De Zevenbultenloop

Een prachtige drie-stammige eik markeert het hoogste punt van Barlo

Heroïsch parcours

De meesten van ons kennen ondertussen de route van de 7-Bultenloop. Momenteel loopt de vierde editie en vandaag liep ik voor de tweede keer dit seizoen de route met de bedoeling het tempo wat op te voeren. Ondanks dat je de ronde overal op de route mag beginnen en eindigen, begon ik, traditioneel als ik ben, op de Markt. Geflankeerd door een reusachtige kerstboom die behoorlijk heen en weer zwiept door de forse wind, druk ik het horloge aan en start de loop. Rechts langs het politiebureau, gelijk links voor de Helena langs en dan gelijk weer rechts de Hogestraat op. Heb je jezelf niet van tevoren warm gelopen dan krijg je hier gelijk de eerste klap te pakken. Het is niet heel ver maar de eerste hoogtemeters zijn een feit. Met een beetje pech krijg je de woorden “uitslover” naar je hoofd geworpen door het viswijf dat vanuit het winkelhuis alles in de gaten houdt. Eenmaal bovenaan de Hogestraat gaat het een heel klein stukje naar beneden, maar het is te kort om te herstellen.

Voor je het weet doemt de beruchte Beeklaan op. Bekend van het jaarlijkse masochistische evenement “Koning(in) van de Beeklaan” waarbij half dwazen proberen zonder hulpmiddelen zo snel mogelijk boven te komen. Wanneer je niet beter weet, zou je denken dat het aantal verticale meters hier de horizontale meters overtreft. Met je hartslag net iets onder maximaal deze beklimming starten, betekent bovenaan je maximale hartslag met enkele punten overschrijden. Dat er geen slachtoffers gevallen zijn, mag een klein wonder heten. Eenmaal bovenaan de Beeklaan gaat het even een stukje naar beneden. Voor velen een moment om de getergde benen even wat los te gooien en het tempo iets te laten zakken. Je bent op dat moment een kilometer onderweg maar het voelt al als een halve marathon. Met de wetenschap dat je weldra de bewoonde wereld gaat verlaten, speelt de eerste gedachte aan stoppen al door je hoofd. De tijd gaat sneller wanneer je naar beneden loopt, slechts luttele tellen en je staat onderaan de bult te wachten bij de Ringweg. Je hoopt op een eindeloze stroom auto’s die het oversteken onmogelijk maakt, want nu wacht rechtsaf de Gesinkbult.

Waren de beenspieren op de Beeklaan al aan gort geslagen, de Gesinkbult gaat daar nog eens dubbel overheen. Eenmaal tussen de auto’s door gelaveerd, zit het grootste stijgingspercentage gelijk aan het begin. Zelfs de allergrootsten kunnen hier het tempo niet vasthouden en moeten terugschakelen. Eenmaal getrotseerd, gaat het linksaf rondom de watertoren de Romienendiek op. Berkenhove lijkt nu voor de loper een idyllische bestemming maar we moeten verder. Het is nu tijd om even te ontspannen. De Romienendiek loopt eerst zacht glooiend naar beneden om vervolgens wat harder naar beneden te gaan. De verleiding om hier het tempo weer te verhogen is groot, ook omdat je, eenmaal beneden, rechtsaf het Sledevoort in mag slaan. Voor velen bekend als het eindstuk van de Boekeldercross, loopt deze weg heel licht af richting de Welinkweg. Het is de vierde bult en je krijgt hem direct recht op je kanis. Je dacht dat je benen wellicht al iets hersteld waren van de Hogestraat, Beeklaan en Gesinkbult? Aan die illusie komt nu een eind. De zo getrainde benen voelen als nat geregende soepstengels en we moeten nog ruim 12 kilometer.

Wanneer je eenmaal bovenaan bent, had je kunnen genieten van het mooie uitzicht over de Barloseweg, maar de meeste mensen zien op dat moment alleen sterretjes. Gelukkig gaat het nu weer even horizontaal, zelfs een klein stukje naar beneden. Linksaf de Barloseweg op en maar doorlopen tot de Meinenweg. Een heerlijk stukje asfalt dat je zoveel meer gaat waarderen wanneer je weet wat je nu te wachten staat. De Meinenweg is de eerste honderd meter voorzien van asfalt, maar daarna heeft de Belangenvereniging Barlo besloten dat het over en uit is met deze moderne fratsen. Ouderwetse karrensporen die de naam weg amper mogen hebben. In de zomer bijt je hier stof, nu in de winter is het een en al doffe modderellende. Het is zelfs zo erg dat deze weg zich in de loop van het jaar verplaatst doordat mensen steeds weer uit moeten wijken. Het komt zelfs voor dat regen metersdiepe canyons uitslijt waar hele Barlose schoolklassen in kunnen verdwijnen. Nodeloos te zeggen dat dit karrenspoor ook nog eens omhoog loopt. Diep ongelukkig maakt de loper deze meters. Was ik maar bij moeder thuisgebleven, is de gedachte die het meest bij de loper opkomt met als goede tweede "schaken was ook een prima sport geweest".

Maar aan alle ellende komt een eind, om, zoals in dit geval, opgevolgd te worden door nog meer ellende, want halverwege de Meinenweg mag je linksaf de School-esweg inslaan. Dat inslaan gaat nog niet zo makkelijk, want links in de bocht ligt een soort van mini-Gat-van-Bredevoort, gevuld met gitzwart water. Ben je er omheen gelopen dan loop je richting het hoogste punt van Barlo. Een prachtige drie-stammige eik markeert dit punt waar de bewoners van Barlo tijdens de zonnewende de heidense rituelen uitvoeren. Het is een slalomparcours waarbij het onmogelijk is niet door de drek te banjeren en menig loper zal hier wensen dat de rest van de route er toch beter bij ligt. Gelukkig komt hier ook een eind aan en steek je de Markerinkdijk over richting Ligterinkweg. Menig hardloper stopt hier even om het asfalt te kussen en het moment te vieren dat je het centrum van cultuur en wetenschap, Barlo, hebt bereikt. In gedachten zwaai je even naar Marco, maar dat duurt maar kort, net als de meters asfalt die de Ligterinkweg omvatten.

Al gauw moet men linksaf de Neethweg in en ook die loopt gelijk onverhard omhoog. De fluviale deposities uit de laatste ijstijd teisteren hier je voetzolen, terwijl je het openluchttheater passeert. Voor je hardloopcarrière stond je hier even stil bij het mooie kwartelveldje, maar gehaast als je nu bent, gaat het nu volledig aan je voorbij. Na het passeren van de Blauwenweg gaat het weer naar beneden, maar dat is hier niet zonder gevaar. De regen heeft er een glijbaan van gemaakt en met een beetje pech hebben ze van de Neeth nog een draad dwars over de weg gespannen. De Neeth zelf is een oase van rust en ontspanning. Halverwege de route schreeuwt deze uitspanning erom het maar op te geven en jezelf te laven aan warme drank en pannenkoeken. Maar je bent hardloper en gaat door. Het onverharde Nijhofslaantje door dat aan weerskanten geflankeerd wordt door Amerikaanse eiken en dan rechts de volgende kuitenbijter. De Nijhofsweg omhoog. Even weer asfalt onder je voeten en dat voelt goed, heel kort voelt het weer makkelijk, maar ook dat duurt niet lang, want het wordt pijnlijk duidelijk dat ook dit weer een lange klim is. Eenmaal bovenaan deze kale bult is het freewheelend richting Den Dommen Aanleg. De gedachte dat er wel meer dom volk is, gaat door het hoofd, daar is deze hardloper er een van. Je bent weer op de weg terug, maar het is nog zo vreselijk ver!

Je steekt de Hamelandroute over en slaat rechtsaf de Bolwerkweg op. Het is met afstand het meest depressieve stuk asfalt van dit traject. Alleen maar rechtdoor en telkens vals plat omhoog. Het enige positieve dat je over dit stuk kan zeggen, is dat ergens langs deze weg het 10-kilometer punt ligt en dat je vanaf de Heidedijk een stukje naar beneden mag lopen. Dat naar beneden lopen gaat een stuk minder soepel dan aan het begin, de benen protesteren tegen het hogere tempo en de nog vijf af te leggen kilometers zijn toch nog wel heel ver. Gelukkig kunnen we nu wel af gaan tellen. Rechtsaf de Tolhuisweg in, het tempo maar iets laten zakken want het is nog best ver en dan rechtsaf de Schulenkampweg in richting de Hollenberg. Voorzichtig steek je de Hamelandroute weer over en dan mag de stormbaan genaamd Pöppinkpad genomen worden. Deze ellendige met puin verharde zandweg loopt ook weer geniepig omhoog, maakt een bocht naar links en gaat dan over in de Bijnenweg.

Je hart juicht want weer asfalt, maar helaas loopt ook deze eerst weer omhoog, de vreugde van het asfalt teniet doend. Maar je ruikt vanaf hier de stal, of is het de kippenschuur rechts van de weg? In elk geval lonkt het mooie Aalten. Linksaf de Bokkelderweg in en we zijn weer bijna in het centrum van de beschaving. Nog heel even volhouden, de benen willen eigenlijk niet meer, de wil om te lopen heeft ons al lang geleden verlaten, maar alleen nog de Damstraat af en dan rechtsaf de Oosterkerkstraat in. Welke duivel heeft dit bedacht? Weer een stuk omhoog! Waarom niet gewoon rechtdoor richting de Bredevoortsestraatweg en dan naar het centrum? Dit kan alleen uit het sadistische potlood van een verstoorde geest van een architect komen. Maar op handen en voeten trotseren we deze laatste klim, slaan de Landstraat in en lopen op ons tandvlees naar de Markt. We drukken het horloge uit en verzuchten zacht: Het is volbracht!

Hans Monasso

De Zevenbultenloop kan voor het klassement nog tot en met zondagmorgen gelopen worden!