 |
| Debuut Montferland Night Trail succes! |
Zaterdag 21 december was het debuut van de Montferland Night Trail.
Al een tijdje geleden was de inschrijving gesloten wegens het bereiken van de
limiet van 300 deelnemers. In één van de laatste nieuwsbrieven van de
organisatie werden meerdere plekken genoemd waar je kon parkeren, maar die een
stukje lopen van de start waren. Ik was ook benieuwd of en hoe de organisatie
300 mensen in een voetbalkantine dacht te kunnen stouwen en hoe de route gepeild
zou zijn.
Zo vertrok ik vol goede moed met een aantal clubgenoten bijtijds
richting Stokkum. Het was er al een drukte van belang met kinderen die al vol
spanning rond renden met een hoofdlampje op. Er was nl. ook een jeugd Night
Run. Langzamerhand werd het inmiddels drukker met deelnemers, zo kwam AVA’70
met maar liefst 17 mensen opdraven. Verder waren er niet alleen veel mensen uit
de regio, maar bleek dat er liefhebbers uit het hele land naar het oosten des
lands getrokken waren om een eindje in het donker te rennen. Daaruit blijkt wel
dat het verschijnsel Nighttrail iets bijzonders is. De kantine en de kleedkamer
puilde inmiddels uit van de mensen en de gebruikelijke rijen voor de wc’s werden
dan ook al snel gevormd. De sfeer was echter opperbest, iedereen was met elkaar
aan de klets (waarschijnlijk om de specs van de koplampjes te vergelijken).
Iets voor 19:00 uur trok de hele meute naar buiten voor de start.
Vooraf kon je al zien in welk groepje van 6 je ingedeeld was en hoe laat je zou
moeten starten. Om drukte bij de start en valpartijen te voorkomen werd er nl
steeds met een klein tijdsverschil gestart. Ik startte om 19:07 en hoewel de
startprocedure enigszins chaotisch aandeed kwam toch iedereen precies op tijd
weg. Plusje voor de organisatie, want al vanaf het begin liep ik eigenlijk met
volop ruimte waardoor ook de reflecterende pijlen duidelijk te zien waren. Er
hingen er ook voldoende, waardoor je eigenlijk nooit het gevoel had dat je
verkeerd liep. Na enkele kilometers was ik Gerrit Dijkslag, Dirk Vreman en Davy Sleijster al kwijt en ben ik met Wim Brinkman en Ronnie Boekelder rustig doorgelopen.
Na het dorp uitgelopen te zijn doken we al snel het bos in en
kwamen we bij de eerste klim. Hier kon je een lint van dansende lichtjes naar
boven zien bewegen, mooi gezicht. Na een stukje met klimmen en dalen begon ik
wat hoger in de ademhaling te komen en vroeg ik me af of ik niet te snel
gestart was. Gelukkig kwam er een stuk met lange zandpaden waarop ik prima kon
herstellen en ik zat al snel weer uit te kijken naar de volgende heuvels en
hopelijk wat singletrack paadjes. Dat viel een klein beetje tegen. De route
volgde de wat grotere paden, misschien voor de veiligheid of mogelijk dat er
geen toestemming voor was. Als je wat vaker in het Montferland getraind hebt
(zoals ik) weet je dat er een hoop mooie paden gemist zijn.
Niet dat dat een groot nadeel was overigens. In het donker
herkende ik nl. eigenlijk geen enkel pad en had ik bijna de hele weg geen idee
waar ik was. De organisatie had echter een groot aantal vrijwilligers
opgetrommeld en die waren her en der in het bos neergezet om verdwalen te
voorkomen en mogelijke uitvallers meteen op te vangen. Een groot compliment
voor deze vrijwilligers die koude wind en regen trotseerden om ons een leuke
avond te bezorgen!
Op de helft van de route was bij Hotel Montferland een
verversingspost geregeld. Hoewel ik door het frisse weer niet echt dorst had,
was een slokje thee en een stuk chocolade een welkome versnapering. Tevreden
knabbelend vervolgde ik mijn weg door het donkere bos. Af en toe haalde ik
mensen in en had ik tijd voor een praatje. Er was zelfs iemand die de loop op blote voeten deed (en me ook
nog eens ruim voor bleef). Daarnaast werd ik ook regelmatig voorbij gedenderd
door snelle deelnemers met een flinke lichtbundel op hun hoofd, waardoor het
wel leek of er stropers in het bos bezig waren.
Ruim na de verversingspost kwam ineens Huize Berg in beeld. Het
kasteel werd mooi verlicht en was een soort van baken, terwijl wij een aantal
lussen in het gebied er omheen deden. Waarschijnlijk liepen we o.a. door de
Plantage, maar in het donker was dat allemaal niet te herkennen. Dat maakte het
toch ook wel spannend allemaal. Op het laatst mochten we nog even een weiland
naar beneden doorsteken door een lint op de grond te volgen. Tussen de koeienvlaaien
door in een redelijk tempo naar beneden in het donker was een aparte
gewaarwording.
Kort daarna was het eigenlijk al weer klaar, het bordje bebouwde
kom van Stokkum kwam in beeld en toen waren we al weer bij de finish. Veel te
snel afgelopen, ik vermaakte me nog kostelijk. na de finish kregen we een
flesje aangeboden en nu had ik best dorst. Een Erdinger Alcoholfrei na de
finish ben ik al bijna gewend, maar een Stender Red Orange is wel een hele andere
categorie. Toch smaakte het me goed. Nadat ik me had omgekleed kreeg ik in de
kantine een lekkere pannenkoek, dat smaakte me ook prima.
In ‘onze’ hoek van de kantine werd het al snel heel gezellig,
sterke verhalen deden de ronde onder het genot van een flesje en er werd heel
wat afgelachen. Iedereen was het er over eens dat de organisatie een prachtig
evenement had neer gezet. Top uitgezet, vriendelijke vrijwilligers overal en
alles klopte gewoon. Een schoolvoorbeeld van hoe een kleine groep mensen samen
een geweldige trailrun kunnen organiseren. Wat mij betreft zeker een vervolg
waard, en als ik zo om me heen hoorde was ik daar zeker niet de enige in. Ergens
in de zomer lijkt het me ook leuk, een Midsummer Night Trail bijvoorbeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten