Rinke ter Haar en zijn eerste training bij de A groep van AVA'70 (1)

Rinke ter Haar

Mijn eerste keer

Dinsdagavond jongstleden, zo rond 21.15 uur, zakte ik uitgeput in mijn stoel. Mijn lieve Christel was “Mijn leven ligt in puin” aan het kijken; welnu, zo voelde ik mij ook. De reden van deze brekhaftige staat: mijn eerste training met de A groep – de crème de la crème van AVA 70 – was een feit. Mijn kuiten schreeuwden om een massage, mijn rug jankte het uit en de vlekken voor de ogen trokken maar niet weg. Na enige tijd, met behulp van een koel glas bier, trok het leed langzaamaan naar de achtergrond. Maar o wee als ik probeerde op te staan, dan begon het circus weer op nieuw. Zo heb ik tot diep in de nacht voor de pöste moeten zitten, alvorens ik me strompelend naar het bed kon gegeven.

Tot zover het gedramatiseerde verslag van mijn eerste trainingsavond. De atleten van de A-groep vinden het leuk om dergelijke proza te lezen. Als een jongen van de B-groep meent zomaar met de A te kunnen trainen moet het natuurlijk niet vanzelf gaan. Ik moet wel eerlijk zeggen: het ging ook niet vanzelf. De zogenaamde platte piramide die Gerrit ons liet lopen was me nog hoog zat. Ik merkte op het laatst toch wel dat er aan mijn duurvermogen nog wel gesleuteld mag worden. Ik heb de achterkanten van mijn collega-atleten in ieder geval goed leren kennen.

Maar wat doe ik dan bij de A-groep kun je je afvragen? Wel, als trouwe B-groeper vond ik het heerlijk om op de baan met de tweede shift mee te lopen. De animo voor dit tijdstip was echter te laag om deze mogelijkheid in het leven te houden. Christel loopt ook op de donderdagavond, ook om 19.00 uur, dus als we beide lopen, liggen onze jongste jongens onbewaakt in het nest. Geen optie dus. Van deze nood probeer ik dan maar een deugd te maken, en probeer ik aan te haken bij de A. Ik ga komende tijd vroeger naar bed, probeer een paar kilo kwijt te worden, ga minder drinken, minder suiker, ga cross fitten en ga proberen de achterste gelederen van de A-groep achter me te laten. Mijn achterkant mag ook gezien worden!

Wat me overigens opviel tijdens deze eerste training, naast het tempoverschil, waren de gesprekken. In de B-groep wordt er tijdens het lopen gepraat over werk, kinderen, de zin van het leven en dat soort zaken. Bij de A wordt alleen maar over hardlopen en wedstrijden gepraat. Als er een atleet vertelt dat hij in het weekend even een wedstrijdje heeft gelopen in Duitsland net onder Aken, dan is dat heel normaal. In de B-groep zouden ze gevraagd hebben of i’j neet good wies bunt! Misschien ligt er hier een taak voor mij om deze milde vorm van sportverdwazing weer enigszins naar een menselijke maat te brengen.

Voorlopig ga ik me richten op de baantraining op de dinsdagavond. De duurlopen ga ik op eigen gelegenheid doen, als het even kan samen met hardloopvriendin Gerdie. Als je partner ook behept is met het hardloopvirus, samen een gezin met 5 jongens in goede banen probeert te leiden, een eigen zaak, een band, dan is het wat passen en meten om de tijd te vinden voor deze heerlijke bezigheid.

Dinsdagavond, ik geloof tijdens de 900 m tempoloop, voelde ik een ondeugende tik op mijn billen. Ik vermoedde natuurlijk de losse handjes van Gerdie of Denise. Het was echter Rob, die ouwe mannengek. Ik voelde me volledig geaccepteerd in de groep. Tot volgende week dinsdagavond!

Hartelijke groet,

Rinke ter Haar