Verslag van de 20e Posbankloop in Velp (2)

Rinke ter Haar "dat was eens, maar nooit weer!" (of toch wel?)

De Pijnbankloop

Zondag had ik het genoegen om door de prachtige omgeving van de Posbank te rennen. Nou ja, genoegen… Hoe paradoxaal is het dat die prachtige omgeving je zo kan pijnigen. Tijdens deze pijniging kwam ik tot een wonderbaarlijk inzicht, dat ik graag via medium wil delen. Let op, dit inzicht kan schokkend zijn voor deez’ of geen!

Laat ik dit inzicht niet direct weggeven, laten we bij het begin beginnen. Mijn Christel had de Posbankloop opgenomen in haar trainingsprogramma. Samen met de groep van Johan Assink zou ze in oktober de halve marathon in Enschede lopen. Helaas, door een zeurende kuitblessure heeft Christel deze generale repetitie aan haar voorbij moeten laten gaan. Dit gaf mij zondag de mogelijkheid om me vol goede moed richting Velp te begeven.

Nu ben ik pas een jaar behept met het “hardloopstofje”, dus veel wedstrijdervaring heb ik nog niet. De eerste 4 kilometer gingen dan ook heel aardig. Je herkent het allicht wel: je neemt je voor kalm aan te beginnen. Na een kilometer werp je een blik op je supersonische horloge en merkt dat je eigenlijk veel te hard gaat…maar je denkt gelijk dat je dit  tempo makkelijk vol kunt houden. Enfin, na een kilometer of 4 begon de weg serieus te stijgen. Omdat ik het parcours niet echt kende, probeer je de eerste klimkilometer je tempo nog vast te houden. Als de weg echter maar blijft stijgen, dan ga je je toch zorgen maken. De kilometerbordjes staan steeds verder uit elkaar, zo lijkt het tenminste, en de prachtige omgeving is toch niet zo prachtig meer. Na ongeveer 8 kilometer is de top van de zogenaamde Tafelberg bereikt. Fier wappert er een spandoek met de melding “101,9 m”. Nou, 100 m lager had ik ook goed gevonden, wat een kreng! Je denkt dan dat het ergste leed is geleden, want er mag een klein stukje gedaald worden. Van korte duur helaas, want de Zijpendaalse berg komt er aan: 113,9 m hoog meet deze jongen. Als deze reus met moeite bedwongen is, gaan we schielijk dalen. Zo schielijk dat het niet leuk meer is. Je snapt nu waarom de klimmers in de wielersport zulke oarlijke mannetjes zijn, van amper 60 kg. Als je je 80 kg aan brute sprintspieren de bergen in moet slepen zou je willen dat je zo’n spillebeen was.

Christel had vernomen van Johan dat de laatste 2,5 km van de run weer naar beneden gingen. In mijn afzien vermoedde ik dat ze dit niet goed opgevangen had; we hadden immers het hoogste punt al bereikt? De laatste 5 km afdalen moest lukken toch, hoewel ik het tandvlees inmiddels al aan het aanspreken was. Na 12 kilometer kwam de psychologische klap: de Muur. Ik dacht dat de muur in 1989 gevallen was, wel nu, het stuk op de Posbank hadden ze vergeten. Wat een kuitenbijter. Sterker nog, hij beet overal! Toen ik deze himalaya aan het bedwingen was, kwam ik tot mijn schokkende inzicht. Misschien speelde uitputting, vocht- en zouttekort, oververhitting enigszins een rol, maar ik moest tot verbijstering bekennen dat ik tijdens mijn voetbalcarrière nog nooit, maar dan ook nooit zo afgezien had! Nu heb ik tot mijn 35^e gevoetbald, maar in al die jaren heb ik nooit vlekken voor de ogen of hallucinaties gehad tijdens het bedrijven van mijn sport. Ik heb op allerlei niveaus  gevoetbald. Ik ben begonnen in AZSV 13 (maar ik had makkelijker lager kunnen voetballen placht ik er dan altijd grapjassend aan toe te voegen). Toen ik met mijn Christel ging samenwonen in Haarlem, heb ik nog een paar jaar in het eerste van DSC ’74 gevoetbald: pittige strandtrainingen, coopertesten, bikkelen tegen Koninklijke HFC, EDO, Hollandia (waar onder andere Frank Rijkaard vandaan komt, jaja!)…maar nooit zo stuk gezeten als afgelopen zondag. Toen ik mijn eerste baan in Wageningen kreeg, heb ik nog in het derde van SKV gebald, maar nogmaals: afzien zoals op De Muur was er echt niet bij. Zondagmiddag kwam ik dan ook tot keiharde conclusie: voetballers zijn watjes, stuk voor stuk!

Toen de Muur bedwongen was, begon de afdaling. Twee en een halve kilometer is lang als je er helemaal doorheen zit. Je gaat je afvragen waarom. Waarom doe ik dit? Wat is hier leuk aan? Hoe kom ik die laatste kilometer door? Toen ik aan het worstelen was met deze vragen, klonk er achter me een bemoedigend “Come On!”. Tracey was me achterop gekomen. In de slipstream van haar soepele tred kon ik de laatste zware meters bedwingen. Zonder haar had ik me geen raad geweten. Uitgeput kwamen we samen over de finish. Bulten en bollenhette bedwongen! Dat was eens, maar nooit weer!

Op weg naar huis heb ik me getrakteerd op een McFlurry, die had ik wel verdiend. Thuis had Christel een witbiertje koud liggen. Heerlijk. En als je dan ’s avonds de beelden van de loop bekijkt en dan wel oog hebt voor de mooie omgeving, dan heb je al weer zin in volgend jaar! Hopelijk komt het verstand met de jaren en vergaloppeer ik me niet in de eerste kilometers. En hopelijk doet Tracey dan ook weer mee…

Of zal ik toch weer op voetballen gaan?

Sportieve groet, 

Rinke ter Haar