Dijkslag loopt 100ste wedstrijd buiten de eigen landsgrenzen!

Benno, Norah en Gerrit 

Al jaren houd ik bij hoeveel wedstrijden ik heb gelopen, of het nu een 800 meter wedstrijd betreft of een marathon, een wedstrijd in Nederland of in Griekenland, de teller loopt ééntje op. Eind vorig jaar vlak voor de Terhills Trail in Belgisch Maasmechelen, leek het me wel leuk om te weten hoeveel wedstrijden ik in het buitenland heb gelopen. Bleken dat er 96 te zijn. Met de Belgische Trail erbij dus 97.

Zes jaar geleden ben ik bij oud AVA’70 lid Benno Aversteeg in Hongarije op bezoek geweest. Daar heb ik in een mooie, gloeiende omgeving vakantie gevierd en heerlijk getraind. Ook is toen de afspraak gemaakt dat ik nog een keer terug zou komen, misschien wel om er ook een wedstrijd te lopen. De jaren erna regelmatig contact met Benno onderhouden en ook op internet gezocht naar wedstrijden in de buurt van zijn woonplaats Kátoly. In Hongarije is hardlopen niet zo populair als in Nederland en wedstrijden zijn er ook veel minder. Maar uiteindelijk werd er toch een wedstrijd gevonden en wel de halve marathon van Pécs-Orfü-Abaliget. Met 465 hoogtemeters op een uitdagend parcours. Het toeval wil dat ik tijdens mijn eerste verblijf in Hongarije al een keer getraind heb rond het meer van Orfü. Hoewel het weer toen niet optimaal was die dag, was de omgeving wel mooi. Na wat heen en weer gemaild en geappt te hebben met Benno en de organisatie stond de afspraak dat ik op 3 juni om 10:00 uur in Pécs aan de start zou staan om 21km verderop via dat meer van Orfü in het nog hoger gelegen Abaliget te finishen. Dit zou dan mijn 98^ste wedstrijd in het buitenland betekenen. Tijdens het maken van mijn wedstrijdschema voor dit jaar bedacht ik me dat de 100^ste wedstrijd wel erg dichtbij was en het wel leuk zou zijn dat dat een special evenement zou zijn. Waarom niet die halve marathon in Hongarije? Al snel zette deze gedachte zich vast in mijn hoofd en zocht ik voor mijn start in Pécs nog twee buitenlandse wedstrijden op. Gelukkig ligt de Nederlandse grens niet ver van Aalten en is menig Duitse wedstrijd dichterbij dan in ons eigen Nederland. Zo werden de Duitse wedstrijden in Münster en Bocholt toegevoegd aan het rijtje Ulft, Aalten, Gelselaar, Kilder en Oosterbeek.

Dit maakte dat de teller op 99 buitenlandse wedstrijden stond toen ik in Eindhoven op het vliegtuig naar Boedapest stapte. Na een paar leuke en gezellige vakantiedagen met Benno, Marlou en Norah en een heuvelachtige maar vooral modderige training was het zaterdag 3 juni dan eindelijk zover. De start van mijn 100^ste wedstrijd buiten de landsgrenzen van Nederland. Na wedstrijden in Duitsland (74), België (10), Frankrijk (9), Italië (2), UK (2) Tsjechië (1) en Griekenland (1) was nu Hongarije aan de beurt. Samen met Benno en Norah reed ik in alle vroegte naar de wijndomeinen in Pécs waar ik mijn startnummer kon ophalen en ook aan mijn hardloopavontuur zou beginnen. Benno en Norah schreven zich in voor de 9km en reden door naar Orfü om later ook in Abaliget te finishen. Daar stond ik dan, om voor de 100^ste keer buiten ons kikkerlandje de strijd tegen de kilometers en de elementen aan te gaan. Die elementen zouden deze keer bestaan uit vele hoogtemeters, redelijk warm en vooral zonnig weer, fraai natuurschoon, een meer en bijna 200 mij volkomen onbekende Hongaren als tegenstander. Na op een pittige heuvel ingelopen te hebben en op het toilet een flinke hoop Hollands welvaren achter gelaten te hebben voelde ik, na nog enige rek- en strekoefeningen, me er helemaal klaar voor. Lekker genieten en vooral niet te gek doen onderweg.

Als ik de route goed bekeken heb zouden we de eerste kilometers omhooggaan, daarna richting het meer iets omlaag, om dan een vlak stuk om dat meer te lopen met als slotstuk 3km omhoog naar de finish. Dat was het idee, dat was het plan. De eerste verrassing is al dat iedereen zich voor de startboog heeft opgesteld i.p.v. erachter. Blijkt dat we de andere kant opgaan dan ik dacht! Om niet te snel van start te gaan heb ik me midden in het veld opgesteld. De eerste meters gaan tussen de wijnranken van het wijndomein door richting de smalle straatjes van de buitenwijken van Pécs. Die straatjes blijken behalve smal ook best steil te zijn. Met kleine pasjes begeef ik me door Pécs en het loperspeloton. Doordat ik niet vooraan ben gestart begin ik al snel mensen in te halen en net voor het verlaten van Pécs beginnen de eerste lopers al te wandelen. Buiten Pécs lopen we over een prachtig fietspad door de bossen richting Orfü. Af en toe torent dit fietspad hoog boven de weg uit waardoor we flink moeten klimmen, regelmatig boven de 10%. Dit maakt dat het tempo niet hoog ligt, toch haal ik regelmatig andere lopers in. Wat is dit genieten, mooie bosrijke omgeving, soms zelfs een echt haarspeldbocht en een heerlijk tempo. Mijn 100^ste buitenlandse wedstrijd is een feestje! Ik heb het idee dat ik dit nog uren vol kan houden. Wel gaat de weg meer op en af dan ik gedacht had en is op ook steiler dan gedacht. Als de weg na 6km naar beneden gaat, richting het meer van Orfü, is dit ook meer dan waar ik op gerekend heb. Het lijken gratis kilometers maar ik loop liever in een cadans naar boven dan al die ritme wisselingen. Net als ik denk nooit beneden aan te komen slaat de hitte me tegemoet en ben ik bij de start van de 9km, ruim over de helft dus en ik voel me nog goed. Wat wel tegenvalt is dat het wegdek nog best enig reliëf vertoont, alleen als ik later vlak langs het water loop is het echt vlak. Hier begin ik behalve een aantal halve marathonners ook lopers van de 9km in te halen. Met een brullend “Holland” en een tikje op de schouders ga ik ook Benno en Norah voorbij. Er zijn maar liefst vijf drankposten onderweg. De eerste drie heb ik genegeerd. Maar van de laatste twee heb ik dankbaar gebruik gemaakt, het is nu echt wel warm geworden. Later op de dag en in de volle zon i.p.v. in het bos. Na het laatste stuk langs het meer begint het echte afzien. Behalve dat de kilometers beginnen te tellen moet ik ook rechts afslaan richting Abaliget, nog ruim 3km. Ik had begrepen dat die allemaal omhoog gingen, maar dat is een meevaller. De eerste gaat inderdaad moordend steil omhoog tot aan de laatste verzorgingspost, maar de laatste twee gaan golvend op en neer. Zeker niet makkelijk, ook al niet omdat de zon best warm is. Vlak voor de finish is er nog een laatste verrassing, met de finishboog inzicht wordt er nog rechts afgeslagen, met zeker nog een extra 500 meter te gaan. Met een laatste krachtsinspanning kom ik in 1:45:52 (officieel 1:46:01) over de finish. Moe maar zeer voldaan ga ik in het gras liggen om te genieten dat dit 100^ste avontuur in het buitenland er (helaas) weer opzit.

Ik ben net op tijd enigszins hersteld om Norah met een machtige eindsprint Benno te zien verslaan. Reuze knap dat ze allebei zonder veel training hun wedstrijd volbracht hebben! Trots kunnen we hierna genieten van de gratis aangeboden maaltijd in afwachting van de prijsuitreiking. Ik ben tweede in de M50 klasse geworden en 13^de van de bijna 200 deelnemers. Ondertussen kan ik al na gaan denken waar ik mijn 75^ste wedstrijd in Duitsland zal gaan lopen.

Van uw buitenland correspondent,

Gerrit Dijkslag