maandag 2 april 2018

Genieten in de Klein Zwitserland Trail in Velp

Henrie, Eric en Andre
De Klein Zwitserlandtrail was een trail zoals ik deze graag zie: kleinschalig, met veel aandacht voor de deelnemers en een geweldig parcours. Diverse afstanden, dus voor iedereen was er wel iets mogelijk. Wij zoeken vaak de grens op, net buiten de comfortzone. De lange afstand van 45 km werd het dus. Eigenlijk was er maar één nadeel, het melden en afhalen van startnummer voor de 45 km begon om 7:30 op Tweede Paasdag…. maar gelukkig hadden ze een goedmakertje. In plaats van 45 km mocht je ook nog een optionele bonusronde van 3 km er achteraan doen, omdat organisator Dorothea Bil niet kon kiezen. Zo vertrokken Eric, Henrie en ik om 6:45 uit Aalten voor ons dagje buitenspelen. Eric had zijn inschrijving van de 22 km omgezet naar de 45, zodat we elkaar er doorheen konden slepen. We mochten beneden bij de tennisclub ons melden en een bakkie koffie met paasstol eten. Daarna liepen we met onze tas naar de scoutingkeet bovenop de heuvel. Dat bleek iets verder te zijn dan we dachten, waardoor we bijna de start misliepen. Die was nl. weer beneden aan de heuvel….

Veel tijd verloren we echter niet bij de start aangezien het meteen steil de heuvel op ging en iedereen meteen aan het wandelen kon. De route van de lange afstand was als gpx-bestand doorgemaild zodat de organisatie alleen de kortere afstanden hoefde uit te pijlen. De pijlen die er hingen moesten we dan ook negeren, maar dat bleek voor sommige lopers erg moeilijk. Hoewel we bijna achteraan gestart waren haalden we steeds mensen in omdat die verkeerd liepen. Nu is het ook best lastig om te navigeren met een GPS-horloge als er veel paadjes zijn. Je ziet dan alleen een spoortje wat je kunt volgen. Op onze handhelds zie je de route tegen een achtergrond met alle paadjes er op en hoef je alleen het pijltje op de route te houden. En zelfs dat is af en toe nog niet makkelijk. Hard lopen maakt navigeren ook lastiger. Aangezien wij niet zo snel waren hadden we voordeel doordat we beter navigeerden. Ieder nadeel heeft zijn voordeel zullen we maar zeggen.

Vooral tijdens het eerste deel, waarin we letterlijk heuvelop, heuvelaf  liepen zagen we regelmatig lopers uit richtingen komen waar ze niet vandaan zouden moeten komen. Wij volgden keurig het pijltje, maar dat kostte moeite genoeg. De heuvels waren steil en talrijk en de paden waren bezaaid met boomwortels en stenen. De kunst was dus om de aandacht te verdelen tussen het schermpje en de ondergrond. Dat lukte niet helemaal en de eerste valpartij was een feit. Gelukkig zonder veel gevolgen en ik kon gewoon verder. Na 14 kilometer bereikten we de eerste verzorgingspost. Enthousiaste vrijwilligers en een goed gevulde tafel met drank en lekkers zorgden er voor dat we vol goede moed aan het volgende gedeelte begonnen. Ook de overige verzorgingsposten waren super verzorgd en bemand door enthousiaste vrijwilligers. We namen er dan ook iedere keer even rustig de tijd voor. Het weer was goed en, hoewel de zon niet scheen en de uitzichten niet geweldig ver reikten, was het toch weer enorm mooi lopen door de heuvels.

Het tweede gedeelte was wat minder sterk heuvelig, maar om dat goed te maken mochten we steeds vaker door mul zand zwoegen. Paardenpaden en stuifzand in een gebied dat wel wat van een woestijn weg had lieten ons ouderwets mopperen. Niet onze favoriete ondergrond, de plannen voor een woestijnrace werden meteen weer de koelkast in gezet…. De spieren begonnen wat stijf te worden van alle geploeter, of misschien toch ook wel doordat we de kilometers zoetjes aan wegtikten. Na de laatste verzorgingspost begonnen we de kilometers af te tellen, maar we wisten dat we nog wel een aantal hoogtemeters voor de kiezen zouden krijgen. We namen dus nog maar een reepje en de laatste slokken uit onze bidons begonnen in beeld te komen. Het open veld rond de Brandtoren maakte het mogelijk om nog een beetje soepel door te lopen, maar daar kwam in de laatste vijf kilometer vlot weer een eind aan toen we het heuvelgebied richting de finish weer moesten doorkruisen.

De hellingen begonnen er nu best in te hakken en de vele boomwortels leken wel hoger uit de grond te komen, maar dat kon ook vermoeidheid zijn natuurlijk. Uiteraard hoefden we niet te overleggen toen we bij de splitsing kwamen. De bonusronde werd ingezet, en Erics record qua langst gelopen afstand werd verbroken. Ook ik verbrak nog een persoonlijk record in de laatste kilometers, die van de hardste val van dit jaar…. Even de lucht kwijt en wat schaafplekjes, maar na even ademhappen konden we weer verder. Nog even de laatste hellingen doorbijten met de handen op de knieën en toen was er na ruim 48 kilometer (en ruim 1100 hoogtemeters) eindelijk de verlossende finish. We werden hartelijk ontvangen door organisator Dorothea en het biertje en de pannenkoek zorgden er voor dat we al snel weer op krachten kwamen. Het was af en toe flink afzien, maar ook enorm genieten van het parcours en de natuur. Precies zoals het zou moeten zijn. Het lopen op GPS is bovendien in mijn ogen echt een element dat iets toevoegt aan een evenement als dit. Daarnaast is het een stuk makkelijker voor organisaties om een wedstrijd te organiseren. Je hoeft immers niet urenlang pijltjes op te hangen en weer op te ruimen, met het risico dat onverlaten deze weghalen. Ik voorzie dan ook dat deze vorm van wedstrijden in de toekomst steeds vaker voor gaat komen, zeker voor wat betreft de lange afstanden.




Geen opmerkingen: