Zomeretappes AVA'70 B-peloton in trek

Veel animo voor de prachtige zomeretappes van Marco van Rijs

Met van Rijs op reis

Het is inmiddels een fraaie traditie, die al enkele jaren stand houdt en de populariteit neemt alleen maar verder toe. Elke eerste dinsdag van de maand tijdens de zomermaanden neemt trainer Marco van Rijs zijn manschappen mee op reis, om te gaan trainen op locatie. De zomeretappes zijn erg gewild, want elke keer staan er een dikke 30 atleten te trappelen voor een lekker hardloopavontuur. Opvallend is het groeiend aantal deelnemers met af en toe een toerist of een A-loper, die middels een zeer bedenkelijke smoes smeekt om mee te mogen. Dit jaar trakteerde de immens populaire en goedlachse trainer de volgelingen van de B-selectie op 6 prachtige duurlopen op vreemd grondgebied…

De apriltraining ging niet te ver van de stal, want deze vond plaats in de landelijke omgeving van het altijd zo rustige Barlo, niet geheel toevallig de plek waar de trainer genesteld is. Echter niet hij, maar de noeste B-loper, Nico Rouwhorst had dit keer de touwtjes in handen en bepaalde de koers. De kilometervreter had een oversteek van Lichtenvoorde naar het kleine gehucht even ten noorden van Aalten gemaakt. Hij wilde zijn teammaatjes graag de nieuwe en oude woonomgeving laten zien en kreeg hiervoor alle ruimte. Het vertrek was gepland bij café de Domme Aanleg en alleen de naam al van deze horecagelegenheid maakte het bij voorbaat al weer tot een bijzondere avond. Dik 32 lopers stonden aan het vertrek en in tegenstelling tot anders, nam Rouwhorst het voortouw en leidde het veelkleurige gezelschap door de fraaie omgeving. Stilvallen doet het zelden tijdens deze hardloopuitjes, want de tijd wordt naast het hardlopen vooral gebruikt om de laatste roddels uit te wisselen. Met een mooie omtrekkende beweging werd de finish bereikt en de sfeer werd verder verhoogd toen een deelneemster op de achterbank 3 kilogram chocolade had liggen en dit grif begon uit te delen.

Op de dag van de arbeid  moest er door de volgelingen van trainert van Rijs gewerkt worden in de Vennebulten. Het vertrek bij camping Goorzicht verliep soepeltjes en de aanloop naar het prachtige natuurschoon kende weinig problemen. De zomer was maar vast van start gegaan, dus de temperatuur zorgde al voor een best vochtverlies. Dit nam verder toe, toen het gezellig keuvelende peloton de Vossenbultenweg bereikte. Bij menig hardloper slaat de paniek lichtelijk toe, want hier nestelt immers de gevaarlijkste buizerd van Varsseveld en omstreken. De kop van de club trok zich weinig van het mogelijke gevaar aan, maar achterin liep een enkeling met een flinke knuppel in de hand om het vliegende gevaar zo mogelijk neer te sabelen. Tuurlijk zijn hardlopers dierenvrienden, maar tegen een laffe aanval van achteren, mag zeker worden opgetreden. Opvallend genoeg ging het allemaal crescendo en trok het gezelschap de Vennebulten in. Bij de uitkijktoren volgde een stop en bood dit de traplopers de mogelijkheid om wat extra hoogtemeters te pakken. Het foeilelijke stalen bouwwerk zorgt altijd weer voor de nodige hilariteit en dat was dit keer niet anders. Langzaam maar zeker ging het terug naar het vertrekpunt. Echter, er moesten nog wel wat hobbels worden genomen, want de tientallen uitstekende boomwortels zorgen er voor, dat je tot op het laatst scherp moet blijven. Dat lukte redelijk, maar af en toe niet en moest er weer iemand van de grond worden opgeraapt. Uiteindelijk viel de schade mee en was de blijdschap na weer een prachtige duurtraining groots met een grote G.

In juni was die Grenze bei Hemden het vertrekpunt en de tweede zomeretappe zou op en neer gaan golven tussen Nederlands en Duits grondgebied. De warmte was verder toegenomen en het bleek zelfs hempjestijd te zijn, dus was besloten om de boel niet over de kling te jagen maar een gezamenlijk tempo te onderhouden. Van Rijs, nooit te beroerd om wat extra arbeid te verrichten, besloot om met een heuse bakfiets de groep te begeleiden. Zo was hij immers in de gelegenheid om de 42 drankflessen mee te torsen.  De trainer had enig risico genomen, door het parcours niet te gaan verkennen, maar uit te gaan van TomTom-informatie. Dit zorgde ervoor dat het peloton na 3,24 kilometer strandde in een doodlopend stukje groen. Even overleggen was er nauwelijks bij, want steekvliegen, muggen en blinzen sloegen keihard toe. Gauw werd de weg al foeterend en tierend vervolgd, waarbij opvallend genoeg in Duitse dreven het tempo flink werd opgeschroefd. Voor een enkeling ging het bijna te hard, maar dit was zeker het geval voor een treurig slachtoffer van buikkrampen. Tot tweemaal toe moest deze dappere loper de struiken in en tot tweemaal toe vervolgens vol in de beugel om weer aan te kunnen sluiten. Aan de kop van de groep werd er rustig doorgesleurd en kreeg men van het vreselijke malheur van de ploeggenoot in de achterhoede in het geheel niets mee. Uiteraard was hier het laatste woord niet over gesproken. In volle galop stoof de kudde weer naar de parkeerplaats waar de dorstige kelen snel werden gespoeld, alvorens de terugreis werd ondernomen. 

Velen hadden uitgekeken naar de Zomeretappe van juli. Een omloop in natuurgebied Zwillbrock trok maar liefst bijna 40 atleten al had menigeen wel wat moeite om het vertrekpunt tijdig te bereiken. De warmte was verdreven door de hitte en dat bleek een flinke tegenstander. De meefietsers voelden zich bijna pakezels op mountainbikes, want uitdroging lag vreselijk op de loer. Uiteraard leidde de route langs het open water waar een kolonie flamingo`s zou bivakkeren. Het tropische gevogelte had blijkbaar weinig behoefte om gespot te worden, want na goed kijken, bleken er exact 3 exemplaren met de enkels in het water te staan. Meer was ook niet mogelijk want de plas bleek totaal opgedroogd te zijn. Dit dreigde ook te gebeuren met de dappere lopers, dus werd er maar liefst driemaal een drankpauze ingelast. Via de Leemputten leidde van Rijs zijn manschappen verder op deze prachtige trektocht door de natuur. Hier deed zich echter een conflict voor, dat gelukkig nog zonder gevolgen bleef. Net toen de groep dravers een wandelduo passeerde, meende het vrouwelijke gedeelte van het tweetal, dat ze hierover een vervelende opmerking moest maken. Het mens was namelijk van mening, dat het sportieve gezelschap het bos had moeten mijden. Een levensgevaarlijke opmerking uiteraard, zeker gezien het kaliber van de atleten, die in de achterhoede bivakkeerden. Een worp in de plomp werd ternauwernood voorkomen, maar het gefoeter tegen de passante met een vetpercentage van dik boven de 70 was niet van de lucht. Veilig bereikte het peloton de eindstreep en kwam er een einde aan een gedenkwaardige en hele warme training op locatie.

Soms wordt er gebroken met de traditie en dit was het geval in augustus. Niet de eerste, maar de tweede dinsdag was aangewezen als datum van de 5^e Zomeravondetappe. Helemaal toeval was het overigens niet, want de avond viel samen met de verjaardag van Marco en dergelijke hoogtepunten in het jaar wil je uiteraard graag vieren met je hardloopmaatjes. De stemming was bij de start op de parkeerplaats meer dan gezellig en nadat de trainer zijn openingsspeech had gehouden, werd hem namens de club atleten een hele fijne mand met calorierijke lekkernijen aangeboden. De emotionele van Rijs hield het uiteraard niet droog en wilde het liefst zo snel mogelijk over gaan tot de orde van de dag. Dat gebeurde dan ook. Het thema van de avond was “met Glans door de Schans” en dus de bestemming gelijk duidelijk. Het bont gekleurde gezelschap trok in een lang lint in de richting van het slagveld. Het circus van De Zwarte Cross had de tenten net weer opgeruimd en wat achterbleef was een gortdroge steppe en menigeen keek met heimwee terug naar het spektakel dat er zich een week terug had afgespeeld. De dorst sloeg ineens weer keihard toe, maar dit had ook zeker te maken met de tropische temperaturen. Het bos bood nog enige beschutting, maar dit was slechts van korte duur, dus in een straf tempo ging het peloton richting het vertrekpunt, want dit was immers ook de finishplaats. Het massale gelurk aan flesjes en bidons maakte duidelijk, dat er behoorlijk was afgezien, al verbleekte dit uiteraard bij de schoonheid van de koers.

In september stond al weer de laatste Zomeretappe op de kalender en de trainer nodigde zijn hardlopende volgelingen uit aan de voet van d`Alp de Obelink. Hoewel er kleedgelegenheid voldoende in de buurt te vinden was, gebeurde dit toch vooral in het openbaar. Dit tekent toch vooral de onderlinge verhoudingen, waarbij van enige schaamte totaal geen sprake is. Even na zeven uur begon het avontuur en na exact 117 meter ging het al mis en met een kleine omweg kwam de groep uiteindelijk toch terecht op het juiste parcours. Een foutje overigens, dat trainer van Rijs zich met gemak kan permitteren, gezien het lachsaldo bij dit mispeertje. De sfeer was bijzonder relaxed en het peloton trok het prachtige Woold in en passeerde daarbij schitterende  perceeltjes, mooie bosjes en fijn verbouwde boerderijen. Het zonnetje scheen weer bijzonder prettig. Hier en daar werd de club even opgehouden door een kleine hampelpartij, maar schade werd er niet opgelopen. In de achterhoede vond er nog een heuse broekje-shortverkleedpartij plaats, maar vooraan was de blik toch vooral gericht op het sluitstuk van deze mooie ronde. De finale was immers de beklimming van de Winterswijkse vuilnisbelt. De puist kan op meerdere manieren opgelopen worden, maar er werd uiteraard voor de zwaarste variant gekozen. Menigeen moest in het rood gaan lopen, maar niemand verzaakte en iedereen bereikte de top. Ook de afdaling kent verschillende varianten en waar het gros al op de finishplek was aangekomen, liep een handjevol dappere strijders nog minutenlang in de rondte. Een waardig afscheid van de serie avondetappes was een feit.

Trainer van Rijs heeft zijn manschappen deze zomer weer kilometers fraai Achterhoeks landschap laten zien. Menigeen kijkt nu al uit naar 2019, wanneer een nieuwe reeks op stapel staat! 

Frank Roos