zondag 21 juni 2020

Hardrocken in de Pfalz

Henrie Drenthel
De bosrijke bergen in de Pfalz hadden na de Game of Stones 2017 een warm plekje in ons hart gekregen. Mooi om hier na een lange periode zonder evenementen weer samen met Henrie aan de startlijn te staan. Nou ja startlijn, door de Corona maatregelen was de Game of Stones in de Duitse Pfalz uitgesmeerd over vijf weekenden en verschillende startplekken. Het kwam er op neer dat we de GPStracker waarmee we gevolgd konden worden ophaalden bij de organisator thuis en vervolgens naar een toegewezen startplek reden. In ons geval het plaatsje Ramberg, in het oosten van de Pfalz.

Bij de Game of Stones ging het er dit jaar om zoveel mogelijk Rittersteine te ‘verzamelen’ in 24 uur (van 11:00 zaterdagochtend tot 11:00 zondagochtend). Vanuit de startlocatie moest je minimaal 5 stenen verzamelen, daarna mocht je eventueel eenmaal verplaatsen naar een nieuwe locatie om daar verder te gaan. Met de GPStracker werd op een speciale website automatisch bijgehouden bij welke stenen je was geweest. Simpele regels dus eigenlijk, met heel veel ruimte voor eigen invulling. Van tevoren hadden we dan ook een flink aantal routes uitgewerkt met veel stenen, verspreid over de hele Pfalz. Die routes en ook de locaties van de Rittersteine waren al ingeladen op onze GPS handhelds. Nu was het hopen op een gunstige startlocatie. Aangezien we in het laatste weekend startten wisten we dat we meer dan 39 stenen zouden moeten verzamelen, liefst een aantal extra omdat er ook nog een team zou starten.

Met Ramberg hadden we het aardig getroffen, slechts een paar kilometer verwijderd van één van de routes die we hadden voorbereid. Het plan was om deze route zo ver mogelijk te volgen en dan ergens af te korten om net voor het donker weer bij de auto te zijn. Aangezien het midzomer was konden we een flinke afstand halen voor het donker. Dan zouden we naar de meest optimale route rijden, een paar uur slapen in de auto en dan bij het eerste licht weer beginnen met de tweede ronde.

Op het kleine parkeerplaatsje net buiten het dorpje pakten we onze rugzakken in met wat we nodig dachten te hebben qua eten en drinken. Dat woog nog best veel, maar we verwachtten maar enkele plekken waar we wat konden kopen. We laadden de juiste route in de GPS handheld en een papieren kaart ter ondersteuning. Onze enige tegenstander die dag kwam toevallig ook aan op dezelfde parkeerplaats, maar die zouden we de hele dag niet meer zien. Iets na elven drukten we onze horloges aan en waren we gestart.

Het begon meteen al goed met een lange steile klim vanuit Ramberg naar de eerste steen, bovenop de berg. In een straf wandeltempo ging het bergop. De eerste steen was makkelijk te vinden en met wat improviseren kwamen we al vrij snel aan op de route die we van tevoren bedacht hadden. Een mooie cluster van stenen die verwezen naar militaire schansen uit de Erster Koalitionskrieg (1792-1797) lag hier dicht bij elkaar. Een goed begin is het halve werk, vol goede moed gingen we dan ook verder in onze ultra modus. Bergop hiken en naar beneden in een ontspannen dribbel. Vlak was het nergens.

Het weer was prima, zo’n 20-25 graden, maar in de schaduw van het bos was het prima te doen. De ene steen na de andere werd gevonden en we vermaakten ons prima. De organisator Michael had nog gevraagd of ik wat mooie panorama’s op de foto kon zetten voor zijn website, maar het Pfälzerwald zat goed in het blad. Echt mooie uitzichten over het dal hadden we daarom eigenlijk nergens, hoewel de toppen toch ruim boven de 600 meter lagen. Opvallend was ook dat het bos hier veel meer uit loofbos bestond, waarschijnlijk omdat het toch wat zuidelijker ligt. De grote hoeveelheden dode naaldbomen door de letterzetter kever in Nederland zagen we hier dan ook niet. Wandelaars eigenlijk ook maar heel weinig, alleen in de buurt van parkeerplaatsen zagen we enkele mensen.

Halverwege de middag kwamen we aan bij een Berghütte. Het meegebrachte gezichtsmasker was noodzakelijk om op het terras te mogen komen en een grote Kaffee und Kuchen te bestellen. Dat smaakte prima natuurlijk en we namen er rustig de tijd voor. Met de kaart op tafel werd het vervolg van de route doorgenomen. We moesten ergens onze route afsnijden om niet in het donker te komen lopen aangezien we onze koplampen in de auto achtergelaten hadden om gewicht te besparen. Maar dat mocht ook weer niet teveel stenen kosten. Nadat we de strategie bepaald hadden ging het weer verder.

We hadden een mooi ritme te pakken waarin we al hikend/hardlopend de kilometers onder onze voeten wegtikten. Doordat je steeds alleen maar bezig was om van steen naar steen te komen maakten de kilometers, of de snelheid eigenlijk helemaal niets uit. We waren gewoon lekker bezig met onze favoriete hobby, heerlijk. Zo af en toe namen we een momentje om weer even naar het grote geheel op de kaart te kijken en even te evalueren waar we zaten en wat we nog moesten en dan ging het weer verder.

Toch bleek onze strategie wel doeltreffend, maar niet altijd de beste te zijn. Zo hadden we bedacht om een stuk van de route af te snijden. Op de kaart leek dat in eerste instantie vrij simpel, maar in de praktijk bleek er een berg in de weg te zitten. De enige paden die er waren zigzagden over de berg omhoog en omlaag. Daarmee werd de afstand ruim verdubbeld en bleef er van het afsnijden eigenlijk niet eens heel veel meer over. Maar elk nadeel heeft zijn voordeel, hierdoor kwamen we wel in het begin van de avond langs een bergrestaurantje midden in het bos. Een prima plek voor een grote cola en een heerlijke Flammkuchen op het terras in het zonnetje.

Met het buikje vol vertrokken we voor het laatste stuk van de dag. Nog een paar uur lopen met stevige klimmen en wat bushwacken om goed verstopte stenen in het bos te achterhalen. Inmiddels begonnen de benen toch wel wat te protesteren. Gelukkig mochten we de laatste twee kilometer naar de auto afdalen. Hoewel, 250 meter afdalen in twee kilometer is zeker niet lekker comfortabel uitlopen als je al zo’n 50 km gelopen hebt. Tussenstand: 30 stenen in ruim 51 km met 1655 hoogtemeters.

Bij de auto trokken we snel droge spullen aan en aten we even wat. Het begon al snel donker te worden. Tijd om te vertrekken naar de parkeerplaats waar we wilden overnachten en de volgende ochtend vroeg weer op pad wilden gaan. Toch nog een uurtje rijden over de slingerweggetjes door de Pfalz. Inmiddels was het helemaal donker. De parkeerplaats was leeg op een gedumpte caravan na. We aten en dronken nog wat en probeerden daarna zoveel mogelijk rust te pakken. Echt diep slapen mag je het niet noemen op een naar achteren geklapte stoel.

’s Morgens half vijf was ik al wakker gemaakt door de vogels. Henrie sliep nog maar die werd al snel wakker door mijn gerommel met eten en drinken. Om iets na zessen waren we alweer op pad. Het was lekker fris, de zon kwam net boven de heuvels en scheen prachtig door het bladerdek. Een geweldige start van de dag, afgezien van het feit dat we met een stel stijve pootjes meteen weer steil de heuvel op moesten.

De ronde die we gingen doen was eigenlijk niet zo lang, eigenlijk was het één lus van een achtje dat we gepland hadden. Maar er zaten maar liefst 16 stenen in op 18 km lopen, een goudmijntje qua stenen dus. De heuvels waren wel wat steiler dan de dag er voor, maar het kan ook zijn dat het zo voelde…

Bij de start op de vroege zondagmorgen voelden we ons eigenlijk relatief goed. De rust had ons goed gedaan en wel liepen vol vertrouwen in een lekker tempo door. Maar na een uurtje of twee was dat gevoel al weer weg. Je kon merken dat we al weer uit de reserve tank aan het putten waren en de pootjes begonnen steeds meer te protesteren. Maar doordat we steeds weer een steen konden scoren bleef het nog steeds leuk. Ook het idee dat we na hooguit uurtje of vier lopen al weer klaar zouden zijn was best een goede motivator om door te lopen. Zo’n goede motivator dat we met 3:16 uur al weer bij de auto stonden. 16 Stenen in 19 km met 529 hoogtemeters, best aardig voor de zondagmorgen.

Na even opfrissen op de parkeerplaats reden we eerst naar de dichtstbijzijnde mogelijkheid om een Kaffee und Kuchen ontbijt te scoren. Op de Games of Stones website zagen we dat de enige tegenstander die nog liep in het uurtje dat nog restte ons nooit in zou kunnen halen. De virtuele lauwerkrans en eeuwige roem was dus voor ons! Team Achterhoek rules!
Andre Bleumink

Geen opmerkingen: