Knappe prestatie Cindy Brusse op WK Ironman 70.3 te Marbella

Cindy komt hier als 2e dame de bocht om

Na maanden van voorbereiding was het nu eindelijk zo ver! Om 7.50 gingen de pro’s van start en daarna volgde elke 9 minuten een agegroup. In totaal waren er 12 waves wel meer dan 2238 enthousiaste vrouwen. Mijn groep F50-54 was met 216 dames als wave 9 om 9.03 aan de beurt. Ik had goed ontbeten, om 8.00 ook nog ff een banaantje gegeten en een kwartier voor de start ook nog de laatste snelle calorieën ingenomen, want het zou een lange dag worden.

Al wachtende werd er vrolijke ABBA-muziek gedraaid en toen het onze tijd was (de gouden-badmuts serie), gingen we per 10 deelneemsters elke 5 seconden te water. Het was rennen de golven in, en tjee, wat was de zee woelig! Een dag ervoor lag het er zo strak bij en nu dit! Het leek een eeuwigheid te duren voordat ik bij de eerste driehoekige boei was, en linksaf mocht. Inmiddels was ik al zilveren-badmuts-spartelaars van de vorige serie aan het inhalen. Alhoewel ik nooit golf-zeezwemmen oefen, leek het me toch beter af te gaan dan heel veel deelneemsters van vorige series en bij bosjes haalde ik ze in. Helaas zorgden de golven er ook voor dat ik slokken water binnen kreeg, gatver! Dit gebeurde zeker 6 keer.

Na 1900m was er na 32 minuten de finish (mijn gebruikelijke tijd in vlak water is 28.30). Ik bleek als 4e gouden badmuts het strand op te rennen en was op weg naar de Bike-bag. Tas van het rek pakken, snel de helm op, wetsuit terug in de tas, tas afgeven en hup snel naar de fiets. Op de blote voeten met de fiets aan de hand snelde ik door de transitie zone en ik zat als 2e op de fiets!

Het zeewater lag niet zo lekker op mijn maag. En ik was nog geen 3 km op pad en hupsakee alles kwam er met een noodgang uit en belande over mijn hele stuur. De banaan was als 1 grote gespikkelde toestand te herkennen. Dit bracht me even terug naar mijn werk. Als iemand een overdosis gevaarlijke pillen heeft ingenomen en zich binnen een uur op de SEH meldt, dan gaat de slang door de keel en spoelen we de pillen uit de maag. Als ze er langer dan 1u in zitten, dan zou het niet zinvol meer zijn en doen we dat dus niet. Nou, deze banaan zat echt al 1u en 40 minuten binnen en zat nu ontploft op mijn stuur. Misschien moeten we de spoeltijd toch wat ruimer gaan aanhouden op de SEH.

Gelukkig was ik in een positieve stemming en dacht niet…hoe ga ik dik 5u sporten volhouden als ik nu al niks binnen hou. Maar dacht: zo dat lucht op, dan ga ik over een paar kilometer met de sportvoeding beginnen. En oh ja, ik zou gaan tellen hoeveel mensen ik inhaal, dat houd me een beetje bezig tijdens de 90km fietsen. Ik wordt natuurlijk ook ingehaald, maar 2 tellingen bijhouden, dat kan het sportende brein niet aan.

Na 5 km begonnen we met klimmen. In totaal zouden het 1785 hoogtemeters zijn, waarvan de eerste klim veruit het langst is. Het is een tempo kiezen, waarvan je denkt dat je het lang kan volhouden. Het was leuk fietsen, want ik was lekker van de 1 naar de ander aan het rijden. De telling verliep goed. Eenmaal boven volgde het leuke deel: recht naar beneden! Helaas stond er vrij veel zijwind, wat de afdaling minder ontspannen maakte en op het ligstuur liggen niet altijd mogelijk was. Gelukkig was ik toch wel lekker aero op de fiets en de telling liep lekker door. Bij het keerpunt na 45km zat ik al op 175.

Het hele tussenstuk was op en af en het was aftellen naar km 73. Daarna zou het heel lang afdalen worden, joepie! Het ging ondertussen goed met de voeding en ook met de telling, die inmiddels op 290 stond. Op de tracker-app kon Dennis zien dat ik langzaam steeds een plekje zakte tijdens het klimmen, maar in de afdaling weer wat goed maakte. Als 9e dame kwam ik de transitie zone in (teller gepasseerde dames op 340).

Fiets wegzetten in de parkeergarage , Rode Run Bag pakken, sokken en schoenen aan, heuptas met sportvoeding om, petje, bril op, tas afgeven en gaan (zonder banaan). Ik kwam uit de parkeergarage en moest een flinke loopbrug op, bah. Naar beneden kwam ik gelukkig in de vrolijkheid terecht. Uit grote geluidsboxen schalde het  “don’t you wish your girlfriend was hot like this “ Nou hot had ik het zeker bij de 26 gr die het inmiddels was. Dus bij de verzorgingspost keerde ik meteen 2 bekers water op mijn hoofd om.

Er volgde een stuk onverhard parcours langs het strand met brug nr 2. Op de weg terug was het best een lang stuk licht omhoog met vervolgens een stijl stukje weer een brug over. Dit parcours zou flat zijn, maar was het duidelijk niet! Het viel me op dat ik de gehele tijd samen met een dame in lichtblauw pakje liep. Het viel haar ook op en we wisselden wat woorden uit. Hé, hoe heet jij? Sarah. Enne, waar kom je vandaan: California. Sarah liep soms een paar meter voor me, maar bij de drankpost wandelde ze even. Het lukte mij om er steeds rennend door heen te gaan en 2 bekers water deels te drinken en deels op mijn hoofd te legen. Elke 1.6km was er een drankpost. Sarah had steeds 1km nodig, om weer aan te haken en me te begroeten.

Na 13 km werd ik aangemoedigd door Yvonne van Vlerken (vroegere steengoede Pro) en ze riep dat ik mooi 10e lag, maar wel ff door moest lopen om dat zo te houden. Dat was de eerste keer dat ik hoorde hoe ik in de wedstrijd lag en dat was wel heel positief! 3 jaar geleden werd ik in St George te Utah 40e. Dit zou wel een hele verbetering zijn. Helaas is het lopen niet mijn beste onderdeel, dus met nog 8 km te gaan zou het een lastige klus worden. Ik had ook geen idee wat mijn snelheid was, ik had wel eerder getracht te kijken wat mijn hartslag op mijn horloge was, maar die werd niet goed weergegeven en toen was ik ook gelijk klaar met mijn horloge.

Het einde van de loopmartelgang begon te naderen.Het parcours bestond uit 2 ronden en een toegift. Volgens Sarah hoefden we niet voor de 3e keer de loopbrug op. Helaas….wel dus. Gelukkig was de gezelligheid weer beneden en uit de speakers galmde het “Girls wanne have fun”. Nou ik wilde vooral zo snel mogelijk naar de finish. Ik bleek inmiddels 17e te liggen, maar trok er nog een eindsprint uit in werd 16e en 3 seconde na de 15e. Er waren uiteindelijk 216  F50-54 finishers! Het was mijn beste IM 70.3 ooit!

Bij deze een bedankje aan Frank Heldoorn,  voor de mooie en gevarieerde schema’s en dank aan Dennis voor de support, de gezelligheid en het maken van de foto’s en filmpjes! Oh ja, Dennis heeft alweer een mooie IM 70.3 voor me op het oog, de IM 70.3 Mossel Bay in Zuid-Afrika. Dat lijkt hem wel wat. Ik heb gehoord dat daar aapjes langs het parcours zitten, dus dat lijkt mij ook wel wat!

Cindy Brusse