Londen Queen Elisabeth Olympic Park - 10 km - 43.34 min - 1e plaats M50

Een groepsfoto voor de wedstrijd in het Queen Elisabeth Olympic Parc mag natuurlijk niet ontbreken

Op vrijdag 31 maart zijn we met 23 atleten van AVA'70 vertrokken voor een actieve vakantie naar Londen. Na een goede vliegreis werd er 's avonds nog even een rondje gelopen door het Regents park en langs de Londener Zoo. De volgende ochtend ging de wekker al om 06.45 uur want er stond een 10 kilometer wedstrijd op het programma. De organisatie van de Londen trip had het hele gezelschap aangemeld voor een hardloopwedstrijd in het beroemde Queen Elisabeth Olympic Parc. Speciaal voor de Nederlandse colonne stond er een ontvangstcomité klaar van fotografen en ander grondpersoneel. Om de spanning wat op te voeren, had Rinke ter Haar van ieder de gedroomde eindtijd opgeschreven. De winnaar van het spel, was diegene die na afloop met zijn of haar eindtijd de schatting het dichtst had benaderd. Een hoop hilariteit uiteraard en opvallend was vooral het feit, dat er bepaald niet gebluft werd. Het had er alle schijn van, dat niemand voor joker wilde staan, want de schattingen leken werkelijk nergens op. Het parcours heette almost flat te zijn en hoewel menigeen best redelijk Engels bleek te kunnen, was daar absoluut geen sprake van. Het AVA`70 gezelschap had veel bekijks en de paparazzi hadden de ochtend van hun leven.

Het vertrek stond gepland om half 10 plaatselijke tijd en werd vooraf gegaan door een warming-up van een mannelijke variant van Olga Commandeur. Het gehuppel werd al snel minder, want er zat natuurlijk wel wat spanning op. Na het startsignaal kwamen de honderden atleten in beweging en om AVA`70 echt op de kaart te zetten, was in de briefing besloten, dat het 23-tal geelhemden zich een beetje over het peloton zou gaan verspreiden. De wedstrijd liep als een tierelier en bij de finish bleek dat Björn Demkes de snelste Nederlander was en Gerdy Hoornenborg dezelfde titel behaald bij de dames. Ze werd in het Female-klassement zelfs tweede. Langzaam druppelden de AVA-janen binnen en zelf kwam ik in een tijd van 43.34 minuten als zesde Avajaan over de finish.

Druppelen deed het intussen ook bij Wim Rensink, maar dan van het bloed. Voor de nestor van de groep was de race letterlijk en figuurlijk een brug te ver. In het zicht van de haven, stuiterde de zestiger keihard tegen het grind en belandde daarbij vol op zijn ribbenkast. Het bloed sijpelde uit zeker 7 gaten, maar opgeven is geen optie voor de “Tarzan van de Wolboom.” Gelijk achter de finish waren de hulptroepen ter plaatse om de onfortuinlijke atleet op te lappen. Daar had men toch zeker een dikke drie kwartier voor nodig, want de schade was groot. Gelukkig maakte de medaille een hoop goed en langzaam kwamen de blosjes terug op het gezicht, waar de pijn echter ook vanaf te lezen was. Er werd door het gezelschap nog even gewacht op het Wilhelmus voor Björn en Gerdy als snelste Nederlanders en niet te vergeten die Nationalhymne voor Herr Björn Weier als veruit snelste Duitse finisher, maar helaas bleek de brassband andere verplichtingen te hebben. Alle 23 starters bereiken de finish. De atleten kwamen bepakt en bezakt met een prachtig oranje wedstrijdshirt en een goed gevulde goodiebag weer in het inmiddels redelijk vertrouwde Londense stadsdeel aan, waar men intrek had genomen. De volgende morgen werd er nog even uitgelopen, een citytrip van ruim 10 kilometer, langs de vele bezienswaardigheden die Londen rijk is.