Onze Erwin, 25 jaar! (20)

Hoera, het is feest, groot feest! Een blij Avaiaans hardloopfenomeen wordt vandaag 25 jaar! Bij dit heugelijke feit moeten we natuurlijk even stil staan. Waar kan dat mooier dan hier op het sympathieke weblog van neef Geert, op wiens podium Erwin Wamelink – want dat is onze jarige Jop - uitgegroeid is tot een klasbak van een stukskesschrijver!

Voor de feeststemming wil ik er natuurlijk een fijn muziekje onder zetten. Toen Erwin op 19 mei 1991 het levenslicht zag, stond dit nummer op 1 in de Top 40: One more try van Timmy T. Hier kan Erwin natuurlijk niks aan doen, maar als muzikant kan ik dit niet goedkeuren. We maken er dit van: Rock and roll van Led Zeppelin! 

Wie anders dan neef Geert kwam op het idee om zijn literaire pupil Erwin in het zonnetje te zetten. Als collega-stukskesschrijver neem ik graag deze mooie taak op me. Uiteraard mag ik niet in de schaduw staan van deze gemakkelijk schrijvende essayist, maar iemand moet het doen!

Als je zo door de columns van Erwin scrolt, kom je in een ware achtbaan van emoties terecht: Je moet glimlachen om de malle zelfspot van onze jarige, je kijkt met een half oog angstig naar de lucht als Erwin over zijn vogelvrees schrijft, je wordt zelf ook verliefd op Dirkje als je zijn liefdesdicht leest, je raakt geroerd als hij in zijn 100^e column zijn grote motivator Geert roemt en je pinkt een traantje weg als hij op een mooie manier Jan Wevers gedenkt. Elke donderdag is het weer spannend waar Erwin zich in zijn stuksken over op gaat winden!

Uiteraard schrijft Erwin veel over allerlei AVA-activiteiten. Hij kondigt ze eerst aan, stimuleert de lezer om mee te doen, doet er vervolgens verslag van en sluit tot slot af met een nabeschouwing. Zo kom je natuurlijk wel aan je stukjes. Toch is dit niet verwonderlijk: Erwin initieert zelf ontzettend veel AVA-activiteiten. Hij geeft training aan jan en alleman, blaast Run-Bike-Run nieuw leven in, verzint een Track&Field wedstijd, zet een trainingskamp in de benen, noem maar op. Alle recht dus om hier fijne stukskes over te schrijven.

Als ik Erwin vanuit zijn columns zou moeten analyseren, dan valt uiteraard zijn humor op. Op geestige wijze kenschetst hij de situaties die hij meemaakt. Natuurlijk is zijn pen soms wat vilein, scherp of ongenuanceerd, maar dat zal de jeugdige onbezonnenheid zijn. Voor zijn 25 jaar kan hij al zeer wijs uit de hoek komen, en wat mij betreft moet er ruimte te zijn voor zo nu en dan een scherpe kant. Als Erwin zich stevig uitdrukt, wil hij meestal de lezer aan het denken zetten. Hoe dan ook, het komt altijd uit een goed hart. Ook valt in zijn stukskes zijn positieve energie op. Schijnbaar onvermoeibaar organiseert, traint, schrijft, onderneemt Erwin op zijn kenmerkende enthousiaste manier. In zijn enthousiasme krijgt hij zelfs de meeste lakse puber aan het rennen; een prestatie van formaat!

Als wijze 40+’er vind ik het ook erg boeiend om getuige te zijn van zijn “worsteling”. Erwin hinkt nogal eens op 2 gedachten: aan de ene kant durft hij het aan om zijn sportieve ambities keihard uit te spreken, maar aan de andere kant trekt de seks and drugs and rock and roll ook heel erg. Het liefst wil Erwin, samen met zijn maten, tot diep in de nacht in café Schiller zich tot de nok toe vullen met bier, en vervolgens de volgende ochtend een scherpe tijd neer zetten op een uitdagende 10 km wedstijd. En dat gaat natuurlijk niet. Zijn hoofd weet dat ook wel, maar zijn hart is er nog niet aan toe… In ieder geval biedt het voer voor vermakelijke stukskes!

Hoe goed kun je iemand leren kennen via zijn proza? Goeie vraag, waar ik geen antwoord op heb. Via onze Sam ken ik Erwin natuurlijk ook wel een beetje. En we komen elkaar natuurlijk tegen bij de diverse AVA activiteiten; zijn achterkant ken ik overigens beter dan zijn voorkant… Om het beeld scherp te krijgen heb ik meer input nodig. Wie anders dan moeder Lenie kan me hier veel meer over vertellen! Dus heb ik moeder Lenie maar eens gebeld…

Ik kreeg een trotse moeder aan de lijn! Lenie vertrouwde me toe dat Erwin een echte knokker is. Ondanks zijn scherpe blik ziet Erwin niet al te best. Daar werd echter in het gezin geen rekening mee gehouden, door zijn meedogenloze broers al helemaal niet. Hij moest gewoon meedoen met sport en spel! Hij wilde eigenlijk op voetballen, maar dat leek moeder Lenie en vader Geert niet zo’n goed idee. Als 8, 9 jarig, verlegen jochie zette Erwin daarom zijn eerste stappen bij AVA. Hij werd fijn opgevangen door trainer Ruud Groot Zevert, en de liefde voor de atletiek was geboren!

En moet je hem nu zien: volgens moeder woont hij bijna bij AVA. Ze vermoedt dat Erwin niet meer zonder AVA kan. Ik durf daar fijntjes aan toe te voegen dat het andersom eveneens het geval is: AVA kan niet meer zonder Erwin…

Zo is Erwin het eerste 25 jarige jubileum prima doorgekomen, mogen we concluderen. Hij heeft al heel veel voor de vereniging betekend, heeft waardevolle woorden geschreven, is een lichtend voorbeeld voor de jeugd (behalve wat groente eten betreft…daar eet tie volgens moeder geen ene hap van…). Wat zullen de volgende 25 jaren brengen? Menig PR? Een mooie marathon? King of the Beeklaan? Een boeiende baan als onderzoeksjournalist? Een fijn, onder architectuur gebouwd huisje? Een lieve vrouw, 4 uberblonde kinderen die bij elke hardloopwedstrijd op het podium staan? Het voorzitterschap van onze mooie vereniging? We gaan het meemaken!

Erwin, ik wil je vanaf deze plek hartelijk feliciteren, mede namens heel AVA’70! Ik wens je een prachtige dag toe samen met je dierbaren en dat moeder Lenie een heerlijk, groentevrij lievelingsmaal voor je bereidt. Ik wens je het komende jaar veel inspiratie, energie en enthousiasme van en voor AVA. Bedankt voor de eerste 25 jaar!

PS: wanneer spreken we af om de Beeklaan-straatrace in de benen te zetten?

Hartelijke groet,

Rinke