Column: Erwin’s zin en onzin - deel 13

Ook ik wil een dictator worden!

Macht, aanzien, vrouwen, seks, geld. Ik wil het allemaal. Maar hoe ga ik dit ooit bereiken? Er is volgens mij maar één manier. Ik gooi mijn leven drastisch om. Weg met de die suffe schoolboeken en die laptop. Vanaf vandaag voor mij alleen nog maar een groene band, een fluitje en een klembord. Ik word hoofdjurylid!

De dictators van de atletiekbaan worden ze genoemd. De vergelijking met een ‘Sturmbannführer’ wordt regelmatig getrokken. De hoofdjuryleden van de atletiek worden gevreesd door iedere atleet. De hoofdjury is te herkennen aan hun groene band. Deze opzichtige accessoire zit strak om hun bovenarm. Ze hebben een blik in hun ogen van ‘ik bijt hem eraf’. Lachen is een zeldzaamheid in het leven een ‘groene bandendrager’. Alleen kleine kinderen uitlachen komt af en toe voor. Het gerucht gaat dat juryleden thuis niks te vertellen hebben en daarom buiten de deur hun gram halen. Bij een overtreding van een atleet staan de statige mannen of vrouwen (met praktische kapsels) in de startblokken om keihard op te treden. Streng doch rechtvaardig. Het motto is ‘jurylid ben je 24/7’ Ze zijn meedogenloos en onaantastbaar. Het is indrukwekkend!

Ik wil dat ook. Wat lijkt het mij heerlijk om thuis die groene band al om te doen. Voor de spiegel oefen ik hoe ik een meisje van acht steng toespreek. Met veel daadkracht marcheer ik heen en weer en wijs het weerloze kind op haar fouten. Als ik de avond voor mijn jurydebuut in mijn bedje kruip, houd ik mijn groene band gewoon om. Hoofdjury ben je namelijk dag en nacht. Als ik wakker word, ligt mijn atletiekunie-petje al op het nachtkastje op mij te wachten. Het is een prachtig petje. Groen met oranje streepjes. Het eveneens groene KNAU-shirtje hangt gestreken over mijn stoel. Nog even mijn afritsbroek aan en dan vliegensvlug naar de atletiekbaan.

Wanneer ik de jurykamer inloop grijp ik gedecideerd mijn fluitje en mijn klembord met daarop de deelnemerslijsten. Ik neem mezelf voor om dit bord de hele dag nonchalant onder mijn rechterarm mee te dragen. Als hoofdjurylid mag ik zodadelijk de overige juryleden toespreken. Ik ben wat nerveus, maar laat natuurlijk niks merken. Want een zenuwachtig hoofdjurylid geeft een verkeerd signaal af. Mijn speech is goed voorbereid. Ik heb speciaal nog wat oude toespraken van Fidel Castro en Jorge Videla teruggekeken. Die waren ook uit het goede juryhout gesneden. Dat tweetal bleef ook altijd op hun strepen staan.

Ik fantaseer er lustig op los. Wat lijkt het mij heerlijk om zodadelijk een oud omaatje van het middenterrein af te bonjouren. Ook al heeft het arme mens twee uur in de auto gezeten om haar kleinzoon aan te moedigen. Regels zijn regels. Oeh wat moet dat geweldig zijn om drie kinderen van een jaar of elf de mond te snoeren als ze mij een onnozele vraag stellen. Ik word stiekem een beetje geil van de gedachte dat ik straks een jochie van zeven kan diskwalificeren als hij met zijn voetje op de ‘verboden’ lijn stapt. De hele dag ga ik, met mijn klembord onder mijn rechterarm, interessant doen. Ik ben immers de baas! Ik verlang er nu al naar om de ‘normale’ juryleden te corrigeren. Mijn wil is namelijk wet! Iedereen kijkt ongetwijfeld tegen mij op.

Nog jaren moet ik oefenen om ook tot het selectie clubje hoofdjuryleden te mogen behoren. Eerst begin ik als verkeersregelaar, vervolgens wil ik helpen bij het klokken van de tijden bij de Walfortloop. Daarna stroom ik door naar de baanatletiek. Eerst kogels rapen en de verspringbak aanharken en dan hoop ik ooit te worden voorgedragen als hoofdjurylid. Een geweldige droom die hopelijk ooit werkelijkheid wordt!