 |
| Henrie, Eric en Andre |
De Klein Zwitserlandtrail was
een trail zoals ik deze graag zie: kleinschalig, met veel aandacht voor de
deelnemers en een geweldig parcours. Diverse afstanden, dus voor iedereen was
er wel iets mogelijk. Wij zoeken vaak de grens op, net buiten de comfortzone.
De lange afstand van 45 km werd het dus. Eigenlijk was er maar één nadeel, het
melden en afhalen van startnummer voor de 45 km begon om 7:30 op Tweede
Paasdag…. maar gelukkig hadden ze een goedmakertje. In plaats van 45 km mocht
je ook nog een optionele bonusronde van 3 km er achteraan doen, omdat
organisator Dorothea Bil niet kon kiezen. Zo vertrokken Eric, Henrie en
ik om 6:45 uit Aalten voor ons dagje buitenspelen. Eric had zijn inschrijving
van de 22 km omgezet naar de 45, zodat we elkaar er doorheen konden slepen. We
mochten beneden bij de tennisclub ons melden en een bakkie koffie met paasstol
eten. Daarna liepen we met onze tas naar de scoutingkeet bovenop de heuvel. Dat
bleek iets verder te zijn dan we dachten, waardoor we bijna de start misliepen.
Die was nl. weer beneden aan de heuvel….
Veel tijd verloren we echter
niet bij de start aangezien het meteen steil de heuvel op ging en iedereen
meteen aan het wandelen kon. De route van de lange afstand was als gpx-bestand
doorgemaild zodat de organisatie alleen de kortere afstanden hoefde uit te
pijlen. De pijlen die er hingen moesten we dan ook negeren, maar dat bleek voor
sommige lopers erg moeilijk. Hoewel we bijna achteraan gestart waren haalden we
steeds mensen in omdat die verkeerd liepen. Nu is het ook best lastig om
te navigeren met een GPS-horloge als er veel paadjes zijn. Je ziet dan alleen
een spoortje wat je kunt volgen. Op onze handhelds zie je de route tegen een
achtergrond met alle paadjes er op en hoef je alleen het pijltje op de route te
houden. En zelfs dat is af en toe nog niet makkelijk. Hard lopen maakt
navigeren ook lastiger. Aangezien wij niet zo snel waren hadden we voordeel
doordat we beter navigeerden. Ieder nadeel heeft zijn voordeel zullen we maar
zeggen.
Vooral tijdens het eerste
deel, waarin we letterlijk heuvelop, heuvelaf
liepen zagen we regelmatig lopers uit richtingen komen waar ze niet
vandaan zouden moeten komen. Wij volgden keurig het pijltje, maar dat kostte
moeite genoeg. De heuvels waren steil en talrijk en de paden waren bezaaid met
boomwortels en stenen. De kunst was dus om de aandacht te verdelen tussen het
schermpje en de ondergrond. Dat lukte niet helemaal en de eerste valpartij was
een feit. Gelukkig zonder veel gevolgen en ik kon gewoon verder. Na 14 kilometer bereikten we
de eerste verzorgingspost. Enthousiaste vrijwilligers en een goed gevulde tafel
met drank en lekkers zorgden er voor dat we vol goede moed aan het volgende
gedeelte begonnen. Ook de overige verzorgingsposten waren super verzorgd en
bemand door enthousiaste vrijwilligers. We namen er dan ook iedere keer even
rustig de tijd voor. Het weer was goed en, hoewel de zon niet scheen en de
uitzichten niet geweldig ver reikten, was het toch weer enorm mooi lopen door
de heuvels.
Het tweede gedeelte was wat
minder sterk heuvelig, maar om dat goed te maken mochten we steeds vaker door
mul zand zwoegen. Paardenpaden en stuifzand in een gebied dat wel wat van een
woestijn weg had lieten ons ouderwets mopperen. Niet onze favoriete ondergrond,
de plannen voor een woestijnrace werden meteen weer de koelkast in gezet…. De
spieren begonnen wat stijf te worden van alle geploeter, of misschien toch ook
wel doordat we de kilometers zoetjes aan wegtikten. Na de laatste verzorgingspost
begonnen we de kilometers af te tellen, maar we wisten dat we nog wel een
aantal hoogtemeters voor de kiezen zouden krijgen. We namen dus nog maar een
reepje en de laatste slokken uit onze bidons begonnen in beeld te komen. Het
open veld rond de Brandtoren maakte het mogelijk om nog een beetje soepel door
te lopen, maar daar kwam in de laatste vijf kilometer vlot weer een eind aan
toen we het heuvelgebied richting de finish weer moesten doorkruisen.
De hellingen begonnen er nu
best in te hakken en de vele boomwortels leken wel hoger uit de grond te komen,
maar dat kon ook vermoeidheid zijn natuurlijk. Uiteraard hoefden we niet te
overleggen toen we bij de splitsing kwamen. De bonusronde werd ingezet, en
Erics record qua langst gelopen afstand werd verbroken. Ook ik verbrak nog een
persoonlijk record in de laatste kilometers, die van de hardste val van dit
jaar…. Even de lucht kwijt en wat schaafplekjes, maar na even ademhappen konden
we weer verder. Nog even de laatste hellingen doorbijten met de handen op de
knieën en toen was er na ruim 48 kilometer (en ruim 1100 hoogtemeters)
eindelijk de verlossende finish. We werden hartelijk ontvangen
door organisator Dorothea en het biertje en de pannenkoek zorgden er voor dat
we al snel weer op krachten kwamen. Het was af en toe flink afzien, maar ook
enorm genieten van het parcours en de natuur. Precies zoals het zou moeten
zijn. Het lopen op GPS is bovendien in mijn ogen echt een element dat iets
toevoegt aan een evenement als dit. Daarnaast is het een stuk makkelijker voor
organisaties om een wedstrijd te organiseren. Je hoeft immers niet urenlang
pijltjes op te hangen en weer op te ruimen, met het risico dat onverlaten deze
weghalen. Ik voorzie dan ook dat deze vorm van wedstrijden in de toekomst
steeds vaker voor gaat komen, zeker voor wat betreft de lange afstanden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten