 |
| AVAZSV, een mooie mix tussen AVA, AZSV en Athletico |
De afgelopen 2 weken hingen de
hardloopschoenen tijdelijk in de wilgen. Er moest gevoetbald worden! Een
enthousiaste club van AVA jongens had zich opgegeven voor het roemruchte
Stratenvoetbaltoernooi. Het toernooi waar de voetbal-skills, strijd, passie en ongecontroleerde
lompheid in een groot harmonieus festijn met elkaar versmelten. Ook wordt er
elk jaar weer een poging gedaan om zoveel mogelijk bier per m² te drinken. Op
de vrijdagavonden gaan er een slordige 150 kratten door…voor onze AVA kantine
is dit geweld niet voor te stellen!
Omdat zoonlief Sam, wel
enthousiast maar weinig voetbal-skills, uiteraard ook mee deed, vroeg hij of ik
ook mee wilde doen. Mijn hart zei uiteraard ja, maar mijn lijf zei nee. Ja dus!
Ik negeer dat stemmetje van mijn lijf wel eens vaker… Ook zoon Edo deed mee, en
hij had wat voetbalvrienden erbij gevraagd. Daarmee hadden we ongeveer 50%
voetballers, 50% hardlopers. Een spannende cocktail voor een hoop lol maar
gegarandeerd weinig punten. Ik kwam terecht in een whatsapp-groepje van de
jonge leu en ervoer wat jongeren tussen 15 en 20 jaar hele dagen ervaren. 150
appjes per dag, minstens, met vaak pure onzin, vroegen om mijn aandacht. Mijn
oude voetbalschoenen hingen inmiddels 11 jaar in de wilgen, dus deze heb ik
uitgehaald. Goed in het vet gezet en geïnvesteerd in nieuwe veters. Deze waren
ietwat aangevreten door de muizen. Ook de scheenbeschermers hadden de
muizentand des tijds niet doorstaan. Een kleine investering was dus nodig om
dit 47-jarig oude lijf weer te hijsen in een heuse voetbal outfit.
Mick Wagener was onze coach en
zorgde dat de randvoorwaarden goed in orde waren. We kregen een mooi shirtje,
mede mogelijk gemaakt door Vaags Molenwerken, Boekelder, BDB Diervoeding en KHK
Textiel. Spar Bredevoort was zo vriendelijk om een kratje bidons te schenken.
Allen hartelijk dank! De coach had met zijn scherpe
blik gezien dat het met het loopvermogen binnen zijn team wel goed zat, het
voetballend vermogen was wat schaars. De tactiek was dan ook om de tegenstander
zoveel mogelijk voor de voeten te lopen. En als we de bal een keertje hadden
veroverd, direct inleveren bij de jongens die er ook daadwerkelijk iets mee
konden. Deze tactiek werkte zo nu en
dan. In de eerste wedstrijd pakten we al gelijk een puntje, dus dat was
hoopgevend. De overige wedstrijden van de poule werden helaas verloren. Maar,
en dat moet gezegd worden, we gingen strijdend ten onder!
Een logisch gevolg van deze
resultaten was een klassering in de verliezerspoule. Daar zouden we
gelijkgestemden en vergelijkbaar talent aantreffen. Deze inschatting ging deels
op. Ook in deze poule moest het atletische enthousiasme het vaak afleggen tegen
het berekende voetbalvernuft. Een hoogtepunt mochten we op de vrijdagavond
beleven: een klinkende 3-1 overwinning op FC Goorzicht, het altijd lastige campingteam.
De overwinning werd mede mogelijk gemaakt door de afgestofte katachtige
reddingen van keeper André Pöstgens. André, de vader van onze middenvelder
Duco, had de afgelopen 5 jaar niet meer gekeept, maar hij was nog niks niet
sleets!
Op de slotdag mochten we nog
een laatste potje voetballen. Tegen Keukenrol United, een niet te onderschatten
tegenstander, moesten nog een laatste keer de stramme spieren opgerekt worden.
We kwamen warempel op voorsprong door een prachtige goal van zoon Sam. Dat doet
ie normaal nooit! 20 jaar geleden heb ik een bal in zijn wiegje gelegd, met de
hoop dat dit zijn balgevoel ten goede zou komen. En kijk hier, het resultaat!
Klein nadeel: in huize ter Haar worden de ins en de outs van deze zeldzame goal
tot vervelens toe breed uitgemeten. En dit gaat nog wel even duren…
Zo hebben we 2 prachtige weken
beleefd, die nemen ze me niet meer af. Voetballen met je eigen jongens, dat was
genieten geblazen. Ik heb er werk voor afgezegd, want dat kan wel later. Dat
voetballen niet, want dit lijf kraakt van alle kanten. Een klein tussenstandje:
vel van de knieën door dat verrekte kunstgras, de nagel van de ene grote teen
blauw, de ander hangt er wat losjes bij, de liezen staan op springen, de rug
protesteert bij elke beweging. Maar dit was het allemaal waard! We werden door de organisatie
verrast met de sportiviteitsbeker. Erg leuk natuurlijk! Er gaan geluiden dat we
volgend jaar weer mee doen, maar een biertje maakt de mens wat overmoedig. Het
bier, dat rijkelijke vloeide, maakt de mens ook minder waakzaam. De beker is
namelijk kwijt, waarschijnlijk meegenomen door een grapjurk die ook allicht wat
onder invloed was. Als iemand toevallig deze beker tegen het lijf loopt dan
ontvangen we ‘em gaarne retour! Het is onze hoogst haalbare voetbalprijs!
Hans Prinsen was een aantal
avonden met camera aanwezig een heeft prachtige foto’s gemaakt. Uiteraard
hebben de foto’s een hoog “Stan en Mees” gehalte, maar dat is logisch, zou
vriend Johan Cruijff zeggen…
Vanochtend, toen alle voetballers hun roes nog lagen uit te slapen, heb ik een fijn duurloopje gedaan. Geen gebeuk in de rug, geen grijpgrage handen die mijn mooie shirtje uit fatsoen trekken, geen ballen tegen edele delen, geen scheidsrechters die toch echt eens naar Heijerman moeten gaan… Nee, gewoon, een heerlijk duurloopje…
Een sportieve en stieve groet van balkunstenaar Rinke
Een sportieve en stieve groet van balkunstenaar Rinke
 |
Theo Stronks, onze trouw supporter
|
 |
| De sportiviteitsprijs |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten