Foto's van de 9e Zandloop in Lintelo - deel 2

Jan Rademaker

Klik op de link voor de foto's van Michiel Tebeest

fotoalbum

Wouter Raben

Foto's van de 9e Zandloop in Lintelo - deel 1

Net voor de start van de 9e Zandloop

Klik op de link voor de foto's van Andrew Fotografie

fotoalbum

Auto wassen bij AVA'70

Van 10.00-16.00 uur, auto wassen bij AVA'70

AVA’70-jeugd gaat weer auto’s soppen

Zaterdag 5 juli steekt de jeugd van AVA’70 weer de handen uit de mouwen. Op de parkeerplaats van de sportaccommodatie wordt tussen 10.00 uur en 16.00 uur weer ruimte gemaakt om auto’s te wassen. De jeugdleden zamelen hiermee geld in voor hun jaarlijkse kamp.

Na acht jaar koers te hebben gezet richting Texel gaat het kamp dit jaar richting Zeeland. Wolphaartsdijk, een klein dorpje aan het Veerse meer, wordt dit jaar de uitvalsbasis van het jeugdkamp. Circa 35 jongeren (tussen de 11 en 15 jaar) gaan met een handjevol leiding eind augustus een weekend vertoeven aan het water.

Sinds 2017 is Team Happy Code een commissie van AVA’70. De groep organiseert verschillende activiteiten voor de C- en D junioren (11 tot en met 15 jaar) van de club, omdat uit onderzoek is gebleken dat hier het grootste percentage sportuitval plaatsvindt. De kinderen hebben het druk met school of vinden sport niet interessant genoeg. Happy Code hoopt met de activiteiten het groepsgevoel bij de junioren te versterken, zodat ze met plezier naar de club blijven komen.“Ons jeugdkamp voor deze leeftijd is vaste prik op de AVA-jaarkalender”, zegt Jet Wildenbeest enthousiast. “Het kamp is een ‘traditie’ geworden, maar het programma blijft ieder jaar nieuw. Dit jaar extra leuk dat we naar een locatie gaan die voor ons ook nieuw is. Zo kunnen we de omgeving en activiteiten samen ontdekken!”

Carwash

De carwash is bereikbaar via de ventweg richting de atletiekvereniging. De afslag, die tegenwoordig al vóór de kruising met de Ringweg ligt, maakt het extra veilig om van en naar de atletiekvereniging te gaan. Sam Bluiminck sluit af: “Om het totaalbedrag per kampdeelnemer zo laag mogelijk te houden organiseren we dus de AVA-meets-Zeeland Carwash, waarbij de kids zelf aan de bak moeten. Zowel leden als niet-leden zijn van harte welkom om hun auto, busje of fiets te laten wassen. Het wordt één groot feest!” (bron)

Drenthel en Bleumink rennen 260 km door het Bergische Land - deel 3

1e Platz Staffel Panoramasteig Ultralauf

In de middag was hittebeheersing letterlijk van levensbelang. Ik had een buff om mijn nek die ik bij ieder beek, watertje en andere gelegenheid nat maakte om te koelen. Zoveel mogelijk in de schaduw lopen en indien nodig even stoppen om de temperatuur te laten zakken. Gelukkig was er een klein windje om iets te helpen koelen, maar als je die achter had en je liep vol in de zon was het bloedheet. Het trok alle energie uit je lichaam, een beetje als de Dementors in Harry Potter….

De combinatie van hitte en vermoeidheid maakte dat het denkvermogen met sprongen naar beneden ging. Af en toe kwam je op een plek waar je het gewoon even niet meer zag. De route op het horloge gaf rechts aan, maar daar was geen pad. Stukje rechtdoor proberen om te zien of dat meteen zou afbuigen naar de goede richting, maar nee. Teruglopen maar en weer opnieuw proberen. Deze keer zag ik tot mijn verbazing een paadje waarvan ik zeker wist dat die er net niet was… heel vreemd. Wel een goed plan om na de wissel eerst even een beetje bij te trekken met eten drinken en wat rust voor we de camper verder reden naar de volgende wissel.

De officiële wisselposten waren ook als een soort van oase in de woestijn. Je kon er even heerlijk bijkomen, soepje, watermeloen, koud water, van alles te eten en te drinken. Even een praatje maken en als je echt geluk had kreeg je zelfs een koude Erdinger alcoholfrei, zo uit de koelkast… die smaakte dan als een ware godendrank. De mensen die de individuele loop deden konden even gaan liggen op een veldbedje en de ogen dichtdoen als dat nodig was. Werkelijk niets was de vrijwilligers te veel om iedereen naar de finish te krijgen.

Het ritme van wisselen zat er goed in, Henrie en ik hadden er nog steeds alle vertrouwen in. Maar toen de avond aanbrak werd al wel duidelijk dat ons doel van zondag 0:00 uur nooit meer gehaald kon worden. De zon en de afstand hadden hun tol geëist en het gemiddelde tempo doorrekenend zou het een finish rond 06:00 zondagmorgen worden. Het is wat het is, we maakten er geen punt van maar namen het aan als een feit. Gewoon wat langer doorgaan, maar die finish gingen we halen, dat stond voor ons vast.

Zoetjes aan werd het weer later en mocht ik weer een zonsondergang bewonderen terwijl ik aan het lopen was. Dat leverde mooie beelden op over een stuwmeer. Overigens was mijn denkvermogen misschien wel teruggelopen, maar ik kon nog steeds enorm genieten van mooie uitzichten, koeien in de wei, buizerds die hun rondjes in de lucht maakten etcetera. Helemaal in het hier en nu, zo zen als wat. Soort van dan, want er moest natuurlijk wel gewoon doorgelopen worden. Die finish kwam niet vanzelf dichterbij natuurlijk.

Ik mocht maar weer een wissel doen waarna Henrie een wat langer blokje liep. Kon ik mooi even een uur slapen voor ik de camper verder reed. Dat was misschien ook maar beter, want we reden met de camper puur op navigatie door de binnenlanden. En daar was het enorm donker, geen lantarenpalen, niks, helemaal donker. De smalle weggetjes slingerden door de heuvels en ik hoopte steeds maar dat er verder niets aan kwam. Gelukkig ging alles goed en ik kwam heelhuids bij het wisselpunt aan. Op de trackingsite zag ik dat het nog wel een klein uurtje kon duren voor Henrie er was, dus ik pakte mooi nog een half uurtje extra slaap.

Uiteindelijk kon ik aan mijn laatste etappe beginnen. Nog zo’n 15 kilometer door het donker, daarna had Henrie nog een acht kilometer en dan waren we er. Zoetjes aan begon ik aan het idee te wennen dat we het echt zouden gaan redden. Maar de laatste etappe gaf zich niet zomaar gewonnen. De route was niet overal helemaal duidelijk en er zaten nog een aantal flinke bergen in die nog even beklommen moesten worden. En toen liepen er dus ook nog wilde zwijnen rond…

Met nog een kilometer of tien te gaan kwam ik nog een loper van de 125 km achterop. Die had een flinke inzinking, maar kon bij mij aanhaken. Samen liepen we door het donker, dat scheelde enorm in het zoeken naar de juiste route. Ik zag het voor de tweede keer in twee dagen licht worden en hoorde de hanen kraaien. Henrie stond met de camper langs het parcours om het voor de laatste etappe van me over te nemen. Het einde van mijn gedeelte van de wedstrijd zat er op! High five met Henrie, tracker doorgeven en weg was hij voor zijn allerlaatste stukje.

Ik was natuurlijk blij dat het er voor mij op zat, maar het was nog niet klaar en ik was zo moe als een hond. Dus maar weer dutje doen, auto naar de parkeerplaats bij de finish rijden. Nog maar dutje… vervolgens naar de finish wandelen om op tijd te zijn voor de finish van het beste estafette team van de PAUL. De organisatoren waren inmiddels ook al uren op de been en dat was ze ook aan te zien. Maar de mensen die zo af en toe over de finish kwamen werden als ware helden onthaald. Dat gold ook voor Henrie.

Ik stond uiteraard bij de finish te wachten toen hij binnenkwam, hij wist er zelfs nog een soort van eindsprintje uit te persen. Na een high five tussen ons tweeën was er ook voor ons een hartelijk ontvangst. Even zitten en wat eten en drinken. Beetje kletsen met de mensen die binnen waren, allemaal lopers van de 130 km. Ineens kwam de organisatie in actie en werd er een prijsuitreiking georganiseerd om half zeven of zo. De top drie heren van de 100 km, en de top twee dames (nummer drie duurde nog wel een uur voor die binnenkwam) en toen kregen ook wij onze bokaal. Keihard voor gewerkt en ik ben nog steeds enorm trots op onze gezamelijke prestatie. Het was een echte teamprestatie in alle opzichten. Uiteindelijk bleken we allebei ongeveer 130 km gelopen te hebben, dus samen 260 km. Daarbij hebben we ook nog eens 6925 hoogtemeters geklommen en weer gedaald.

Klik op de link voor deel 1 en deel 2

Toppers voor toppers - deel 1

Enkele toppers voor B&B de Meiberg

De 23e editie van de Gerard Tebroke Memorialloop ligt al weer een poosje achter ons en de organisatie geniet nog na van deze succesvolle wedstrijd met een recordaantal van meer dan 1000 deelnemers.

Het gros van de lopers bestaat jaarlijks uit amateurlopers, die veel plezier beleven aan het rondje door het centrum van Aalten. Dit geldt voor de jonge talentjes, maar ook voor de deelnemers aan de andere looponderdelen. Finishen in de hardlooparena op de Markt is een ware belevenis en het is voor de deelnemers op dat soort momenten ook genieten geblazen.

Er zijn ook jaarlijks enkele toppers aanwezig bij de GTM-Loop, die professioneel met de hardloopsport bezig zijn en voor deze selecte groep creëert de organisatie altijd wat extra faciliteiten. Iets dat door hen erg wordt gewaardeerd. Om dit te kunnen realiseren, kan er een beroep worden gedaan op enkele enthousiaste sponsoren, die bijvoorbeeld geheel gratis een accommodatie beschikbaar stellen, waar de atleten kunnen overnachten.

Speaker bij de GTM-Loop is al enige jaren Bert Pessink en hij kan gerust gerekend worden tot de TOPPERS in het wereldje van spreekstalmeesters. Bert doet dit kunstje vrijwel bij alle grote wedstrijden in Nederland, zoals de Zevenheuvelenloop, de NN Marathon van Rotterdam en de Halve van Egmond. Vrijwel wekelijks wordt hij door hardlooporganisaties uitgenodigd om de wedstrijden van deskundig commentaar te voorzien en zijn kennis is dan ook onwaarschijnlijk groot.

De Roosendaler besloot vorig jaar om voor het eerst na de GTM-Loop te overnachten met zijn vrouw bij B & K de Goede Wonen en dit is dermate prima bevallen, dat ze ook dit jaar gebruik hebben gemaakt van de accommodatie die Anita de Goede beschikbaar stelde.

Al meerdere jaren stelt ook Vakantiepark te Twee Bruggen een chalet beschikbaar voor een toploper, die een geheel weekend gebruik kan maken van alle faciliteiten die het park te bieden heeft. Verschillende profs hebben inmiddels hiervan met hun familie mogen genieten en dit jaar was het Roy Hoornweg die met zijn vrouw en kids dankbaar gebruik maakte van dit bijzondere aanbod. De sympathieke atleet liet na afloop weten bijzonder genoten te hebben van zijn verblijf op 5 sterren vakantiepark te Twee Bruggen.

Over genieten gesproken….

B & B de Meiberg 1 biedt ook al enkele jaren topatleten de mogelijkheid om hun verblijf in Aalten te verlengen met een nacht. Evert-Jan Westervelt en zijn vrouw Yvonne leggen de profs in de watten en dat blijkt volledig te werken want er logeren telkens weer 1 of meerdere prijswinnaars in hun prachtige en gastvrije onderkomen en daar mogen ze zeker trots op zijn.

Uiteraard is de organisatie van de GTM-Loop ontzettend blij met de uitstekende faciliteiten die de 3 ondernemende TOPPERS  bieden om op deze wijze de beste TOPPERS uit van atletiekwereld naar Aalten te halen! (FR)

Aankondiging van de 9e Zandloop in Lintelo

De flyer van de Zandloop

Op vrijdag 4 juli vindt bij het Kulturhus aan de Schooldijk in Lintelo (Aalten) de recreatieve hardloopwedstrijd De Zandloop Lintelo plaats. De loop start om 19.30 uur en is bedoeld voor hardlopers van elk niveau die op een laagdrempelige en ontspannen manier willen deelnemen aan een sportieve activiteit. Deelnemers kunnen kiezen tussen een afstand van 2,5 kilometer (één ronde) of 5 kilometer (twee rondes).

Het evenement wordt georganiseerd rondom het Kulturhus Lintelo aan de Schooldijk 23 in Aalten. Deelnemers kunnen zich vooraf inschrijven via zandlooplintelo2025.eventgoose.com. De kosten voor online inschrijving bedragen 5 euro per persoon (exclusief servicekosten). Aan de kassa bedraagt de deelname 6 euro per persoon, met betaling mogelijk in contanten of via QR-code. De kassa is geopend van 18.45 tot 19.15 uur.

Na afloop is er gelegenheid om te douchen in het Kulturhus. Meer informatie over de locatie is te vinden op www.kulturhuslintelo.nl

Drenthel en Bleumink rennen 260 km door het Bergische Land - deel 2

Even bijpraten tijdens een welverdiende pauze

De langzamere lopers voor de hele afstand mochten al om 06:00 uur starten, maar aangezien de verwachting was dat de estafette teams sneller zouden zijn mochten wij uitslapen en hoefden we pas om 10:00 te starten. Ik mocht de spits afbijten. In een rustig tempo ging de groep van start, maar eigenlijk zag ik bijna iedereen meteen heuvelop bij me weglopen. Als Flachländer is dat toch lastiger dan voor een inboorling van het Bergische land. Alleen een Belg liep bij mij in de buurt. Als snel raakten we aan de praat, zoals dat bij ultra’s vaak gebeurd.

De route bleek helaas niet overal helemaal zo goed uitgepijld als de organisatie had gehoopt en af en toe was de gpx op mijn horloge dan ook het enige houvast dat ik had, zeker nadat ik mijn Belgische maatje kwijtraakte tijdens een sanitaire stop. De gele bordjes met zwarte ‘Kreis’ waren soms weggeraakt doordat de boom waarop ze bevestigd waren geweest omgezaagd was, op andere plekken waren de bordjes door nieuwe begroeiing bedekt. Je moest dus eigenlijk steeds je hoofd er bij houden.

Ondanks dat was het genieten geblazen van de omgeving. De route voerde van heuvel naar heuvel over allerlei mooie wandelpaden. Mijn eerste etappe zat er na ruim een uur op en Henrie mocht aan de bak. De temperatuur begon al lekker op te lopen en de airco in de camper was welkom. Even droog shirt aan, wat eten en drinken en hup met de camper naar de volgende wisselplek (een kwartiertje rijden). Dit was ook een officiele verorgingspost en die waren prima voorzien van allerlei lekkers qua eten en drinken. Daar dus nog wat eten en drinken, de softflasks vullen en de repen in de rugzak bijvullen. Vervolgens rustig in de schaduw gaan zitten met de vrijwillligers van de verzorgingspost en op de tracking website kijken waar Henrie was op het parcours.

Nadat Henrie bij de post aankwam nam ik de tracker over en vertrok ik voor mijn tweede blok. De warmte begon aardig door te drukken. 28 graden in de schaduw is iets heel anders dan de volle zon op je kop op een prachtig boerenlandweggetje dat tussen de weilanden doorvoert. Ik drukte het tempo nog maar wat verder, de temperatuur werd meer sturend dan vermoeidheid. Het idee van tevoren was altijd al om alles omhoog te hiken en naar beneden te rennen, maar in de volle zon was het af en toe gewoon nodig om even te hiken om de temperatuur niet te hoog te laten oplopen.

Al wisselend op deze manier kwamen Henrie en ik de hete middag door, vooral proberend om heel rustig te doen op hete stukken waar de zon onbarmhartig op je neer scheen. De uitzichten over de heuvels waren geweldig mooi en de stukken in het bos waren een stuk koeler (hoewel het ook daar steeds warmer werd). Bij de posten was het steeds gezellig toeven en voor degene die niet liep was er tijd genoeg voor een kletspraatje. Ook bij de wissel namen Henrie en ik steeds heel even de tijd om bij te praten. Ondanks de moordende hitte was het een prima dag en we vermaakten ons beiden kostelijk. Gelukkig werd het na 18:00 uur snel een stuk aangenamer qua temperatuur en zou het in de nacht zelfs nog best fris kunnen worden. Daar keken we inmiddels echt naar uit.

In de eerste nacht hadden we beiden een dubbele shift gepland, dus een kilometer of 20 in plaats van zo’n 10. Dit om de ander de kans te geven om een aantal uren goed te slapen. Nu kwam het zo uit dat ik dit blok (mijn vijfde etappe) terwijl het nog wat licht was. De zonsondergang kwam vlotter dan gedacht in het donker van het bos en het hoofdlampje moest bijtijds aan. Nu ben ik nooit zo’n fan van nighttrails omdat je dan zo weinig ziet van de omgeving, maar deze keer vond ik het helemaal prima. Ik had ook al een uurtje ‘voorgeslapen’ dus ik was best fris. Net zo fris als de koelte van de nacht die een heerlijke afwisseling van de hete middag voelde.

Het is verbazingwekkend hoe het gevoel van tijd heel anders wordt tijdens zo’n lang evenement. Ik wist dat mijn blok een uurtje of vier zou gaan duren, maar ik keek niet naar de tijd. Heel mindfull? Nou, ik was vooral bezig om niet te struikelen over allerlei stenen en boomwortels. De bossen in Duitsland zijn echt enorm donker ’s nachts, dus meer dan alleen mijn lichtcirkel zag ik niet. Naast op mijn eten en drinken te letten probeerde ik ook nog wat rond te kijken in de hoop nog wild te spotten. Maar niets dan motjes en ongedierte dat in het licht van mijn hoofdlamp vloog. Aan het eind van mijn nachtblok werd het al weer wat licht, de vogels begonnen weer volop te fluiten. Voor het eerst in mijn leven midzomernacht rennend van begin tot eind meegemaakt. Ik genoot volop ondanks het vroege uur en de opkomende vermoeidheid.

Henrie had de tijd nuttig besteed met een lekker dutje en nam het weer over, mijn beurt voor een paar uurtjes rust nadat ik de camper naar de volgende wisselplek gereden had. Helaas lukte het slapen niet meteen, maar toen ik eenmaal sliep was het ook even een hele diepe slaap. Hoewel het wakker worden even een schok was en ik even helemaal gedesoriënteerd was kwam ik al snel weer op toeren. Ontbijten, alles klaar maken om weer over te nemen en wachten tot Henrie kwam en weer door…

We liepen inmiddels al een eindje achter op ons schema, maar we hoorden bij de officiële verzorgingsposten al dat deelnemers van de hele run uitvielen als vliegen. Gelukkig startten op zaterdag ook de lopers van de 125 km, dus kwamen we misschien weer wat lopers tegen. Wel lekker, want we liepen inmiddels al voor het grootste deel helemaal alleen op het parcours. In de nacht hadden veel lopers van de lange run een dutje gedaan terwijl wij gewoon door konden. We begonnen hierdoor nu ook lopers in te halen die 4 uur voor ons gestart waren. Dat leverde in ieder geval iedere keer weer een praatje op.

De tweede dag liep de temperatuur in de ochtend al snel op, het zou minstens 32 graden worden. Gelukkig liep het parcours nu meer via bossen en rond stuwmeren en minder over boerengebied. Dat betekende meer schaduw, maar ook meer hoogtemeters. De heuvels begonnen inmiddels zoetjes aan behoorlijk in te slijten in de benen, zowel steil naar boven als steil naar beneden werd lastiger en pijnlijker. De stokken waren zeker heuvelop onmisbaar.

Deel 1 kun je hier lezen, het laatste deel volgt binnenkort!

Wedstrijdagenda juli 2025

Meer informatie kun je vinden op onze website www.loopgroep-zandloper.nl Wil je reageren dan ontvangen we graag jouw reactie die je kunt sturen naar: info@loopgroep-zandloper.nl

vr. 4 juli Lintelo-Zandloop - www.kulturhuslintelo.nl

vr. 4 juli Drevenack(D)-Abendlauf - www.tusdrevenack.de

za. 5 juli Velen(D)-Tiergartenlauf - www.sf-nordvelen.de/tgl

za. 5 juli Elden-Dorpsloop - www.evenementen-elden.nl

za. 5 juli Goch(D)-Steintorlauf - www.viktoria-leichtathletik.de

za. 5 juli Ommen-Vechtdaltrail - www.vechtdaltrail.nl

vr. 11 juli Dülmen(D)-Abendlauf - www.rorup.net/lauftreff

za. 12 juli Voorthuizen-Voorthuizen loopt - www.voorthuizenloopt.nl

zo. 13 juli Dieren-Veluwezoomtrail - www.cairnadventures.nl

di. 15 juli Aalten-Walfortloop - www.ava70.nl

za. 26 juli Elspeet-Ultratrail - www.trail-events.eu/events

Aanvullingen hoor ik graag!

Drenthel en Bleumink rennen 260 km door het Bergische Land - deel 1

De Panorama Ultra Lauf 

Het licht van mijn koplampje maakt een perfecte lichtcirkel op het bospad. Buiten die cirkel is het aardedonker. Ik loop al uren helemaal alleen in mijn eigen bubbel. Ineens hoor ik overal gekraak in het bos om me heen. Ik twijfel even of het een hallucinatie is na anderhalve dag zonder echte slaap, maar als ik ook nog geknor en ineens een gil van een varken hoor schiet mijn hartslag naar de hoogste waarde van de hele dag. Wilde zwijnen, een hele kudde, en ik zit er midden tussen! Mijn nekharen staan ineens overeind van de schrik en ik kan niets anders bedenken dan gewoon een flinke schreeuw. Gelukkig hoor ik de hele kudde daarna wegrennen en is het spannendste moment van de PAUL al weer over….

De Panorama Ultra Lauf, kortweg PAUL, is een trailrun over de hele 245 km van de Panoramasteig in het Duitse Bergische Land, startend vanuit het dorpje Remshagen (bij Lindlar). In 2017 liepen Henrie en Heini al eens de helft van de route, waarbij ik als crew mee was en ook een stuk liep. De organisatie had voor hun debuutevenement een kleine 100 deelnemers weten te strikken waarvan iets minder dan de helft de hele afstand liep en de rest de ‘Bambinodistanz’ van 125 km. Daarnaast was er de mogelijkheid om mee te doen aan de hele afstand, maar dan in een estafetteteam van twee personen. Die laatste mogelijkheid hadden Henrie en ik gekozen als onze grootste uitdaging voor 2025.

Eens per jaar zoeken we een evenement die een echte uitdaging is, eentje van zo’n kaliber dat het niet van tevoren zeker is dat je gaat finishen. Dit jaar hadden we toevallig de PAUL gevonden. Een klein pareltje op de Duitse trailkalender. In het Bergische Land nemen ze het ‘Bergische’ heel serieus. Alsof 245 kilometer niet genoeg zijn om een normaal mens te slopen hadden ze er ook nog eens bijna 7000 hoogtemeters in gepropt. Als tweetal doe je per persoon de helft en heb je natuurlijk meer rust en tijd om even bij te trekken onderweg, maar je krijgt er ook een logistiek vraagstuk bij. Naast de verzorgingsposten/wisselpunten van de organisatie hadden we zelf ook wissels gepland, zodat we ongeveer elke 10 km konden wisselen. Alleen al het maken van een goed ‘roadbook’ met de adressen van wisselpunten, de rijtijden etc. was al een uitdaging.

Om de kans op succes zo groot mogelijk te maken hadden we uiteraard veel getraind. Veel in de heuvels van het Montferland en Barchem, maar ook een aantal tripjes naar het Teutoburger Wald bijvoorbeeld. Een combinatie van veel kilometers/uren en veel hoogtemeters maken om de benen zo goed mogelijk voor te bereiden. Ik had ook vaak back2back trainingen gepland en bijvoorbeeld twee of drie kortere trainingen op één dag. Alles om maar een beetje te wennen aan het gevoel van meerdere keren achter elkaar actief te zijn. Maar dat is natuurlijk heel wat anders dan twee dagen doorgaan. Bovendien zou 125 kilometer lopen voor mij een recordafstand zijn… We waren allebei gelukkig blessurevrij gebleven en waren eigenlijk fysiek dik in orde. Mentaal was ik er ook klaar voor, in ieder geval voor zo ver ik het in de hand had.

De organisatie bestookte ons in de weken voor de start regelmatig met updates, maar die riepen soms meer vragen op dan dat ze antwoorden gaven. Het bleef best spannend allemaal en dat werd zeker niet minder toen begin van de week de weersverwachting temperaturen van 28 graden op vrijdag en 32 op zaterdag aan ging geven. Dat betekende dat we op de langste dagen van het jaar heel lang in de volle zon zouden lopen. Veel stukken van de route liepen weliswaar door bossen, maar er zaten ook best grote stukken over paden die tussen de weilanden en akkers doorliepen. Nu kan ik aardig goed met warmte overweg, maar het is zeker niet Henries beste eigenschap en deze temperaturen waren sowieso best extreem te noemen.

Op donderdag 19 juni laadden we Henries camper vol met tassen met allerlei loopspullen die we nodig zouden kunnen hebben, genoeg eten en drinken een half weeshuis een week mee te voeden en gingen we op weg. Het viel een keertje mee met de Baustelles en voor we het wisten waren we het Ruhrgebied al door. We slingerden door de binnenlanden van het Bergische land en waren al bijtijds bij de camping waar we ’s nachts voor het evenement zouden verblijven. Nog even tijd voor lekker in het zonnetje voor de camper met een alcoholvrij biertje. Het leek wel vakantie maar uiteraard was het onderwerp van gesprek vooral de PAUL.

Eind van de dag stapten we in de camper en reden we naar Remshagen waar start en finish was. Er bleek een weilandje te zijn gemaaid wat door de deelnemers als parkeerplaats gebruikt mocht worden, dit omdat het dorpje niet meer dan een stuk of 20 huizen was en verder dus geen parkeergelegenheid had.. Dat was mooi voor na afloop. Het Dorfgemeinschafthaus was zo klein dat eigenlijk alle banken en tafels buiten neergezet waren. We meldden ons en babbelden wat met de organisatoren en medelopers. De meeste liepen de hele afstand en waren ervaren langeafstand lopers. Dat bleek ook duidelijk uit de finishershirts van diverse wedstrijden die ze bijna allemaal aanhadden. De ene van een honderd km wedstrijd, de ander van een 100 mijl. Gewone marathons liep blijkbaar niemand… ‘Normale’ mensen zag je eigenlijk niet, maar die verwacht je ook niet bij zo’n evenement.

De organisatoren hielden een korte speech. Heerlijk bevlogen mensen die uit pure liefde voor het ultralopen een evenement uit de grond stampten en een groep van even bevlogen vrijwilligers verzameld hadden om ons bij te staan. Ik wist nu in ieder geval zeker dat het niet aan de organisatie of de vrijwilligers zou gaan liggen als er iets mis zou gaan. Ook één van de belangrijkste redenen waarom we voor zo’n klein evenement gekozen hadden in plaats van een superdeluxe, maar commercieel evenement.

Na afloop gingen Henrie en ik terug naar de camping, want we hadden daar een prima eetgelegenheid gezien. En als je dan een keer in Duitsland bent moet je natuurlijk Schnitzel met Pommes eten met een heerlijk koud biertje er bij. Wetend dat dat waarschijnlijk het laatste ‘normale’ eten voor de komende dagen zou zijn genoten we er echt van. Daarna snel naar bed, want we konden maar beter uitgerust aan de start staan.

Er volgen van de week nog 2 delen!

Hoe voorkom je schuurplekken tijdens het hardlopen?

Door de vele bewegingen kunnen op gevoelige plekken schuurplekken ontstaan

Vooral bij lange duurlopen of wedstrijden met warm weer is dit een veelvoorkomend probleem. Gelukkig kun je schuurplekken tijdens het hardlopen voorkomen met de juiste voorbereiding.

Heb je in de hitte weleens (halve) marathon gelopen? Dan heb je vast wel eens last gehad van schuurplekken. Tijdens het hardlopen maakt je huid veel herhaalde bewegingen. Daardoor kunnen op gevoelige plekken schuurplekken of zelfs wondjes ontstaan. Vooral bij lange duurlopen of wedstrijden met warm weer is dit een veelvoorkomend probleem. Gelukkig kun je het goed voorkomen met de juiste voorbereiding. Lees dit artikel zodat je tijdens je volgende duurloop of wedstrijd geen last meer hebt van schuurplekken.

Waar ontstaan schuurplekken?

Die herhaalde bewegingen tijdens het lopen zorgen ervoor dat huid langs huid wrijft of tegen kleding schuurt. En dat voel je. De meest voorkomende plekken waar schuurplekken tijdens het hardlopen ontstaan, zijn:

-Tepels (vooral bij mannen)

-Binnenkant van de bovenbenen (bij stevige bovenbenen of korte broeken)

-Oksels

-Rand van sport bh’s of tops

-Taille of heupen waar de band van je broek zit

Dit helpt tegen schuurplekken

Het goede nieuws? Je kunt dit soort ellende dus voorkomen. Met een beetje voorbereiding en een paar aanpassingen hoef je je geen zorgen meer te maken over zere plekken aan het einde van je rondje. Dit zijn onze 5 tips tegen schuurplekken tijdens hardlopen:

Gebruik anti-schuurmiddelen

Klinkt misschien simpel, maar wordt vaak vergeten. Smeer gevoelige plekken in met vaseline of speciale anti frictie sticks. Deze producten vormen een soort beschermende laag tussen je huid en kleding. Vooral voor de binnenkant van je bovenbenen werkt vaseline top! En ja, je mag best een royale laag smeren.

Plak je tepels af

Een andere gevoelige zone: de tepels. Vooral mannen kunnen hier flink last van krijgen tijdens wedstrijden of lange duurlopen. Mannen kunnen hun tepels het beste afplakken met sporttape of speciale nipple covers. Onze favoriete tepelpleisters voor mannen? Die bestel je via deze link.

Draag de juiste kleding

Vermijd katoenen kleding! Zodra je begint te zweten, en dat gebeurt sneller dan je denkt, houdt katoen al dat vocht vast. Ga daarom voor naadloze sportkleding van technische materialen zoals polyester. Daarnaast ziet het er ook nog eens veel mooier uit en gaat het langer mee.

Let op je pasvorm

Niet alleen het materiaal is belangrijk, ook de pasvorm speelt een grote rol. Een hardloopshirt dat net iets te los zit of een broekje die bij elke stap opkruipt, kan ongemerkt voor extra wrijving zorgen. Wat begint als een klein irritatiepuntje, verandert na zeven kilometer ineens in een pijnlijke plek waar je de rest van de dag last van hebt. Zorg dus dat je kleding goed aansluit op je lichaam.

Was je kleding na elke run

Helaas iets minder duurzaam, maar wel nodig. Was je hardloopkleding na elk rondje hardlopen. Zo houd je de stof zacht en huidvriendelijk. Natuurlijk stel je het wassen van je sportkleding altijd zo lang mogelijk uit, totdat er echt geen shirt of sok meer bij past. Zweet, zout en vuil kunnen de stof harder maken, wat wrijving versterkt. Schone kleding is zachter en vriendelijker voor je huid. Gebruik bij voorkeur een sportwasmiddel en laat je kleding goed drogen. Het liefst aan de lucht.

Toch last van schuurplekken gekregen?

Heb je ondanks alle voorzorgsmaatregelen toch ergens een schuurplek te pakken? Geen paniek! Spoel na het hardlopen je huid goed af met lauw water en dep voorzichtig droog. Breng eventueel een herstellende zalf aan zoals Sudocrem of Bepanthen om het herstel te versnellen. Laat de huid daarna zoveel mogelijk met rust. Draag even geen strakke kleding over de plek en, als het kan, kies voor een korte pauze of een alternatieve training zoals zwemmen of fietsen totdat de huid volledig hersteld is. Zo voorkom je dat een klein wondje uitgroeit tot een plek die je langer dwarszit dan nodig. (bron)

Aankondiging van de 45e Walfortloop in Aalten

Deelnemers aan de editie van 2022 

AVA’70 organiseert de GUV Walfortloop

Nog een keertje een wedstrijdprikkel pakken voor je op vakantie gaat? Dat kan, want op dinsdag 15 juli a.s. organiseert AVA`70 de GUV Walfortloop. De wedstrijd met start en finish op het atletiekcomplex van de club kent inmiddels een lange traditie en is de 2e zomeravondloop van 2025.

De Walfortloop is voor de regionale atleten die (nog) niet op vakantie zijn, een prima gelegenheid om de huidige vorm te testen. Voor sportieve toeristen in de omgeving vormt de prestatieloop een mooie uitdaging om de hardloopschoenen aan te trekken en in actie te komen.

Om 19.00 uur gaat de GUV Walfortloop van start met het programmaonderdeel voor de kinderen tot en met 9 jaar. Zij lopen 1000 meter op de atletiekbaan en passeren daarbij meerdere malen het aanwezige publiek, dat langs de baan de talenten aanmoedigt. Om 19.15 uur is het de beurt aan de kinderen vanaf 10 jaar voor hun wedstrijd over 2 kilometer. Zij verlaten de baan en lopen onder de fietstunnel door in de richting van het draaipunt, om hierna hetzelfde traject af te leggen terug naar de finish.

Om 19.35 uur is het de beurt aan de frame-runners, die een traject afleggen van 5 kilometer op een selectieve en wisselende ondergrond. Het startschot voor het peloton atleten en atletes aan de 5 en 10- kilometerrun valt om 19.45 uur. Na een rondje op de baan gaat het parcours in de richting van het prachtige bosrijke buitengebied rond kasteel `t Walfort.  Zandpaden, asfalt en bospaden zorgen voor veel variatie, waarbij de atleten die de 10 kilometer afleggen een extra lus af leggen. De fietstunnel in de laatste kilometer vormt dikwijls nog een lastig obstakel in de richting van de meet.

Voorinschrijven voor de GUV Walfortloop is vanaf heden mogelijk via de site: www.ava70.nl. Daarnaast is het ook mogelijk om in te schrijven op de wedstrijddag, vanaf 18.00 uur in het clubhuis van AVA`70. De kosten bedragen € 3,50 voor de deelnemers aan de 1 en 2 kilometer, terwijl de lopers en loopsters aan de 5 en 10 kilometer € 7,00 betalen.

De organisatie stelt bekers beschikbaar voor de nummers 1,2 en 3 bij de verschillende afstanden. Daarnaast ontvangt elke deelnemer een medaille bij binnenkomst. AVA`70 hoopt op een groot en sterk deelnemersveld en nodigt alle regionale atleten en atletes, vakantievierende trimmers en overige sportievelingen uit om zich aan te melden voor de GUV Walfortloop.

Klik op de link voor meer informatie

informatie

inschrijven

deelnemers

site organisatie

Drie tips om tóch langzamer te lopen

Rustige duurlopen zijn de basis

Zo langzaam kan ik niet lopen! Tot die constatering komt menig hardloper die probeert zich te houden aan de opdracht van een trainer of vanuit een schema om te lopen op een laag tempo, een lage hartslag of een bescheiden wattage. Hoe zit dat nu met dat langzame lopen en hoe pak je het aan?

Waar zijn zijn rustige duurlopen goed voor?

Rustige duurlopen zijn de basis van alle hardlooptraining (sprinten niet meegerekend), het fundament onder de training. Als je kijkt naar het totaal aantal kilometers in een trainingsweek zal 75 tot 80 procent van die kilometers in duurlopen zitten. Over het algemeen op intensiteit die we als rustig of easy bestempelen. Waarom deze vorm van training zo belangrijk is? Dit zijn de veranderingen die in je lichaam plaatsvinden als gevolg van duurtraining:

-verhoging van het bloedvolume

-verhoging van het slagvolume

-hemoglobine/myoglobine gaan omhoog (deze eiwitten helpen bij het zuurstoftransport)

-verbetering doorbloeding/capillarisatie* spiercellen

-verhoging aantal mitochondriën

De reden dat het lopers niet lukt of dat ze het frustreert omdat het niet hard genoeg gaat, is simpelweg dat ze dan nog niet voldoende getraind zijn. Hoe fitter je bent, hoe makkelijker het is om ‘langzaam’ te lopen. Hier zijn drie tips die je kunt gebruiken om lekker langzaam te lopen.

Wandel een minuut

Mocht die hartslag nu toch steeds heel irritant tot boven je vastgestelde doel reiken, terwijl je denkt dat je niet langzamer kunt zonder dat het wandelen wordt: wandel gewoon een minuut. Heus, het helpt heus je duurloop niet om zeep en het is een effectieve manier om weer in de juiste hartslagzone te belanden. We weten, voor veel hardlopers voelt een stukje wandelen als een doodzonde, maar dat is natuurlijk onzin. Als je bedenkt dat trainen in de juiste zone je uiteindelijk verder helpt, is dat gemiddelde tempo op Strava totaal onbelangrijk, toch? En nu Strava is genoemd; even stil staan om een foto te maken, is ook een optie.

Loop samen met iemand die langzamer is

Zoals met veel dingen in het leven, wordt iets dat je lastig vindt makkelijker als je aandacht wordt afgeleid. Zo blijkt het een stuk makkelijker te zijn om op een rustig tempo te lopen als je met iemand loopt die wat langzamer is dan jij. Je maakt een praatje, de kilometers gaan haast ongemerkt voorbij en je loopt ook nog eens op de juiste, lage intensiteit.

Vind de uitdaging én voldoening in het langzame lopen

Het is een groot genoegen als je een pittige intervaltraining afwerkt en de voorgenomen tempo’s haalt. Dat gevoel van voldoening kun je ook zoeken in een loopje in de laagste intensiteitszone. Je kunt zeker ook trots op jezelf zijn als je je niet hebt laten verleiden om toch harder te lopen dan de bedoeling was, om toch dat tempo, dat wattage of die hartslag die in je schema staat aan te houden. Dat is net zo goed een onderdeel van je training. Geloof ons, loop je die rustige duurlopen ook echt rustig, dan ben je frisser voor je snelle trainingen en je zult merken dat je steeds iets rapper kunt lopen op die lage hartslag of dat bescheiden wattage. Het werkt! (bron)