AVA’70 lopers schitteren op de Bax Halve Marathon van Doetinchem

De halve marathon lopers van AVA'70

Op een zonnige dag op Sportpark De Bezelhorst verzamelden de hardlopers van AVA’70 zich vol enthousiasme voor de Bax Halve Marathon van Doetinchem. Een flinke groep, die zich de afgelopen 12 weken trouw heeft voorbereid volgens het trainingsschema van Gerben Duenk, stond aan de start. Elke week trainen ze keihard, met mooie duurlopen in het weekend als hoogtepunt.

En wat hebben ze geleverd! De lopers van AVA’70 behaalden stuk voor stuk prachtige tijden. Moe maar met een brede glimlach, passeerden ze één voor één de finishlijn. Een prestatie om trots op te zijn! Complimenten aan alle lopers voor hun inzet en doorzettingsvermogen – jullie hebben bewezen dat hard werken loont! Op naar de volgende uitdaging, AVA’70.

Dennis ter Veldhuis

Wim Brinkmans eerste maanden in Zwolle - deel 3

Wim Brinkman in het rode shirt

De verbazing over hardloopwedstrijdjes

Het is al weer een tijdje geleden dat ik jullie op de hoogte heb gehouden van mijn hardloop avonturen in Zwolle. Het hardlopen gaat nog steeds goed en ik leer steeds meer verschillende routes kennen rond Zwolle, maar ook op de Veluwe of rond Dalfsen en Ommen. Wat zijn er toch prachtige plekken in de natuur om heerlijk te kunnen rond draven. Maar nu wil ik jullie toch ook even op de hoogte brengen van een andere kant van het hardlopen namelijk de wedstrijdjes. Zoals vele al weten mag ik graag wedstrijden lopen in het weekend. Eerder vaak met Dirk-Jan maar gezien de afstand is dit nu wat minder geworden. Maar de andere kant is, dat ik nu veel nieuwe wedstrijden leer kennen.

De afgelopen periode heb ik verschillende wedstrijden gelopen zoals de 4EM van Staphorst (samen met Dirk-Jan ), de Oranjeloop in Nieuwleusden, den Alerdinckloop in Laag Zuthem en de Stadshagenrun in Zwolle. Hier in Zwolle en omgeving (ik reken dan ongeveer 20 km) zijn er vele hardloopwedstrijden en nu het cross seizoen begint is er elk weekend wel ergens een loopje. De Sallandcross competitie telt alleen al 10 wedstrijden en dan heb je ook nog de Vechtdalcross en de IJssel Deltacross competitie. Maar ook nog veel ‘losse’ loopjes of crossen.

Aan de keuze zal het zeker niet liggen, maar er is een ander probleem. Veel wedstrijden zitten al zeer snel vol. Zo was er afgelopen week de Stadshagenrun, gewoon op zaterdagmiddag een jeugdloop en een 5 en 10 km loop door de woonwijk van Stadshagen. Gelukkig had ik mij op tijd ingeschreven, want tot mijn verbazing stonden er zaterdagmiddag in totaal 1600 deelnemers aan de start. Begin september was op een woensdagavond de Berkumloop met 1500 deelnemers en op zondag 1 december zit de Sint Nicolaasloop met 1000 deelnemers nu al vol. Jullie snappen al dat ik dit zo niet gewend was. Ik heb mij nu al moeten aanpassen om mij direct bij wedstrijden in te schrijven, zodra de inschrijving open gaat. Bij de crosses valt het wel mee, maar is voor inschrijving wel nodig en kun je er niet op vertrouwen dat het op de dag zelf nog kan.

Gelukkig kent men in Zwolle ook een ander hardloop evenement, namelijk de Parkrun (www.parkrun.co.nl). Dit is nu juist het tegenovergestelde van bovenstaande wedstrijden. De Parkrun is over komen waaien uit Engeland, waar je elk weekend in verschillende parken wel een wedstrijdje hebt. In Zwolle kun je elke zaterdagmorgen verzamelen in het Wezenlandenpark. Hier is een route uitgezet van 5 km (3 rondjes). Om precies 9.00 uur geeft iemand het startsein en je gaat. De route staat keurig aangegeven, maar je moet wel opletten op andere gebruikers van het park. Het is niet echt een wedstrijd, ieder loopt voor zich zelf. Je moet je éénmalig aanmelden bij de site en hierna krijg je een barcode per mail toegestuurd. Deze barcode is persoonsgebonden en je kan er over de hele wereld mee terecht bij alle Parkruns. Bij de finish wordt jouw tijd gescand en voor je thuis bent heb je al een mail gekregen met je eindtijd. En het mooie van dit alles is dat het ook nog gratis is. Dus heb ik geen wedstrijd in het weekend, maar wil toch even mijn snelheid testen, dan is dit een mooi alternatief. Ik kom al lopers tegen die als doel hebben om zo veel mogelijk verschillende parkruns te lopen. Maar dat doel heb ik echter nog niet.

Groetjes Wim Brinkman

Ps. Ik zie bijna geen AVA’70 lopers meer bij wedstrijden, behalve Gerrit Dijkslag dan. Of lees ik hier niets meer over?  Toch jammer, was zo mooi jaren geleden met een bus vol AVA’70 leden naar de Diepe Hel Holterbergloop.

De laatste Steamtrail in Dieren

De stoomtrein

Normaal ben ik best snel met het schrijven van een verslag over een evenement waar ik aan meegedaan heb. Deze keer duurde het wat langer om wat uit de pen te krijgen. Het voelde een beetje dubbel namelijk. De Steamtrail werd afgelopen 12 oktober voor de laatste keer georganiseerd door onze vrienden van Viking Adventure Sports. Volgens de website om de volgende reden: “Natuurmonumenten gaat de regels verscherpen en vanaf volgend jaar (2025) zijn het aantal deelnemers en de routes dusdanig beperkt dat wij helaas moeten stoppen.” Dat is eigenlijk te triest voor woorden, maar ik ben bang dat het voor veel meer trailruns in de toekomst het geval zal zijn.

Natuurorganisaties in het algemeen stellen steeds meer eisen en beperkingen, maar Natuurmonumenten in het bijzonder gooit de deur gewoon dicht voor evenementen. Daarbij maakt het geen verschil of het een NK wielrennen is (die dit jaar al bijna niet meer over de Posbank mocht rijden) of een trailrun met slechts een paar honderd deelnemers. Georganiseerde evenementen in de natuur lijken massaal het onderspit te gaan delven in de komende jaren. Een slechte zaak? Vanuit de natuur gezien misschien niet, maar ik zie wel een aantal organisaties die jarenlang met hart en ziel evenementen organiseerden kopje onder gaan. Dat is erg jammer.

Maar goed, terug naar de Steamtrail. In het verleden deden vaak hele groepen van onze club mee en had het ritje in de stoomtrein naar de start altijd een hoog schoolreisjes gehalte. Omdat het de laatste keer was hadden zich in totaal maar liefst 600 deelnemers ingeschreven voor 15, 25, 35 0f 45 kilometer genieten. Volle bak in de trein dus! Deze keer was het iets later in het jaar dan in vorige edities, maar het zou mooi weer worden. Al lopend van de parkeerplaats bij het station naar de start/finish vond ik het echter helemaal nog niet zo warm. In het sporthalletje waar iedereen zich verzamelde werd het dan ook al snel gezellig druk, niemand wilde naar buiten. Altijd gezellig even bijkletsen met bekenden, maar op een gegeven moment moesten we er toch uit. De trein wacht niet….

Aangekomen bij het station stond de stoomtrein al te wachten, een rookpluimpje uit de schoorsteen en gesis van stoom. Prachtig gezicht, maar ik ben benieuwd hoe lang het duurt voor die ook verboden wordt wegens de uitstoot… We zochten een plekje in de mooie antieke restauratie wagon. Gelukkig konden we nog aanschuiven bij wat andere trailers. Je kon wel merken dat de trein buiten gestaan had, de condens op de ramen maakte het naar buiten kijken onmogelijk en al je op de houten bankjes ging zitten trok de kou onmiddellijk op naar je billen. Ik was blij dat ik een windjack aangedaan had, het kippenvel stond op mijn armen. Ook de voeten begonnen meteen koud te worden. Vroeger hadden ze blijkbaar geen klimaatregeling aan boord…

In de wagons was het al gauw een lawaai van jewelste. Er waren niet eens zitplaatsen genoeg voor iedereen, dus iedereen stond op een tegen elkaar aan. De stemming zat er meteen goed in en het gaf ook meteen wat warmte. Na een half uurtje stomen waren we eindelijk bij het eerste station, aangezien er bij ieder overgang iemand uit moest stappen om met een vlag het verkeer tegen te houden. Met de fiets ben je bijna sneller. Angelique en ik liepen de 45 km en mochten hier uitstappen met alle 15 en 45 km lopers. De 25 en 35 km lopers mochten nog wat langer genieten van hun treinkaartje en stapten pas bij het volgende station uit.

Door de koude voeten en billen bleek iedereen hetzelfde probleem te hebben na het uitstappen…. In de eerste kilometer was iedereen wel ongeveer het bos in geweest om te plassen en kon het lopen beginnen. Ik had het gevoel dat de halve trein leeggelopen was en het eerste stuk van de 45 km liep gelijk op met de 15 km. Het was best druk in het bos, maar aangezien we eerst vooral op grotere zandpaden liepen was dat geen enkel probleem. Er was ruimte genoeg voor iedereen en de meute werd al snel uiteen getrokken. Na een aantal kilometers sloegen de 45 km lopers af en werd het een stuk rustiger om ons heen.

We liepen eerst richting het noorden, tot bij de eerste verzorgingspost van de 25 en 35 km. de route van de 15 en de 25 kilometer was uitgepijld, maar de routes van de 35 en 45 waren op GPX. In de praktijk bleek dat we steeds weer lopers tegenkwamen of weer een stukje meeliepen op het parcours. We moesten wel de route zelf goed in de gaten houden om dan niet per ongeluk met de ‘verkeerde’ lopers mee te gaan als we weer een extra lusje moesten maken. Slim gedaan en ook leuk dat je steeds andere mensen ziet.

De eerste 30 km liep eigenlijk redelijk probleemloos op een kleine koprol na. Al die jaren judo vroeger bleken nog steeds goed van pas te komen en ik kwam er gelukkig schadevrij van af. Het terrein was niet heel zwaar en het viel me op dat we wel heel veel op de wat grotere paden bleven. Dat is niet zoals ik organisator Peter ken, maar ik vermoedde al dat hij niet anders mocht. Na afloop vroeg ik hem er naar en hij vertelde met een diepe zucht dat hij maar liefst 10 concept versies van de routes had opgestuurd naar Natuurmonumenten voor het goedgekeurd werd. Heel veel mooie paden en singletracks werden acuut afgekeurd, geen discussie mogelijk. Erg jammer, ook voor een organisator. Maar ondanks dat blijft de Veluwe natuurlijk een geweldig mooi gebied en we vermaakten ons prima.

De posten onderweg hadden een ruime keuze aan lekkers om te eten en te drinken en we namen dan ook ruim de tijd. Ook de crew van de verzorgingsposten was altijd in voor een praatje en wat aanmoediging. Top team, complimenten daarvoor! De keuze voor taai taai op de tafels was vast een knipoog van organisator Peter Taai, maar ik ben er gek op. Ook de pepernoten en tumtummetjes smaakten me prima en zorgden voor de nodige energie. Die energie hadden we keihard nodig want in de laatste 15 kilometer zaten de meeste hoogtemeters. De route pikte zo ongeveer iedere top in de Veluwezoom mee en was daarmee dan meteen ook het mooiste gedeelte van de hele route.

Angelique begon de kilometers wel te voelen en zeker de stukken omhoog kostten wat meer moeite. Ik had op zich wel een goede dag, maar klimmen is ook niet mijn sterkste kant, dus deden we het rustig aan en zakten zo zoetjes naar achteren in het klassement. Ondertussen kwam ook het groepje vrienden van de Zandlopers ons steeds achterop lopen. Gezellig beetje bijkletsen en samen de strijd aan gaan op het laatste stuk. Trailrunning schept een band en hoe langer het parcours, hoe hechter de band.

De laatste twee kilometer leken heel simpel en we begonnen te ontspannen met de finish bijna in zicht. Grote fout natuurlijk, het enige hobbeltje in de zandweg wat er te vinden was zorgde alsnog voor een PBS (platte bek smak). Beetje bloed aan de knie, maar de schade was vooral aan mijn ego… Net voor we het finishterrein opdraaiden veegde ik nog snel even het bloed een beetje weg. Voordat je het weet hebben de EHBO’ers je gespot en die zien dan de kans schoon om eindelijk hun kunsten tentoon te spreiden. Dan kom je niet meer weg zonder op zijn minst een gaasverband en een hydrofiele zwachtel, terwijl er niets aan de hand is.

Over de finish werden we warm onthaald door Peter Taai en zijn ploeg. Het evenement was prima verlopen en wij en de Zandlopers waren ongeveer de hekkensluiters. De hele sporthal die stampvol was bij de start was zo goed als uitgestorven. Gelukkig was er nog genoeg lekkers over en kon ik, na me omgekleed te hebben, een heerlijk broodje knakworst naar binnen schuiven. Daar knapte ik lekker van op. Nadat Angelique ook gedoucht en wel weer opdook en we uitgekletst waren was het ook wel klaar. Het was weer een prachtige dag buitenspelen, maar het idee dat dit evenement niet meer weer komt zorgde toch voor een wat weemoedig gevoel op de terugreis.

Andre Bleumink

Hans Monasso is er bij op de Beeklaan!

Hans Monasso

37 keer liep ik in mijn Strava carrière de Beeklaan op. En dan lees ik afgelopen woensdag op de website van Geert een smekend stuk van Rinke of we ons alsjeblieft niet op willen geven voor het moordende evenement "koning van de Beeklaan" omdat de man die onlangs de handdoek in de ring gooide bij de A-groep nog een keer zijn kunstje wil laten zien. Vierhonderd negenennegentig keer heeft hij er op geoefend en zichzelf daarmee een thuisvoordeel verschaft net zoals de Franse BMX'ers die drie jaar tijd hadden om de baan met de ogen dicht te kunnen fietsen. Het maakt je onverslaanbaar.

Ondanks dat thuisvoordeel ga ik in elk geval de uitdaging aan. Het is dat mijn start zo beroerd is, maar ik weet zeker dat wanneer ik die goed op orde zou hebben, dat ik het verschil misschien wel in mijn voordeel zou kunnen beslechten.

Sowieso moeten we Rinke een grote opkomst gunnen. Het is toch de man die zorgt voor de slagroom op de taart bij tal van mede door hem bedachte activiteiten. Soms is hij de weg een beetje kwijt wanneer hij al neuriënd de ene liefde met de andere wil combineren maar evenementen zoals de 7-bultenloop, de sponsoring van de Walfortloop en deze spectaculaire koning van de Beeklaan dagen de hardloop gemeenschap toch uit om tot grootse prestaties te komen.

Ik heb er dan wel niet specifiek voor getraind, ik heb het afgelopen jaar wel de nodige hoogtemeters gemaakt en hoop dit jaar een mooie prestatie neer te zetten op de Beeklaan. Een PRetje zou fijn zijn. Tot 23 augustus Rinke!

Hans Monasso

Wim Brinkmans eerste maanden in Zwolle - deel 2

Eén van de routes die Wim in Zwolle gelopen heeft!

Zo als velen van jullie weten, zijn we half mei verhuisd van het vertrouwde Aalten naar Zwolle. In het begin was ik erg druk met het verhuizen  en om alles een beetje naar onze zin te maken. Maar tussendoor heb ik ook wel geprobeerd om zo nu en dan een stukje te gaan hardlopen. Al viel dat best tegen om nu alleen te lopen, jaren lang heb ik minimaal 1 x per week samen met Dirk-Jan Robbe gelopen, soms in Aalten maar meestal in Groenlo. En dan gezellig na afloop wat drinken en even alle wereldproblemen onder een vergrootglas leggen. Gelukkig blijft het samen lopen zo nu en dan er nog steeds inzitten.

Maar het onbekende is meestal ook wel spannend en leuk, maar kan soms ook oer vervelend zijn. Via Google Maps en Komoot heb ik regelmatig gekeken naar mooie routes en deze ook wel gevonden. Maar er zijn hier wel een paar extra obstakels waar je als hardloper rekening mee moet houden. Zo wonen wij vrij dicht bij de IJssel maar wil je naar de overkant, bv richting Hattem, dan moet je wel eerst bij de brug komen en dat betekend dan dat je al zo 5 a 6 km verder bent. Dan over de IJssel nog een route lopen en dezelfde weg terug betekend al snel een duurloop van 20 km. Ook heb je hier te maken met de autosnelwegen A50 en A28, gemakkelijk als je ergens snel naar toe wilt, maar als hardloper soms een extra obstakel.

Maar gelukkig zijn er ook mooie voordelen hier. Zo is de stad Zwolle waarschijnlijk de meest fietsvriendelijke stad van Nederland. Overal de mooiste fietspaden en ook overal heb je voorrang op auto’s en iedereen houdt er zich ook netjes aan (zo ver ik tot nu toe heb gemerkt). Ook het lopen op de dijk langs de IJssel is gewoon heerlijk, altijd wel wat wind, prachtige vergezichten en heel veel vogelsoorten.

Ben er onder tussen wel achter wat mijn favoriete looprondjes zijn. Eén richting door de Engelse Werk en het Spoolderbos. Dit is een mooie bosgebied, met vele mooie bospaadjes aan de rand van Zwolle en aan de IJssel. Maar ook de route via de Hasselterdijk langs het Zwarte water richting het Westerveldsebos en dan langs de Wijde AA  is prachtig om te lopen. Soms is het echter ook wel leuk om dwars door de stad te lopen, langs de Peperbus onder de Sassenpoort door en dan via het museum de Fundatie door het park Wezenlanden langs De Librije (helaas nog dicht voor een kopje koffie) en dan via Poppodium Hedon weer richting huis. Wat dat betreft is Zwolle een mooie oude Hanzestad met mooie gebouwen en oude grachten. Ik kijk nu al uit naar de kerstbomen tocht door deze mooi stad. Maar die zal ik dan zelf maar moet regelen en lopen, het Glazenhuis staat hier dan ook komend jaar.

Wat betreft hardloopwedstrijden zijn er genoeg hier, alleen je moet op tijd inschrijven want ik ben er al wel achter dat ze snel vol zitten. Ik heb ondertussen de Halve Marathon van Zwolle gelopen, de Vechtdaltrail in Ommen en de Westerholterun. Deze laatste loop was naast ons huis en speciaal hier voor kwam mijn loopmaatje Dirk-Jan op deze vrijdagavond naar Zwolle. Voor de komende tijd staat de 4 EM van Staphorst nog op het programma, de Stadshagenrun, de Stoppelloop in Raalte en het Plinq loopfestijn in Dalfsen,wat  tevens het afscheid van Henk Borgmeijer als wedstrijd omroeper zal zijn. Allemaal loopjes die ik nog nooit heb gedaan, wat ook wel eens weer leuk is.

Ondertussen heb ik mij aangesloten bij een hardloopgroep in Zwolle. Want samen lopen is toch gezelliger, je ziet andere dingen en je leert weer andere trainings- ideeën. Maar gelukkig is de beleving bij iedereen het zelfde namelijk lekker bewegen.

Hardloopgroeten uit Zwolle

Wim Brinkman.

Verslag van the Cave Triathlon in Kanne(B)

Bianca in aktie op haar favoriete onderdeel

Na vorig jaar de hele te hebben volbracht in Almere stond er voor dit jaar een wat rustiger jaar in de planning. Even niet continu die druk op de ketel om de vele trainingsuren te kunnen volbrengen. Voor een hele zit je al gauw rond de 15 uur per week wat naast je werk , gezin en huishouden best wel wat van je lijf vraagt. Ook mentaal is het soms best pittig. Maar mijn drijfveer is wel natuurlijk mezelf uitdagen en uiteindelijk haal ik daar heel veel voldoening en plezier uit. En geniet ik volop van de sport. Dus een halve moest het worden en graag nog voor de zomervakantie zodat ik niet in de vakantie perse 'moet ' trainen. De mensen die me goed kennen weten toch wel dat ik niet stil kan zitten. Eerst de halve afstand in Bocholt en dan de halve in Kanne waarin daarna gelijk de vakantie zou starten.

Hierbij heb ik toch wel weer hulp nodig van een ervaren coach omdat ik anders maar als een ongecontroleerd projectiel als een gek ga sporten. Dus ja een schema werkt voor mij het best. Hierbij heb ik voor een ervaren coach gekozen die me daar vast bij kon helpen. Frank Heldoorn  deze naam kwam al regelmatig voorbij bij andere atleten die ook bij hem trainen en vooral positief en tevreden over hem waren. Contact met hem gezocht en een uitgebreide test gedaan voor de waardes om hieruit een persoonlijk op maat gemaakte schema te kunnen creëren. Dus dat werd weer een half jaar volle bak trainen. Maar ontzettend veel zin in.

De dag van de Cave triathlon.

Smorgens ging om 6.30 het wekkertje in ons appartement. Die we geboekt hadden in Genk. Dit was 40 min rijden van Kanne. Om 10 uur zou ik moeten starten en aangezien ik niet van haast en vliegwerk hou, ervoor gekozen om ruim op tijd op te staan. Rustig te kunnen ontbijten en nog even een laatste check voor al mijn ingepakte spul te kunnen doen.  Toch wel een beetje gespannen gingen we om 7.15 richting Kanne. Ik heb de laatste week niet mijn schema kunnen volgen omdat ik helaas de dinsdag ervoor knap beroerd was ,koude rillingen , erg verkouden , hoofdpijn , misselijk maar toch de werkdag kunnen volbrengen met een strip paracetamol. Woensdag ging het gelukkig al stuk beter maar bewust voor gekozen die dag ook rust te houden. Daarna ging het alleen maar beter gelukkig. Maar toch wel twijfel of je fit genoeg bent voor de grote dag.

Aangekomen op de bestemming was het wel even zoeken waar de inschrijving was. Gelukkig waren mijn steun en toeverlaat Johnny Piek en Shania mee die mee konden helpen met de spullen sjouwen. Start nummer opgehaald op naar de wissel zone. Ik had startnummer 566 en kwam al gauw achter dat ik een heel lang stuk moest lopen voor ik bij m'n nummer was waar ik de fiets kon plaatsen. Wel alle ruimte voor de spullen dat in een plastic bak moest ,dus dat was fijn. Hup naar de zwemstart mijn favoriete onderdeel ( not ). Dit komt omdat het een massastart is en aangezien ik absoluut geen goede zwemmer ben is mijn grootste angst een schop in mijn borstkas te krijgen of dat je door alle beuken en schoppen je zwembril kapot gaat , of je transponder verliest. Maar gelukkig heelhuids het water uitgekomen met een zwemtijd waar ik best tevreden over mag zijn. Met 38 min was ik het water weer uit.

Yess nu naar mijn favoriete onderdeel... fietsen!! Daar heb ik heel veel snellere zwemmers weer in kunnen halen! Mooi parcours langs het water waarin 2 korte klimmetjes zaten en 1 langere klim de Slingerberg . Dit rondje mocht je 3 x afleggen om op 90 km te komen. Met 33.5 km/uur gemiddeld een mooie tijd om daarna aan het hardloop onderdeel te beginnen. In dit onderdeel heb ik mij niet zo goed voorbereid kwa parcours  ik had me blind gestaard op vooral de verkoelende grot waar je een stukje in en uit mocht lopen maarrrr wist even niet dat er een grote trap in voorkwam om de brug weer op te komen. De bedoeling was om deze vlot naar boven te rennen maar dat lieten mijn bovenbenen toch echt niet toe. Ook kreeg ik na alle gelletjes en sportdrank toch wat last van mijn buik en besloten dat finishen voor mij belangrijker is dan een snelle tijd. Dus rustig mijn tempo aangepast en proberen het ritme erin te houden en zien dat de buikpijn wat weg zakt. Verder zeker genoten van het parcours en alle aanmoedigingen onderweg. Ook blij elke ronde ( 3 rondes ) Johnny en Shania weer te zien zo blij met hun als trouwe supporters dat doet me goed en wetende dat je ze bij de finish een dikke grote knuffel kunt geven als dank voor alles ze doen het ook maar even in alle vroegte opstaan omdat mama zo nodig moet triathlonnen.

Laatste 5 km heb ik nog even bij een Belg aan kunnen haken en is mijn buikpijn gelukkig weg. Even een praatje met hem gemaakt al verstond hij mij volgens mij voor geen meter. Dat Achterhoeks geneuzel. Toen naar de finish yess volbracht !! In een mooie tijd voor wat er die dag erin zat. 5 uur en 13 min. 4 de op NK in mijn leeftijdscategorie.En ja nu lekker genieten van onze vakantie zonder alle verplichtingen. Gewoon even de rust nemen af en toe een beetje sporten maar even geen schema.  Heerlijk! En stiekem weer nieuwe plannen maken voor volgend jaar.

Bianca Piek

Verslag van de NK halve triathlon in Kanne(B)

Cindy Brusse bij de grotten van Kanne

Zondag 28 juli NK halve triatlon te Kanne.

Een half jaar geleden leek me het een leuk en goed idee en ik schreef me in. Maar na de koude IM 70.3 te Victoria op 26 mei was ik een maand lang niet fit en dat zorgde dat de zin in huidig evenement tot het nulpunt was gezakt!  Dan zou je natuurlijk niet kunnen gaan en dat doet ongeveer 15% van de atleten die zich voor een evenement hebben opgegeven, maar dat is dan weer niet mijn stijl. Met als positief punt, dat je altijd weer van alles meemaakt, reisde ik af naar het net over de grens gelegen Kanne in België.

De nieuwe ervaring begon al meteen met het zwemmen: een massastart! Na 600m lag er een boei, waarna het hele peloton links-om-keert maakte. Zelden heb ik zo lang in de wasmachine gelegen. Het brede veld gaat namelijk inschikken tot de boei en dat gaat gepaard met de nodige draaien om de oren! Gelukkig op de terugweg 1300m lang geen last meer gehad van mannen met losse handjes. Na 1900m stond ik met een prima tijd van 28.30 weer op de kant. Toen 3 rondes van 30km fietsen met richting het einde van de ronde een slingerklim van 800m met 6.7% gemiddeld.

Ik maakte me van te voren wat zorgen over mijn fiets capaciteiten. In de training had ik de grootste moeite om een hartslag van 135 te halen. Het was alsof ik aan de Bètablokkers zat. De snelheid was passend bij de lage hartslag, maar niet oke voor een wedstrijd. Gelukkig was ik goed uitgerust op de wedstrijddag, had het hart er zin in en leek er een motortje in de Canyon tijdrijder te zitten! Het was heerlijk heen en weer vliegen langs het kanaal. De pittige klim was een mooie onderbreking met veel publiek, maar zorgde wel dat de gemiddelde snelheid naar beneden daalde. 33.4km/u over 90 km was dan toch een prima resultaat.

En dan het lopen..... In de meeste trainingen ging dat zeer moeizaam en van te voren was ik er ook niet zeker van dat ik de wedstrijd zou gaan finishen. Kwestie van maar gewoon beginnen en niet teveel nadenken over de totale afstand van 21km. Het waren 3 rondes met steeds een hoge brug over (via 1 kant de trap, de andere kant een lang oplopend fietspad) en 3x een heen-en-weertje door de grotten van Kanne. Daar was het met 11 graden heerlijk koel vergeleken met de 26 graden buiten.

De eerste km voelde net zo stroef als de 16e, dus maar gewoon doorgaan. Daarna begonnen kramp verschijnselen op te spelen, wat maakte dat ik elke klim moest gaan wandelen. Uiteindelijk na 1.48u hobbelen de finish bereikt in een totaal tijd van 5.05u, mijn 3e tijd ooit op een halve. Het was een hele mooie wedstrijd en nu 1 week later ben ik er toch alweer redelijk van hersteld, jeee! 2e NK D 50-54

Cindy Brusse

Zwarte Cross 2024 - vrijdag 2e dag

Ernstjan Luiten en Gerdie Duenk

Ok we-j  waren met een delegatie afgereisd noar de zwarte cross um ons in te zetten as camping gastheer en gastvrouw …we-j waren dan moar met zien beiden van Ava .., althans mear hew der neet e-zene . En net as de donderdagploeg mosten we-j ons ok in het gemeentehuus op de camping melden bi-j ene Carmen.. nogwat .

Wat komt jullie doon vroog iemand met een oranje T-schirt  wee zich veurstellen as de burgemeester. He was woarschienlijk belangrieker dan w-j met ons pearse T -shirt. Dat wet we-j neet …we mosten ons melden bi-j Carmen…

Melden bi-j Carmen is ongevear hetzelde as dat een broekie zich veur de dienstplicht mot melden  in het leger  bi-j de koning …. en dan denkt  dat Willem der zelf steet in zien greune pak.  De burgemeester had een portofoon en een oortje in en vroog zien chef um wark veur ons .. Mooi zol dan wezzen dat he ok antwoord kreeg …moar dat kwam neet

Noa een uur koffie en fris drinken en een lunchpakket achter de kiezen. Goat jullie moar op de camping vuulniszekke uutdelen was onze opdracht  en kregen beide een rolle toeten met. Et zol kunnen weazen dat er wat prut is weg e-waaid of dat er wat noast de bak zol liggen en dan is een zak wal makkelijk …was mien gedachte.

Op de camping was het op dag 1 al een varkenshok met een ongeleufelukken pruttel …. De  campinggasten keken zo wazig …of ze nog nooit een vuulnistoete hadden e-zene. Een paar keer hew veur e-done dat de zak een onder en boavenkante hef en dat hier eventueel prut in zol kunnen …. mission impossible

Umdat zekke uutdelen  gin zin had of dat sommigen  er al 3x wat hadden gekregen en…  ze gin ander wark veur ons hadden …kreeg  wi-j de opdracht: Goa dan moar rondlopen op de camping en preutjes maken veur de goeie sfeer… moar i-j mugt neet het festival terrein op. Gerdie wist oaveral de weg…hier kuj binnendeur …doar kuj een pette kriegen …de crewbar had gratis bier… De rest van de dag buw op het festival terrein e-west

Ernstjan Luiten

Monasso loopt de halve marathon bij de Roruper Abendlauf (D)

Hans Monasso (3346)

Vorig jaar stond ik hier voor het eerst aan de start. Toen de laatste wedstrijd voor het zomervakantie reces. 24 graden bedroeg de temperatuur en ik heb toen een beroerde wedstrijd gelopen. 1:48, 10de bij de M50. De warmte speelde me toen parten in het tweede deel van de wedstrijd. In het eerste deel liep ik nog ruim onder de 5 minuten per kilometer, in het tweede deel ging dat bijna naar 5:30 de kilometer.

Gelukkig waren de omstandigheden dit jaar een stuk beter. Het had de hele dag geregend maar tegen de avond werd het droog. Er stond redelijk wat wind maar de temperatuur kwam niet boven de 20 graden uit. Toch had ik er niet zo heel veel zin in. De gedachte dat ik 21km op bijna vol vermogen moest lopen was geen prettige. Ik nam het besluit om “met de rem erop” te starten. Gewoon lekker lopen zonder dat er iets moet.

De harde kern van de Zandlopers was ook aanwezig waaronder ook Maurice Magis die op verse schoentjes terug was van een korte sabbatical. In tegenstelling tot Hansie had Maurice wel een strak raceplan. Maurice had de race vakkundig opgesplitst in drie delen van 7 kilometer elk waarbij hij elk deel met een logaritmische stijging van 10% van zijn natuurlijke versnelling quotiënt zou versnellen waarbij de pasfrequentie met telkens 5% omhoog zou moeten. Ik deed maar alsof ik het begreep maar eigenlijk ging het mijn petje te boven.

Om Pünktlich 1900 uur klonk het startsignaal en kon ik beginnen aan de race. De eerste 5 kilometer kwam ik door in 4:35/4:32/4:33/4:32 en 4:29. Daar zaten ook 16 valsplat hoogtemeters in maar het voelde als een gemiddelde inspanning. Bij de volgende kilometer moesten er 8 hoogtemeters overbrugd worden maar de 6 tot en met 10km gingen in 4:32/4:20/4:34/4:30 en 4:26.

De hartslag zat nog steeds ongeveer 20 slagen onder het maximum en ik voelde me prima. Dat was vorig jaar wel anders rond deze tijd. Bij 12 km voelde ik me zo goed dat ik besloot het tempo dat ik liep vast te houden tot het eind. Niet een heel makkelijke opgave maar ik voelde me dus prima en liep op een PR schema. Die kans wilde ik niet laten lopen. Kilometer 11 tot en met 15 gingen in 4:29/4:25/4:22/4:30 en 4:38. Kilometer 16 was zwaar, ik moest voor een tweede keer de bult op met wind tegen en heb tempo toen drastisch laten zakken. 4:55 en 4:42 voor km 16 en 17. De resterende kilometers gingen grotendeels licht naar beneden. Kilometer 18 tot 21 gingen in 4:27/4:25/4:32 en 4:42. Bij kilometer 21 heb ik even ingehouden omdat de man voor mij verkeerd liep en ik wilde hem in de gelegenheid stellen mij weer in te halen. Dat deed hij niet dus besloot ik solo over de finish te gaan.

Uiteindelijk liep ik de halve marathon in 1:35:42. Een seconde boven mijn PR. Een vierde plek bij de M55. Had ik bij de M45 of M50 gelopen dan was mijn tijd goed geweest voor een derde plek. Die oudjes kunnen nog best hard lopen.

De moraal van het verhaal is dat ik de race mooi vlak heb gelopen door wat rustiger van start te gaan. Ook weet ik nu dat ik onder goede omstandigheden nog wat sneller kan. Wellicht dat in Doetinchem straks er nog een minuut of 2-3 af kan. We gaan het zien.

Hans Monasso

Hans Monasso nog enkele seconden verwijderd van gedroomde tijd

Hans Monasso

Verslag van de 5km Gerard Tebrokeloop

Het is zaterdagmiddag rond half vijf en ik sta op de Markt in Aalten bij het startvak van de Gerard Tebrokeloop. Tot een jaar geleden kon ik hier redelijk anoniem rondlopen maar die luxe is me tegenwoordig niet meer gegeven. In de aanloop naar deze wedstrijd had ik een stukje geschreven voor de site van Geert en daar kwam vandaag links en rechts een reactie op. De echt goed geinformeerden hadden gezien dat ik me wat ingedekt had door te schrijven dat ik onder de 21 minuten wilde lopen terwijl mijn echte ambitie was onder de 20 minuten te gaan. Met een PR op 20:04, kortgeleden op een ideaal parcours in Nijmegen vond ik dat zelf wat te ambitieus. Sterker nog, toen ik op de kop af vier geleden begon met hardlopen leek het me prachtig dat ik ooit een keer onder de 25 minuten zou lopen, onder de 20 minuten was alleen weggelegd voor jonge topatleten en een incidentele master met een levenslange hardloop historie. De Gerard Tebrokeloop gaat over een prachtig en uitdagend parcours maar is voor het lopen van een PR net iets te onregelmatig. Natuurlijk, wanneer de omstandigheden ideaal zijn en de vorm op zijn best dan zal er best weleens PR gelopen worden maar de kans is gewoon wat kleiner.

Enfin, ik stond daar dus te genieten van het hardloopfeest en werd aangesproken door Mr Hardlopen zelf. Geert bedankte mij voor het stukje, wenste me alvast succes voor de loop en vroeg me of ik een wedstrijdverslag wilde schrijven na de loop. "of het nou goed of slecht gaat" zei hij erbij. Waarbij zijn voorkeur uitging naar "slecht" want dat was beter voor de bezoekersaantallen van de site. Ik had al wat buikpijn door alle druk die ik mezelf opgelegd had, maar toen Geert dit zei zakte me de moed wat in de Nikes. Ik vond het al wat warm, er stond wat te veel wind en op het eind van de dag ben ik ook niet op mijn best. Geert ging weer verder, mij wat gedesillusioneerd achterlatend. Ik maakte hier en daar nog een praatje, keek naar de start van de jeugdlopen en de scholierenloop en zocht toen de familie Bruil op die bij mij op de zaak het trainingskamp had opgeslagen. Frank van der Wal, de oude bijna zestiger, was ook van de partij, net zoals de familie Hoenderboom waarvan Patrick en Jesse gingen lopen.

Al snel brak het moment van de start aan en begaf ik mij met Nick, Patrick en Jesse naar de start. In het startvak stond ik naast een ontspannen Boyke Knippers en een eind achter mij stond mijn zuster Ingrid van Zolingen. Nog een extra reden om wat harder te lopen. Mijn geheime wapen vandaag was de drankpost bij juwelier Meerdink waar Sander Lensink speciaal voor mij een beker met Coca Cola aan zou reiken bij de tweede doorkomst. 

Ik ging wat snel van start maar temporiseerde al snel. De eerste kilometer kwam ik dan ook precies door in de gewenste tijd van 3:59. Nu was het zaak de twee rondjes van 2 km mooi vlak af te leggen. De tweede kilometer kwam ik door in 3:58. Helaas zakte het tempo bij kilometer drie wat in. Ik kwam hem door in 4:09 en dat was ergens op de Slingelaan. Om de een of andere reden toch een lastig recht stuk. Daarna nog de Hogestraat naar boven en ook daar zag ik menig hardloper zichzelf opblazen. Het was op dit moment passeren maar ook gepasseerd worden. De ene na de andere Graven kwam voorbij waarbij er mooie wedstrijdjes binnen de wedstrijd werden geleverd. Bij kilometer vier en vijf was bij mij het beste er wel vanaf. De warmte speelde me parten maar ook de hoogtemeters zaten me net wat te veel dwars om het gewenste tempo vast te houden. De cola van Sander bleek geen Coca Cola te zijn wat mede oorzaak was dat kilometer vier en vijf in  4:17 en 4:14 gingen.

De computer van Marco van Rijs gaf aan dat ik de 5km in 20:11 had afgelegd. Mijn tweede 5km tijd ooit. Boyke was me in de laatste kilometer nog gepasseerd net zoals René ter Haar en Lynn Rusink die alle drie wel onder de 20 minuten hebben gelopen. Binnen de M50 categorie moest ik Gerrit Dijkslag (19:20), Patrick Ikkink (19:52) en Marcel Bos (20:06) voor mij laten. Ik troost mij met de gedachte dat ik maar liefst twee minuten sneller was dan vorig jaar en dat ik Rinke ter Haar en Erik Schokkin achter me kon laten. Ook was het een hele geruststelling dat ik Niek van Zijl nog even achter me heb gelaten hoewel die ook een mooie tijd in de 20 minuten liep. Vol trots kwam hij vertellen dat hij Rinke ter Haar nog voorbij was gelopen en dat hij ongevoelig was gebleven voor de dreigementen die hij tijdens het passeren naar zich toegeworpen had gekregen. Alles samenvattend was het weer een heel fijn hardloopfeestje. Organisatie bedankt!

Hans Monasso

Verslag van de 17e Tweede Pinksterdagloop in Zieuwent

Voor de kathedraal van Zieuwent

Rik's rondje om de kerk 

De 17e Pinksterloop kende een prachtig pelotonnetje dravers, dat zich rond de klok van tienen op de vrije maandag had verzameld onder de toren van de kathedraal in Zieuwent. Een blik in de rondte gaf de parcoursdirecteur al direct een prettig idee over de bulkende kwaliteit die aanwezig was. Oost-Gelrekenner bij uitstek Rik Delsing had zich zelf gelukkig ook zeer serieus voorbereidt bij het uitzetten en het verhaal ging zelfs dat hij de avond en nacht voor de run het traject twee keer langs is gefietst om te kijken of er geen obstakels op de wegen en paadjes lagen, die de snelheid zouden kunnen dimmen. Op de dag van de waarheid namen de zenuwen nog verder toe en zoals vaker zie je dan ineens dat er een blessure op blijkt te spelen. Bij Rikkie zou het om lichte malheur aan de achillespees gaan, maar dapper als altijd zette hij zich gelijk schrap, al moest er eerst nog wel een teamfoto voor het thuisfront gemaakt worden. Uiteraard vormde de kerk een toepasselijke achtergrond, maar die lummel is zo groot, dat het de fotograaf van dienst niet lukte om alles en iedereen duidelijk in beeld te krijgen. Een liefelijk plaatje werd het, maar het haantje ontbrak. 

De koers leek gelijk te ontbranden, maar niet voordat local running-queen, Lisa te Molder werd gegroet, die met één van haar koters een rondje aan het peddelen was. Via een armetierig paadje achteraf, waar je alleen in het donker zeker gevaar loopt, liepen we het eerste kerkenpad op en er zouden er nog velen volgen. Otterpad, Rondeelpad, Sprenkelerpad en de Kotte Voare… het was werkelijk een aaneenschakeling van mooie grindstroken door het fraaie coulissenlandschap. Hier en daar kwam er nog eens een haas buurten en overal werd het geluid van de dampende lopers begeleid door het gekwetter van vogels. Ja, het was opvallend warm op deze mooie Pinsterdag en het zweet dat drupte werkelijk met straaltjes van de veelal ranke lijven. Onderweg passeerde de club ook nog de diverse culturele hoogstandjes, die jammer genoeg vrijwel onopgemerkt bleven. Zo vroeg er niemand bij het passeren van droebel `t Rolder, wat hier nu de exacte, diepe betekenis van was. Stelletje cultuurbarbaren zijn hardlopers, dan mag gerust geconstateerd worden en dat is natuurlijk best jammer. Nog pijnlijker was misschien wel de passage van het Mariakepelleke. Geen blik opzij, even het gesprek stil laten vallen een kruisje slaan… niets van dat alles! 

Zieuwent beschikt werkelijk over een adembenemende omgeving en toen het stoetje even halt hield om eventueel moegestreden atleten de mogelijk te bieden om lekker af te snijden, maakte daar niemand dankbaar gebruik van. Niet zo verstandig, zo zou later blijken, toen het op het verdelen van het appelgebak aankwam. 

Wie er na een kilometertje of 10 nog opvallend fris bijliep, was Rob Demkes. Hij had alweer zijn loopschoentjes uit de kast gehaald en toen zijn, toch wat kippige loopstijl ter sprake kwam, kwam Ingrid, die heel vroeger een LAT-relatie met hem bleek te hebben gehad met de verklaring. Robbie was in zijn jonge jaren een meer dan succesvolle pluimveevanger geweest in het Bredevoortse en dat verklaarde natuurlijk veel, zo niet alles. Met een omtrekkende beweging, waarbij de immense kerk steeds in beeld bleef, kwam de meute langzaam weer in de bewoonde wereld. De autisten onder de lopers en dat zijn er akelig veel, liepen bij de finishstreep nog een paar passen door, want de 12 kilometer moest natuurlijk wel aangetikt worden. Een Strava-afstand van 11,89 is not-done, zo blijkt in de praktijk meer dan dikwijls. De eerste club had zich al op het terras neergevleid en hun bestelling gedaan. Van enige saamhorigheid is allang geen sprake meer. Koffie, thee, appelgebak met of zonder slagroom… het arme meisje van de bediening kwam oren en ogen tekort om alles vlekkeloos te laten verlopen. Wim “de Sloffert”, kwam even later ook aanzetten en was gehuld in een razend mooi nieuw en ook nog eens fluoriserend hardloopjack. Wimpie glom van oor tot oor en was duidelijk in zijn sas met deze skitterende aanwinst.  

Het Zieuwentse looptalent jan Spekschoor kwam nog met een hele fijne anekdote over de grootse kathedraal. Elke maandag doet de klokkenluider de verschillende handelingen om het luiden toch vooral flink te laten klinken en dit doet de toren letterlijk en figuurlijk schudden op de plek. Jan had het over een beweging met een uitslag van 100 centimeter. Dit leek ons als leken natuurlijk best veel maar hij bleef bij zijn bewering en wie zijn wij dan om dit tegen te spreken. De verdeling van het appelgebak ging overigens vrij moeizaam. De magnetron kon het werk bij lange na niet aan en toen er weer een kleine lading werd uitgeserveerd, werd er niet gekeken naar de volgorde van de bestelling maar keek het blonde serveerstertje naar de geschatte BMI-waarde. Zo gebeurde het dus dat degene die het laatste een order had geplaatst, als eerste aan de beurt waren. Gerrit Dijkslag, Frank Roos en Geert Wevers zetten gelijk de tanden in de lekkernij en lieten hun kompanen met enig overgewicht verbouwereerd achter. 

Om het immense kabaal van 12 slagen van de kerkklok voor te zijn, werd er snel, maar zeker dankbaar afscheid genomen van elkaar en Rik bedankt voor zijn prachtige route. De thuisblijvers hebben weer eens een prachtig hardloopavontuur gemist, want ook dit keer gold weer eens de gouden regel: Meedoen is meemaken! (FR)

Verslag van de 16e Moonlight Lauf in Wesel(D) in 41 punten

De prachtige finishstraat in Wesel

Lisa verovert Wesel

Hoe een onschuldig oproepje in de groeps-app van de A-groep tot een memorabele avond leidt, waarop:

- Luuk zich op het laatste moment aansluit, maar geen idee heeft welke afstand er gelopen moet          worden. 

- Lisa heel vroeg aanwezig is, terwijl Erwin (bijna) te laat is.

- Rudi en Gerrit hun midlife crisis met carbonschoenen te lijf gaan.

- Erwin na drie zware trainingsdagen het op zich af laat komen.

- Rudi ernstig geblesseerd is aan zijn hamstring.

- De coregroep stug doorgaat met hun training.

- We bijna gelanceerd worden en al vliegend in Wesel aankomen.

- Geert, Marco en Marieke hier in 2010 al gelopen hebben en Andre en Ben in 2013.

- Gerrit snoeihard de achterklep van de auto op zijn kale kop krijgt.

- Hansie er ook is.

- Diezelfde Hansie het AVA-groepje bij de hand neemt tijdens het inlopen.

- Lisa nog nooit zover ingelopen heeft.

- We er bijna weer een AVA’70 kleedkamer van maken.

- De wedstrijd begint met een gezamenlijke avondvierdaagse naar de start.

- Er ondanks het opgespelde startnummer met chip geen startmat is.

- Er dus ook geen netto tijd is.

- Er plots veel snelle vrouwen vlak voor de start opduiken.

- Luuk er na het startschot als een haas vandoor gaat.

- Het een mooi parcours langs het water is.

- Erwin tot de dood of de gladiolen Lisa en Rudi volgt.

- Gerrit de rest van AVA moet laten gaan met Hansie in zijn nek.

- Luuk na 7km in een prima tijd als 10de finisht.

- Deze finish volgt na 100 meter omgeven door walmende fakkels.

- Erwin door Lisa en Rudi achtergelaten en door Gerrit en Hansie ingehaald wordt maar wel                  tevreden en in vorm voor de GTM is. 

- Lisa zich niets aantrekt van de supervrouwen om haar heen, ze is er zelf namelijk ook                          eentje en nog nooit zo blij geweest met een vierde plaats! 

- Rudi zijn blessure wedstrijdstress is, hij sprint Gerrit er met gemak uit.

- Gerrit twee vlakke rondjes loopt, dit is zijn eerste wedstrijd van het jaar zonder                                      heuvels. 

- Hansie zijn eigen ding doet en na afloop spoorloos verdwenen is.

- Erwin heel flauw begint over twee minuten straftijd voor Rudi en Gerrit wegens                                      dragen van carbonschoenen.

- Gerrit daarop nog flauwer begint over leeftijdscompensatie.

- Sportfreunde Lowick als grootste groep aanwezig is.

- Sportfreunde Lowick AVA’70 in Bocholt gemist heeft.

- Dit vanwege 4 mei logisch is.

- Dit volgend jaar op 3 mei anders is!

- Lisa tijdens de prijsuitreiking luid toegejuicht wordt en een slap handje van de                                      winnares krijgt. 

- De prijs die Lisa krijgt bijna zwaarder dan zij zelf is.

- Diezelfde Lisa ’s-nachts wakker schrikt met de woorden: “Het is rood!”

- We op de terugweg weer bijna gelanceerd worden.

- Erwin bijna jarig is (zondag).

- Luuk niet weet dat zijn broertje Mark net jarig geweest is.

- Iedereen het een mooie wedstrijd en avond vond, voor herhaling vatbaar!

Wim Brinkmans eerste weken in Zwolle - deel 1

Wim Brinkman en Frank Futselaar

De afgelopen periode ben ik weinig aan het hardlopen toegekomen, het was meer dozen inpakken, dozen uitpakken en vooral veel sjouwen. Maar ondertussen begint alles een beetje op de plek te komen en begint het huis in Zwolle al aardig ons stekkie te worden. Toen hardloop vriend Dirk-Jan, samen met zijn vrouw Melanie en dochter, de vrijdag na Hemelvaart op bezoek waren en hun weer richting Achterhoek gingen, nam ik het besluit om na het weekend de hardloopschoenen weer eens aan te gaan doen.

Op maandagmorgen rond een uur of zeven sta ik aan het begin van mijn eerste duurloop in Zwolle. Omdat ik nog niet alle paadjes ken, heb ik van te voren even op Komoot gekeken en besluit richting het park Engelse werk en Hattem te lopen. Onderweg kwam ik via de monumentale sluis Katerveer uit bij de brug over de  IJssel naar Hattem. Van daar uit weer terug naar huis. De eerste 13 km zaten er op. Woensdagavond de volgende duurloop, dit keer over de dijk langs de IJssel richting Kampen, ook veel wielrenners hadden deze route in gedachten, maar met wederzijds respect voor elkaar, kan iedereen genieten van de mooie omgeving. Ondertussen ook maar ingeschreven bij vereniging Loopsport Zwolle om een aantal keren mee te lopen. (www.loopsportzwolle.nl)

‘s Avonds las ik op facebook dat er vrijdagmorgen een clinic werd georganiseerd door Craft sportkleding voor de Halve Marathon van Zwolle. Tussen 8.00 en 10.00 uur kon men zich melden op het Lubeckplein voor deelname. Omdat mij dit wel aanspraak en ik de Halve Marathon ook weer ga lopen, was ik al vroeg op en melde mij keurig bij de stand van Craft. Hier kon je hardloopschoen uitzoeken om te proberen en kreeg iedereen een gratis shirt. Omdat ik mijn gele AVA’70 shirt aan had wat blijkbaar opviel, kwam ik al snel in gesprek met Frank Futselaar, die hier ook was omdat Craft zijn sponsor is. Even gehad over Rotterdam en of hij al weer goed was herstelt en wat zijn verdere plannen waren. Ik heb hem geadviseerd om op 1 juni in Aalten te lopen bij de Gerard Tebroke Memorialloop. Was even afwachten of hij werd geselecteerd voor de E.K. anders wordt het Aalten.

Na een duurloop van 10 km over het parcours van de halve marathon, dwars door de stad (heeft ook wel wat) terug op het Lubeckplein, waar broodjes, koffie en frisdrank voor ons klaar stonden. Al met al een goede eerste hardloop week in Zwolle, en hopelijk volgen er nog velen.

Sportieve groet Wim Brinkman

Hans Monasso loopt binnen een week 2 wedstrijden in Duitsland

Hans en Fabrice halen hun startnummer op

Verslag van de Bocholter Citylauf en de Stadtlohn Citylauf

Twee wedstrijden in een verslag met als gemene deler dat het beide 10km wedstrijden zijn met ongeveer een week ertussen. Het contrast was groot.

Op zaterdag 4 mei vertrok ik bijtijds naar Bocholt om daar de 10km Citylauf te lopen. Het jaar ervoor was ik te laat in de stad waardoor ik geen goede positie had bij het startschot van de 5km. Dat ging me vandaag bij de 10km niet overkomen. Ook omdat ze volgens de beschrijving op de website een speciaal startvak hadden voor mensen die onder de 45 minuten gingen lopen. En laat dat nou net de tijd zijn waar ik vandaag onder wil duiken. Voorafgaand aan de 10km wedstrijd werden eerst de scholierenloop en de 5km Jedermanslauf gelopen. Bij de 5km kon ik Herman Domhof nog even aanmoedigen die in 17:22 de klinkers uit de Bocholtse binnenstad heeft gelopen. De start van de 10km was om 20 uur, het tijdstip van de dodenherdenking in Nederland. In de wandelgangen had ik gehoord dat een aantal lopers het niet gepast vond hier vandaag te lopen vanwege de datum of het tijdstip maar ik vond zelf dat verbroedering niet beter kan dan samen aan zo'n hardloopfeest deel te nemen. 

Een half uur voor de start begon het hard te regenen. In alleen een hemd en korte broek begon het behoorlijk fris te worden in de aanloop naar het startvak. Rondom mij waren er wat slimmere mensen die zich onder plastic hadden begeven en hier en daar was zelfs een paraplu zichtbaar. Maar ondanks de regen was de sfeer euforisch. Opgezweept door de speaker, de muziek en het enthousiaste publiek was de aftrap naar de start een groot feest. Vier rondjes door de binnenstad van Bocholt. Het parcours is volledig afgezet en overal publiek, met als hoogtepunt de doorkomst door de uitgaansstraat van Bocholt met aan weerszijden publiek dat gelijktijdig in de Kneipe zit. 

Het idee was vandaag een PR te lopen op de 10km. Een afstand die ik in wedstrijden niet zo vaak loop, maar in trainingen steeds vaker in plaats van een 5km rondje. Alleen gaat het in trainingen niet hard genoeg om onder de 45 minuten te lopen. Uiteraard had ik een raceplan gemaakt zodat ik dat plan de eerste kilometer in Bocholtse Aa kon gooien. Het plan was om de eerste 5km in 4:30 per km te lopen om vervolgens de tweede 5km te versnellen. 4:19/4:14/4:14/4:10/4:16 waren de eerste 5km tijden. Het voordeel van een race met veel deelnemers is dat je altijd wel naar mensen toe kan lopen. In het tweede deel van deze wedstrijd loop je naar mensen toe die je op en ronde hebt gezet. Een voordeel maar soms ook een nadeel omdat je om mensen heen moet. Bij de 8km moest ik een klein beetje gas terugnemen. Het werd zwaar maar omdat ik wat langzamer ben gaan lopen kon ik de 9de en 10de kilometer weer wat versnellen. 4:18/4:16/4:25/4:18/4:15.

Rondjes van 2,5km helpen daarbij ook want in mijn hoofd is 2,5km goed te overzien. Bij de doorkomst voor de laatste ronde weet je dat je gewoon alles kan geven. Uiteindelijk liep ik ruim een minuut van mijn PR af naar 42:30 (Strava/Strydtijd) om te finishen als tweede in mijn leeftijdscategorie van de meer dan 50 deelnemers in deze categorie. 

De loop in Stadtlohn was in tegenstelling tot Bocholt qua deelnemers een kleine loop. Bij voorinschrijving zaten we bij de 10km op de 35 deelnemers maar gelukkig kwamen er bij de na-inschrijving nog een redelijk aantal mensen bij.  Ik had met twitter- en hardloopvriend Frank van der Wal afgesproken en ter plekke trof ik Fabrice Boessinger die deze week de Riesenbecker 6 days had gelopen en hier ook nog even aan de start stond. 

Zeven rondjes rond de kerk met elke keer een heel lelijk stuk vals plat. De zon stond nog vrolijk te schijnen en de temperatuur was bovengemiddeld. De eerste 5km gingen voortvarend, ik kon met de eerste dame in de wedstrijd mee en dat heeft als voordeel dat je een eigen voorfietser hebt. Maar na 5km begon de warmte zijn tol te eisen en moest ik mijn tempo substantieel laten zakken. Dat je dan alleen komt te zitten motiveert ook niet echt om tot het gaatje te gaan. In de laatste ronde kwam Fabrice me nog voorbij, ik kon nog even aanhaken maar heb hem toch laten lopen. De motivatie en de goede benen ontbraken. 

4:03/4:07/4:09/4:18/4:22/4:26/4:32/4:27/4:38/4:29 waren de kilometertijden. Uiteindelijk werd ik 7de overall en 2e bij de M55, een halve minuut achter Fabrice. Frank werd eerste bij de M60. Met 43:31 Strava/Strydtijd een minuut langzamer dan in Bocholt maar wel mijn tweede tijd op de 10km ooit gelopen. Met deze hoogtemeters en warme omstandigheden toch geen slecht resultaat, hoewel de opbouw natuurlijk beter had gekund. 

Voor nu staan de 21km Stuwwalloop op het programma en werken we langzaam toe naar de Gerard Tebroke loop. Bij die laatste ga ik een poging doen mijn 5km PR aan te scherpen. Dat doe ik samen met Boyke Knippers uit Winterswijk die al maanden bezig is speciaal te trainen voor deze afstand en wedstrijd. Tot 1 juni Boyke!

Verslag van de 15e Hemelvaartsloop in Lintelo

Het statieportret

'Theo trakteert op Lintels mooiste'

Het is donderdag 9 mei, even voor 7 uur in de ochtend, toen zich bij het Kulturhuis in Lintelo een hele fijne groep hardlopers verzamelde voor een lekkere duurloop. Het bespottelijk vroege tijdstip had alles te maken met het feit dat het Hemelvaartsdag was, dus stond er de traditionele dauwloop op het programma. De omstandigheden waren uitermate prettig, want de zon doet al zijn uiterste best en het gras is vochtig, dus wat wil een draver nog meer. De koppen werden geteld en daarbij kwam de organisatie tot de conclusie dat er één draver te weinig was, overigens zonder een legitieme reden door te geven. Maar er daarentegen bleek er ook een zwartloper  gesignaleerd te zijn en meteen was het al duidelijk, dat deze gast een vervelende ochtend tegemoet zou gaan. Geert Wevers trapte af en heet iedereen in fluistertoon een warm welkom, waarna hij het woord gelijk doorgaf aan parcoursbouwer Theo Stronks, die dit ff niet in de gaten had en dus gelijk al met de bek vol tanden stond. Iets wat hem toch zelden overkomt en dit terwijl hij al een heel hardloopleven achter zich heeft. Gauw nog een paar statieportretten drukken, maar ook iets simpels als dit bleek op dit uur al een hels karwei.

Snel op pad dan maar en na een meter of 62 was het de bedoeling dat local queen, Romy van Rijs, zou aansluiten, maar in haar tiny housje zat werkelijk geen enkele beweging, dus de kans dat ze haar schoentjes bij de achterdeur had klaargezet om snel aan te sluiten was nihil. Gauw door dan maar, want de omgeving is werkelijk adembenemend in het Aaltense buurschap en met name de rust die het uitstraalt zorgt voor intense genietmomentjes. Onze olijke zwartloper meldde zich voor het eerst ook maar eens aan de kop van het peloton, maar dit duurde nog geen honderdachttien meter, alvorens hij weer naar de achterste geledingen werd verbannen. Centraal bij deze dauwrun stond de Wenninkmolen uit 1860, die van de diverse kanten steeds zichtbaar bleef, waardoor niemand de indruk had dat onze course-regisseur, maar wat kilometers uit de mouw schudde. Nee, hij had hier terdege werk van gemaakt en dat siert onze nestor Theo.

Op een werkelijk prachtig landweggetje, waar het gras inmiddels dik 3 kontjes hoog was, kreeg het voorste gedeelte van het peloton ineens een buizerd in het vizier. Zoals bekend zijn deze roofvogel en hardlopers in het broedseizoen zeker geen maatjes van elkaar en gelijk werd het onrustig. Bij een enkeling maakte het hart gelijk fikse overuren en kwamen de sterke verhalen flink op gang. Organisator Geert had veruit de meest spannende episode, al was het gebeuren wel enigszins gedateerd. Zo had hij ooit urenlang als een boomklever vastgenageld gestaan aan een 2-jarige berk na een best laffe attack van een vervelende buizerd, die het op zijn kruintje gemunt had. Geert is zeker geen held en hij besloot via de telefoon vrouwlief Ina op de hoogte te brengen van zijn hachelijke ervaring in de hoop dat ze misschien wat te eten zou komen brengen, want ons fanatieke dravertje bezweek bijna. Volledig terecht, dacht vrouw Wevers hier wat anders over en dik 4 uur later dan gepland, kwam de onfortuinlijke runner thuis aangestrompeld. Een dergelijk avontuur blijft je wel bij natuurlijk, maar om het nu elk voorjaar weer op te lepelen en steeds spannender te maken….

Afijn, na wat gezig-zag via de typisch Lintelose paadjes als het Koopdieksken en de Spiekerbosweg ging het langzaam maar zeker met een omtrekkende beweging weer richting de molen. Siepie van S. voelde zich weer eens bijzonder sterk en vertelde vol overgave dat zijn sportieve opening van deze zonnige dag nog een fiks vervolg kreeg, want na een verfrissende douche gingen de wandelschoenen aan en moest er nog een slordige 15 kilometers gesjouwd worden. Overigens was het hardloopavontuur voor hem en de overige 24 kompanen nog niet teneinde, want in het zicht van de haven, kwam er nog een beste lus aan, waar bovendien het tempo nog efkes fors werd opgeschroefd. Aanstichter van dit alles was de spraakzame Robbie, die bezig was aan zijn 2e duurloop van 2024 en deze toch wel een kleine kwaliteitsboost wilde geven. Hij rammelde eens even flink aan de boom, zoals alleen een echte Demkes dat kan en waar hij met name aan de staart van de groep zeker geen bonuspunten mee verdiende.

Wie het allemaal met een brede smile onderging was Snelle Jelle. De goedlachse Varssevelder had zich veilig in het midden van het pelotonnetje genesteld en hoewel hij werkelijk drijfnat van het zweet was gaf hij geen krimp. Logisch natuurlijk, want hij had een hele gezellige driedaagse voor de boeg en hij zag deze duurloop als de ideale voorbereiding op zijn uitjes.

De finishstreep werd even na kwart over 8 bereikt en er stond toch maar weer mooi een kleine 11 kilometer op de teller en dat kon niet iedereen zeggen in Lintelo op dit tijdstip. Theo Stronks bedankte iedereen voor zijn of haar bijdrage en dit bericht kwam hem op een klaterend applaus te staan, waarna onze emotionele rakker gelijk weer zijn zakdoek pakte om snikkend zijn neus te snuiten.

Ruim voor half 10 werd Lintelo-kern weer vrijgegeven voor het overige verkeer. Behalve het vertrek van de sportieve hardlopers na de zeer geslaagde dauwloop, zorgde dit zeker niet voor enige opschudding in het mooie Aaltense buurtschap. (FR) 

Dijkslag beklimt de muur van Emmen

Gerrit Dijkslag

Stairway to Heaven 

Toen ik vorige maand las dat de Col du Vam Run in het Drentse Wijster niet doorging, was dit wel een teleurstelling. Al gauw kreeg ik te horen dat er even verderop in het eveneens Drentse Emmen ook zo’n kunstmatige “Alp” ligt en dat ze ook daar een wedstrijd organiseren. Niet alleen via schelpenpaden en asfalt heuvel op, maar zelfs met een heuse trap, bestaande uit 155 treden! Deze “Alp” wordt de Muur van Emmen genoemd. Dit, in combinatie met een bezoek aan hardloopmaat Jan en zijn vrouw Geesje klonk als een mooie uitdaging om de bevrijding extra feestelijk te vieren. 

Toen ik aan de voet van de Muur mijn auto parkeerde regende het nog lichtjes, maar gelukkig werd het snel daarna droog. Na eenmaal mijn nummer en chip opgehaald te hebben, begon het spannendste deel van de middag, het verkenningsrondje! Na zo’n 800 meter doemde die dan op, de trap met 155 treden, Stairway to Heaven or to Hell Gelukkig waren alle treden even hoog en diep en kon ik met één pas per trede in een constant ritme naar boven, bij trede 155 voelde ik de bovenbenen al wel een beetje en moest ik er nog niet aan denken dit nog vier keer te moeten doen en dan nog het liefst in een hoger tempo. 

De rest van het rondje viel mee, als je als ik als berggeit geboren bent, geen meter vlak en de achterkant van de trap zelfs nog flink naar boven. Door de pas gevallen regen was het hier en daar door de modder wel uitkijken en een enkele bocht was ook scherp. Al met al een echte uitdaging en ik besloot daarom op de 10km niet voluit van start te gaan. Verstopt in de groep kwam ik aan bij de eerste doorkomst op de trap, deze ging in een behoorlijk tempo en ik kon al verscheidene mensen inhalen. In gedachten bestaat deze wedstrijd alleen uit deze Stairway en dan vanaf de top proberen te herstellen tot, veel te snel, ik weer aan de voet sta. 

Gelukkig gaat dit herstel redelijk goed en dus ook de beklimmingen. De rondjes van 2,5 kilometer gaan steeds iets boven de 12min. Het enige verschil is dat het de eerste ronde heel makkelijk aanvoelt en de laatste ronde heb ik het idee dat ik tegen mijn maximum aanzit. Onderweg nog wel de tijd om elke ronde 1 of 2 keer de druk filmende en fotograferende Jan en Geesje te spotten en ook de omgeving gaat niet helemaal ongemerkt aan mij voorbij.  

Steeds kan ik in de rangschikking iets opschuiven, waarbij niet verrassend de trap als scherprechter dient. Elke ronde lijken ze er in razend tempo meer treden aan toe gevoegd te hebben, maar elke keer komt ook de hertelling op 155 uit. Wat een oud-president van de Verenigde Staten ook beweerd. Zo komt ook deze wedstrijd weer tot een einde waarbij ik in een felle eindsprint nog bijna de bocht uitvlieg, ik blijf met moeite op de been en ook mijn rivaal voor. Bruto dan, netto is hij enige seconden sneller. Ik finish als 13de in 48:13min, waarbij de laatste ronde de snelste is. 

Na nog een rondje uitgelopen te hebben kom ik tot de conclusie dat ik 930 traptreden onder mijn hardloopschoenen heb weggelopen. Tsja, wat doe je dan op een mooie Bevrijdingsdag als deze, juist, je maakt de 1000 vol! Zo zat ik uren later, na een gezellige avond met de Holtermannetjes te hebben doorgebracht, uiterst tevreden in de auto op weg naar de ook mooie Achterhoek met de gedachte dat ze de Col du Vam aan het ophogen zijn voor mijn uitdaging van 2025. Voor mij was de Muur van Emmen een Stairway to Heaven! 

Groeten Berggeit Gerrit