Vijftien jaar herenuitje AVA'70

De organisatoren van de herenuitjes Gerrit Ormel (links) en Theo Stronks

Onlangs vroeg een bekend AVA lid of ik een stukje wil de schrijven over het herenuitje. Ik reageerde ietwat beduusd, zal het proberen was mijn antwoord. In het kader van de privacywet zitten hier natuurlijk wel haken en ogen aan. Wil niemand in een kwaad daglicht zetten, mocht iemand zich toch aangesproken voelen dan is dat voor mijn verantwoording. Vijftien jaar geleden, we hebben het over 2003 is de behoefte ontstaan om 1 x per jaar een gezellige avond te organiseren. Duidelijk mag zijn dat er niet direct spontane reacties los kwamen. Samen met een andere 60 + er de stoute schoenen aan getrokken. In die 15 jaar zijn we ieder jaar op een andere locatie geweest. De 1^e vier jaar en daarna ook vertrokken we op donderdag per fiets. Het was wel op een trainingsavond maar de trainer van destijds kon zich hierin wel vinden. Via een alternatieve route kwamen we op de plaats van bestemming aan. Bescheiden zoals we zijn, werd er begonnen met koffie, niet veel later gevolgd door de lichtbruine rakkers. Vooraf was al duidelijk gemaakt dat het een echte mannen aangelegenheid was, dit werd echter niet door iedereen begrepen. Na een slomp bier moest de honger ook gestild worden, dit werd ruimschoots goedgemaakt door heerlijk buffet. Omdat het op een donderdagavond was hadden de meesten zich al ingedekt en namen voor de vrijdag een snipperdag op. Zelfkennis voldoende zou ik zeggen. 

De organisatie had besloten om het 1^e lustrum wat uitgebreider te doen, gekozen werd voor de zaterdag. In onze buurgemeente Dinxperlo werden we getrakteerd op allerlei sportieve activiteiten zoals, kruisboog schieten en steppen. Als gevolg van de warmte moesten de dorstige kelen voldoende gesmeerd worden, met daarbij behorende een koud en warm buffet. Op die bewuste avond werd het Nederlands elftal uit geschakeld, via een voor die tijd groot beeldscherm moesten we de eer laten aan Rusland. Dit team werd getraind door een bekende uit Varsseveld. In die 15 jaar werd er ook altijd een verjaardag gevierd, dit was vaak de zelfde persoon die de klos was. Omdat hem dit te veel geld koste besloot hij al dan niet vrijwillig zich niet meer op te geven. Of het nu jaloezie was of niet, vanuit het vrouwenkamp kwam de optie om samen iets te organiseren. Tot op heden zijn er vanuit beide kampen geen concrete toezeggingen gedaan. Na een avond gezelligheid moest er natuurlijk ook betaald worden. We kregen een kaartje waarop we konden aantekenen hoeveel we gedronken hadden. Het moge duidelijk zijn dat dit voor een enkeling zeer moeilijk was. Betreffende locatie had aan het eind een tekort toen de jaarcijfers overhandigd moesten worden.  

In 2013 werd het 2^e lustrum gevierd, na een lange fietstocht kwamen we aan in het prachtige Voorst. Wederom moesten we ons van de sportieve kant laten zien, je bent tenslotte sportman of niet. Dit keer ging het vooral om precisie, waarin enkelen zeer bekwaam waren, maar de meesten geen enkel bal gevoel hadden. Niet getreurd, de kater werd daarna ruimschoots weggespoeld. Na een stevige warme maaltijd werd de terugreis in een razend tempo voltooid. Je leert in die jaren de atleten steeds beter kennen, ik noem het maar ook hun zwakke kant, nieuwsgierigheid. Waar gaan we heen – hoe ver is het fietsen – etc. Dieptepunt was wel het feit dat er iemand een dag van te voren bij de locatie waar hij was ging vragen of AVA'70 er een dag later ook geboekt had. De nieuwsgierigheid  ten top. Natuurlijk is de keuze qua eten ruim voldoende hebben we ervaren. Toch heb je te maken met veelvraten, hun ogen kunnen meer aan dan hun magen kunnen verdragen. Op een niet nader te noemen locatie werden we getrakteerd op kleine tennisballen wat eigenlijk gehaktballen moesten zijn. Menigeen was hier niet van gediend (eigenlijk wel terecht) en gelukkig werden daarna voorzien van een flinke schaal bitterballen als goedmaker. 

We hadden afgesproken dat het uitje van 2018 ons laatste zou zijn. Nadat we een datum hadden afgesproken, werd er door een andere 60+ er roet in het eten gegooid. Hij moest toevallig op die datum zijn 40 jarig huwelijk vieren, waarbij velen van ons voor uitgenodigd waren. Het was een prachtig feest waarbij je toen al kon zien dat er een aantal flinke zuipschuiten bij zaten, dat beloofde wat voor 9 juni. Gelukkig konden we snel een andere datum vastzetten. Met 19 personen vertrokken we richting Miste, waar we bij een groot vakantiepark aankwamen. Gelukkig waren de weergoden ons goed gezind, wat goed uitkwam bij de geplande activiteiten. Er werden 2-tallen gevormd waarbij het elkaar vertrouwen in een hoog vaandel stond. Helaas waren enkelen die alleen op zichzelf moesten vertrouwen. In een kano moest er ruim 3 km geroeid worden, dit zorgde voor de nodige hilariteit. Bij terugkomst waren er niet veel die droog uit de kano kwamen, er was een duo die zich daaraan schuldig was. Na deze inspanning waren we toe aan een welverdiend drankje. De koek was daarmee niet op, het luie lichaam moest nog 1 maal getest worden. Op de vernieuwde midgetgolfbaan werd gestreden om de minste punten. Dat een ieder dat niet serieus nam moge duidelijk zijn, de ogen meer gericht op het vrouwelijk schoon dat aan de kant lag te zonnen. 

De zweetdruppels waren inmiddels opgedroogd tijd om het weer aan te vullen met de bekende schuimkoppen. Na een voortreffelijk buffet en toetje werd de basis gelegd voor de verdere voortgang van deze avond. Op een apart terras, waarbij we de drank zelf moesten halen, hebben we ons prima vermaakt. Met het verstrijken van de uren werden de verhalen steeds fantasierijker en kreeg de alcohol steeds meer grip op ons allen. Rond de klok van half 11 begon de terugreis, die zeker niet vlekkeloos verliep. Hierbij werden diverse verkeersovertredingen met een korreltje zout genomen. Omdat Aalten in het teken van de wijnfeesten stond, zagen sommigen zich genoodzaakt om daar ook nog even een drankje te nuttigen. Het ging hier echter niet om bier maar om rode wijn wat één van ons voor de eerste keer dronk. Ben er maar vanuit gegaan dat zeker de 3 Dinxpersen goed thuis zijn gekomen, maar dat ze de zondag languit op de bank hebben gelegen. We kunnen terugkijken op 15 prachtige jaren waar veel plezier aan is beleefd. Gelukkig zijn er gegadigden die het stokje over willen nemen, hoe en in welke vorm dat zal t.z.t wel bekend worden. Op de website staan nog diverse hoogtepunten en foto’s die het aanzien zeker waard zijn. Namens ons tweeën heel veel dank aan iedereen die er bij aanwezig is geweest de afgelopen 15 jaar.

Sportieve groeten Theo Stronks