Henriëtte(48)
– ‘zeg maar Jet’- werkt in het
politiebureau van Deventer binnen de afdeling Zo Snel Mogelijk (zsm). Samen met
negen andere collega’s uit de Eenheid Oost-Nederland vormt ze de intermediair
tussen de vijf districten en het Openbaar Ministerie als het gaat om
beslissingen over aangehouden verdachten. ‘Boeiend werk, leuke collega’s. Ik
heb het er naar mijn zin. Werkweken met vroege en late diensten.’ En dat bevalt
haar wel, want zo kan de Gelderse brigadier mooi tijd inplannen voor haar grote
passie: ultralopen.
Ultiem en uitdagend
Jet
was jarenlang een verdienstelijk handbalster, maar de sport was lastig te
combineren met de onregelmatige dienst.’Toen deed ik even niets en dacht ik op
een gegeven ogenblik: help, ik word te dik.’ En waarom niet tennissen of
golfen? ‘Ik had gehoord dat je van hardlopen het snelste afviel, en daarom werd
het hardlopen.’ Dat ging crescendo en in no-time liep Jet haar eerste marathon
in Amsterdam. Dat was tien jaar geleden. Toen de marathon eenmaal een
peulenschil bleek en geen uitdaging meer bevatte, ging Jet op zoek naar een
langere afstand. Ultiem en uitdagend. Ze ontdekte de ultraloop. Ruim honderd
lange lopen schreef ze toe aan haar palmares. De honderd van Winschoten, of de
zestig op Texel, de 101 km. van de Hollenlauf in Duitsland. Vier jaar geleden
liep ze de uiterst zware Via Algarviana in Portugal. Een ultraloop dwars door
Portugal. De kortste route bedroeg 46 km., de langste 51.
Training
‘In
december heb ik een maandje rust gehouden en het nieuwe jaar ben ik gestart met
korte wedstrijdjes, maximaal 21 kilometer (km).’ Eenmaal in februari aangekomen
is Jet weer helemaal op stoom. Hoe haar weekprogramma eruit ziet naast een
fulltimebaan? Ze is een echte ochtendloper – nee, geen sportschool voor haar - en
gaat fluitend over stenen en aardkluiten. Ze wil de elementen van de natuur
voelen, regen en wind, met als beloning een overstekende eekhoorn. ‘Ik train
vijf keer per week. Op woensdagmorgen loop ik al jarenlang met mijn vriendin
Petra de ATB-route van Montferland, 26,3 km. Geen asfalt, alleen maar bos en
heuvels. Heerlijk. Verder in de week vóór mijn late dienst zo’n 25 km in mijn
eentje. Na de vroege dienst kleine afstanden van acht á tien km. en in het
weekend een marathon.’ Altijd? ‘Ja, altijd, als pacer, zelf loop ik geen
marathon meer.’ Of toch wel, over een onlangs gelopen marathon kan ze een leuke
anekdote vertellen. ‘Ik liep vanaf mijn woonplaats Ulft naar mijn vriend in
Haaksbergen. Dat is ongeveer veertig km. Eenmaal in Haaksbergen wist ik de
route niet meer precies naar zijn huis en vroeg ik de weg aan een boer die op
een trekker voorbij kwam. Dat is nog vijf kilometer, zei hij en toen hij hoorde
waar ik vandaag kwam: ‘En wanneer ga je naar de dokter?’
Voor
het pacewerk wordt ze veel gevraagd omdat ze zo strak loopt. De grote ballon
boven haar vormt de wegwijzer voor haar medelopers. ‘Vier uur is vier uur. Scherp.
Ik vertrek bij de marathon in Rotterdam of Amsterdam met soms honderd mensen
achter me, maar eenmaal voorbij de dertig km. vallen ze bij bosjes af. Lopers
kunnen soms niet uitstaan dat ik praat terwijl ik loop.’
Ruim achtduizend kilometers
Anno
februari 2014 heeft de Ulftse 127 marathons op haar naam staan, waarvan een groot
deel verstopt zat in een ultraloop. Dat zijn grof geteld ruim achtduizend
kilometers, van Amsterdam naar China. En alle lange tot zeer lange trainingen
telt ze daarbij niet mee. Zoals gezegd, in september hoopt ze haar 150ste
marathon te lopen. Op haar lijstje staan indrukwekkende loopevenementen en
afstanden die Jet door het komend voorjaar en de zomer loodsen. Om te pieken in
september. Dat moet een persoonlijke triomf en de kroon op haar ambitieuze
doelstelling worden. Op haar lijstje staan onder andere de Sallandtrail in
maart (75 km), een maandje later aan de start van de zestig van Castricum. En
niet te vergeten als pacer de marathons in Rotterdam en Amsterdam. Dan volgt
vanzelf in mei de trail in Wezep (50 km.) En een hele aantrekkelijke topper: de
vierdaagse van Pieterburen naar Vorden. ‘Ja, dat is een hele mooie,’ glimlacht
ze. ‘Dat is vier dagen van zestig kilometer. En dan de Limburgse heuvelvierdaagse,
dan zit ik al op 145. Dan hoef ik nog maar zeven marathons.’ Wat de mooiste is?
Ongetwijfeld de 101 km van de Hollenlauf in het Duitse Winterberg. ‘Zo’n
prachtig landschap met 2400 hoogtemeters. Ik liep ‘m in elf uur en tien minuten
en won er de derde prijs.’
Flow
Gevoel
of klok voor de beste eindtijd? Geert Dekker schreef ooit in de Volkskrant een
artikel met als titel: ‘Obsessie met tijd vergalt marathon’. Feit is dat Jet’s Garmin
sporthorloge de rode draad vormt door alle tijden heen. De belangrijkste reden
is dat het helpt je krachten te verdelen. En dan volgt vanzelf een gevoel van
ritme, noem het cadans. Het woordje flow valt. De tijd is weg. Je horloge
stopt, je hoort slechts je adem en je voeten op de grond. Nergens pijn.
De
politievrouw herkent het. ‘Dat is zo heerlijk, helemaal in jezelf, met je eigen
gedachten, eigen gevoel. Je vergeet de tijd. Nee, niet saai, ik draag ook nooit
oortjes.’ Verontwaardigd: ‘Met muziek in mijn oren hoor ik de vogels niet
fluiten!’ Ze laat haar Garmin ook regelmatig thuis en loopt dan op gevoel. ‘Ik
zie het om heen en heb zelf ook wel eens die ervaring gehad. Je voelt dat je
niet lekker loopt en je horloge bevestigt dat. Daar word je narrig van en ga je
harder lopen. Dat is fout. Je horloge neemt de regie over en dan ga je tegen jezelf
lopen. Dat voelt tegenstrijdig aan.’
Ze
heeft daarom nog altijd goede herinneringen aan een persoonlijk record dat ze
liep bij de marathon van Loppersum in 3.32 uur. Het was de marathon waarbij ze
haar sporthorloge was vergeten. Ze liep er puur op gevoel haar beste tijd ooit.
Een beter bewijs dat je af en toe gewoon dat horloge thuis moet laten. Haar
eindtijden geven aan dat ze geen snelheidsduivel is, maar wel een enorme
diesel. Eenmaal aan de gang maakt ze haar kilometers. Af en toe tanken en dan
steeds verder, langer. Ze kan eindeloos doorgaan zonder vermoeid te raken. Niks
nerveuze spanning. Ontspannen naar de eindstreep.
Helende kracht
De
Via Algarviana sterkte haar niet alleen fysiek, maar ook mentaal. De Veluwse
collega heeft ervaren dat ze door het hardlopen beter overweg kan met zichzelf,
met het leven en de de wereld. In een minder goede periode in haar leven zocht
Jet troost in het lopen. ‘Het lopen werd me toen de baas, dat was niet goed.’
Maar uiteindelijk werd de sport ook haar helende kracht. Ik zie het niet als sport,
maar als een reis, zegt ze. ‘Altijd weer lekker mijn kop leeg maken. Iedere keer
kom ik iets anders tegen. Eenmaal onder douche dat voldane runner’s high gevoel.
Echte lopers herkennen dat.’ Nee,
ze is niet van het op tijd lopen en zeker niet competitief ingesteld. Jet maakt
niet overal een wedstrijd van, begrippen als jezelf opbranden of je kapot
lopen, kent ze niet. ‘Ik loop liever tien minuten langzamer maar wel met het
gevoel dat ik lekker heb gelopen, dan dat ik kei kapot ben. Als ik na een
ultraloop thuis kom, kan ik nog rustig de was strijken.’
Chips
Met
brood heeft ze niet veel, wel met peperkoek en eiwitten zoals kwark, yoghurt en
eieren. O ja, veel groenten en noten of lijnzaad gaan er ook wel in. Jet eet
geen vlees, soms vis. ‘Snoepen doe ik niet, maar ik ben verslingerd aan chips.
Als er een lange afstand gepland staat, eet ik de avond tevoren een zak chips.
Echt waar. Dan zeg ik tegen de anderen, ik loop vandaag op chips. Pasta
stapelen of gelletjes tijdens de wedstrijden, daar doe ik niet aan.’ Wel laat
ze de hartslagmeter haar tempo bepalen. ‘Ik loop op een lage hartslag, zo blijf
ik onder de verzuring.’
En
dan is er nog haar vriend, ontmoet tijdens de Landgoedmarathon in Twente. Een afstand
van zo’n 16 á 17 km lopen ze samen, dan vindt hij het welletjes. Zij loopt rustig
nog drie keer zover. Het
lopen heeft Jet Klomp waarden bijgebracht zoals rust, reflectie en
zelfvertrouwen. Een ongelooflijke immense vrijheid en een perfecte strijkbout
voor de mentale kreukels die een mens nu eenmaal heeft. Als ze het
blessurespook niet tegenkomt, dan heeft ze haar 150 marathons in september in
de zak. Vast en zeker!
Pacer: Pacers zijn ervaren marathon- en ultralopers
die in staat zijn een zo vlak mogelijk schema te lopen. Om je door de moeilijke
momenten heen te slepen laten zij zich af en toe terugvallen in de groep om je
moed in te spreken. Zij zijn niet alleen in staat om een strak en gelijkmatig
tempo te lopen, maar kunnen je onderweg ook voorzien van tips en adviezen van
onschatbare waarde.
