Willems Berg en Dal Marathon

In de eerste de beste afdaling die ik naar beneden dribbelde schoot de kramp in mijn kuiten

Willem Mutze is een fenomeen binnen de Nederlandse ultrawereld met ontelbare (ultra)marathons op zijn palmares. Ik wilde al tijden een keer aan één van zijn kleinschalige loopevenementen meedoen, maar het was er nog steeds niet van gekomen. Dit jaar paste de Berg en Dal editie eigenlijk perfect in de opbouw na mijn rugblessure. Maar dan wel de ‘bambini-afstand’ van een marathon in plaats van de 60 km die eigenlijk het hoofdonderdeel was. Er werd een zomerse dag voorspeld, maar met 4 verzorgingsposten onderweg zouden we niets tekort komen. Deze keer zou ik alleen lopen, want Henrie wilde de 60 doen in de aanloop naar de 100 km lange Grizzly trail over twee weken. Maar voor de start hadden we nog tijd genoeg om even te kletsen en kwamen we meerdere bekenden tegen uit de ultra en trailwereld. Heerlijk ontspannen sfeer, iedereen had er zin in. Wat is er immers mooier dan bij een stralende zon door een mooi herfstbos te rennen.

Meteen na de start ging het bij mij al een beetje mis. Ik zat nog wat te prutsen met mijn Garmin en had iets te laat in de gaten dat mijn voorgangers een steen ontweken. Hoewel ik de grootste schade nog een beetje wist te vermijden door nog iets van een rolletje te doen had ik toch twee geschaafde knietjes. Maar aangezien het bewegende gedeelte van mijn knie nog OK voelde ging ik gewoon verder. De eerste tien tot vijftien kilometer nam de organisatie de naam Berg en Dal wel heel serieus. Het ene klimmetje na het andere, al dan niet via een trappetje, kregen we om de oren. Even rustig aan beginnen zat er dus niet in. Ik liep al meteen vanaf de start samen met Petra Domhof, oud-clubgenoot dus genoeg stof om over te kletsen. Al keuvelend liepen we toch nog best vlot door, maar we hadden ook nog volop oog voor de mooie natuur. De eerste verzorgingspost hadden we dan ook al best snel bereikt. Een zorgzame dame gaf me eerst een lekker bekertje cola en poetste ook nog even mijn bebloede knieën een beetje schoon.

Na een kilometer of 15 kwam ik alleen te lopen na een sanitaire stop en een kleine vergissing waardoor ik een klein omweggetje maakte. Maar dat was op zich niet erg, want samenlopend dreigden we iets te snel te gaan. Ik genoot enorm van de paadjes door het bos en de doorkijkjes over de dalen. Bij de 20 km verzorgingspost zag ik Petra nog wel even maar tijdens een stuk vals plat moest ik meteen weer afhaken. Ik belandde ineens in een enorme dip, fysiek liep het even helemaal niet. Ik verkrampte in mijn kuiten en hamstrings en ook mijn rug begon op te spelen. En dat is uitermate ongelukkig als je net weer een stuk of wat gemene klimmetjes en afdalingen krijgt. Even wandelen met grote pas om de rust terug te vinden en wat ontspanning in mijn rug te krijgen was de enige optie, maar in de eerste de beste afdaling die ik naar beneden dribbelde schoot de kramp in mijn kuiten.

Balen, maar geen reden tot paniek. Even goed eten en drinken en het lichaam de tijd geven om het op te nemen, oftewel nog meer rustig aan dus. De temperatuur was inmiddels aardig opgelopen, een graadje of 26, dus koud zou ik het niet krijgen. Ook haalde ik ondertussen regelmatig wandelaars in die ook de marathon deden. Die waren anderhalf uur eerder gestart. Kon ik af en toe toch even een praatje maken voor ik weer een dribbel in zette. En de uitzichten over alle herfstkleuren in het bos, die er door de zon nog eens extra uitsprongen, maakten het tot een hele mooie ervaring. Ondanks de fysieke malheur viel ik gelukkig dus niet helemaal stil en zoetjes aan begon ik me weer beter te voelen. De laatste 10 kilometer begon het zelfs best wel weer redelijk te lopen. Uiteraard was dat een beetje te laat, maar liever te laat dan helemaal niet. Ik kwam in ieder geval heel tevreden over de streep, met in ieder geval de voldoening dat ik een megadip toch had weten te overwinnen.

Na de finish nog even heerlijk in de zon op het terras gezeten met een groot glas koude cola. Het leek wel zomer! En ook de douche was gewoon nog warm, meer kun je toch niet wensen? Even herstellen, beetje nieuw vel op mijn knie en dan weer op naar de volgende uitdaging. De lat lager leggen kan immers altijd nog.

Andre Bleumink

Met 4 verzorgingsposten onderweg zouden we niets tekort komen