Dit is de man met één van de hoogste VO2-max ooit gemeten

De ultraloper bespreekt zijn nieuwe doelen voor 2020 en hoe hij traint tijdens het COVID-19 tijdperk

In het kleine bergstadje Åndalsnes in Noorwegen heeft Kilian Jornet stilletjes zijn dagen gevuld met waar hij goed in is: hardlopen en skiën. Bij veel atleten is de routine weg door de pandemie, maar de 32-jarige Spaanse ultraloper heeft het geluk gehad dat zijn trainingsschema grotendeels ongewijzigd is gebleven, vertelde hij aan Runner’s World.

Trainen in de sneeuw

‘We wonen op het platteland in Noorwegen. We hebben enkele beperkingen gehad door het coronavirus, maar zijn niet volledig afgesloten geweest zoals in andere landen,’ zegt Jornet, die samen met zijn vrouw - en mede-ultraloper Emelie Forsberg in Zweden woont. Hij vertelt dat er eind mei in Noorwegen nog steeds sneeuw op de grond lag, dus het merendeel van zijn trainingen waren op de ski’s. ‘De winter is lang hier’, zegt hij.

De hoogste VO2-max ooit

Voor degene die Jornet niet kennen, hij is anders dan de gemiddelde hardloper of skiër. Ten eerste heeft Jornet een astronomische VO2-max van 92 ml/min/kg. Dit is één van de hoogste niveaus ooit geregistreerd (in 2012 scoorde de 18-jarige Noorse wielrenner Oskar Svendsen naar verluidt de hoogste VO2-max. Hij had een VO2-max van 97,5 ml/min/kg). In de afgelopen 15 jaar heeft Jornet talloze kampioenswedstrijden gewonnen in het ski-alpinisme (een sport waarbij bergen op ski’s worden beklommen), skyrunning (een extreme variant van trail running waarbij maximaal 15% van de route over asfalt mag gaan) en ultralopen. Hij won de Hardrock 100 4x en de Ultra-Trail du Mont-Black (UTMB) 3x.

Tussen deze wedstrijden door heeft hij zijn eigen uitdagingen nagestreefd. Eén van deze uitdagingen was het noteren van de snelst bekende tijd voor het beklimmen van de Mount Everest, Mount Denali en Mount Kilimanjaro.

Combinatie van skiën en hardlopen

Het merendeel van het jaar vult Jornet het skiën aan met hardlopen. Hij loopt hard op een loopband of op routes rondom zijn huis. Hij zegt dat zijn afstanden per week verschillend zijn, dit is afhankelijk van het aantal uren dat hij skiet. De laatste tijd loopt hij 60 tot 100 mijl in de week.

Alleen trainen in het COVID-19 tijdperk

Net zoals de meesten van ons, traint Jornet de afgelopen maanden alleen. Maar het alleen trainen heeft hem geen motivatieproblemen bezorgd.'Ik train vaak alleen, dus dat heeft (in mijn motivatie) geen verschil gemaakt’, zegt Jornet. Wat zijn motivatie wel heeft geraakt, is dat er geen wedstrijden zijn. ‘Ik denk dat wanneer de doelen dichterbij komen, het gemakkelijker zal zijn om de motivatie hoog te houden.’

Een stap buiten de comfortzone

In het oorspronkelijke plan zou Jornet deze maand een klimexpeditie doen in het Himalaya gebergte en later deelnemen aan de Pikes Peak Marathon in Colorado. Beide reizen gaan niet door, door het coronavirus. Omdat de meeste ultramarathons en trail evenementen zijn geannuleerd, heeft Jornet besloten zich te focussen op iets buiten zijn comfortzone: lopen op de weg. Als de races in de herfst hervat worden, is hij van plan zich aan te melden voor een wegwedstrijd. ‘Ik weet nog niet welke afstand’, zegt hij. ‘Aangezien ik erg slecht ben in het hardlopen op de weg, is dit een uitdaging.’

Deelname aan de MA RA TH ON

Afgelopen weekend deed hij mee aan de MA RA TH ON, een virtuele wereldwijde estafette gepresenteerd door NN Running en zijn sponsor Maurten, waarbij 4 lopers een team van vier konden vormen om de marathonafstand gezamenlijk af te leggen. Ieder teamlid liep 10.5 kilometer. Op deze manier konden de deelnemers veilig in hun eigen omgeving een solo run van 10.5 kilometer lopen, terwijl de digitale ranglijst de teamprestatie op een totale marathon vermeldt.

‘Ik vond het een leuk idee om samen, maar toch apart, met duizenden andere teams tegelijkertijd te lopen’, zegt hij. ‘Het gaat er niet om de snelste tijd te lopen, maar om samen te doen waar we het meest van houden. Mijn teamgenoten waren goed gemotiveerd en enthousiast om samen te gaan lopen. Ik had mezelf niet teveel onder druk gezet om hard te moeten lopen.' (bron)

Reisverslag van Walter Vaags van de Arctic Marathon op Spitsbergen

Walter Vaags

Hardlopen aan het einde van de wereld.

Ga je mee op avontuur!? …ergens in 2017 las ik dit ergens. Ik kwam terecht op een webpagina vol prachtige plaatjes en een bevlogen verhaal over een marathon op Spitsbergen. Deze archipel ligt in de Noordelijke IJszee op een sneeuwbalworp van de Noordpool en is eigenlijk van niemand. Sinds 1920 regelen de Noren er echter wat formaliteiten en noemen ze het ook wel Svalbard. Op enkele plekken zaten toen al Russen en die zitten er nog steeds. Ze hebben geen ruzie met de Noren, maar luisteren doen ze natuurlijk ook niet. Afluisteren waarschijnlijk wel. De marathon van Spitsbergen wordt elk jaar op de eerste zaterdag van juni georganiseerd en is officieel de meest noordelijke marathon op vaste grond. Met een bevolking van slechts 3000 is de binnenlandse deelname natuurlijk beperkt. Een enkele buitenlander trotseert af en toe de reis, maar hotels zijn schaars en met een gemiddelde zomertemperatuur van rond het vriespunt is kamperen ook niet populair. Op Spitsbergen leven meer ijsberen dan mensen dus het is verboden om zonder vuurwapen de deur uit te gaan. Omdat niet alle deelnemers een wapenvergunning hebben, wordt het parcours tijdens de wedstrijd bewaakt door gewapende jagers. Deelname blijft echter op eigen risico. Ga je mee naar dit avontuur? las ik dus ergens…

Het was toen zomer 2017 en mijn focus lag nog op Amsterdam Marathon. Hierna eerst wachten op nieuwe energie en uitbuiken van de decembermaand, maar ergens rond Blue Monday bleek dat de roep naar dit avontuur nog niet gedoofd was. Voorzichtig bereidde ik mijn omgeving voor op dit eventuele loopavontuur, waarbij al snel bleek dat zowel mijn levenspartner als mijn looppartner de roep van de wildernis ook hadden gehoord. Evelien verleidde daarna ook haar man en na het overmaken van enkele maandsalarissen kwam dan ook het besef: we gaan mee op avontuur! Althans, mits de reis door zou gaan… Er was namelijk een rechtstreekse chartervlucht gepland en die vliegen alleen als het loont. En daarvoor hadden ze nog wel flink wat extra aanmeldingen nodig. Voor ons eigen bestwil mochten we dus reclame gaan maken in ons netwerk. Dat leverde nog een Aaltense aanmelding op. Van alle Henk Lammers-en op de wereld bleek namelijk dat uitgerekend ónze Henk dit avontuur wel zag zitten. Na 32 marathons was hij wel een keer aan een uitdaging toe.

We zouden eerst niet speciaal gaan trainen en er t.z.t. een lekkere lange duurloop van maken. Zweet stroomt toch waar het niet gaan kan, dus de contractbespreking met de kersverse wedstrijdtrainer van AVA startte al spoedig. Gerben Duenk liep over van ideeën en zag ons als een gewillig koppel waar hij zijn experimenten veilig op kon uittesten. Coopertest bij -12°, wedstrijd bij +35°, ultrakorte duurloopjes, gesplitste duurlopen, dan vaste afstand en dan weer vaste tijdsduur, intervallen, tempoblokken en zelfs 1x per maand zowaar een rustdag. Het resultaat mocht er echter zijn. Fitter dan fit stonden we vrijdagmorgen 1 juni om 5:00 uur op Schiphol. Air Arctic-Marathon zou om 7:00 vertrekken, maar een hardnekkige grondmist hield de kist nog een tijdje aan de grond. Nu bleek acuut het debuut van de organisatie, want de paniek sloeg direct toe. Zonder uitzondering hadden alle 100 reisgenoten namelijk een kostbare excursie geboekt die middag en blijkbaar bood de planning geen marge. De lopers waren echter al met de dag van morgen bezig en lieten deze paniek gelaten langs glijden. De reis ging verder voorspoedig en het werd toch nog gezellig.

Svalbard Airport is normaal alleen via Noorwegen bereikbaar en dus vooral geschikt voor binnenlandse vluchten. De afhandeling van een buitenlandse vlucht veroorzaakte dan ook duidelijk merkbare stress bij het luchthavenpersoneel en de paspoortcontrole werd zelfs helemaal vergeten. Ons geluk, want hierdoor kon de Airport-shuttle ons nog net op tijd bij de excursieboot afzetten. De trossen waren al los. Het uitzicht tijdens het landen was al fenomenaal, maar nu werden we pas echt stil. De bootreis ging dwars door het grootste fjord van Spitsbergen, duurde 2,5 uur, ging langs niets en niemand en hield halt bij een gletsjer. Ik ga verder niet eens proberen om onze indrukken te omschrijven. Elk woord doet afbreuk aan de werkelijkheid. Het vaartuig bracht ons uiteindelijk naar Pyramiden. Een grote verlaten Russische mijnstad waar ooit meer dan 1000 mensen werkten en woonden, maar die rond de eeuwwisseling verlaten werd. Letterlijk verlaten, want alles is achtergebleven en intact gebleven. Hoewel het verval is aangevangen, ervaar je hier nog goed hoe hier vroeger geleefd en gewerkt werd. We werden rondgeleid en bewaakt door russen met geweren. De tour eindigde in een hotel dat nog deels intact was en waar we een Vodka dronken op de goede afloop.

Terug ging de boot vol gas en wij even in de sluimerstand. We waren al 18 uur wakker en de dag was nog lang niet aan het eind. In de haven stond de shuttle al ongeduldig te wachten. Deze bracht ons echter niet naar het hotel, maar naar de binnenlanden. Daar stond een 50-persoons pastapartytent waarin 100 man een plekje mocht zoeken. Met ook nog eens een gezamenlijk slaaptekort van 1000 uur verwacht je een veldslag, maar een uiterst smaakbare gezelligheid was het tegendeel. Vermoeid en melig belandden we uiteindelijk in een wedstrijdje dom lullen samen met Erben Wennemars. Om ±23:00 uur werden we weer door een bewapende escorte naar de shuttle begeleid en kon eindelijk de reis naar het hotel beginnen. De zon stond nog steeds hoog aan de hemel. Koffer uitpakken, loopkleding uitstallen, douchen, loopkleding checken, nummer opspelden, weersvoorspelling checken, extra thermo klaarleggen, schoenen klaarzetten en dan eindelijk naar bed. GELLETJES! Waar zijn de gelletjes! Zoeken, nadenken, zoeken. Ah, in de neus van de schoenen. Zodat ik ze zeker altijd terug zou vinden…. Eindelijk slapen.

Na een heerlijke midzomernachtrust in een top-hotel zaten we al vroeg aan het ontbijt. De wedstrijddag was begonnen. Het hele hotel zat vol met marathonlopers en dat merkte de keuken nu ook. Van het ontbijtbuffet werd namelijk nogal eenzijdig gepakt. Toch was er meer dan voldoende en stonden we even later buiten om aan te voelen wat de beste kledingkeuze was. Het voelde als een frisse zomermorgen die een warme dag voorspelde. We wisten echter al dat het zo de hele nacht al was geweest en dat we er toch maar rekening mee moesten houden dat het overdag echt niet warmer wordt. 5⁰ in de zon tegen de muur. Toch maar thermo en lange tights dus.

In Longyearbyen is alles op loopafstand en in een paar minuutjes liepen we naar de start. Het leek nog erg rustig, maar dat zou het ook blijven. Een streep op de grond, een paar pionnen en een vlag. Wel een speaker die vloeiend alle wereldtalen sprak en zelfs in het Nederlands bijna accentloos verstaanbaar was. De kledingkeuze was goed, want zelfs met extra trui was buiten wachten te koud. Binnen in de naastgelegen sporthal bleek het behaaglijk en gezellig en er was zowaar iets van een expo ingericht. De speaker probeerde de spanning op te bouwen door elke 5 minuten de tijd tot starten te noemen. Pas bij de laatste melding waagde de meute zich langzaamaan de kou in. Een bescheiden knal en 133 lopers vertrokken onder het applaus van enkele tientallen supporters.

De eerste kilometer was direct al een flinke klim, terwijl we nerveus het dal in keken waar het parcours zich uitstrekte. Het strakke schema die me naar de beoogde PR moest leiden ging direct de mist in. Na 5 km werd het parcours toch vlak en kon ik mijn tempo vast houden. Bij 15 km ging het echter weer heuvel op en dat zou ruim 5 km aanhouden. Bij de doorkomst van de halve marathon wist ik dat ik de PR kon vergeten. De tijd was niet eens slecht, maar we moesten dezelfde ronde nog een keer. Uit ervaring wist ik dat ik dan al snel een klein kwartiertje extra nodig heb. De plaatjes en informatie thuis op de website hadden me de indruk gegeven dat dit een redelijk vlakke marathon was op harde grond. “Minder dan 100 meter hoogteverschil”, beloofde de homepage. De webmaster is blijkbaar geen hardloper, want wij lezen dan “hoogtemeters”. Het hoogteverschil kregen we echter ruim 4x voor de kiezen waardoor er ruim 400 hoogtemeters ontstonden. De harde grond bleek voor meer dan de helft te bestaan uit grove gravel met plassen en sporen. Prachtig natuurlijk, maar niet geschikt om je PR mee aan te vallen. Dat liet ik dus ook maar snel los en gaf alle aandacht aan het imposante landschap. Ben je onder de poolcirkel gewend om tijdens een marathon alles op te drinken wat je te pakken krijgt, hierboven betekende dat onderweg 2 tergend lange plaspauzes.

Bij 35 km begon de helling naar de finish weer en ik was er volledig op voorbereid hier de man met de hamer aan te treffen. Dat was in elke marathon nog gebeurd. Hij stond er echter niet! Sterker nog, ik zat op kop van een groepje die me 1 voor 1 in de steek lieten totdat ik ze allemaal los had. Grof grind, modder, heuvel op en mijn tempo bleef hoog. Ik vergat van de omgeving te genieten en ging aan het rekenen. Zit die PR er nog in!? Tis krap, maar het moet kunnen… Gas d’r bij, dus. Laatste km is heuvelaf. Dat wordt beslist een snelle km en dan moet het kunnen lukken. Ik was alleen even vergeten dat na 41 km rennen ‘heuvelaf’ niet meer helpt. Stram tot in de oorlellen verbeet ik me naar beneden. Op de streep kwam ik 20 tellen te kort voor een PR. De plaspauzes waren per keer al minstens 40 seconden…

Maar wat was ik blij! En wat voelde dit als een PR! Geen verval en een zware trail-marathon in de tijd van Rotterdam en Amsterdam. In alles was dit mijn mooiste marathon ooit! Evelien was mij niet uit het zicht verloren en kwam vlak na mij over de finish. Henk kwam een uurtje later lachend en pijnloos binnen en dat was gezien al zijn blessureleed misschien nog wel mooiste prestatie van die dag. Na een heerlijk warm bad mochten we onszelf gaan belonen met een paar heerlijke frisse accijnsvrije poolbiertjes. De dag werd afgesloten met een mega-groepsdiner in het meest noordelijke restaurant ter wereld. Bijna alle deelnemers en supporters waren hierbij aanwezig. Na het toetje werd de zaal medal plaza. Onze eigen Evelien mocht zich melden bij de medailleceremonie en onder luid applaus werd ze gehuldigd als 3e in haar klasse. Klasse!

Nog high van de endorfine en om vooral maar zoveel mogelijk mee te maken tijdens deze unieke reis, begonnen we nog een kroegentocht. Met een paar biertjes is Engels praten easy en dat leverde mooie gesprekken op met locals. Die overigens vertelden dat er op Spitsbergen geen locals zijn. Er zijn daar geen geboortes en geen begrafenissen. Als je er wat te doen hebt, ben je welkom, maar hand op houden of rustig op je einde wachten is er niet bij. Dan ga je weer naar “het vaste land”. Ook op Spitsbergen gaan in de kroegen om 2:00 de lichten uit - of aan - maar daar merk je niets van. De zon stond nog steeds hoog aan de hemel. Nog even nagenieten van deze midzomernachtzonnestralen en toen toch maar naar bed.

Voordat we zondags huiswaarts moesten, stond ons nog een excursie te wachten. Anticiperend op de stramheid dachten we dat een sledehondentocht wel een gemoedelijke bezigheid zou zijn. Dat viel tegen. Alleen al bij het aantrekken van het poolpak kwamen veel pijnlijke herinneringen naar boven. Het enthousiasme van de vele tientallen husky’s is echter oorverdovend, zodat je al snel weer fanatiek meehelpt om de slee de steilste hellingen op te drukken. Een passender cooling-down kun je je toch niet voorstellen. Na 48 uurtjes in dit noordpoolgebied diende de reis naar huis zich al weer aan. Op Schiphol vallen we op doordat de hele groep in dikke winterjassen loopt terwijl het tegen de 30° is. De organisatie wordt door iedereen uitbundig bedankt en geprezen voor hun inzet. Ook zij hebben een topprestatie geleverd en zien duidelijk geen beren op de weg. En wij gelukkig ook niet.

Drie Aaltense atleten lopen Spitsbergen-marathon

Henk Lammers (rechts), Walter Vaags en Evelien Hillen liepen de marathon van Spitsbergen (foto Karin Stronks)

'Gewapende personen beschermen de lopers tegen ijsberen'

Door Karin Stronks

AALTEN – Drie Aaltense atleten liepen op zaterdag 2 juni de Spitsbergen-marathon. Evelien Hillen, Walter Vaags en Henk Lammers genoten van het unieke landschap, de nachten die niet donker waren, twee bijzondere excursies en de ultieme prestatieloop. Walter Vaags blikt terug: "Nog geen 150 lopers schreven zich in voor de hele Spitsbergenmarathon. Kleinschalig maar supergoed georganiseerd. Er komen hier ijsberen voor, langs het hele parcours stond om de drie meter een gewapend persoon om de lopers te beschermen, heel bijzonder."

Pyramiden

Henk, Walter en Evelien brachten een bliksembezoek aan Longyearbyen, Spitsbergen. Ze vertrokken op vrijdag 1 juni vanaf Schiphol voor een rechtstreekse vlucht naar Spitsbergen. Henk Lammers legt uit: "Dat was al uniek. Normaliter voeren alle vluchten via Oslo, Noorwegen. Dit jaar vloog een vliegtuig met 185 Nederlanders, hardlopers en supporters, rechtstreeks. Gelijk na de landing bezochten we de Russische mijnstad Pyramiden, een soort spookstad waar negen mensen in the middle of nowhere wonen. Daar voeren we met een schip naartoe, twee-en-een-half uur varen. En weer terug natuurlijk. Pas om elf uur 's avonds arriveerden we in ons hotel."

Marathon

De volgende dag, zaterdag 2 juni, luidde om 10.00 uur het startschot voor de marathon. "Er waren nog meer wedstrijden, onder andere de tien kilometer en de halve marathon. Wij gingen voor de hele. Het was vier, vijf graden, koud, maar best te doen. We hebben niet veel geslapen, 's morgens moet je echt om 8.00 uur het ontbijt op hebben, anders kun je niet lopen", vertelt Evelien. Walter en Evelien liepen gedeeltelijk samen op tot Walter afstand nam. De 60-jarige Henk, die deze avontuurlijke reis van zijn vrouw Ingrid heeft gekregen, rende zijn eigen tempo. Alle drie waren ze het eens met elkaar: fijn gelopen, goed gesteund door supporters waaronder Jessie en André, partners van Walter en Evelien. Ook genoten de atleten van het bijzondere landschap. Henk mijmert: "Besneeuwde bergen, grijs en grauw maar met niets te vergelijken, zo mooi. En 's nachts is het gewoon licht."

Husky's

Na het volbrengen van de Spitsbergen-, ofwel Arctic Marathon bezochten de Aaltense atleten en hun aanhang een kroegje en 's avonds stond de Medal Party op het programma. De prijzen werden uitgereikt, Evelien mocht de derde prijs in haar leeftijdscategorie in ontvangst nemen. Ze kreeg een fraaie glazen beker. "Je kunt ook zeggen een reuze whiskyglas", glimlacht ze. Ze vervolgt: "Alle deelnemers kregen een medaille en een prachtig shirt als aandenken. Erben Wennemars deed ook mee, hij werd eerste in zijn categorie en tweede overall." Zondag 3 juni genoten de marathonlopers van een tocht met sleeën en husky's. "Nou, we dachten lekker te kunnen zitten maar dat was even anders. De honden waren super enthousiast en we hadden de handen vol tijdens de hachelijke toer. Wel erg leuk om mee te maken", vond Evelien. Aan het eind van die middag stapte het gezelschap alweer in het vliegtuig om terug te keren naar Schiphol.

IJsberen

Evelien, Henk en Walter hadden nog een paar vrije dagen opgenomen om een beetje bij te komen van het propvolle en intensieve programma. "Het galmde nog zeker een week na", geeft Walter aan. "Je doet zoveel indrukken op. In sportwinkels bijvoorbeeld verkopen ze naast sportkleding ook geweren en revolvers als bescherming tegen ijsberen." Evelien vult aan: "Rendieren lopen vrij rond, zo bijzonder. En de nachten, het is gewoon licht. Niet schemerig maar echt licht."

Aanrader  

De Spitsbergen-marathon is de meest noordelijke op vaste grond. "Hier wordt niemand geboren, mensen die hier leven zijn wetenschappers, studenten, onderzoekers. Overigens zijn bij deze prestatielopen honderden vrijwilligers actief. Het is een uitstekend georganiseerde marathon, om de vijf kilometer een post met chocola, bananen, drank. En de drank is lauw, er is werkelijk overal aan gedacht", aldus Henk. Walter glimlacht: "Het is een heel kleinschalige marathon met nog geen 150 lopers. Moet je nagaan, de AVA zomeravondlopen trekken vier keer zoveel atleten. Maar als je echt een marathon wilt lopen in een uniek landschap en onder bijzondere omstandigheden dan is de Spitsbergen-marathon een absolute aanrader." (bron)

Aftermovie van de Arctic Marathon in Spitsbergen

Een reisverslag van de Arctic Marathon 2018, bij 7.16 minuten zie je de finish van Henk Lammers

AVA'70 leden lopen Arctic Marathon op Spitsbergen (Noorwegen)

De Kanjers van AVA'70 Walter Vaags, Evelien Hillen en Henk Lammers

Spitsbergen is een eilandengroep (archipel) in de Noordelijke IJszee, zo'n 565 km ten noorden van Noorwegen, die uit drie grotere en een tachtigtal kleine eilanden bestaat. De eilandengroep maakt sinds 1920 met een apart statuut deel uit van het koninkrijk Noorwegen. De oppervlakte is ca. 62.000 km², waarvan 60% bedekt is met gletsjers. Op de hele archipel wonen, afhankelijk van het seizoen, 3000 tot 4000 mensen, waarvan ongeveer de helft in de hoofdstad Longyearbyen. Landinwaarts is het landschap ruig met steile bergen. De meeste bergen zijn tussen de 800 en 1300 meter hoog. De hoogste bergtop is Newtontoppen (1713 meter). Perriertoppen is vrijwel even hoog (1712 meter). In totaal zijn er zes bergtoppen hoger dan 1400 meter.

Afgelopen vrijdag vertrokken Walter Vaags, Evelien Hillen en Henk Lammers naar Spitsbergen om een dag later mee te doen aan de Arctic Marathon. Het is de meest noordelijke marathon op vaste grond ter wereld en de enige marathon ter wereld met beveiliging tegen ijsberen!

Uitslagen:

Walter Vaags 3:52:58, Evelien Hillen 3:55:00 en Henk Lammers 4:54:06

Klik op de link voor alle uitslagen

uitslagen

site organisatie

Hardlopend naar de top

Vakantie in Noorwegen

Als wij op vakantie gaan kan ik niet laten om de hardloopschoenen mee te nemen (zoals waarschijnlijk de meeste AVA-janen) voor het geval ik een keer een paar uurtjes over heb. Want het is toch heerlijk om in een vreemde omgeving een stuk te lopen. Nou vind ik het persoonlijk heel erg mooi om in de bergen te hardlopen. Tijdens het lopen een fantastisch uitzicht, met een beetje geluk wat sneeuw en lekker afzien. Deze zomer waren we weer in Noorwegen, dus bergen genoeg...

Op ons tweede adres (Geilo) heb ik voor de eerste keer de schoenen aangetrokken en ben ik bergop gaan hardlopen. Ik was het dorp snel uit en de weg slingerde met steile haarspelden omhoog. Nadat ik de laatste huizen achter me had gelaten werd de asfaltweg een gravelweg en bleef maar omhoog gaan door een geweldig hoogland gebied. Zo ver ik kon kijken alleen maar bergen, rotsen, sneeuw, een paar vakantiehuizen van de Noren en een heleboel schapen, maar verder helemaal niemand... heerlijk. Maar ik kwam maar niet bij de top van de berg, achter elke bocht, elke bult, slingerde de weg nog verder omhoog. Na een km of 8 bergop toch maar omgedraaid en dezelfde fantastische weg weer bergaf terug gelopen.

En daar zit ‘m de kneep. Dat lijkt mij namelijk zo'n fantastisch gevoel, dat je de berg op rent helemaal tot aan het hoogste punt van die berg. Maar meestal kan dat niet. Vanuit het vakantiehuis is de top altijd te ver weg en ik vertik het om eerst met de auto te gaan rijden en dan te gaan lopen. Elk jaar neem ik mij voor dat ik volgend jaar een keer naar Alpe d'Huez, de Mont Ventoux of naar de Stelvio moet gaan. Dat lijkt mij een geweldige ervaring, maar het komt er (helaas) gewoon niet van.

Bij onze volgende stop in de reis (Kaupanger) heb ik ook nog een keer tijd gehad om effen te lopen, maar opnieuw hetzelfde resultaat, ca. 8km bergop over haarspelden, gravelpaden, rotspaden, langs meertjes maar nog steeds niet de top in zicht. Maar ook hier wel lekker gelopen in een geweldige omgeving met prachtige uitzichten.

Op ons laatste adres (Voss) moest het gaan gebeuren. Wij zaten in een wintersport plaatsje op 250m hoogte en volgens Google Maps zou de top op ongeveer 1100m zijn en het leek alsof er een wandelpad naar de top slingerde.

We waren redelijk op tijd in het huis, dus ik had wel effen tijd. De weg ging met haarspelden heel steil omhoog en ging over in een gravelweg en uiteindelijk in een rotspad, gemiddelde stijging was ca. 15-20%. Na een paar km een geweldig uitzicht over de skipistes, de berg en het meer in het dal. Ik kwam onderweg een paar wandelaars hoofdschuddend tegen, die zich denk ik afvroegen wat mij bezielde om over dat pad hardlopend naar boven te gaan.

Het pad ging maar door, ik was de laatste skiliften al lang gepasseerd, nog een paar koeien en schapen tegengekomen, maar verder niets meer. Uiteindelijk kreeg ik het gevoel alsof ik de top zou gaan bereiken, er stond in de verte een hut en dat leek mij het hoogste punt in de verre omgeving. Alleen op die laatste km, binnen een paar minuten trok het helemaal dicht, ik zat helemaal in de wolken en het begon ook nog te regenen. Dus volgens mij had ik het gehaald, maar kon ik het niet zien... Maar gauw effen een selfie gemaakt  in de sneeuw en in de regen en mist snel de 7-8 km weer bergaf terug over de rotspaden ... jammer!

Op de laatste dag voordat we naar de boot zouden gaan waren we ‘s middags vroeg terug van een excursie naar een Vikingdorp. Ik dacht, ik probeer het nog een keer (nu we er toch zijn). Ik dacht slim te zijn door het eerste stuk iets in te korten, door niet de haarspelden omhoog te lopen maar de (wat later bleek een zwarte) piste omhoog te lopen. Ging nog steiler omhoog, dus dit was niet heel erg goed voor de snelheid...   Na een km of 5-6 heb ik dan eindelijk de top bereikt (in ieder geval dat denk ik)! Met een fantastisch gevoel en uitzicht!

Wij hebben een fantastische vakantie gehad in Noorwegen, veel gezien, veel gedaan en ik heb ook nog een paar hele mooie stukken kunnen hardlopen. En ik weet het zeker, ooit sta ik glimlachend op de top van de Stelvio te genieten!

Groeten Patrick Weijers

 

Trailrunning in Noorwegen

Prachtige natuur in Noorwegen 

Net terug van een geweldige vakantie met het gezin in Zweden en Noorwegen. Wat een Walhalla voor natuurliefhebbers en trailrunners in het bijzonder ! Vooral Noorwegen is geweldig mooi en gevarieerd qua natuur. Een rustige rondreis met de auto is dan ook perfect om met het gezin overdag de verscheidenheid aan natuur de ontdekken. Van de golvende graanvelden in het zuidoosten naar de ruigte van de bergen en hoogvlaktes in de buurt van Oppdal en dan afbuigend naar het zuidwesten om ook nog wat van de fjorden mee te pakken bij Flåm. Vervolgens naar het zuiden en via Denemarken weer naar huis.

Naast het rondreizen en onderweg van alles bekijken en doen, bleef er gelukkig ook nog tijd over om wat de natuur in te trekken. Ik had niet voor niets mijn tas met trailspullen als eerste ingepakt. Weliswaar geen tochten van 4-5 uur, maar een 2 tot 2 1/2 uur was vaak nog wel mogelijk tussen inchecken in het hotel van die dag en het avondeten. We hadden gelukkig mooi weer, niet warm maar  wel zonnig en helder. Geweldig voor de uitzichten en de foto’s

Meestal kwam het er op neer dat het hotel gelegen was in het dal en dat ik dan een weggetje zocht naar de dichtstbijzijnde top die haalbaar was binnen de tijd die ik had. De eerste training was kort en hevig, met een gravelweggetje dat naar de hoger gelegen skipiste voerde. Vandaar dacht ik via de skipiste, die immers op wat schapen na volkomen verlaten was, even naar de top door te stampen. Dat was echter niet zo gemakkelijk als gedacht. Geen trail omhoog, alleen stenen en laag struikgewas waar je je een weg door mocht banen naar boven. Powerhikend omhoog met een flinke hartfrequentie is een prima training kan ik je vertellen. Eenmaal bovenaan bij het hoogste skilift station kon ik even genieten van het uitzicht. Dat klimmen kostte echter meer tijd dan gedacht en dus moest de afdaling vlot om tijd terug te winnen en op tijd te zijn voor het eten. Dat ging een stuk beter dan klimmen, maar de volgende dag moest ik daar wel voor betalen in de vorm van stevige spierpijn in de bovenbenen en billen.

Na een dag rust om de spierpijn weer te laten zakken kwamen we bij een hotel in Lom. Ik had van tevoren al gezien dat ook daar een route te lopen was naar de top van een berg. Deze route was echter maar kort, een km of 9. Op de kaart zag ik echter de hoogtelijntjes angstwekkend dicht bij elkaar liggen, dat werd vast een flink steile klim. Stokken mee dus. De dame achter de receptie was helemaal enthousiast toen ik vertelde van mijn voornemen en had zelfs nog een kaart voor me met de route. Noren zijn helemaal gek van buiten sporten en staan dan ook nergens van te kijken. Ze gaf me nog wel de tip om de route in omgekeerde richting te doen dan waarin deze gepijld was. Een nuttige tip zou later blijken.

Vanuit het het hotel was het een kleine twee km rennen via een goed aangegeven route tot waar de klim echt begon. Die twee km was nog redelijk hardlopend te doen, maar eenmaal bij de berg was het afgelopen. Een kronkelpaadje voerde zo ongeveer recht omhoog, met een stijgingspercentage van tot wel 40%. Dat was harken en duwen met de poles en van steen naar steen omhoog stappen. Het leek meer een natuurlijke trap dan een pad. Zo af en toe moest ik even de hartslag wat laten zakken en keek ik even om me heen naar het geweldige uitzicht. Onderin het groene dal zag ik de rivier met meerdere kleuren blauw in het zonlicht, als gevolg van de vele mineralen die het uit de bergen mee. Helaas is dat uitzicht op geen enkele foto te pakken te krijgen, maar ik neem het mee in mijn herinnering.

Hoewel het blijkbaar een veel gelopen route was, was het heerlijk stil op de berg. Er kwam me welgeteld één gepensioneerde Noor voorbij snellen alsof ik stilstond en verder zag ik op de top nog een moeder met een zoontje van een jaar of 14 die rustig hun boterhammetje oppeuzelden voor de weer naar beneden gingen. Het buitensporten wordt er al jong aangeleerd en ze gaan er mee door zo lang ze kunnen blijkbaar. Terwijl ik afdaalde was ik blij met de tip van de receptioniste, ik hoefde nu minder steil af te dalen dan ik omhoog geklommen was. Wel zo prettig met bovenbenen die al flink op de donder gehad hebben.

Terwijl ik naar beneden dribbelde en stenen en gaten zoveel mogelijk probeerde te ontwijken bedacht ik me nog dat dit toch een rotplek zou zijn om te vallen, ik kon nl. een heel eind schuin naar beneden kijken. Als je daar naar beneden rolde kon het wel even duren voor je weer tot stilstand kwam. Beetje voorzichtig doen, maar wel met opperste concentratie en vol overtuiging dalen was het devies. Af en toe stoppen om even van het uizicht te genieten en rustig te kijken hoe de route verder ging. Toch ging het, met nog maar een klein eindje te gaan, bijna mis. Een steen waar ik op stapte bleek los te liggen en ik ging door mijn enkel. Bij het vallen landde ik met mijn stuitje recht op een steen. Wat doet dat ongelofelijk pijn. Na een tijdje wrijven zakte het wat en kon ik voorzichtig opstaan. Mijn enkel voelde ik niet eens, zoveel last had ik van mijn stuitje. Maar ik moest toch van de berg af en ik wandelde maar een stukje naar beneden. Gelukkig zakte de pijn nog tot een redelijk dragelijk niveau en kon ik de laatste paar kilometer naar het hotel dribbelen. 10 km in 2:30 uur… dat is ook een soort van PR denk ik. De receptioniste vond het een prima tijd voor een ‘dutch guy’, het was immers een hike van 5 uur. Haar eigen tijd op de route verzweeg ze beleefdheidshalve (hoewel ze wel zei dat ze hem al meerdere keren gedaan had), maar volgens mij kon zelfs die gepensioneerde Noor die me inhaalde het wel een uur sneller… Maar ik had ongelofelijk genoten en daar ging het tenslotte om.

Na een dag met wat andere activiteiten kwamen we bij het laatste hotel waar ik nog loopplannen had. Niet zo hoog en steil als in Lom en dat was maar goed ook. Mijn stuitje deed nog dusdanig pijn dat ik niet echt steil omhoog kon rennen, maar naar beneden en vlak ging redelijk. Helaas was hier geen uitgezette route, maar  waren er wel een aantal paden die ik op mijn trouwe Garmin Edge kon volgen. Powerhikend op de steile paden omhoog en waar het kon in een voorzichtig dribbeltje was ik na een paar keer afslaan en zigzaggende paadjes in het bos alle gevoel voor richting bijna kwijt. Maar goed dat ik die Garmin bij me had, anders was ik vast niet meer terug gekomen. Nu kon ik echter rustig de route volgen die ik bedacht had. Ondertussen rustig een handjevol bosbessen plukken en eten, die groeiden daar welig.

Ineens was ik toch de trail kwijt. Na een stukje over een plaat graniet, waar in het voorjaar waarschijnlijk een waterval overheen liep, zag ik het vervolg niet meer. Na even zoeken tussen het woekerende struikgewas besloot ik dan maar een stukje dwars door het bos te steken, dan moest ik vanzelf het pad weer kruisen. Door de omgevallen bomen, bosbessen en heidestruiken en de plaggen mos zag je de bodem bijna niet en was het dus gokken hoe je voet zou landen, op een steen of in een gat. Na een paar honderd meter ‘bushwacken’ kwam ik inderdaad weer op de trail en kon ik mijn weg vervolgen. Op zo’n moment ben je echt blij met GPS… Het eind van het avontuur was bijna in zicht, maar nog niet voorbij. Een simpel uitziend sprongetje over een stroompje landde jammerlijk in het water doordat een stapsteen gladder was dan deze leek. Gelukkig had ik nog een paar kilometer  om wat op te drogen, anders had ik met goed fatsoen het hotel niet in kunnen lopen met druipende kleren. 

Lopen in onbekend vakantiegebied is toch de mooiste manier om een land echt te leren kennen. Het ruikt anders, het klinkt anders en het voelt anders dan thuis. Naast een aantal wandelingen, kanovaren en klimmen in een geweldig klimbos kwam ik deze vakantie maar op 3 keer trainen. Dat leverde slechts 32 km op in afstand, maar dan wel met ruim 1900 hoogtemeters in vaak redelijk onbegaanbaar terrein… Totale looptijd was dan ook ruim 6 uur. De spierpijn van het klimmen is inmiddels al weer weg en de mooie herinneringen overstemmen mijn gevoelige stuitje. Wat een geweldige vakantie, wat een geweldig land. Ik kan het iedereen aanbevelen.

Andre Bleumink