Dijkslag beklimt de muur van Emmen

Gerrit Dijkslag

Stairway to Heaven 

Toen ik vorige maand las dat de Col du Vam Run in het Drentse Wijster niet doorging, was dit wel een teleurstelling. Al gauw kreeg ik te horen dat er even verderop in het eveneens Drentse Emmen ook zo’n kunstmatige “Alp” ligt en dat ze ook daar een wedstrijd organiseren. Niet alleen via schelpenpaden en asfalt heuvel op, maar zelfs met een heuse trap, bestaande uit 155 treden! Deze “Alp” wordt de Muur van Emmen genoemd. Dit, in combinatie met een bezoek aan hardloopmaat Jan en zijn vrouw Geesje klonk als een mooie uitdaging om de bevrijding extra feestelijk te vieren. 

Toen ik aan de voet van de Muur mijn auto parkeerde regende het nog lichtjes, maar gelukkig werd het snel daarna droog. Na eenmaal mijn nummer en chip opgehaald te hebben, begon het spannendste deel van de middag, het verkenningsrondje! Na zo’n 800 meter doemde die dan op, de trap met 155 treden, Stairway to Heaven or to Hell Gelukkig waren alle treden even hoog en diep en kon ik met één pas per trede in een constant ritme naar boven, bij trede 155 voelde ik de bovenbenen al wel een beetje en moest ik er nog niet aan denken dit nog vier keer te moeten doen en dan nog het liefst in een hoger tempo. 

De rest van het rondje viel mee, als je als ik als berggeit geboren bent, geen meter vlak en de achterkant van de trap zelfs nog flink naar boven. Door de pas gevallen regen was het hier en daar door de modder wel uitkijken en een enkele bocht was ook scherp. Al met al een echte uitdaging en ik besloot daarom op de 10km niet voluit van start te gaan. Verstopt in de groep kwam ik aan bij de eerste doorkomst op de trap, deze ging in een behoorlijk tempo en ik kon al verscheidene mensen inhalen. In gedachten bestaat deze wedstrijd alleen uit deze Stairway en dan vanaf de top proberen te herstellen tot, veel te snel, ik weer aan de voet sta. 

Gelukkig gaat dit herstel redelijk goed en dus ook de beklimmingen. De rondjes van 2,5 kilometer gaan steeds iets boven de 12min. Het enige verschil is dat het de eerste ronde heel makkelijk aanvoelt en de laatste ronde heb ik het idee dat ik tegen mijn maximum aanzit. Onderweg nog wel de tijd om elke ronde 1 of 2 keer de druk filmende en fotograferende Jan en Geesje te spotten en ook de omgeving gaat niet helemaal ongemerkt aan mij voorbij.  

Steeds kan ik in de rangschikking iets opschuiven, waarbij niet verrassend de trap als scherprechter dient. Elke ronde lijken ze er in razend tempo meer treden aan toe gevoegd te hebben, maar elke keer komt ook de hertelling op 155 uit. Wat een oud-president van de Verenigde Staten ook beweerd. Zo komt ook deze wedstrijd weer tot een einde waarbij ik in een felle eindsprint nog bijna de bocht uitvlieg, ik blijf met moeite op de been en ook mijn rivaal voor. Bruto dan, netto is hij enige seconden sneller. Ik finish als 13de in 48:13min, waarbij de laatste ronde de snelste is. 

Na nog een rondje uitgelopen te hebben kom ik tot de conclusie dat ik 930 traptreden onder mijn hardloopschoenen heb weggelopen. Tsja, wat doe je dan op een mooie Bevrijdingsdag als deze, juist, je maakt de 1000 vol! Zo zat ik uren later, na een gezellige avond met de Holtermannetjes te hebben doorgebracht, uiterst tevreden in de auto op weg naar de ook mooie Achterhoek met de gedachte dat ze de Col du Vam aan het ophogen zijn voor mijn uitdaging van 2025. Voor mij was de Muur van Emmen een Stairway to Heaven! 

Groeten Berggeit Gerrit