishlijn. De beste Nederlanders op deze afstand!
Ons startnummer fungeerde tevens als knipkaart voor twee drankjes en een lekkere Kuchen naar keuze om de verbruikte energie weer wat aan te vullen. Toen werd het tijd om te douchen en om te kleden, want we wilden ook nog de BBQ aansteken en kijken naar de 85 km lopers die voor onze neus over de camping richting finish zouden komen. De douche was helaas koud en dus kort. De 85 km lopers lieten nogal op zich wachten, maar met bier en BBQ erbij hielden we het goed vol in de zon. Af en toe kwam er een 85 km loper langs de camper, die kreeg dan natuurlijk volop applaus en aanmoediging.
Door alle frisse lucht en beweging werd het ’s avonds niet echt wat met het Songfestival kijken. Na Douwe Bob vielen de ogen ongeveer dicht en maakten we dat we de tent in kwamen. ’s Morgens werd ik wakker door het lawaai van allerlei vogels. Het was al licht dus ik schatte dat het een uur of zeven was. Het was echt koud geworden, zo rond het vriespunt, dus ik stak alleen even mijn hand buiten de slaapzak om te kijken hoe laat het was. Vijf uur in de ochtend staan die vogels op in Duitsland blijkbaar. Het zou verboden moeten worden. het was zo koud dat we daarna eigenlijk niet meer insliepen. We stonden dan ook al een heel stuk eerder de tent op te  breken dan de bedoeling was om daarna de thuisreis weer te aanvaarden.
Op zondagochtend kun je een stuk sneller opschieten dan op vrijdagmiddag. Even na het middaguur stapten we dan ook in Aalten weer de camper uit. Een stukje strammer dan we er ingestapt waren, dat moge duidelijk zijn, maar met een grote glimlach op ons gezicht. Een echte aanrader is deze trailrun. Lekker kleinschalig, goed georganiseerd en voor een hele schappelijke prijs ook nog eens.  Het zou me dan ook niet verbazen als we daar nog wel eens vaker naar toe gaan.
Site van de organisatie
De route die we gelopen hebben
Ons gezamenlijke fotoalbum op Facebook

Geen opmerkingen: