Na een warm welkom door de
eigenaresse was het omkleden geblazen en richting Vaals. Aangezien we ruim op
tijd waren hebben we eerst maar eens de omgeving rondom de start verkend en was
het tijd voor warme chocolademelk en iets lekkers. Ook konden we de eerste
lopers van de 21 km binnen halen. Gezien de hoeveelheid modder aan benen en
schoenen konden we er van uit gaan dat het in ieder geval knap blubberig
was. Met de auto richting de sporthal en
lopend weer naar de start. Een ding was zeker, het was Koud!
De regen maakte het er ook
niet veel beter op. Snel nog een petje aangeschaft om vervolgens een poging te
doen om warm te worden bij de vuurkorf aan de start. Her en der werd daar nog
wat lampenolie aan toegevoegd om de brand er in te houden. En wat een sfeertje weer, iedereen was erg
relaxed en in voor een praatje. Meer lopers van de 21 km druppelden binnen en
de enige kreten die je hoorde waren “modder” en “fantastisch”. Wij hadden er
zin in. Doel heel blijven, absoluut niet vallen
en genieten. Niet voor een tijd gaan maar gezelligheid voorop.
Klokslag 17.00
was dan de start, hoofdlampjes aan en gaan! Nou en inderdaad we waren in
Limburg, de eerste anderhalve km ging het letterlijk omhoog. Wauw hartslag 180
maar wat een prachtig gezicht, al die lampjes die omhoog slingerden. De eerste
weide was ook meteen een lading klei om u tegen te zeggen, glad en glibberig
waar zelfs het profiel van een trailschoen moeite mee had. Daarna het bos en om
steeds lusjes te draaien langs de toren van het drielandenpunt. Geweldig,
hoewel Linda regelmatig moest inhouden om mij bij te laten komen. Na het laten
passeren van een viertal nogal luidruchtige medelopers die wel heel kort in
mijn rug liepen werd het nog mooier.
De stilte, de omgeving, fantastisch. Onderweg de nodige
regen, hagel en sneeuw gehad maar dat mocht de pret zeker niet drukken. Onze
routes bleken toch wel iets afwijkend aangezien ik onder een boom door moest
welke Linda niet tegen is gekomen. Bleek dat er nog een pad bovenlangs liep. In
de laatste kilometers zat er zelfs nog een fotograaf in het donker te wachten
bij een omgevallen stammetje. Vanzelfsprekend spring je daar dan als een jonge
hinde overheen.
Het onthaal bij de start was
geweldig, onder luid applaus ontvangen zonder een geweldige tijd te hebben
gelopen. Dit geeft denk ik wel aan hoe de sfeer op de trails is. Direct
richting sporthal om niet te veel af te koelen.
Daar konden we nog iets leren over het verzorgen van je spullen. Op de parkeerplaats was een stel druk doende
met het schoonboenen van de schoenen. Volledige emmers sop en spoelwater kwamen
er aan te pas. Verbazingwekkend gezien het feit dat de meeste trailschoenen vol
modder lekker in een plastic tasje verdwijnen tot thuiskomst.
Na lekker gedoucht te hebben
ging het richting de Italiaan op aanraden van een medeloopster. Daar heerlijk
gegeten waarna we voldaan naar het hotel gingen. Daar nog gezellig gekeuveld en
toen het bed in. Na een nacht in een toch wel bijzonder warme ruimte heerlijk
ontbeten en op tijd weer terug richting Aalten. Al met al een fantastisch
loopje. Ik weet weer waarom ik dat trailen toch zo geweldig vind. Voor
herhaling vatbaar maar voor mij zal dat weer even duren. Linda, super bedankt
voor de gezelligheid maar ook voor de steun! See you all on the trails.
Sportieve groet, Yvette Heusinkveld
Geen opmerkingen:
Een reactie posten