AVA'70 op Vlieland - Maandag (dag 4)

De vuurtoren van Vlieland

Maandag the day after

De Ava groep, vrijdag avond 33 man/vrouw sterk is op de maandag ochtend aanzienlijk gereduceerd. Helaas moesten er een groot aantal ava-janen op zondag avond weer vertrekken, de maandag plicht roept. Nadat een aantal blijvers, iedereen op de boot heeft gezet en met vochtige ogen heeft uitgezwaaid. Blijft voor de overblijvers de ondankbare taak over om alle restjes van de, “natte” boodschappen uit de koelkast kabouter te maken. Dit is dan ook een verplichting, waar weinig van ons echt problemen van maken. Resultaat, we lagen op tijd in bed.

08:30 stipt aan het ontbijt, ook hier weer een restjes en kliekjes ontbijt. Alles moest op, brood in alle kleuren beleg in alle smaken. De krenten broden, het suikerbrood, alles op wens en verzoek, vakkundig in fijne plakken gesneden door Ingrid v Z, onze regelneef en een van de organisatie kanjers. Wie trouwens op de zondag nog ff met twee vingers in de neus een halve marathon afwerkte. Zorgvuldig werden de laatste bakken eiwitten met creusli en een fijne klodder jam verorberd.

Na dit ontbijt, (waarom ontbijt/ eet je zo onwaarschijnlijk veel als je ergens anders bent) blijft er nog een laatste activiteit over. Niet de aller leukste activiteit, maar gewoon het terugverdienen van de borg. Dus handen uit de mouwen en kneiter hard werken. Poetsen die hut. Uiteraard beginnen we met de slaapkamers van de zondag avond vertrekkers. Dat zijn de makkelijkste klusjes, denk je dan. Sommige (jonge) mannen denken echt, dat thuis de kaboutertjes hun bed afhalen, opruimen etc. Dus Bart W moest ff flink aan de bak om de slaapkamer van zijn hardloop maten op te ruimen en te boenen. Maar dat doe je voor je weekend maten.

Gerrit D met de bezem en Denis W met de huelbezem, in een zucht en een sche…., op alle verdiepingen de vloer weer zand en stofvrij. Met z’n allen het servies en bestek op het aanrecht plaatsen, en onze loop-goeroe Henk L pakt al dit servies zorgvuldig in de vaatwasser.

Nog even de beheerder erbij halen, Linda S, mede organisator en onze financiële manager, laten we ff een goed woordje over de accommodatie doen. En hopsa de borg weer snel terug verdiend. Gewoon een organisatie topper onze Linda, en ”by the way” een strakke 1/2 marathon afgewerkt.

Stipt 09:30 verlaten we opgewekt, vrolijk maar toch een beetje verdrietig onze geweldige weekend accommodatie. Met de belofte dat we over een X aantal jaren zeker terug komen. We wandelen weer zoals we gekomen zijn, de hele dorpsstraat van Vlieland West of was het Oost door, met onze ratelende koffers. Wat een herrie. Voor de boot, word er door een groot aantal ava-janen nog even bij de lokale bakker een suikerbrood meegenomen voor het thuisfront. Nog even een bakkie koffie bij de lokale horeca, uiteraard van de borg :-) en toen aan boord. De hele complete reis,  heen en retour is uitgestippeld en perfect verzorgd door Evelien H, ook een topper van de organisatie van dit AVA uitje. En wie ook ff tussendoor een halve marathon afwerkt.   

Hebben we net op de boot een fijn plek opgezocht en worden al herinneringen opgehaald. Laat onze Ghop brouwer, ook op de boot aanwezig zijn voor de oversteek. Waarbij een aantal van onze AVA dames weer in lichte euforie raken. Dit enthousiasme wordt snel getemperd, het is toch een Ghomo. Vanaf de boot een aantal treinen in en overstappen en we landen weer gezond in ons Aalten.

Helaas moesten ook een aantal dames van de organisatie op zondag avond naar huis. Maar zonder de geweldige bijdrage van de volgende toppers, Julia R wie de noodzakelijke communicatie en PR verzorgde, Katja D wie de corvee lijsten verzorgde, en het zo wist te plannen. Dat haar geliefde Björn ingepland stond voor de maandag morgen? En niet vergeten Gerdy H, wie verantwoordelijk was voor de gehele hygiëne, ook van de toiletten. En op de zaterdag avond de verantwoording nam om onze jonge garde te begeleiden bij het onveilig maken van down town Vlieland Oost. Trouwens we hebben ze nooit kunnen spotten, bij of boven de pot voor een grondige inspectie. 

Zonder de geweldige inzet van deze 6 dames was dit weekend nooit zo perfect geweest. Ik wil dan ook namens alle Vlieland gangers (mag ik dit zeggen, jazeker mag ik dit zeggen) geweldig bedankt 🙏 voor dit super gezellige en ontzettend goed georganiseerd weekend!

“Vlieland meets AVA”. (SvS)

Genieten op de boot

AVA'70 op Vlieland - Zondag (dag 3)

Voor de start van de Vuurtorenloop

We zijn met 33 clubgenoten een lang weekend op Vlieland met als hoogtepunt de deelname aan de Vuurtorenloop met afstanden van 5, 10 en 21.1 km. De route gaat door de duinen, bos en over het strand. De klim naar de vuurtoren zit zelfs 2 keer in de halve marathon.

Raceday: 8:30 uur ontbijten we met z’n allen, niet iedereen is even fit, maar iedereen heeft een doel voor deze dag. Van een pr tot overleven en van finishen of begeleiden tot foto’s maken, maar genieten gaat iedereen. Tijdens het ontbijt wordt er flink gestapeld, de vezels, koolhydraten en suikers gaan er in als koek en het vocht wordt ook op peil gehouden. Eindelijk gaan we dan wandelend op pad naar de startlocatie bij de sporthal. Een warming-up is niet nodig want het hele weekend is er volop gewandeld, de stappentellers komen al over de 30.000 per dag. Nadat we de startnummers opgehaald hebben is het tijd voor Dirk die spontaan het podium pakt en iedereen welkom heet namens AVA’70. Even later wordt de groepsfoto gemaakt, maar deze moet nog eens over omdat Ingrid er niet is. Dan naar buiten waar we opvallen als een gele vlek in het startveld, nog een laatste selfie en elkaar succes wensen. 

We gaan van start op de 21,1 km en de deelnemers van de andere afstanden staan ons luidkeels aan te moedigen. We slaan het eerste schelpenpad in en het is lopen in kolonne, tot opeens iedereen stilstaat, voor een plasje water. Tja het is dus geen trailrun, maar hier kon ik mooi wat langzamere lopers passeren. Even later komen we bij de brouwerij waar we de vorige dag al het één en ander hebben geproeft, linksaf naar boven, over de duin en het strand op. In tegenstelling tot de vorige dagen viel de wind mee, was het droog en scheen de zon, dus korte broek en t-shirt is genoeg. Het strand viel mee, een beetje het hardere zand opzoeken en wat stenen vermijden. Wat een geweldig stuk is dit, zo langs de zee met een zonnetje erbij. Daarna draaiden we langs de haven en lopen we de Dorpsstraat door, waar we dit weekend al diverse keren door zijn gekomen. 

De eerste drankpost staat bij 5 km, even snel een slokje water en weer door. We komen dan langs onze groeps- accommodatie en gaan op weg naar de vuurtoren. We hebben een groepje gevormd met Peter, Ingrid en Henk. Op de steile klim naar de vuurtoren wordt het eerste verschil al gemaakt en in de afdaling raken we Peter al kwijt, die is niet te houden. Ik zelf moet al mijn best doen om bij de andere te blijven en besluit een paar kilometer verder om mijn eigen tempo te gaan lopen om zo zeker te zijn dat ik het ga halen. Ik heb een slechte voorbereiding gehad met weinig kilometers en al maanden geen 20 km gelopen. Maar het weer was geweldig en het parcours door de duinen prachtig. Mooie vergezichten met een slingerend veld deelnemers, die je kilometers in de verte kunt zien. De gele stipjes zijn waarschijnlijk de overige AVA ’70 deelnemers. 

Bij de 10 km drankpost drink ik weer even een slokje water. We draaien de harde weg op, dat is een tegenvaller, ik loop liever onverhard. Bij de 12 km beginnen mijn sokken mijn voorvoeten een beetje gevoelloos te maken dus even stoppen en de schoenen opnieuw aandoen, een gelletje nemen en weer verder. Bij de 15 km weer een slokje water en daar kan ik mooi aansluiten bij een groepje. Op naar de vuurtoren, zo langs het water in de zon en wat heerlijk om zo te lopen. Het groepje gaat me toch te langzaam en ik ga maar weer alleen op pad. Bij de 18 km begint de klim naar de vuurtoren, hier moet ik even wandelen totdat ik Lienke zie staan die mij filmt, dus hup weer het tempo oppakken naar boven. In de afdaling nog een paar deelnemers inhalen en komt de visboer in zicht die we op de zaterdag al een weekomzet bezorgd hebben. Nu moeten we nog een lus maken en door het bos op weg naar de finish. 

Die laatste kilometers gaan zwaar, maar ik kan nog een redelijk tempo aanhouden, de laatste afslag en het geluid van de speaker en publiek hoor je al goed. Lienke is al snel op de fiets naar de finish gesneld om mij nog te fotograferen. Onder luid gejuich word ik binnengehaald. Wat een genieten, het koste wel moeite maar toch volbracht. Denise is 3e geworden bij de dames op de 10 km, dus wachten we met een grote groep op de prijsuitreiking, ook daar lieten we ons luidkeels horen. Toen werd het tijd om naar ons huis te wandelen om te douchen en van een biertje te gaan genieten op het terras of voor de tv wielrennen kijken. Iedereen is tevreden met het behaalde resultaat en de medaille. De helft van de groep gaat helaas nu terug naar huis, vanwege werk of andere reden, dus bleven we achter met 17 personen.

Maar het einde van het actieve weekend is nog niet in zicht want we gaan wandelend weer naar de Bolder, naar ons vaste restaurant op de camping voor de daghap. Vandaag staat er nasi op het menu, dat gaat er best in, met een lekker biertje erbij. Als toetje nog een magnum om de calorieën weer aan te vullen. Daarna weer wandelend een alternatieve route terug naar het huis. Een paar mensen wilden nog een fotosessie op het strand doen met de ondergaande zon, maar de meerderheid kiest voor de koffie. Daarna gezellig na borrelen tot al het bier en de wijn op is. Na een geweldig mooie dag liggen we redelijk op tijd in bed met een vermoeid maar voldaan gevoel.

Rik Delsing

AVA'70 op Vlieland - Zaterdag (dag 2)

De Vliehors-Express

“Ik laad mijn hart vol Waddenzee,

Stiekem zonder vragen

Ik neem een beetje Vlieland mee

Zoveel als ik kan dragen!"

Het is zaterdagmorgen, dag 2 van het toen al razend geslaagde verblijf van 33 AVA-janen op Vlieland. Het is net 06.00 uur in de ochtend als Katja begint met het bakken van 62 eieren voor het ontbijt. Hoewel ze niet op de corveelijst staat, heeft ze toch besloten om maar even flink aan het werk te gaan. Het blijkt dat ze de slaap heeft afgebroken omdat ze met Björn het bed moest delen in een twijfelaar. Het wettelijk geregistreerde stelletje kon maar moeilijk wennen aan de zeer beperkte ruimte, dus besloot Katja giftig om zich dan maar nuttig te gaan maken. De hele meute moest overigens al akelig vlot uit de veren, want om klokslag 07.30 uur klonk het beginsignaal van het 5*-sterrenontbijt. Werkelijk aan alles was gedacht om de hongerige magen te vullen en de talloze ingrediënten gingen grif van hand tot hand. Na drie kwartier begon de opruimronde en was direct duidelijk op wie je kunt bouwen en wie tot de categorie drukkers behoort. Uiteraard zijn de namen van de laatste groep gelijk door de organisatie op papier gezet, dus zullen er nog passende maatregelen volgen. Voordat het officiële programma van start ging werd er eerst tijd gemaakt om onze voorzitter Arja in het zonnetje te zetten. Ze bleek jarig te zijn en hier was verder de gehele dag aandacht voor. Meermalen moest ze emotioneel een traantje wegpinken. Hoe mooi is dat?

Er werd om half 9 koers gezet naar de kustrand, waar de Vliehors Expres al lichtelijk stond te ronken. De groep werd welkom geheten door de gids van deze avontuurlijke activiteit, Volkert. Nee, niet de landelijke bekende, maar een meer dan geweldige entertainer, die gelijk een band creëerde met de hardlopers uit Aalten en er was dan ook direct sprake van een fijne band. Het peloton ging aan boord en er werd koers gezet over het rulle en natte strand in de richting van het natuurgebied de Hors. Honderden plaatjes werden er geschoten en de sfeer was buitengewoon. De eerste stop werd gemaakt bij het Juttersmuseum, dat op palen was gebouwd en waar alle 33 AVA-janen een intiem plekje zochten in de ruimte van dik 6,5 vierkante meter. Onze scheepsmakker begon te vertellen over de geschiedenis van het jutten, de vreselijke scheepsverhalen en bijzonder smeuïge anekdotes. Prachtige kunststukken zijn in de loop van de eeuwen aangespoeld en alles met een eigen waar gebeurt verhaal. Het was werkelijk lachen geblazen en Volkert was ook in de vorm van zijn leven. Hoogtepunt was zeker het moment dat hij hoorde dat onze voorzitter jarig was. De beste en schitterend bebaarde kabouter bedacht zich geen moment en kuste Arja eens even flink. De 1,5 halve turvenhoge kerel wist dat de camera`s volop draaiden, maar gaf gelijk aan, dat hij aanvoelde dat hij deze kans mocht en kon grijpen, zonder vervelende gevolgen. Uiteraard had hij alle lachers op zijn hand. De tour werd vervolgd en we gingen op zoek naar Joris. Het opgelapte zeehondje liet zich vaak zien en ook de geelhemden was dit voorrecht gegund. De windkracht 7 zorgde voor enorme zandverstuivingen maar de zeehondenfamilie liet zich maar al te graag spotten. De AVA`70-clan was zodoende op deze mooie zaterdag getuige van een meer dan schitterend stukje Nederland. Bij terugkomst werd Volkert gruwelijk bedankt voor zijn heerlijke bijdrage aan deze activiteit.

De hele club ging naar binnen om zich op te warmen en deed zich in het luxueuze Badhuys tegoed aan koffie, thee en appeltaart. Toen er werd afgerekend ontstond er even wat verwarring omdat de prijs dusdanig was, dat het er alle schijn van had, dat het servies meegenomen mocht worden. Dit bleek echter toch niet het geval.

Terug op de accommodatie had de groep een kleine 42 minuten om iets voor zichzelf te doen, waarna het in colonne weer vertrok richting de haven. Er werd een bezoek gebracht aan Fortvna Vlieland. (Nee lieve lezers, het is niet Fortuna Vlieland, zoals jullie misschien mochten denken, dus er is van een zetfout dit keer geen sprake….) De lokale bierbrouwerij heette ons van harte welkom en een rondleiding en proeverij volgde. Het was een indrukwekkend verhaal en de locatie was bijzonder fraai, maar over smaak valt te twisten en de meningen over de bieren liepen redelijk uiteen. Dirkie, de spraakwaterval uut de Heelweg, viel wèl erg in de smaak. Hij besloot zich op te werpen als gastheer en de klasse droop er vanaf. De hilariteit overigens ook, want de ene onzin, volgde op de andere, zodat de atleten met een vreselijke big smile het pand verlieten. Op naar de inmiddels bekende eetgelegenheid, waar de groep weer met gejuich werd ontvangen. Eerst een aperitiefje en daarna de warme maaltijd, die dit keer een ruime 8 scoorde. Zelfs Erwin was enthousiast en dat was een dag daarvoor wel heel anders. Gelukkig kon hij in bedwang worden gehouden, maar even leek het erop, dat hij de keuken in wou draven om de kok ter verantwoording te roepen. Goh, wat was het kereltje bliksems, maar dit terzijde.

Na het eten nam de sfeer in razend tempo toe en kwamen alle aanwezige kwaliteiten op het gebied van entertainment volledig tot wasdom. Van tafeldansen tot drummen, van polonaise tot hoogleven en van koorzang tot droog-roeien. Het was een onvergetelijke avond, waar de klasse, maar vooral het plezier vanaf droop. Het wachten is nog even op de bewegende beelden van de bedrijfscamera, want er zouden zomaar eens contracten, dan wel claims kunnen volgen.

En als je dan denkt dat je alles wel zo`n beetje hebt gedaan op een dag, dan bleek dit zeker niet het geval. Om half negen ging immers alweer het alarm voor de georganiseerde avondwandeling. Een dikke 6 kilometer struinen over het eiland, waarbij de route ietsje werd bij geschenen. Er moest verzameld worden bij een dorpshuis en weer nam Dirkie de kans waar om zijn talenten te tonen. Hij deed zich voor als gids van de tour in het donker en had uiteraard de lachers alweer snel op zijn hand. Sommigen herkenden hem inmiddels al en de eerste handtekeningen werden al uitgedeeld. De wandeling ging door het fraaie duingebied rondom het dorp en de vuurtoren en het was ook nog niet eens een makkie. Hier en daar fors hoogteverschil, smalle paadjes, weinig licht en talloze uitstekende boomwortels. Maar zoals de hele tijd al, bleef de sfeer geweldig en behalve hier en daar een vloek bij een misstap. Zonder noemenswaardige kwetsuren maar wel een hele fijne ervaring rijker kwamen we na een kleine anderhalf uur weer terug bij de plaats van vertrek. In een knusse verblijf gingen de doppen weer van de fles, knalden de kurken en gingen de tomaatjes en komkommers van hand tot hand. De jeugd werd nog even op pad gestuurd om de lokale bevolking en horeca enthousiast te maken voor de wedstrijd van de volgende dag en de geelhemden toch maar vooral aan te moedigen bij het passeren van de Dorpsstraat. Om de goede naam niet te grabbel te gooien werden er twee vrouwelijke buddy’s meegestuurd om het gedrag te bewaken. Zonder noemenswaardige klachten keerde het gezelschap huiswaarts. Hier was overigens net voor het sluiten van de dag de pleuris uitgebroken. Dennis de Kit, die vooral bekend staat om zijn opruimerige karakter, had dit keer de koelkast onderhanden genomen. Naast 4 snee brood, drukte hij ook nog eens anderhalf pond jonge Beemster achterover, waardoor 32 clubgenoten ineens zonder zaten. De herrie werd in de kiem gesmoord en wijselijk werd besloten, om er een nachtje over te gaan slapen. Zondag is het immers “raceday”

Frank Roos

Bij het Juttersmuseum

De echte kenners bij de Vlielandse bierbrouwerij

Paesens-Moddergat-Nes

De oprijlaan naar ons vakantiehuisje

Op de woensdagavond van onze vakantie trek ik voor het eerst de hardloopschoenen aan en staat er een duurloopje door het Noorden van de provincie Friesland op het programma. Vanaf ons prachtige onderkomen, net buiten het plaatsje Paesens, loop ik de eerste kilometer in de richting van korenmolen De Hond. De molen is een stellingmolen uit 1861. In 1950 werd er een sloopvergunning uitgegeven voor de molen maar desondanks bleef de molen jarenlang onaangeroerd staan. In 1971 werd de molen toch nog weer in volle glorie in gebruik genomen en ze schitterd vanavond prachtig in de volle zon.

Nog geen 500 meter verder loop ik de dorpskern van Paesens binnen. Het dorp is ontstaan in de 11e eeuw nadat de zeedijk werd neergelegd. Het dorp lag even ten oosten van de zeeslenk Paesens, die naar Dokkum liep. Het dorp ontwikkelde zich al snel tot een vissersdorp. In de 17e en vooral 18e eeuw breidde het dorp zich uit tot aan de oever van deze rivier. Men breidde ook aan de andere kant uit en zo ontstond de satellietnederzetting Moddergat. Moddergat was daarvoor niet meer dan een benaming voor de monding van de zeeslijk.

De tweelingdorpen Paesens en Moddergat bezaten in de 19e eeuw een grote vissersvloot. In de nacht van 5 op 6 maart 1883 voltrok zich een ramp voor de gemeenschap. Tijdens een zware storm vergingen 17 blazers en aken en kwamen 83 dorpelingen van Paesens en Moddergat om. De ramp houd verband met de armoede die er heerste. De visserij bracht hier weinig op en er heerste in het dorp een behoorlijke armoede. Niet onlogisch, dus, dat de vissers ook bij slechter weer toch probeerden nog wat te vangen, met alle risico’s van dien. Ter herdenking werd in 1958 op de zeedijk een monument opgericht. Anno 2023 is in de dorpen de visserij nog steeds een belangrijke bron van inkomsten maar de schepen hebben nu hun thuishaven in de haven van Lauwersoog.

Paesens en Moddergat, het zijn twee verschillende dorpen. Maar afgezien van de plaatsnaamborden die je vertellen waar je het ene dorp verlaat en het andere binnengaat, lijkt het in alles één dorp te zijn. Zelfs gezamenlijk is het nog steeds een klein dorp dat slechts 450 inwoners telt. Nu is het dus met recht een dubbeldorp en staat het vol met monumentale en schilderachtige vissershuizen en boerderijen, vooral rondom de Buorren, de hoofdstraat van het dorp. Het dorp is dan ook beschermd dorpsgezicht. Veel van de woningen zijn voorzien van informatieborden over de historie van de panden.

Door de hoofdstraat van het plaatsje, loop ik langs de Sint-Antoniuskerk, evenwijdig aan de Zeedijk, in de richting van het dorpje Nes. Het dorp Nes is op een terp ontstaan, die in de vroege middeleeuwen werd opgeworpen. Dit dorp was echter niet echt gericht op de visserij maar was meer een land- en tuinbouwdorp. De terp lag op een soort van schiereiland, of landtong, waar de plaatsnaam van afgeleid is; een in het water uitstekende punt land. Nes betekent dan ook letterlijk landtong.

Een eindje verder sla ik door een poortje weer linksaf in de richting van de bewoonde wereld en kom langs een aantal fraaie, oude boerderijen. Door de vele landbouwgronden kijk je soms kilometers weg en in de verte zie ik de molen al weer liggen van het begin van onze tocht. Een mooi 'richtpunt' om er, via enkele prachtige fietspaden, weer naar toe te lopen. Een prachtig rondje van bijna 10 kilometer zit er even later al weer op, dank aan Ina voor het meefietsen.

Langs de Zeedijk

Vestingstad Dokkum

Het keerpunt van de Elfstedentocht op het Kleindiep 

‘In 754 werd Bonifatius bij Dokkum vermoord’, wie kent niet dit zinnetje uit de oude schoolboeken. Ook dat het één van de elf Friese steden is, is bekend. Maar daarmee houdt het wel op en is Dokkum voor de meeste mensen en ook voor ons een ‘witte vlek’ en dat is jammer. Want het is één van de eerste beschermde stads- en dorpsgezichten van ons land en het staat tjokvol met monumentale gebouwen. De oude vestingstad van Dokkum is omringd door stadswallen. Deze stadswallen staan bekend als bolwerken. Op zes punten bevinden zich bastions. Op de bolwerken van Dokkum staan de korenmolens De Hoop (1849) en Zeldenrust (1862).

Dokkum had in het verleden vier stadspoorten en het waren de enige ingangen van de vestingstad. Vroeger weerklonk dagelijks letterlijk om 21.50 uur de avondklok als waarschuwing dat de poorten gingen sluiten. Mensen buiten Dokkum hadden dan nog tien minuten tijd om naar binnen te gaan. Het was het signaal voor iedereen die zich op dat moment in de omgeving bevond dat zij om 22.00 uur binnen de stadspoorten moesten zijn. Om die historie in ere te houden worden nog steeds elke dag tien minuten voor ‘sluitingstijd’ de klokken geluid.

Tijdens de elfstedentocht komen de deelnemers de binnenstad van Dokkum binnen op Het Kleindiep. De schaatsers moeten onder de boogvormige brug (Bontebrug) door, om hun stempel te halen. Bij de stempelpost op het Kleindiep bevindt zich het keerpunt, waarna de schaatsers het laatste stuk terug over de Dokkumer Ee richting Bartlehiem en Leeuwarden opgaan. Ter herinnering aan dit keerpunt is een bankje geplaatst in de vorm van een Friese doorloper. Hier recht tegenover staat het Raadhuis en rechts ervan, aan het begin van de winkelstraat, is het wapen van Dokkum in klinkers gelegd.

Eén van de huidige monumentale gebouwen is de Waegh dat oospronkelijk in 1754 als waaggebouw werd gebouwd. Tegenwoordig is het een Grand Cafe en hier maken we tijdens onze tocht dan ook graag gebruik van. Even verderop staat midden op het Marktplein als blikvanger de moderne IJsfontein, één van de elf fonteinen die in het kader van Leeuwarden Culturele Hoofdstad 2018 in alle Friese steden werden geplaatst. Het moet een verbeelding voorstellen van een ijsschots in de Waddenzee. Het is een koperen werk dat wordt bedekt met een ijslaag. Hij moet zowel in de winter als in de zomer ijs produceren en het is dan ook een 'vreemd' gezicht om met temperaturen van begin 20 graden dit zo te zien. We lopen langzaam terug naar onze auto die we geparkeerd hebben op de parkeerplaats met de toepasselijke naam 'Harddraverspark', al gaat het vandaag allemaal wat rustiger.

De IJsfontein

Het waddengebied bij Paesens

De kerk van Paesens, het begin van onze tocht

Voor een korte midweekse vakantie zijn we dit jaar terecht gekomen in het plaatsje Paesens. Het is een dorp in de gemeente Noardeast-Fryslân, in de provincie Friesland. De dorpskern ligt aan de zeedijk van de Waddenzee en het is één van de verre uithoeken van Nederland, veel noordelijker kun je haast niet op het vaste land. Het waddengebied nodigt uit tot een mooie en korte wandeling. Over de kwelders van de Peazemerlannen, langs het water onderaan de dijk en natuurlijk boven op de zeedijk met zijn prachtige vergezichten. In enkele uren snuif, voel, hoor en beleef je het ultieme waddengevoel. En dat is vooral rust en verstilde schoonheid. 

Het is een bijzonder buitendijks natuurgebied tussen de zeedijk en de Waddenzee. Het is ontstaan door een dijkdoorbraak in 1973 die men vanwege geld niet meer hersteld heeft. Als gevolg daarvan werd er langzaam slib aangevoerd en kwam het land hoger te liggen. Nu is het land, dat grotendeels door zout water gevoed wordt en bij hoog water overstroomt. Daardoor heeft het een bijzondere vegetatie.

De Peazemerlannen is prachtig uitgestrekt en het bijzondere is dat er een aantal heerlijke wandelpaden doorheen lopen. De meest bijzondere daarvan is ongetwijfeld de anderhalve kilometer lange en verharde pier. In het begin wandel je langs de kwelders aan de ene kant en de zanderige wadden aan de andere kant. Wat verderop laat de je kwelders achter je en loop je zo de wadden op. Het is als wadlopen, maar dan zonder natte voeten. Het beeld is telkens anders en blijft boeien. Aan het eind van de pier zie je in de verte Schiermonnikoog liggen en kun je de vuurtoren van Schier in de verte ontwaren. 

Het Waddengebied is überhaupt al een vogelparadijs, maar de kwelders en de pier zijn bij uitstek de plek voor het spotten van vogels. Om nog maar te zwijgen van de meeuwen en ganzen waar je er tientallen van ziet. We wandelen het ene moment boven over de Zeedijk en het andere moment beneden langs de wadden. Er zijn talloze plaatsen waar je makkelijk omhoog en omlaag kunt. Onderweg varieert het landschap van de kwelders naar strand, naar stukken aangeslibd en met gras begroeid land. Ook staan er talrijke rijen palen in het water en soms half vergaan. Op de terugweg wandelen we de andere kant op en is het uitzicht compleet anders: met uitzicht op de kerktoren en molen van Paesens in de verte, die langzaam aan weer steeds dichterbij komen en het einde van deze wandeltocht aangeeft.

*Paesens is overigens de Nederlandse naam. In het Fries heet het dorp Peazens, met en ‘z’ en de ‘ae’ dus omgedraaid.

Klik op de link voor enkele foto's

fotoalbum

De anderhalve kilometer lange pier, in de richting van  Schiermonnikoog

AVA'70 musketiers op een boot in Fryslân - deel 3

De vier Musketiers

"De Walrus, De Poort van Cleef en Club 1841"

Gerben “Foxy Foxtrot” Schepers sprong vanuit zijn kapiteinsstoel omhoog en riep: "Het is zover…. de horeca in Sneek snakt naar onze aanwezigheid !!”. Al wekenlang moesten wij aanhoren dat Grand Café “De Walrus” een soort 2e huis van Gerben is en dat hij deze horecagelegenheid had uitgekozen om voor een goede bodem te zorgen. Nadat een overgroot deel van het gezelschap hun haartjes netjes gekamd en van een kloddertje gel voorzien had, werd het piratenschip ordelijk en netjes achtergelaten. Toch bespeurde ik enigszins een beetje spanning bij Eddy Rensing en Peter Roedema.

Al wandelend naar de binnenstad van Sneek hoorde ik Eddy zijn welbekende verkooppraatje opdreunen over hoe geweldig “De Heide Smid” in Halle is. Al snel had ik het vermoeden dat Eddy zijn openingszin voor De Walrus in zijn hoofd had geprent: “Goedenavond… wat een fantastisch etablissement heeft U !! Wist U dat ik u kan helpen om de laatste puntjes op de “i” te zetten ? U heeft namelijk het voorrecht om kennis te maken met de directeur van De Heide Smid. Wij zijn specialist op het gebied van kachels, haarden en schouwen…. al meer dan 80 jaar sfeermakers met haarden en hartelijkheid”.

Peter daarentegen was volledig in zichzelf gekeerd, hij keek uiterst geconcentreerd voor zich uit. Hem kennende wil hij bij binnenkomst altijd onmiddellijk een goede indruk maken. Ik hoorde hem meerdere keren in zichzelf oefenen: "Goejûn, wy komme út Aalten en wolle jûn jo gast syn. Hooplik kinne jo ús verblijden mei in hearlik diner en in goed glês bier. Ik fiel de waarmte no al !!"

Gerben loodste ons soepeltjes en met gezwinde spoed naar “De Walrus”. Onderweg viel ons wel op dat de inwoners van Sneek wel erg sportief waren. Meer dan 1000 personen in hardloopkleding. Niet veel later werd ons duidelijk dat die avond de start zou zijn van de Sneeker marathon. Onze aandacht ging al snel uit naar geelhemden in de hoop dat wij nog leden van onze atletiekvereniging AVA’70 zouden spotten.

“Goedenavond heer Schepers, wat fijn dat U ons wederom komt bezoeken !”. Trots als een pauw liep Gerben met zijn borst vooruit en schudde ieder personeelslid beleefd de hand. Vrouwelijke gasten die de trap naar de bovenverdieping wilden nemen werd in het oor gefluisterd: “Waar gaat u naar toe ? al het mooie zit beneden….”. Het was duidelijk…. Gerben was helemaal in zijn element. Nou moet ik ook echt bekennen dat “De Walrus” een echte aanrader is. Een mooie menukaart, heerlijke gerechten en vooral vriendelijke bediening. Het was ons bezoekje absoluut waard. De bodem voor de rest van de avond was gelegd…

“Mannen… tijd voor De Poort van Cleef !!”…. Gerben bedankte bij vertrek alle gasten voor hun aanwezigheid en dirigeerden ons vervolgens richting de uitgang. “Zie je die prachtige olielampjes op de tafels ?... wie denk je die de lampenolie levert ?... juist… ik”. Met een tevreden en voldaan gezicht werd onze kennismaking met Sneek voortgezet bij de plaatselijke Ierse pub. “Voetbal op groot scherm” (Ik kreeg plotseling een deja-vu…. voetbal op een groot scherm bij café Schiller in Aalten… NOT… alsnog bedankt Gerben ;-). De helft van de Ierse pub was gevuld met lallende Duitsers. De wedstrijd Zweden – Duitsland stond op punt van beginnen. De sfeer sloeg al snel om toen de Zweden de 1-0 scoorden… “scheisse… verdammt noch mal”. Als geslagen honden zaten de Duitsers aan de bar. Peter voelde zich kennelijk wel veilig in ons gezelschap en zond uit volle borst: “Schade Deutschland alles ist vorbei”. Wanneer blikken konden doden…… Eddy niet…. Eddy zag wederom kansen en probeerde ondertussen de eigenaar van de Ierse pub te overtuigen voor de aanschaf van een mooie gaskachel in zijn horecagelegenheid. Het is en blijft een zakenman die Eddy. Peter bestelde nog maar een paar biertjes. Pakte 50 euro uit zijn portemonnee en gaf deze aan de barman. Bij het weglopen fluisterde Gerben in z’n oor: “laat de rest maar zitten”…. Vol ongeloof keek de barman Gerben aan en dankte hem voor zijn hartelijkheid. De 40 euro fooi zou volledig worden besteed aan een nieuwe kinderwagen. Peter had niets in de gaten en wachtte vervolgens meer dan een uur op zijn wisselgeld…..

Duitsers zouden geen Duitsers zijn wanneer zij in de 90’ + 5 minuten alsnog de winnende treffer zouden scoren. De tot dan toe dode Duitsers in het café veroorzaakten een golf van emotie. Schreeuwend, brallend en springend renden zijn naar buiten. Werkelijk iedereen moest horen dat "Die Mannschaft" gewonnen had. Ik kreeg spontaan zin om een lilliputter Duitser een draai om zijn oren te geven. Aangezien wij weigerden een leuke avond met deze Duitsers te willen hebben, werd ons vertier elders gezocht. 

Club 1841… the place to be…. aan de toegangsdeur stonden 2 imposante kleerkasten van uitsmijters. “Laat die maar aan mij over …” riep Gerben en liep met bravoure en vol zelfvertrouwen richting deze 2 immens grote mannen: “Goedenavond…. wij zijn de “Dirty Daddies” en komen hier vanavond een optreden verzorgen”. Enigszins verrast en overbluft keken deze uitsmijters elkaar aan en wisten niet goed wat zij met deze situatie aan moesten. Gerben maakte onmiddellijk gebruik van deze situatie en liep direct door gevolgd door Eddy, Peter en ondergetekende. Eenmaal binnen werd al snel duidelijk dat bij entree van de “Dirty Daddies” de gemiddelde leeftijd met minimaal 20 jaar verhoogd was. Niets, maar dan ook niets hield ons tegen om een gezellige avond te hebben. Eddy stond onrustig heen en weer te lopen. De muziek van Kraantje Pappie en Lil’ Kleine kon hem niet echt bekoren. Tijd voor iets anders…. Eddy fluisterde de DJ iets in zijn oren. Deze keek vervolgens schaapachtig en vol vraagtekens in de richting van Gerben en Peter. De duimen gingen omhoog zonder te weten wat Eddy zojuist aangevraagd had. Niet veel later klonken de 1e deuntjes van “Atemlos durch die Nacht” van Helene Fischer door de speakers. Het moment van Eddy was aangebroken. Verrassend genoeg kon de plaatselijke jeugd deze muziekkeuze wel waarderen.

Plotseling viel ons oog op een cocktailkaart… nu we er toch zijn… democratisch werd besloten dat de “appeltaart” geprobeerd moest worden. Peter sputterde hevig tegen: “dat spul zoep ik nie”. Na 15 minuten op Peter inpraten bleek hij toch niet zo’n sterke ruggengraat te hebben en zette zijn lippen aan het glas. Nam een slok… zijn gezichtsuitdrukking veranderde plotsklaps van een gezellige jongen naar een zure pruim…. Dit was eens maar nooooooit meer. Voor de nieuwsgierigen hierbij de ingrediënten van de “appeltaart”: 1/3 liqeur 43 + 2/3 apfelcorn met daarop een toefje slagroom en een beetje kaneel om het geheel naar een echte appeltaart te doen smaken.

Gerben vond het hoog tijd dat hij zijn bijnaam “Foxy Foxtrot” eer aan ging doen. Bescheiden zoals wij Gerben kennen ontketende hij 5 minuten later als de nieuwe John Travolta van Sneek. Al schuddend en wiegend met zijn heupen, duurde het dan ook niet lang dat hij menig dansmoves aan anderen liet zien. Er werd zelfs een kring rondom Gerben geformeerd om hem alle ruimte te geven om zijn wereldact te showen. Binnen 10 minuten liet hij zien waartoe hij in staat was: De Electric Slide, de Moonwalk, de Loco-motion, YMCA, de Macarena, de Vogeltjesdans, de Running Man, de Cha Cha Slide, de Voguing en de Dougie…. niets was hem vreemd. Er schijnen video-opnamen in omloop te zijn, maar door onverklaarbare redenen zijn die vooralsnog niet op internet getraceerd.

De avond naderde zijn einde. Onze accu’s liepen langzaam leeg. Het was hoog tijd om weer terug te keren naar het piratenschip van Gerben. Uiteraard moest eerst een bezoek aan de FEBO gebracht worden. Wist niet dat Gerben daar ook aandelen in had… “2 hockey pucks”, frikandel XXL, balletje mayo en een patatje oorlog…. ik weet niet waar die man het allemaal laat.

Eenmaal terug op de boot was het hoog tijd om te gaan slapen. Eddy was op dat moment al bezig om voorbereidingen te treffen voor de volgende ochtend. Hij had immers nog een appeltje met de rest te schillen. Gniffelend van voorpret pakte hij de JBL bluetooth speaker en verstopte deze op een plek waar alleen hij hem kon vinden. Na een zeer korte en onrustige nachtrust werd omstreeks 08:00 uur de kajuitdeur van ondergetekende geopend. Een donker, langwerpig voorwerp werd naar binnengeschoven waarna de kajuitdeur werd gesloten. 5 seconden later dreunde met volumestandje 10 het nummer “Wakker Worden” van Jovink & de Voederbietels” uit de speaker (https://youtu.be/SlsmKomdqB8). Ik kan u wel verzekeren dat het echt niet lang duurt dat je bij volledige positieven bent. Eddy had zijn gram gehaald en kon nu met een gerust gevoel de terugreis gaan beginnen. Daar waar Gerben, Peter en ondergetekende de zondag wilden gebruiken om enigszins te herstellen, was Eddy verplicht aanwezig te zijn bij een familiefeestje. Petje af Eddy….

Zo kwam er langzaam een eind aan 2 dagen Sneek…. Peter liet nogmaals zien dat hij ongekende kwaliteiten in huis had. Een heerlijk ontbijt terwijl Gerben zijn schip met 10 knopen per uur terugvoerde naar de haven. Was het ontspannend…. jazeker…. volop genoten van de omgeving en de mensen. 2 heerlijke dagen gehad. Ontzettend gelachen… Gerben, Peter en Eddy… bedankt voor het “lull’n en lieg’n”… wat mij betreft voor herhaling vatbaar.... maar nu eerst een volgend avontuur "de Carbagerun". Laat ik dit hoofdstuk afsluiten met de wijze woorden van een wijs mens: “Veel beloven weinig geven, doet de gek in vreugde leven !!”

AVA'70 musketiers op een boot in Fryslân - deel 2

De tocht voerde vervolgens door de wateren van Sneek

Motorship "Westlander" 

Afijn.... na het bezoekje aan de plaatselijke supermarkt werd het hoog tijd om naar de jachthaven te gaan, alwaar wij voor de 1e keer het piratenschip van Gerben "Foxy Foxtrot" Schepers mochten aanschouwen. De entourage rondom de haven deed ons ernstig vermoeden dat Willem-Alexander Claus George Ferdinand, Koning der Nederlanden, Prins van Oranje-Nassau, Jonkheer van Amsberg wel eens een buurman van Gerben in de haven kon zijn. 

Bij het oprijden van de haven werd Gerben vriendelijk door zwaar bewapende havenmeesters begroet. Vanuit het niets schudde Gerben een van zijn zo vele grapjes dit weekend uit zijn mouw. Met opwonden stem riep hij: "Potverdikkeme.... ze hebben mijn piratenschip op de wal laten staan ! Ik heb nog zo gezegd dat 'ie dit weekend te water gelaten moest worden !!!". Vervolgens wees hij in de richting van een oud, aftands en kleurloos schip op de kade, genaamd "Unsinkable II". 

Peter Roedema en ik keken elkaar aan en wisten niet zo heel goed hoe we hierop moesten reageren: "uhhh ja... uhhh anders.... mooi.... verrassend... leuk !!". Lachend om zijn eigen grapje wees Gerben vervolgens naar een andere sloep dat in een verborgen hoekje van de haven lag: "Mag ik jullie dan nu voorstellen aan mijn M.S. "Westlander"....mijn trots.... mijn passie.... ons verblijf voor de komende dagen". Een mooie zwarte boot met een witte stuurhut en een rode bies langs de rand. 

Wat een fantastische boot.... werkelijk van alle moderne technische snufjes voorzien. Van een uitschuifbare telescoop voor het geval dat we zouden zinken tot een alarm op de koelkast dat begint te piepen wanneer het bier op is en voor mensen met een oog voor detail: vlaggetjes over de gehele lengte van het schip voor de gezellige en warme uitstraling !! Op de achterkant van de Westlander wapperde vol trots een Nederlandse vlag. 

Voordat wij aan boord zouden gaan werden Peter en ik gewezen op een aantal regels: 

1. Schoenen uit

2. Aan boord wordt maximaal bier gedronken
3. Toiletteren tijdens de nachtelijke uren doe je niet aan boord, maar over de reling
4. Na 24.00 uur absolute stilte
5. De kapitein heeft altijd gelijk 

Regels en voorwaarden waar wij ons wel in konden vinden. Na een korte rondleiding en het aanhoren van de "do's and dont's" vertrokken wij naar het idyllisch gelegen Sneek. 

Eenmaal op het Prinses Margrietkanaal vroeg Peter schoorvoetend aan Gerben: "Ik durf het bijna niet te vragen, maar zou ik heel misschien een klein stukje mogen varen ? Al van kinds af aan droom ik namelijk iedere nacht dat ik achter het roer sta van een schip zoals deze." Gerben had het zichtbaar moeilijk om de controle van zijn schip aan Peter over te dragen, echter een jongensdroom moet altijd in vervulling gaan. Ik heb Peter nog nooit zóóóó trots gezien. Met 1 hand aan het roer, laveerde Peter van links naar rechts en groette iedere watersporter met een ouderwetse kapiteinsgroet. 

Vlakbij Sneek doemde plotseling een brug op. Een man begon vanuit een hokje met heftige armgebaren naar Peter te zwaaien. Gerben nam het roer snel over, waarna Peter zich naar de boeg van het schip spoedde. De man in het hokje wierp vervolgens met een vriendelijke lach op zijn gezicht een houten klomp op het dek. Peter was hier echter totaal niet van gediend, raapte de houten klomp op en smeet deze opzettelijk en met volle kracht terug naar het hoofd van de man in het hokje. Het schijnt dat niet veel later een ambulance ter plekke is gekomen om de man aan zijn verwondingen te helpen. Sinds Peter de sport "Krav Maga" beoefend kent hij zijn eigen krachten niet en kan hij nog wel eens vreemd reageren. Niet veel later werd ons door Gerben duidelijk gemaakt dat de houten klomp in de scheepvaart gebruikt wordt om bruggeld te innen. Hoe kunnen wij Achterhoekers dat nou weten? 

De tocht voerde vervolgens door de wateren van Sneek. Toegejuicht en aangemoedigd door honderden belangstellenden en fans op de wal, bracht Gerben zijn schip behendig naar een mooie ligplaats in afwachting van de komst van Eddy Rensing. Het duurde dan ook niet lang tot de tarwesmoothies en zakken chips op tafel kwamen te liggen. Eddy liet weten dat hij op 15 minuten afstand van Sneek reed. 

Zoals een goede vriend betaamt loodste Gerben onze Eddy naar onze ligplaats. Eddy, een vriendelijke man van goed vertrouwen, had echter niet in de gaten dat Gerben een geintje wilde flikken. Eddy liep op een afstand van 10 meter langs de boot van Gerben en zag deze simpelweg niet liggen. Na 10 minuten rondlopen besloot Eddy toch maar eens telefonisch contact met Gerben te zoeken: "Waar zijn jullie ??". Eddy stond op dat moment op slechts 5 meter afstand van onze boot. Gerben: "Zie je een rode vuurtoren ? (deze stond aan de andere kant van het kanaal) en een boot met blauwe onderkant... Eddy: "ja... die zie ik.... shit... ik sta aan de verkeerde kant.... ik kom eraan !!". Eddy rende terug naar zijn auto en reed met piepende banden weg. 

Ondertussen lagen Gerben, Peter en ik met pijn in onze buiken van het lachen op de vloer van de boot. Eddy... de blinde.... meldde zich na een rondje om Sneek 15 minuten later bij de vuurtoren aan de andere kant van het kanaal. Tot Eddy's grote verbazing bleek dat er niemand op de boot met blauwe onderkant aanwezig was. Hij was genoodzaakt opnieuw te bellen: "Hallo ?? Waar zijn jullie ? Op de boot bij de vuurtoren is niemand". Gerben: "Waar sta je dan ? Toch niet aan de kant van de vuurtoren ??" Tegelijkertijd staken 3 hoofden vanuit de stuurhut van de boot van Gerben omhoog.... bij het zien van onze gezichten klonk het luid, duidelijk en op niet misverstane wijze: "stelletje klootzakken !!!". De toon voor de rest van de avond en nacht was gezet......... 

Hoe het verder ging ? Dat kunt u lezen in hoofdstuk 3: "De Walrus , De poort van Cleef en Club 1841". Klik hier om deel 1 nog eens terug te lezen

AVA'70 musketiers op een boot in Fryslân - deel 1

Vier van de vijf Musketiers maakten afgelopen weekend hun acte de préséance

Na weken van stille en uiterst geheime voorbereidingen was het dan eindelijk zover. De overvolle agenda's van de individuele leden van het illustere gezelschap "de 5 Musketiers" van AVA'70, de snelstgroeiende atletiekvereniging van Nederland, stond eigenlijk niet toe dat een momentje van ontspanning gepland zou worden. 4 van de 5 Musketiers maakten afgelopen weekend hun acte de préséance. Gerben "Foxy Foxtrot" Schepers nodigde het gezelschap uit om deelgenoot te maken van zijn geliefde hobby.... het varen in de Friese wateren.

Volgepakt met rantsoen voor wel 3 onafgebroken weken aan boord werd de reis naar Fryslân aangevangen. Onze Eddy Rensing zou iets later deze dag aansluiten. Die man presteert het gewoon om 5 volle agenda's in 1 dag te doen. "Masterchef" Peter Roedema liet zichzelf onmiddellijk horen en eiste dat hij zou zorgen voor ons natje en droogje. Wie zijn wij om deze wens te weigeren ? De 1e goede daad van Peter was het meenemen van 12 blikken tarwesmoothies van Hertog Jan.

We kwamen al snel tot de conclusie dat dit aantal een beetje aan de karige kant was, dus werd ook nu weer democratisch besloten, het karige rantsoen in de plaatselijke COOP supermarkt op verantwoorde wijze uit te bereiden met nog een aantal extra blikken tarwe smoothies van hetzelfde merk. Dat "Foxy Foxtrot" aandelen had in deze plaatselijke supermarkt was mij in ieder geval geheel onbekend, maar daar kwam al vrij snel verandering in.........

Plotseling viel ons een rommelig ogende stellage met Aaltense "Farmlight" producten op. Met gemopper en ferme woorden werd de afkeur van deze aanblik luidruchtig kenbaar gemaakt. Het tot dan toe vriendelijke personeel kroop zichtbaar inéén en stonden stoïcijns en apathisch voor zich uit te kijken. Met zijn fel priemende "Farmlight" directeursogen werden Peter en ondergetekende, vriendelijk doch al stampvoetend als een volwassen kind met ingehouden woede dringend verzocht, zijn zo geliefde producten netjes in deze stellage te etaleren met als doel de omzet van de plaatselijke COOP te verhogen (lees: meer centjes voor de directeur van Farmlight in het laadje te bezorgen). Tja... iemand moest het toch doen en de directeur weigerde zijn zachte kantoorhandjes vuil te maken. Jarenlange ervaring als voormalig vakkenvullers hebben Peter en ondergetekende de gemoederen weten te bedaren door de stellage snel en vakkundig aan te vullen en te "spiegelen". De 1e crisis was onder controle gebracht !!

Alsof het van te voren met de filiaalhouder was afgesproken werden tenslotte de 200 afbakbroodjes, 150 knakworsten, 25 zakken chips, 24 tarwesmoothies en 1 appelkruimeltaart ingepakt in een doos van...... ja hoor.... "Farmlight".... wat toevallig !!! De koers kon nu richting het piratenschip van Foxy Foxtrot worden gezet. Benieuwd hoe dit avontuur verder is verlopen ?

Sportive groet, Vincent Scholten

Winterswijkers volbrengen Cystic Fibrose Run

Het was voor ons een geweldige ervaring om aan deze Run te mogen deelnemen en zo geld in te kunnen zamelen voor onderzoek naar Cystic Fibrose

Eindelijk was het zover. Na 5 maanden van voorbereiding vertrokken we van Winterswijk naar Leeuwarden. Hier zou de start plaatsvinden van de CF Run. Met deze Run hopen we zoveel mogelijk geld op te halen voor onderzoek naar medicijnen voor CF (taaislijmziekte). Het doel was om in estafette vorm van het Cambuur stadion naar het Feyenoord stadion (265 km) te lopen. Ons team bestaande uit 8 lopers, 6 fietsers, chauffeurs en begeleiders vertrok ’s morgens om half 10 uit Winterswijk. In Leeuwarden was er ruimschoots gelegenheid om te lunchen en wat te ontspannen. Rond 2 uur arriveerde het andere team dat samen met ons de uitdaging aan ging. Na wat overleg was het om half 4 zover.

Onze eerste groep bestaande uit 4 lopers en 3 fietsers ging van start. Na het startschot van een speler van Cambuur begon onze eerste loper onder begeleiding van twee fietsers en een auto/bus aan de eerste km’s.  De eerste groep lopers liep om en om de eerste 60 km. De laatste 7 km in de stromende regen. Na een onderbreking van een half uur i.v.m. het onweer ging de tweede groep rond 21:00 uur in het donker in de stromende regen van start. De eerste groep kon genieten van een heerlijke maaltijd in de bus en proberen wat te slapen.

Na ongeveer vijf en half uur mocht de tweede groep een hapje eten en zijn bed opzoeken. De eerste groep mocht weer aan de bak. Na voor de meesten een korte nachtrust, i.v.m. de maishakselaar die naast onze bus stond, werden de volgende 60 km in het donker afgelegd. Een hele aparte maar mooie ervaring. Vervolgens mocht de tweede groep nog een keer aan de bak voor zijn tweede 60 km. Hierna waren er nog 25 km te verdelen. De eerste km’s werden verdeeld onder de eerste groep.

De laatste km’s hebben we samen met het andere team gelopen. Een geweldige ervaring. De meeste lopers konden hun spieren goed voelen, maar op adrenaline werden ook deze km’s gelopen. Zo kwamen we rond half 4 bij het Feyenoord stadion aan en werden we binnengehaald door familie en kennissen. Na een korte pauze werd de cheque ter waarde van 33.500 Euro overhandigd aan de NCFS. Het was voor ons een geweldige ervaring om aan deze Run te mogen deelnemen en zo geld in te kunnen zamelen voor onderzoek naar CF. Iets wat hard nodig is.

We willen iedereen bedanken die ons gesteund heeft. Bedankt voor jullie donaties en sponsoring in welke vorm dan ook. Samen met jullie hebben we deze prestatie kunnen neerzetten. Meer informatie kunt u vinden op deze site

Klik op de link voor de foto's

fotoalbum

Ada Roerdinkholder

Heerenveen, Abe Lenstra Stadion en Thialf

Us Abe

Op onze vakantie in Friesland hebben Ina en ik er op de tweede dag maar een sportief dagje van gemaakt. Onder prachtige weersomstandigheden hebben we, een rondje van bijna 50 kilometer rond het Sneekermeer gefietst, gelegen tussen de stad Sneek en het ‘Kameleondorp Terherne' en Goingarijp. Het Sneekermeer is vooral bekend vanwege zijn grote populariteit bij watersporters en is in de Middeleeuwen ontstaan als gevolg van ontginning van veen. Een prachtige route waarbij we op een gegeven moment zelfs met een pontje overgezet moesten worden om de route te vervolgen.

Na het avondeten hebben we nog voldoende energie over om een stukje te gaan lopen, het is tenslotte een trainingsavond. Vanuit ons hotel in Heerenveen hebben we een rondje uitgezet naar het Abe Lenstra Stadion en het IJsstadion Thialf. Het is ruim drie kilometer lopen naar de voetbaltempel van Heerenveen, vernoemd naar de voetballer Abe Lenstra. Us Abe (onze Abe) wordt in het algemeen gezien als één van de grootste Nederlandse voetballers aller tijden en is voor het stadion op een standbeeld vereeuwigd. Op enkele bewakers na, is het er verder opvallend rustig. 

Een aantal kilometers verder ligt het IJsstadion Thialf, de belangrijkste overdekte schaatsbaan van Nederland. De naam Thialf is afgeleid van Thialfi, de snelvoetige knecht van de Germaanse god van de donder Thor. Op dit moment zijn ze met een grote verbouwing bezig en Thialf krijgt dan ook het grootste zonnedak op een sportstadion in Nederland. Op het dak van het Schaatshart van de Wereld komen ruim 5000 zonnepanelen. Hiermee is Thialf niet alleen de snelste laaglandbaan van de wereld maar ook de duurzaamste. De zonnepanelen die op het nieuwe Thialf komen, wekken energie op voor omgerekend 375 huishoudens. De vernieuwbouw van Thialf gaat een energiereductie opleveren van 50%. De zonnepanelen goed voor 1,35 Megawatt kunnen bijna een kwart van de toekomstige energiebehoefte opwekken. Uiteindelijk is het doel om Thialf in 2020 helemaal zelfvoorzienend te laten zijn. De grote veranderingen zullen pas volledig merkbaar zijn in het seizoen 2016/2017, dan is het Schaatshart van de Wereld helemaal af.

Onze energie raakt ook wat op en na de bezichtiging van beide stadions lopen we rechtstreeks terug naar ons hotel en hebben er een mooie ronde van 12,5 kilometer opzitten, heerlijk om een dag sportief bezig te zijn.

Klik op de link voor enkele foto's

fotoalbum

De verbouw van Thialf

Ingrid van Zolingen loopt halve marathon van Vlieland

Ingrid van Zolingen

Iedere eerste zondag in augustus wordt op Vlieland de halve Marathon gelopen. Daarnaast zijn er afstanden van 2, 5 en 10 kilometer. Het parcours is zeer aantrekkelijk door zijn diversiteit en loopt door het dorp, bos, duin, heuvels, over schelpenpaden en asfalt.

De Aaltense Ingrid van Zolingen was deelneemster aan de halve marathon. Ondanks dat ze een aantal keren wandelen moest, liep ze een mooie tijd van 1:57:20 uur en eindigde daarmee net in de top 25 bij de dames 35+.

Klik op de link voor alle uitslagen

uitslagen

site organisatie

Gezellige drukte bij de finish van de halve marathon van Vlieland

Oosterend (Terschelling)

Prachtige duinen 

Voor de laatste route op Terschelling gaan we naar Oosterend, de laatste bewoonde plaats aan de andere kant van het eiland. We vertrekken per bus in West-Terschelling, dat ons voor het luttele bedrag van 2 euro helemaal naar de oostkant van het eiland brengt. Een paar haltes na de Groene Weide, het restaurant van de bekende zanger Hessel stappen we uit, eerder deze week hebben we al een uurtje bij hem op het terras gezeten. Het beloofd vandaag wederom een prachtige dag te worden en de zon doet al volop zijn werk.

Nog geen kilometer na de start lopen we het mooie heidegebied in, alleen jammer dat deze nog niet in bloei staat. We gaan in de richting van de duinen, steken deze over en komen op een prachtig strand. Soms heb je echt het idee dat je met zijn tweeën op een onbewoond eiland zit. Rond de middag komen we aan bij het Heartbreak Hotel. De naam zegt het al, Elvis is still alive en wel in Oosterend op Terschelling. Deze strandtent is compleet in vijftiger en zestiger jaren ingericht. Ook de muziek is aan het thema aangepast. Er komt Elvis, Johnny Cash en Chuck Berry uit de boxen. Leuk om aan te horen en het te bekijken.

We zitten aan de rand van het natuurreservaat De Boschplaat, één van de grootste ongerepte natuurgebieden van ons land. Brede stranden, stuivende duinen, uitgestrekte kwelders, duingraslanden en ontelbaar veel vogels duiken voor onze neus op. Het natuurreservaat meet circa 10 bij 5 kilometer en is sinds 1910 in beheer bij Staatsbosbeheer. Het gebied is sinds 1970 voorzien van het Europees diploma voor Natuurbeheer. Zoals de naam al doet vermoeden was het gebied in vroeger tijden een losse zandplaat. De geul tussen beide eilanden (Terschelling en Ameland), het Koggediep, is echter dichtgeslibd. Tussen 1931 en 1937 is het gebied met Terschelling verbonden door de aanleg van een stuifdijk, met een lengte van bijna negen kilometer, die de naam Derk Hoekstra Stuifdijk heeft gekregen. 

Oorspronkelijk was het de bedoeling met de aanleg van die stuifdijk een aanzet te geven tot het scheppen van cultuurland. Uiteindelijk is het gebied tot een van de meeste waardevolle natuurgebieden van Nederland uitgegroeid. Zo'n 65 vogelsoorten broeden op de Boschplaat, die tijdens het broedseizoen dan ook deels niet toegankelijk is. Belangrijke broedlocaties van zilvermeeuw, kleine mantelmeeuw en lepelaar zijn voor het publiek gesloten van 15 maart tot 15 augustus. Een algemeen misverstand over de Boschplaat is dat het gebied vroeger bebost zou zijn geweest. Het tegendeel is het geval. 'Bos' betekent met een oude benaming eenvoudigweg 'verhoging in het landschap' of 'duin'.

Ook hier maken we weer een kleine pauze. In de doorgang van een bunker kunnen we net met zijn beiden zitten en genieten hier volop van de prachtige natuur en de heerlijke zonnestralen. Als we weer verder gaan zie ik ineens de kop van een paard net boven het maaiveld uitkomen. Als we beter kijken lopen er vier en kan ik ze nog vrij rustig op de foto zetten. Na de duinen wordt het allemaal wat drassiger en op sommige paden kunnen we door de nattigheid niet lopen en moeten we een alternatieve weg zoeken. Een half uurtje later staan we voor ongeveer 20 loslopende geiten en direct erna loopt er ook nog een kudde koeien. Een ANWB paddenstoel geeft aan dat we nog 1,1 kilometer van Oosterend afzitten en als de huizen aan de horizon verschijnen duurt het ook niet lang meer dat we weer bij ons vertrekpunt zijn. Hier hebben we nog een half uurtje in de zon gezeten voordat de Arriva bus ons terug brengt naar ons vakantieadres.

Klik op de links voor de foto's

fotoalbum

routebeschrijving

Elvis in het Heartbreak Hotel

Vier loslopende paarden in natuurgebied de Boschplaat

Hier moeten we een alternatieve weg zoeken