Sjokkelehart, de lijfkreet van een mooi trainingsbeest! (25)

Cindy Brusse

De trouwe lezer van de sympathieke weblog van lievelingsneef Geert weet dat ik zo nu en dan een portret schrijf over een bijzondere sporter. Op de vroege zondagmorgen nodigen we dan een atleet uit en Gerdy en ik interviewen deze sporter dan al hardlopend. Deze bijzondere manier van interviewen levert vaak mooie uitspraken op. Door het aanmaken van “het stofje”, ook al is het ’s ochtendsvroeg, wordt het extraverte in menig mens gestimuleerd. Heel vaak wordt er na een ontboezeming door de geïnterviewde toegevoegd dat “dit trouwens niet in het stuksken hoeft”… Uiteraard zwijgt mijn pen dan als een graf, maar al deze ontboezemingen zouden inmiddels mooie memoires op kunnen leveren! De selectieprocedure voor een te interviewen sporter gaat geheel willekeurig. Gerdy en ik overleggen dit met elkaar en meestal komt er redelijk spontaan altijd wel weer een naam naar boven om in de spotlights te zetten. Zo nu en dan worden we benaderd door een sporter die graag met ons mee wil rennen en die het ei uit de kont gevraagd wil worden. Zo hebben we bijvoorbeeld Gerben Schepers, die wil heel graag met ons mee rennen op de vroege zondagmorgen. Hij wil zijn hardloopervaringen met ons delen en waarschijnlijk vertellen dat zijn huis zo mooi verbouwd is. Wij houden uiteraard discreet de boot af, want over onze keuze kan niet gecorrespondeerd worden en steekpenningen worden niet aangenomen. Maar wie weet Gerben, wie weet…

Soms ontstaat er spontaan een interview. Je zou kunnen zeggen dat dit een noviteit is in onze portrettenserie! Eind vorig jaar vroeg Cindy Brussé ons of ze een keertje op de zondagmorgen met ons mee mocht rennen. Haar schema schreef een duurloop van 2 uur voor, en dat is in je eentje best wel een hele opgave. Dit vonden wij natuurlijk wel interessant! Mijn eerste vraag aan haar op de vroege zondagmorgen was dan ook of ik over haar een stuksken mocht schrijven. Vond ze leuk! De ingewijden in de “hardloop-scene” kennen Cindy natuurlijk wel. Ze is een kanjer op triatlongebied en rijgt als hardloper de ene naar de andere podiumprijs in de wacht. Haar roots liggen in Zuid-Holland, maar door haar werk als arts op de spoedeisende hulp in het SKB is ze in Aalten verzeild geraakt. Eigenlijk was ze een jaar of 5 geleden gestopt met de triatlonsport want voor haar gevoel was de rek er wel een beetje uit. Je zou het natuurlijk niet zeggen, maar ze is ook geen 40 meer… Totdat ze in aanraking kwam met het tritracksysteem, de trainingsschema’s van triatlonheld Eric van der Linden! Door het volgen van deze schema’s boekt ze weer mooie progressie en gaat ze weer als vanouds proberen waar haar grens ligt. Ze zit in het Trifateam, en met dit team doet ze mee met diverse topwedstrijden in den lande. Om te kunnen aanhaken in dit team moet ze veel trainen: zwemmen, fietsen en hardlopen.

Aan het trainen beleeft ze veel plezier. Vriend Dennis is zelf ook sportief en steunt Cindy volledig in haar programma en haar strijd tegen de klok. Dennis werkt in Zoetermeer en blijft een nacht in de week over in het westen. Op die avond vindt ze het heerlijk om een avondje te niksen en te netflixxen. De serie Dexter is haar favoriet. Ik ken de serie niet, maar het moet ontzettend sexy zijn als Dexter in zijn strakke pakkie een of andere foute vent om zeep helpt! De drang om te presteren is haar met de paplepel ingegoten. Met name moeder Brussé vond het erg belangrijk dat Cindy van kinds af aan zou gaan sporten. Van haar 8^e tot haar 17^e stonden de weekenden in het teken van wedstrijdzwemmen en turnen. Op haar 23^e is ze gaan waterpoloën en kwam in aanraking met de survival- en triatlonsport. Haar sportfanatieke moeder heeft dus een sterke invloed gehad op haar leven. Op jonge leeftijd zijn haar ouders gescheiden en heeft haar moeder haar ongeveer in haar uppie opgevoed en grootgebracht. Ze heeft wel eens gedacht dat haar moeder juist daarom extra haar best heeft gedaan om haar “goed weg te zetten”.

Tijdens het rennen merk ik dat er tussen Cindy en Gerdy iets “soulmates-achtigs” ontstaat. Ten tijde van dit interview heeft Gerdy net afscheid moeten nemen van haar moeder. De ouders van beide meiden zijn er niet meer en dit brengt zaken met zich mee waar je zo een-twee-drie niet aan denkt als je nog gezegend bent met een vader en/of moeder. Het leegruimen van de ouderlijke woning bijvoorbeeld: alsof je een boek met herinneringen open doet. Wat doe je met je oude schoolschriften, oude plakboeken, een zomerjurkje uit de jaren ’80? Afscheid nemen van ouders is afscheid nemen van een stukje jeugd. In ieder geval een garantie voor een lach en een traan! Cindy heeft naast al dat sporten nog meerdere hobby’s. Ik kan me vaak verbazen over de interesses van onze medemens. Bij Cindy zou ik een hobby als een snelle cabrio of gezond koken verwachten, of concerten bezoeken van bands als Rage Against The Machine of Nick Cave and the Bad Seeds. Maar nee, niets van dit al: ze fokt graag Franse hangoor konijnen en naait graag haar eigen badpakken! Ze heeft ook een Maine Coon kat, een kattensoort met een hoog knuffelgehalte. Ik vraag me natuurlijk af waar deze hang naar knuffelbeesten vandaan komt? Als ik me hardop afvraag of de huiselijke topsportsfeer allicht het knuffelen wat in de weg zat, antwoord Cindy bevestigend. Dus mensen, geef Cindy eens een dikke knuffel, ook als ze in een sporadisch geval een keertje niet op het podium staat! Vindt ze fijn! Ze voegt er overigens terloops aan toe dat ze bij een onverwacht overleden poes wel obductie uitgevoerd heeft. Knuffelen prima, maar ze blijft natuurlijk wel arts hè. We moesten er hard om lachen tijdens de vroege ochtend! Het maken van badpakken vinden we overigens ook heel knap. Ik zou heel erg bang zijn dat het kruis me tussen de knieën zou hangen als ik het zwembad uit zou komen. De badstof kent echter geen geheimen voor Cindy’s naald en draad. Ik voel een modeshowtje in de lucht hangen!

Wat muziek betreft zat ik ook helemaal fout. Tijdens het rennen luistert ze graag “dance 538”. Als Gerdy vraagt naar haar favoriete bands komt ze met Bon Jovi en Golden Earring op de proppen. Ik vermoed dat de looks van Jon Bon Jovi enigszins meespelen bij deze keuze. Het kan het zingen niet zijn, want dat kan die man niet…toch? Doet me wel denken aan een muzikale anekdote, waaraan ik de titel van dit stuksken ontleend heb. Ik mocht een keertje meespelen met de band De Dahlia’s, omdat ’s Aaltens beste gitarist (je weet wel Geert H, van ’t AVA-feest…) verhinderd was. In deze band speelde ook muziek- en hardloopvriend Hans, “Hoffie” voor de intimi. Omdat er thuis natuurlijk geoefend moest worden, werd ook bij Hoffie thuis de te spelen nummers dikwijls gedraaid, waaronder “you gave love a bad name” van Bon Jovi. Mensen van onze generatie weten natuurlijk dat dit lied begint met “Shot through the hart…”. Dirk, de zoon van Hoffie – toen een jaar of 6 – zong altijd uit volle borst mee met dit nummer: Sjokkelehart…! Ik vind het een mooie strijdkreet voor onze Cindy; ik heb me voorgenomen, telkens als ik haar tegenkom, om me de lippen op een bonjovi-achtige manier te tuiten en haar uitbundig met “Sjokkelehart” te begroeten! Als we ongeveer 19 kilometer op de teller hebben staan, zijn we op ’t Kobus en gaat Gerdy huiswaarts. Ik vind het ook wel mooi geweest, maar Cindy moet en zal de 2 uur volmaken. Staat immers op het schema van Eric. Heel voorzichtig vraag ik of een ietsiepietsie aan autistische trekjes handig is voor een triatleet. Dit beaamt Cindy volmondig. Als ze traint conform een schema, dan zal ze dat doen ook! Als we bij mijn huis zijn, slaakt Cindy een vreugdekreet. Sjokkelehart! De 2 uur zijn volbracht! Ik doe mijn petje af voor zo een trainingsethiek. Wat een bijzondere sportvrouw. Ze stelt zichzelf ambitieuze doelen en gaat er dan gewoon voor. Weer of geen weer, slecht te pas of niet…ze trekt de schoenen gewoon aan. Erg motiverend om met zo’n topsporter te mogen rennen! Cindy, hartelijk dank voor het mooie gesprek en we zien elkaar! Shit, knuffel vergeten, bedenk ik me nu…