 |
| Lianne ter Haar: “Als ik je tegenkom geef ik je geen bloemetje maar een stuk oude kaas.” |
Ik kan natuurlijk niet alles recht lullen wat krom is, maar
soms zit iets gewoon anders in elkaar dan het lijkt. Mijn cynische ondertoon,
die vileine messteken in ruggen van kwetsbare sukkels, de neiging tot beledigen
van etnische minderheden en het afgeven op mensen die zich van geen kwaad
bewust zijn. Het heeft een reden. Af en toe ben ik zo ontiegelijk teleurgesteld
in de medemens, dat ik op een grove wijze stoom moet afblazen.
Neem nou mijn column van 1 februari jongstleden. Tamelijk geëmotioneerd schrijf ik over het feit dat mijn ouders mij het huis uit hebben getrapt. Ik beschrijf geraffineerd tegen welke moeilijkheden ik aanloop. Zo doe ik uit de doeken dat mijn favoriete snack – een lekker stukje old Amsterdammer – niet meer binnen mijn budget past en dat dag-in-dag-uit mijn koelkast wordt leeg geplunderd door naar alcohol hunkerkende vrienden. Na publicatie van mijn verhaal, stroomden de steunbetuigingen binnen.
Lianne ter Haar: “Als ik je tegenkom geef ik je geen bloemetje maar een stuk oude kaas.” Ik ben haar in de tussentijd menigmaal tegengekomen, echter sta ik nog met lege handen. Marco van Rijs: “Ik heb ook nog wel een blok kaas voor je liggen.” Ligt die nog op dezelfde plek Marco? “Jij zult de komende tijd genoeg kaas krijgen schat ik zo”, concludeerde Hans Sielias. Nou Hans, keep on dreaming! Niks, nakkes, nada! Zoals zo vaak blijf ik gedesillusioneerd achter. Het enige wat overblijft zijn de valse beloften. Het is een wassen neus. Het individu is koning en de medemens kan de kolere krijgen.
Neem nou mijn column van 1 februari jongstleden. Tamelijk geëmotioneerd schrijf ik over het feit dat mijn ouders mij het huis uit hebben getrapt. Ik beschrijf geraffineerd tegen welke moeilijkheden ik aanloop. Zo doe ik uit de doeken dat mijn favoriete snack – een lekker stukje old Amsterdammer – niet meer binnen mijn budget past en dat dag-in-dag-uit mijn koelkast wordt leeg geplunderd door naar alcohol hunkerkende vrienden. Na publicatie van mijn verhaal, stroomden de steunbetuigingen binnen.
Lianne ter Haar: “Als ik je tegenkom geef ik je geen bloemetje maar een stuk oude kaas.” Ik ben haar in de tussentijd menigmaal tegengekomen, echter sta ik nog met lege handen. Marco van Rijs: “Ik heb ook nog wel een blok kaas voor je liggen.” Ligt die nog op dezelfde plek Marco? “Jij zult de komende tijd genoeg kaas krijgen schat ik zo”, concludeerde Hans Sielias. Nou Hans, keep on dreaming! Niks, nakkes, nada! Zoals zo vaak blijf ik gedesillusioneerd achter. Het enige wat overblijft zijn de valse beloften. Het is een wassen neus. Het individu is koning en de medemens kan de kolere krijgen.
Pijnlijk om te zien hoe ‘vrienden van weleer’ je in de
steek laten als het er echt op aankomt. Misschien moet ik er gewoon aan wennen
dat sociale controle en ‘naoberschap’ termen uit het verleden zijn. Hopelijk
hebben jullie in de toekomst een klein beetje mededogen als ik per ongeluk een
keer uit mijn slof schiet, ik ben immers ook maar een mens van vlees en bloed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten