Verslag van de 7e editie van Henrie's donkere trainingsloop

Een peloton van een dikke 30 dappere strijders maakte zich gereed voor dit meestal hachelijke avontuur en stond inmiddels te trappelen van ongeduld

Henries donkere late zomer vroege herfstloop 2017

Het is woensdag 25 oktober en de klok wijst even voor 19.00 uur aan. In tegenstelling tot anders, is het opvallend druk in de Aaltense villawijk `t Boske, waar normaliter rond dit tijdstip een serene rust heerst. Het is nu een komen en gaan van auto`s en fietsers in erg sportieve uitrusting. Het is ook niet zomaar een avond, want er staat iets bijzonders op de kalender, namelijk Henrie`s donkere Herfstloop, nummer 7. Een peloton van een dikke 30 dappere strijders maakte zich gereed voor dit meestal hachelijke avontuur en stond inmiddels te trappelen van ongeduld. De koplampjes werden getest en de groene en roodgekleurde armlampjes vastgeknoopt. Frank Roos wurmde zich nog snel en onhandig in zijn reflecterende hesje, maar kon deze poging staken, want hij werd afgebekt dat een dergelijk kledingstuk streng verboden is. Zo, de toon was gezet! Kats van de kaart, trok hij vervolgens het veiligheidskostuum weer uit, sloot achteraan de rij en nam zich voor de rest van de avond zijn mond maar te houden.

Leader Henrie somde nog snel wat spelregels op en controleerde de aanwezigheidslijst. Dick Lubbers  kon de spanning van het rennen in het duister blijkbaar toch niet aan en had zich keurig afgemeld. Dit in tegenstelling tot Erwin Wamelink, die zich als laatste had opgegeven en gewoon weg bleef zonder een berichtje. Duidelijk een gevalletje kruisbestuiving van onvolwassen gedrag en hufterigheid. Afijn, aan het vertrek stond een geweldige mix van A, B en C-lopers, dat werkelijk overliep van kwaliteit. Langzaam zette het verlichte peloton zich in beweging en werden de Garmins ingedrukt. Dit vooral, omdat natuurlijk wel algemeen bekend is, dat de organisator van dit spektakel het normaliter niet zo nauw neemt met de kilometers. Nadat de wijk was verlaten, werd het gelijk al spannend met de beklimming van de alp d`Kobus. Geen buitencategorie overigens, maar toch een pukkeltje, die de kuiten direct al iets kietelde. Na een fijne slinger langs de greppel, volgde het volgende obstakel, namelijk de illegale passage van het erf van een  kippenboerderij. Stilte werd geboden, om toch vooral niet op te vallen. Dat lukte eigenlijk best wel goed, maar de dik 30 flikkerende lampjes, zullen zeker tot verraad hebben geleid. De stoet trok verder langs sloten en bosjes. De keuze was het hobbelen over een strookje van een 12 centimeter breed zandpad of ploeteren door het natte gras. Tsja… beide niet ideaal, maar opgeven is natuurlijk ook geen optie.

Het Daalse land is een prachtig gebied, maar in het donker zie je daar geen bliksem van en kun je slechts genieten van de geur van de bomen en mest. Hoogste tijd voor een goed gesprek dus en daar werd ruimschoots gebruik van gemaakt. Alle roddels werden besproken en de kilometers werden onder de schoenzolen weggetrapt. Na een dikke 6,32 kilometer, tenminste volgens het klokkie van de Bredevoortse Carla H., volgde de mogelijkheid om te splitsen. De keuze was een iets kortere versie of de langere variant. “De vrouw van de meester”,Claudia, vertrok naar rechts met een aantal volgelingen om de koffie aan te gaan zetten en de chillruimte verder in te richten. Dit had ze beter niet kunnen doen, zo bleek later. De lange ademlopers stoven rechtdoor en opvallend genoeg was daar ook weer Mister Candyman bij. De immens populaire Barlose DJ is werkelijk in de vorm van zijn leven en had zich zelfs gehesen in een skitterend geel tricot. Elke sporter weet dat dit het shirt van de leider is en zo begint Don Marco zich ook en beetje te gedragen. Heerlijk, zo`n arrogante houding van zelfvertrouwen!

Een kilometertje later gaat het gruwelijk mis. André Balke, 92 kilo schoon aan de haak, kwam knalhard in aanraking met een overstekende tak, zoals hij zelf doet geloven en lazerde ter aarde. De lichamelijke schade viel gelukkig mee, maar emotioneel was hij er meer dan beroerd aan toe. Met name zijn kompaan van de A-formatie, Wimke Rensink, alias de Sloffert, schrok zich het leplazarus en zette zijn koplamp gelijk een paar standjes hoger. Aan het front werd er gestaag gesleurd en met name de lange Bruil liet zich geweldig gelden. De frustratie van een mislukte missie in Amsterdam, wil hij duidelijk zo snel mogelijk weer van zich aflopen en de signalen maken duidelijk, dat dit hem zeker zal gaan lukken. Met een hele fijne omtrekkende beweging werd de laatste hindernis genomen, namelijk de passage bij een niet nader te noemen pompstation. Hier bleek namelijk een half uurtje daarvoor Claudia een onfortuinlijke misstap te hebben begaan, doordat zij een riggeltje over het hoofd zag. Des te treuriger natuurlijk, als men weet dat zij hiervoor tijdens de generale run zo overduidelijk op gewezen is.

Na een kleine verkeersovertreding wordt de stal bereikt, waar het ongeval van de vrouw des huizes natuurlijk het onderwerp van gesprek is. Ze was inmiddels op weg naar de Eerste Hulp en dan weet je, dat het nog wel effen duurt, eer er duidelijkheid is…. In de mannenkleedkamer is het gezellig druk en worden de bezwete torso`s getoond, als niet geheel toevallig Sanne Wisselink de deur open zwiert. Algemeen is bekend dat de Dinxperse schone wel dol is op oudere mannen en zonder schroom begint ze hier dan ook over te vertellen. Nestor Henkie Lammers is toch wel een beetje van het padje hierdoor en wil gauw even de radio aanzetten, om de boel iets af te leiden. Hij begint haastig te draaien aan de knoppen van de omvormer van de zonnepanelen. Het verbaast hem enigszins dat daar geen muziek inzit, totdat hem duidelijk wordt gemaakt dat en de zon niet schijnt en het inmiddels ook aardedonker is.

In de kantine blijkt het koffiezetapparaat overuren te maken en werd de zelfgemaakte appeltaart aangesneden. Een voortreffelijke lekkernij overigens, die gretig werd genuttigd. Met name Dirkie V. uit H. genoot er van en werkte in sneltreinvaart zeker 4 stukken naar binnen, met slagroom. Dit leidde er toe, dat de organisator het moest doen met een droog biscuitje. Wat een onrecht! Temeer hij de catering deze keer geheel solo moest doen, want zijn vrouw was nog steeds in geen velden of wegen te bekennen. Gelukkig is er dan altijd Lianne Meinen, want als de nood hoog is, blijkt de redding nabij. Zij toonde haar geweldige inzet, door na de inspanning van het hardlopen gewoon even bij te springen en de lege bekers, de bordjes en rommel te verzamelen. Ze wilde alles zelfs nog netjes gaan scheiden, maar dat hoefde dit keer niet eens. Inmiddels waren de tafels gevuld met een voortreffelijk likeurtje, fris en smakelijke Herfstbokjes. Het kampvuurtje ging aan, de muziek klonk op de achtergrond en de nieuwste aanwinst van de familie, een pluizige viervoeter van enkele maanden oud, maakte zijn ererondje. Een heerlijke nazit volgde en vormde een prachtige afsluiter van een prachtige weekbreker! Een woord van oprechte dank aan het adres van de familie Drenthel is zeker op zijn plaats voor de gastvrije en warme ontvangst en iedereen kan nu vast uitkijken naar de 8e editie van Henrie`s donkere Herfstloop!

Frank Roos