 |
| Gerben Schepers, 2e van rechts, was gelukkig op tijd in Nijmegen! |
Op
zondag 19 november jl. stond er een flink peloton AVA`70-leden aan de start van
de Zevenheuvelenloop in Nijmegen. Het begint inmiddels een aardige traditie te
worden, dat de geelhemden er een gezamenlijk reisje van maken. Een dag, waarin
er tal van zaken vallen te noteren, die het daglicht in feite in het geheel
niet kunnen verdragen.
Een impressie…. De reis begon direct al met een kleine vertraging. Terwijl de trein al op het station binnenrolde, kwam ook Gerben Schepers aanrijden, maar die moest nog wel effen tempo gaan maken. Bekertje koffie links, zijn nieuwste speeltje, een IPhone rechts, kwam meneer rustig aankeuvelen. In 2016 was hij nog benoemd tot OV-regelneef van het jaar, dus hij was in de veronderstelling, dat hij wel een paar potjes kon breken. Dat bleek ook het geval, want er werd keurig op de oliebaron gewacht. De reis kon nu definitief beginnen en toen het voertuig zich in beweging zette, werd er direct een begin gemaakt met de sportmaaltijden, bestaande uit water en krentenbollen, muesibroodjes en dropjes. Opvallend was hierbij, dat er vooral gekeken werd naar de vedettes aan boord. Namen zij een hap, dan werd dit trouw gevolgd. Met name Gerjo Wevers volgde de bewegingen nauwgezet. Hij zou immers die middag zijn debuut gaan maken op de 6 of 7 heuvels in het Nijmeegse land en wilde niets aan het toeval overlaten. Hij blijkt een snelle leerling te zijn, want Gerjo liep een hele fijne race met een uitstekende tijd. Het vervoer verliep verder eigenlijk best goed, al was het niveau dat er zo af en toe de ether in werd geslingerd, toch wel van een bedenkelijk niveau. Lachwekkend is het vooral het gekluns bij de in- en uitcheckpaal. Als de boertjes een keertje op stap gaan is het meer dan hilarisch om te ervaren hoe er wordt omgegaan met dit soort moderne snufjes. Waar de een vergeet uit te checken, schoof de ander zijn kaartje wel 5 keer langs de blieper. En de rest maar wachten… Tracey Jewell, de Engelse atlete van AVA`70, die het gezelschap een internationaal tintje gaf, zag het gestuntel van haar clubgenoten aan en hield wijselijk haar mond, al hebben ze daar in haar moedertaal hele fijnzinnige woorden voor. In het treinstel tijdens de laatste etappe kwamen steeds meer hardlopers binnen wandelen en ze werden door de AVAjanen uitvoerig bekeken, gekeurd en in een verwacht startvak ingedeeld. Daar waren de meningen overigens erg vaak over verdeeld, maar dit terzijde.
Een impressie…. De reis begon direct al met een kleine vertraging. Terwijl de trein al op het station binnenrolde, kwam ook Gerben Schepers aanrijden, maar die moest nog wel effen tempo gaan maken. Bekertje koffie links, zijn nieuwste speeltje, een IPhone rechts, kwam meneer rustig aankeuvelen. In 2016 was hij nog benoemd tot OV-regelneef van het jaar, dus hij was in de veronderstelling, dat hij wel een paar potjes kon breken. Dat bleek ook het geval, want er werd keurig op de oliebaron gewacht. De reis kon nu definitief beginnen en toen het voertuig zich in beweging zette, werd er direct een begin gemaakt met de sportmaaltijden, bestaande uit water en krentenbollen, muesibroodjes en dropjes. Opvallend was hierbij, dat er vooral gekeken werd naar de vedettes aan boord. Namen zij een hap, dan werd dit trouw gevolgd. Met name Gerjo Wevers volgde de bewegingen nauwgezet. Hij zou immers die middag zijn debuut gaan maken op de 6 of 7 heuvels in het Nijmeegse land en wilde niets aan het toeval overlaten. Hij blijkt een snelle leerling te zijn, want Gerjo liep een hele fijne race met een uitstekende tijd. Het vervoer verliep verder eigenlijk best goed, al was het niveau dat er zo af en toe de ether in werd geslingerd, toch wel van een bedenkelijk niveau. Lachwekkend is het vooral het gekluns bij de in- en uitcheckpaal. Als de boertjes een keertje op stap gaan is het meer dan hilarisch om te ervaren hoe er wordt omgegaan met dit soort moderne snufjes. Waar de een vergeet uit te checken, schoof de ander zijn kaartje wel 5 keer langs de blieper. En de rest maar wachten… Tracey Jewell, de Engelse atlete van AVA`70, die het gezelschap een internationaal tintje gaf, zag het gestuntel van haar clubgenoten aan en hield wijselijk haar mond, al hebben ze daar in haar moedertaal hele fijnzinnige woorden voor. In het treinstel tijdens de laatste etappe kwamen steeds meer hardlopers binnen wandelen en ze werden door de AVAjanen uitvoerig bekeken, gekeurd en in een verwacht startvak ingedeeld. Daar waren de meningen overigens erg vaak over verdeeld, maar dit terzijde.
Afijn,
omdat de reis verder zonder buitensporige problemen verliep, kon er in de
loopstad van Gelderland, Nijmegen, rustig worden uitgestapt. Dat was tenminste
de verwachting, maar niets leek minder waar. Gelijk stonden er al een aantal surveillanten
van de politie in de nabijheid van het uit Aalten afkomstige gezelschap en dat
voelde toch niet helemaal koosjer. Met de blik strak vooruit en zonder ook maar
een woord te zeggen, passeerde de club de dienstkloppers en wonder boven wonder
ging dit best goed. Eenmaal buiten de poorten van het station, wachtte de
geelhemden een veel warmer welkom. “Is AVA`70 al gearriveerd?” zo klonk het
ineens uit de megafoon. Dat deugt niet, zo was de algemene mening, want aan de
neuzen en outfit was dit toch niet gelijk op te maken. Rechercheur Vincent S.
ging samen met zijn maatje Peter R. de Fries, beter bekend als het Aaltense duo
Baantjes en de Cock èn hun bijzonder charmante assistente Romy van Rijs, maar
eens even polshoogte nemen. De kust bleek veilig te zijn en van plezier werd er
een hele fijne groepsfoto gemaakt van het gemêleerde gezelschap. Er werd op weg
naar de hardlooparena eerst maar eens een bezoek gebracht aan de pinkelpaal of
een zitje genomen op een dixie. Bij het staande, openbare mannentoilet was een donkerkleurige
stille getuige zichtbaar van een nachtelijk avontuur. De nood was schijnbaar
hoog… In de expohal lieten het eeuwige talent Björn Demkes en veelvraat Andre
Balke zich verleiden tot een kortstondig draafavontuur op de loopband. Ze
liepen zich werkelijk het schompes, maar winnen van Appie Nageeye was er
natuurlijk niet bij. Demkes kon nog enigszins fatsoenlijk van de rolbank
afstappen, maar Balke leek al het kruit voor die dag gelijk al verschoten te
hebben. Ruimschoots op tijd bereikte het peloton AVAjanen café Frohwein, dat al
vele jaren de vaste basis is van de geelhemden. De sportieve troepen werden
begroet met een heel warm welkom en men voelde zich dan ook gelijk helemaal thuis.
De voortent werd volledig in beslag genomen en ging dienst doen als gemengde kleedkamer
voor de run en feestzaal nadien. Binnen in de kroeg, verstopt in een hoekje
zaten nog een aantal goede bekenden aan tafel. Denise van de Donk heeft het
niet zo op treinreizen en besloot met haar man, Rob van de Donk, die het
verrekt om lid te worden van AVA`70, de eigen auto te nemen.
Ook A-loper Andre Bruil had zich hier genesteld met zijn gekwetste vrouw Anky, die had besloten om haar startnummer thuis te laten en een mooie stadswandeling te gaan maken. Andre, wilde in Nimwegen sportieve revanche nemen voor een totaal mislukt avontuur in onze hoofdstad en had hier een lang weekend voor uitgetrokken. In de mixzone werd intussen de ene na de andere banaan naar binnen gewerkt en de strategie voor de wedstrijd uitgestippeld. Walter Vaags bijvoorbeeld wilde vooral gaan genieten na een hele knappe marathon in Amsterdam. Walter geniet altijd, dus dit zou zeker een mooi succesje gaan opleveren. Angelique, die het normaliter alleen op Vrijdag doet, moest nu gaan pieken op zondag en loerde op een nieuw P.R. ( wat prima lukte.) Net toen iedereen de focus op de wedstrijd wilde gaan leggen, ontstond er grote consternatie. Bij de ingang van de tent lag ineens een wit gewaad, dat verdacht veel weg had van een lijkzak. Veel beweging zat er niet meer in en de groep vloog van schrik alle kanten op. Een waarnemer liep er voorzichtig op af en schrok zich te pletter, toen bleek dat niemand minder dan Evelien Hillen het slachtoffer was. Een slechtere voorbereiding was bijna niet denkbaar en emotioneel werd er een witte roos bijgelegd. Een asbak, naast het stille, doch sportieve lichaam leek het wapen. Zoveel getuigen bij het plaats delict….dat moest de dader opleveren. Gelukkig bleek voorval van Frau Hillen louter toneelspel, maar de toon was gezet. Echter, camerabeelden van Joppe Roos, maken duidelijk, dat hier toch ook wel een luchtje aan zit, dus het voorval kan zomaar eens een staartje krijgen. Mark te Brake, de vedette van de club, zat volop in zijn voorbereiding, en heeft van het voorval waarschijnlijk niets meegekregen. Hij ging als eerste op pad voor zijn warming-up en kwam ook veruit als snelste over de finish. Toen hij na 50,46 minuten terug was, stond trainert Marco van Rijs nog in een zijstraatje wat flauwe moppen te tappen, alvorens te kunnen starten. Tim te Brake kent heel veel mensen in het hardloopcircuit en derhalve stond hij ook wel erg vooraan. Hij vloog werkelijk uit de startblokken, maar tot zijn grote verdriet ging het licht al na 2,5 heuvel uit. Gelukkig stond hij met zijn snuffel net voor die tijd op de camera, dus dat maakte veel goed. In een van de voorste startvakken stond, naast een aantal Kenianen ook Frank Roos te koukleumen. De pezige panlat had zeker twee trainingspakken over zijn wedstrijdtenue aan en moest alle moeite doen, om op tijd klaar te zijn, want er wordt op niemand gewacht. Een eindje verder naar achteren had Bianca Piek zich in een fraai stuk plastic gewikkeld om het opgewarmde lichaam op temperatuur te houden. Dat lukte prima, want ze scoorde een hele fraaie eindtijd. Niet ver bij haar vandaan stond Arno Derksen te twijfelen en dat is meestal geen goede raadgever. De sympathieke gemeente-ambtenaar had zichzelf getrakteerd op een paar skitterend nieuwe schoentjes, maar helaas voor alle 10.000-den toeschouwers bleven ze deze zondag gewoon in de doos. De oude slofjes deden het overigens prima, maar toch……
Ook A-loper Andre Bruil had zich hier genesteld met zijn gekwetste vrouw Anky, die had besloten om haar startnummer thuis te laten en een mooie stadswandeling te gaan maken. Andre, wilde in Nimwegen sportieve revanche nemen voor een totaal mislukt avontuur in onze hoofdstad en had hier een lang weekend voor uitgetrokken. In de mixzone werd intussen de ene na de andere banaan naar binnen gewerkt en de strategie voor de wedstrijd uitgestippeld. Walter Vaags bijvoorbeeld wilde vooral gaan genieten na een hele knappe marathon in Amsterdam. Walter geniet altijd, dus dit zou zeker een mooi succesje gaan opleveren. Angelique, die het normaliter alleen op Vrijdag doet, moest nu gaan pieken op zondag en loerde op een nieuw P.R. ( wat prima lukte.) Net toen iedereen de focus op de wedstrijd wilde gaan leggen, ontstond er grote consternatie. Bij de ingang van de tent lag ineens een wit gewaad, dat verdacht veel weg had van een lijkzak. Veel beweging zat er niet meer in en de groep vloog van schrik alle kanten op. Een waarnemer liep er voorzichtig op af en schrok zich te pletter, toen bleek dat niemand minder dan Evelien Hillen het slachtoffer was. Een slechtere voorbereiding was bijna niet denkbaar en emotioneel werd er een witte roos bijgelegd. Een asbak, naast het stille, doch sportieve lichaam leek het wapen. Zoveel getuigen bij het plaats delict….dat moest de dader opleveren. Gelukkig bleek voorval van Frau Hillen louter toneelspel, maar de toon was gezet. Echter, camerabeelden van Joppe Roos, maken duidelijk, dat hier toch ook wel een luchtje aan zit, dus het voorval kan zomaar eens een staartje krijgen. Mark te Brake, de vedette van de club, zat volop in zijn voorbereiding, en heeft van het voorval waarschijnlijk niets meegekregen. Hij ging als eerste op pad voor zijn warming-up en kwam ook veruit als snelste over de finish. Toen hij na 50,46 minuten terug was, stond trainert Marco van Rijs nog in een zijstraatje wat flauwe moppen te tappen, alvorens te kunnen starten. Tim te Brake kent heel veel mensen in het hardloopcircuit en derhalve stond hij ook wel erg vooraan. Hij vloog werkelijk uit de startblokken, maar tot zijn grote verdriet ging het licht al na 2,5 heuvel uit. Gelukkig stond hij met zijn snuffel net voor die tijd op de camera, dus dat maakte veel goed. In een van de voorste startvakken stond, naast een aantal Kenianen ook Frank Roos te koukleumen. De pezige panlat had zeker twee trainingspakken over zijn wedstrijdtenue aan en moest alle moeite doen, om op tijd klaar te zijn, want er wordt op niemand gewacht. Een eindje verder naar achteren had Bianca Piek zich in een fraai stuk plastic gewikkeld om het opgewarmde lichaam op temperatuur te houden. Dat lukte prima, want ze scoorde een hele fraaie eindtijd. Niet ver bij haar vandaan stond Arno Derksen te twijfelen en dat is meestal geen goede raadgever. De sympathieke gemeente-ambtenaar had zichzelf getrakteerd op een paar skitterend nieuwe schoentjes, maar helaas voor alle 10.000-den toeschouwers bleven ze deze zondag gewoon in de doos. De oude slofjes deden het overigens prima, maar toch……
Katja
Demkes was letterlijk en figuurlijk weer ouderwets scherp. Ze is herstellende
van een slepende blessure, maar met een dosis legale dopingpillen, moest het gaan
lukken. Als een van de weinigen in het gele startvak, had ze de beschikking
over maar liefst twee hazen. Manlief Björn mocht 15.000 meter als windscherm
fungeren. De tweede haas, Erwin Wamelink, kwam aan zijn taak in het geheel niet
toe en draafde in de slipstream van Katja mee. Als onze blonde Keniaan het
koppie schuin naar boven draait, begint te snuiven en te blazen…nou dan weet de
kenner het wel. Hij kwam in een best wel lekkere tijd, doch meer dood dan
levend achter de Demkes-trein over de finishlijn stuiven. Op gepaste afstand
van dit trio kwam ook Gerrit-Jan Jansen binnen. Hij was voor de 6e
keer op rij van de partij en ging als een jonge hinde over de zeven heuvelen.
Dit gold tevens voor René Wenting. Hij heeft zich een plek weten te veroveren
in het Elitekneuzenclubje op de donderdagavond en is een hele snelle leerling.
Hij ging gematigd van start, om eerst te genieten van de statige pandjes die
gepasseerd werden. Logisch natuurlijk als je dagelijks in de huizenverkoop zit,
maar eenmaal in het buitengebied, ging de gaskraan vol los. Wat een wedstrijd
met een mens kan doen. Linda Scholten zat met mixed feelings, want ze was niet
helemaal fris in orde en daar kwamen dan nog eens een paar emmers
wedstrijdspanning bij. Als dat maar goed zou komen. Nou, daar bestond na de
finish geen twijfel. Dolblij rende ze met de medaille om de nek linea directa
door naar ons 1-daagse onderkomen om de aanwezigen op de hoogte te brengen van
haar euforie. Over genieten gesproken. De enige 60 `er in het gezelschap, Ans
Assink, zag het geploeter door Bergen en Dalen als een heuse zegetocht.
Onderweg nam ze de tijd om te zwaaien naar de verschillende Aaltense
supporters. Een kleine kolonie had zich geposteerd bovenaan de Zevenheuvelenweg
en Ans minderde hier zelfs even het tempo, om het gezelschap uitgebreid te
begroeten. Vol energie, daalde ze vervolgens af naar de meet.
Alle
AVAjanen hadden de finish bereikt en de tevredenheid was groot in het kamp.
Snel werden de calorieën aangevuld, voordat het slotfeest echt losbarstte. Het
eerste blad met het wereldberoemde
gerstenat, genaamd “Kwak-in-de-mond”, verkrijgbaar in een tweetal
kleuren, werd binnengedragen en velen volgden. Uiteraard ging de temperatuur
iets omhoog, maar veel zoden zette dat niet aan de dijk. De gifgroene kleedjes
werden erbij gepakt en de beentjes afgedekt. Opvallend geschuif maakte
duidelijk, dat er meer onder de dekentjes gebeurde, maar de tijd zal leren of
dit nog verdere gevolgen zal hebben. De obers moesten harder lopen dan de
atleten tijdens de race en de sfeer steeg naar een hoogtepunt. Toen werd het
tijd voor entertainer Dirk Vreman, om nog even een fijne conference op te
voeren. Hilarisch waren zijn woorden en het klaterende applaus, bijvoorbeeld
van de totaal onbekende Paul van de Jumbo, maakte duidelijk dat hier historie
werd geschreven. Bart
Koskamp had een prima race gelopen en wilde dit graag thuis gaan vertellen, dus
hij vertrok alvast. Later bleek dit een mispeer te zijn, want in Doetinchem
kwamen we hem ineens weer tegen. De rest van de meute, maakte zich een uurtje
later klaar voor vertrek en er werd even een best kapitaal op de bar gesmeten
als vergoeding voor drank en nootjes. Op weg naar de trein, werd elke dixie
druk bezocht. André Balke besloot hier niet aan mee te doen en dit kwam hem
duur te staan. Nadat de trein zich immers in beweging had gezet begon het hem
toch wel iets te drukken. Vrouwlief Inez, kon zich hier natuurlijk wel over
bedroeven, maar de nood werd groter en groter. Er werd een passende fles
gezocht en gevonden, maar echte mogelijkheden deden zich niet voor. In een
aanpalende coupe leek de pleuris wel uitgebroken. Met name de sketterende
lachsalvo`s van Carla Hoornenborg, zorgden toch wel voor wat irritaties van
medereizigers. Intussen werden de berichten op social media gedeeld,
tussentijden besproken en geëvalueerd waar er de volgende keer winst te behalen
zou zijn. Zondag
18 november 2018 is de volgende aflevering van “Flikken Nijmegen.” Zorg
dat je er bij bent!
Frank Roos
Geen opmerkingen:
Een reactie posten