Column: Erwin’s zin en onzin - deel 129

Dirkje

Lieve Dirkje,

Je hebt mijn hart gestolen. Klein van gestalte, heel groot in daden. Op pure wilskracht heb jij de marathon van Rotterdam voltooid en dat verdient respect. Toen ik lucht kreeg van jouw marathonplannen, kroop ik over de grond van het lachen. “Die haakt voor de eerste lange duurloop al af”, dacht ik bij mezelf. Aanvankelijk vermoedde ik nog dat het één grote grap was, maar dat bleek niet zo te zijn. Om die hele marathongekte een beetje tegenwicht te bieden, schreef ik op 22 oktober een kritische column, met succes, want de discussie barste dezelfde avond nog los. Jij was zichtbaar in je eer aangetast. Als een verongelijkte peuter dwaalde je, met een pruillip en de armen gekruist, over het Ava-terrein. Het hechte Ava’70 werd voor even in twee kampen verdeeld.

Lieve Dirkje, tijdens de voorbereidingen op Rotterdam heb ik je met speciale interesse gevolgd. In eerste instantie uit leedvermaak, maar later uit grote bewondering. Eenmalig heb ik de eer om met jullie mee te trainen, de 25 kilometer op zondag 21 februari. “Bah, wat stink jij naar bier, zo ruikt de slaapkamer van mijn dochter ook altijd op zondagmorgen”,  is het eerste wat je tegen me zegt. Sindsdien ben ik fan van je. Een vrouw met het hart op de tong die zegt waar het op staat, prachtig! En gelijk had je. In tegenstelling tot alle gedisciplineerde hardlopers die tijdig op bed lagen, moest ik weer zo nodig de getapte jongen uithangen in de plaatselijke bruinkroeg.

Op de dag van de marathon kan ik maar aan één ding denken: “Als mijn Dirkje de finish maar haalt.” Via de hardloop-app komen jouw tussentijden binnen, het verloopt gladjes. Bij de passage rond 29 kilometer krijg ik echter bijna een zenuwinzinking. Als een pasgeboren kalf zwalk je over de weg. Je armen hangen als dode takken in je nek en je gezicht kleurt lijkbleek. Is dit de genadeklap? Eindigt hier het avontuur? Strand je dan toch in het zicht van de haven? Nee! Jij bent het gevecht met de man met de hamer aangegaan en hebt gewonnen. Jij hebt karakter getoond. Jij hebt je niet uit het veld laten slaan door het duiveltje op je schouder. Jij bent een winnaar!

Lieve Dirkje, ik ben de afgelopen maanden een beetje van je gaan houden. Je hebt vriend en vijand verbaasd en mij (vriend of vijand?) in het bijzonder. Ik heb me vreselijk in je vergist en daar ben ik achteraf heel blij om. Je bent een prachtig mens en hopelijk heb ik ooit het voorrecht om samen met jou aan de start te staan van een marathon.

Een groot bewonderaar