De Bolle uit Grolle is de weg kwijt in Parijs

Na 10 angstige kilometers was ik weer veilig terug in het hotel

Een bijzondere ervaring

Al jaren hebben wij een vriendenclubje bestaande uit 4 personen. We kennen  elkaar reeds meer dan 35 jaar, goede vrienden dus die het nodige met elkaar hebben meegemaakt. Het is een jaarlijkse traditie om met deze 4 mannen een tripje te maken. We gaan dan een lang weekend iets doen wat we leuk vinden. Dat kan zijn het bezoeken van een sportwedstrijd maar kan ook iets cultureels zijn. Aangezien wij allen een meer dan gebruikelijke interesse koesteren voor de tweede wereldoorlog ging de reis ditmaal naar Normandie. We zouden daar de stranden van D day gaan bezoeken. Zo gezegd zo gedaan. Als echte endorfinen junk neem ik mijn hardloopschoenen mee om toch maar aan mijn dagelijkse dosis endorfinen te komen. Nu blijft het altijd lastig om op een onbekende plek een geschikt hardlooprondje te vinden. Heb geen zin om de weg te zoeken en ben nog niet in het bezit van een supersonisch sporthorloge die de route voor je uitzoekt. Meestal los ik dit probleem op door dezelfde weg terug als heen te nemen. Zo ook in Normandie.

De dag voordat ik wilde gaan lopen had ik een mooie weg gevonden met flink wat klimwerk daarin. Dus deze weg 5 kilometer heen gelopen en vervolgens 5 kilometer weer terug. Was een pittige training maar wel eentje in een prachtige omgeving. Dus toen mijn vrienden rustig aan het ontwaken waren had ik er al een pittige training opzitten. De rest van de dag doorgebracht met het bezoeken van de stranden, musea en nog andere bezienswaardigheden die gerelateerd waren aan de oorlog. Aan het eind van de middag vertrokken we richting Parijs om daar nog 2 dagen rond te kijken. Ook wilden we nog kijken of we nog kaartjes konden krijgen voor Roland Garros maar dat is helaas niet gelukt.

De eerste dag in Parijs hebben we toen een fiets gehuurd en daar de stad mee bekeken. Prachtige ervaring. Ook nog even bij de Bataclan langs gefietst. Heel raar gevoel om te beseffen dat daar 90 personen gewoon domweg zijn dood geschoten… Maar al fietsende was ik al weer aan het bedenken  waar ik de volgende dag een stukje zou kunnen gaan lopen… Ik zag mooie parken en prachtige paden maar al dat moois was ver verwijderd van ons hotel. Toen ik die avond het kaartje aan het bestuderen was van de wijk waarin het hotel lag dacht ik een mooi hardlooprondje gevonden te hebben. Dit echter met de nadruk op dacht….

De volgende dag zouden we weer richting Nederland vertrekken maar ik vond dat ik voor die tijd nog mooi een stukje zou kunnen lopen… Vol goede moed vertrok ik vanuit het hotel en vond het een bijzonder gevoel om zo op een maandagochtend in Parijs te lopen. De stad was aan het ontwaken en iedereen toog weer aan  het werk. Het werd druk en vol en ik vond het prachtig. Ik liep op fietspaden, maar ook vaak gewoon op de weg. Na een kilometertje of 3 wilde ik eigenlijk weer richting het hotel. Was van plan een klein rondje te lopen dus ik sloeg af en dacht weer in de buurt van het hotel te komen. Foute inschatting, ik was nu ergens waar ik de weg niet meer herkende. Nu houd ik er totaal niet van om te stoppen met mijn training om de weg te vragen maar ik had nu geen keus. Gelukkig spreek ik redelijk Frans dus ik hield de eerste de beste Fransman aan en vroeg hem naar de avenue de Flandres..!!? Hij wist het niet, meer dan je connais pas kwam er niet uit. Vriendelijk als ik ben bedankte ik hem voor de moeite en liep met een onbestemd gevoel verder.

Ondertussen wist ik nog steeds niet waar ik was dus restte mij niks anders dan de weg nogmaals te vragen. Ik hield een wat oudere dame aan en vraag haar wederom naar de avenue de Flandres!? Ook zij had aucune idee. Lichte irritatie maakte zich van mij meester, wie woont er nu in Parijs dacht ik. Maar goed toch maar weer verder lopen in de hoop dat ik iets bekends zou zien.. Op een gegeven moment kwam ik op een plek  waar we dag daarvoor nog met de fiets waren geweest. Ik kon me nog goed herinneren dat het vanuit daar nog een heel eind fietsen was naar het hotel. Het onbestemde gevoel nam hierdoor alleen maar toe.

Ik had geen geld, geen plattegrond, geen telefoon, ik had niks bij me.. Hoe moest ik nu weer terugkomen. Maar goed jullie kennen me, altijd vriendelijk en beleefd, dus toch maar weer eens vragen. Nu trof ik een naar later bleek  taxi chauffeur en die vroeg mij in welk arrondissement ik moest zijn!? Toevalligerwijze had ik de avond ervoor begrepen dat het hotel zich in het 19^e arrondissement bevond. Dat vertelde ik de taxi chauffeur. Hij trok wat bleek weg en vertelde toen dat ik me nu in het 10^e arrondissement bevond. Hij zei dat iemand uit het 10^e arrondissement geen enkele straat kent in het 19^e. Totale paniek maakte zich nu van mij meester, hoe nu verder, ik was verloren, mijn vrienden zouden zonder mij vertrekken, wat nu te doen. De taxi chauffeur zag mijn paniek en bood aan om een stukje mee te lopen. Hij moest toch naar zijn taxi. Gezellig Frans keuvelend liepen we samen op richting zijn taxi. Na daar te zijn aangekomen vertelde hij me welke route ik moest volgen. 

Maar goed, al mijn zelfvertrouwen was al sneeuw voor de zon verdwenen dus ik moest nog wel een paar keer de route vragen. Op een gegeven moment zag ik een hardloper. Alsof ik een fata morgana zag liep ik op hem af. Ik vroeg hem naar de avenue de Flandres. Hij wilde  me gaan vertellen hoe ik moest lopen maar ik vroeg hem of hij een stukje richting het hotel met mij wilde lopen. Dat wilde hij gelukkig wel. Samen liepen we een stukje op en hij wees me de weg naar de verlossing. Op een gegeven moment herkende ik de omgeving weer en liet de sympathieke Franse atleet me los. Als een ware Mo Farah heb ik de laatste meters sprintend afgelegd. Eindelijk, ik was er. Na 10 angstige kilometers was ik weer veilig terug. Ik had weer een goed verhaal te vertellen. Mijn vrienden zaten al angstig op me te wachten. Hadden John van de Heuvel reeds gebeld en bezwoeren me hen nooit meer zo in angst te laten. Ik vertelde hen over de heftige avonturen die ik had beleefd in de wereldstad Parijs. Daar had ik me als eenvoudige boerenlul uit de Achterhoek toch maar mooi staande gehouden. Dit was nog eens een echte survival of the fittest.. En wie was the fittest…!!??Juist ja, de enige echte Bolle uit Grolle!!!

Sportieve groet,

Dirk-Jan Robbe