 |
| Af en toe is het best lastig lopen |
Dit jaar had organisator Bert
met zijn vrouw Jessyca een ronde uitgedacht van 50 km of 70 km door het Taunus
gebied. Start en finish bij een jeugdherberg, met een pizzeria op 500 meter
loopafstand. Aanreizen op vrijdagmiddag, zaterdags lopen en dan zondagochtend
na het ontbijt weer naar huis, en dat voor een klein prijsje. Naast Henrie en
mijzelf ging ook Eric mee, die wilde graag zijn verst gelopen afstand naar
boven bijstellen. We gingen voor de 70 km, voor mij ook een lange tijd geleden
dat ik zo’n eind gelopen had.
Ouderwets stapelen met zijn
allen
Na een vlot verlopen reis
reden we het laatste stuk naar de jeugdherberg door de sneeuw, zou het dan toch
winterser worden dan we gedacht hadden? Zoetjes aan kwamen er steeds meer
lopers binnen, zelfs nog twee Nederlanders. Sjaak en Liesbeth zouden de 50 km
lopen. We gingen met zijn allen naar de pizzeria, die daarmee ineens bijna vol
zat. Een mooie manier om kennis te maken met de andere deelnemers, of even bij
te kletsen met bekenden.
Er was verder niets te doen in
de jeugdherberg (er was zelfs geen TV te vinden en Wifi-ontvangst was alleen in
de centrale ruimte beschikbaar. Blij met 4G internet!). Tijd genoeg om de
rugzak in te pakken en vooral de kledingstrategie goed door te nemen. Met een
temperatuur van 2-4 graden in het dal, regen en mogelijk sneeuw moesten we
natuurlijk ruim extra kledingstukken meenemen voor geval van nood. Mocht er wat
gebeuren dan lag onderkoeling op de loer en het kon wel even duren voor je
gered zou kunnen worden. De rugzak was dan ook zwaarder dan me lief was, maar
beter mee verlegen dan om verlegen.
Na het ontbijt hadden we nog
een korte briefing en daarna werden we op pad gestuurd. Geen linten, geen
pijlen, de hele route zouden we zelf met onze GPS handheld moeten vinden. Precies
wat we leuk vinden dus. Vol goede moed liepen we de sneeuw in en meteen een
leuke klim op. We hadden met ons drietjes meteen onze plaats achteraan in het
peloton gevonden.
Lange klimmen…
Na de eerste klim ging het een
tijdje redelijk naar beneden. Mooie gelegenheid om in het rustige ritme te
komen dat nodig zou zijn om deze klus te klaren. Na een eerste glijpartij op
mijn billen waren we gewaarschuwd. Verder in het dal lag er gelukkig geen
sneeuw meer, het was alleen wat modderig. Mijn koude natte achterwerk werd al
snel weer warm door de eerste lange klim. Zulke lange klimmen vind je nergens
in Nederland.
Ik was blij dat ik mijn
stokken meegenomen had. Zo kon ik Henrie nog een beetje bijbenen, die is nl.
een veel betere klimmer. Gespierde spijker Eric kon ook behoorlijk vlot omhoog
met zijn gloednieuwe stokken en zo maakten we behoorlijk progressie. Voor
vlaklanders dan, want bij de eerste verzorgingspost op 16 km bleken we alleen
niet de laatste te zijn omdat twee andere deelnemers verkeerd gelopen waren.
Lekker warme en mierzoete vruchtenthee, marsen, winegums, van alles lag er
klaar om ons op krachten te houden. Ik stak een paar marsen in de zakken van
mijn Fusion broek, lekker makkelijk te grijpen onderweg en smelten deden ze
niet met dit weer.
Enthousiaste vrijwilligers
Halverwege verzorgingspost één
en twee, net voor de lange klim naar de top van de Altkönig wisten we nog bij
een Waldcafe een bak koffie en warme choco to go te regelen. Slurpend van onze
lekkere warme drankjes liepen we de berg op. Maar de klim was wel zo lang dat
de bekers al lang leeg waren voor we zelfs maar halverwege waren. Een beste
klim was het, tot in de wolken. Het uitzicht bovenop was dan ook heel erg
beperkt. In de zomer en bij mooi weer ongetwijfeld een enorme toeristentrekker.
De redelijk steile en lange afdaling die er op volgde vroeg ook behoorlijk wat
van de beenspieren. We waren blij dat VP2, op 36 km, in beeld kwam en dat we
weer even bij konden tanken.
Na weer een supergoede
verzorging door de vrijwilligers gingen we weer op pad, nu officieel als
laatsten in koers. Het ging meteen weer steil omhoog het bos in en we raakten
even het spoor bijster. Door wat bushwacking kwamen we weer op de route die de
GPS aangaf. Na een mooie afdaling bleken we echter weer bij de plek te staan
waar een uur eerder VP2 stond. We hadden de route wel gevonden, maar waren
domweg de verkeerde kant op gelopen! Wat nu?
Nog een keer de route lopen
zou minstens een uur, misschien wel anderhalf uur vertraging opleveren. En we
zouden al laat binnen zijn en dus urenlang in het donker in de regen moeten
lopen. We besloten daarom een alternatieve route te kiezen en daarmee het
tijdverlies te beperken. Een route werd bedacht en vol goede moed vervolgden we
onze tocht. Na een tijd lopen bleek de route die we bedacht hadden echter dwars
over een bergrug heen te voeren, waar de oorspronkelijke route daar meer omheen
draaide.
Af en toe best lastig lopen
Qua hoogtemeters kwamen we
zeker niet tekort, we moesten af en toe even een heuvelruggetje dwars
oversteken om de richting te houden en niet te veel uit koers te raken. De
bestaande paden liepen allemaal de verkeerde kant op. Sporen van
bosbouwvoertuigen die recht omhoog voerden bleken prima als pad te kunnen
fungeren, afgezien van de vele takken, boomstronken en wortels die er dan
lagen. Beter dan door de braamstruiken….
Uitzicht net iets meer dan nul
Met een telefoontje naar
organisator Bert lieten we weten dat we VP 3 oversloegen en dat de
vrijwilligers daar niet op ons hoefden te wachten in de regen die inmiddels
niet meer ophield. Het werd een bijzonder avontuurlijke tocht en we vermaakten
ons eigenlijk prima, maar we moesten nog regelmatig onze route aanpassen om
weer een beetje in de richting te komen van de officiële route.
De benen begonnen wel
behoorlijk stijf te worden van alle geklauter en ik voelde een paar blaren
opkomen door de hele dag met natte voeten te lopen. In het dorpje Glashütten
stopten we nog één keer bij een bankje. Even wat eten, nieuwe batterijen in de
GPS en om de koplampjes op te zetten. Het werd inmiddels donker en het weer
verslechterde. We waren niet erg rouwig om het feit dat we de route iets
afgekort hadden. Anders hadden we nog een paar uur door de natte sneeuw kunnen
lopen die nu begon te vallen.
Donker en nat op de laatste
klim
De laatste klim was de
beroemde Groβer Feldberg, het hoogste punt in de regio. Een vervelend steile
klim van ruim anderhalve kilometer door de natte slush, met natte sneeuw die in
je gezicht vloog en ook nog eens mist die het licht van je lichtbundel
verspreidde tot een lichtvlek voor je gezicht. Een echte uitdaging dus. En
eenmaal bovenaan was het niet lekker met een eindsprint naar de finish… nee,
met je zere bovenbenen mocht je ook nog eens via de glibberige skihelling naar
beneden. En dan, eindelijk na 10 uur en bijna 60 km lopen, met daarin bijna
2000 meter klimmen waren we binnen. De klus zat er op! We hadden weliswaar een
soort van medium loop gedaan door precies tussen de 50 en de 70 km uit te
komen, maar we waren er blij mee.
Een hartelijk ontvangst door
Bert en Jessyca was ons deel en een heerlijk warme douche zorgde er voor dat we
ons weer mens voelden. Her en der druppelden nog deelnemers binnen die wel de
70 gelopen hadden, sommigen hadden zelfs 80 km gehaald door ook fout te lopen.
Ook de 50 km lopers die binnenkwamen hadden diverse afstanden op hun horloge
staan. De omstandigheden waren blijkbaar redelijk gunstig om aan het dwalen te
komen. Maar niemand die zich er over beklaagde, sterker nog, het leek meer iets
om trots op te zijn.
Op de top even weer een reepje
pakken
Je wist immers voor de start
waar je aan begon. Verkeerd lopen is eigen schuld, een oplossing zoeken is je
eigen verantwoording. Soms betekent dat meer kilometers en soms minder. Toch
maakte de organisatie zich wel zorgen toen wij terugkwamen van de pizzeria en
er alleen nog twee Holländer onderweg waren. Gelukkig waren het ervaren rotten
die uiteindelijk ook zonder kleerscheuren bij de finish kwamen.
Na het ontbijt de volgende
ochtend reden we door de stromende regen weer naar de Achterhoek. Het was nog
slechter weer dan de dag er voor. Toch nog enigszins geluk gehad met het weer
dus. Stijf en stram, maar vol mooie herinneringen en sterke verhalen keerden we
huiswaarts. Op naar het volgende evenement.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten