Verslag van het Klavertje 4 in Olne (België) - deel 2

Van links naar rechts staand: Henrie Drenthel, Wim Rensink, Gerrit te Lindert en Evelien Hillen. Op de hurken: Heini Rave, Henk Lammers, Wim Brinkman en Marieke Prinsen

De  jaarlijkse Klavertje 4 trailrun  in Olne, in de voorlopers van de Ardennen, heeft een geweldig concept. De wedstrijd bestaat uit 4 verschillende routes, die samen ruwweg de vorm van een klavertje vier vormen op de kaart. Na iedere ronde besluit je wel of niet door te gaan met de volgende ronde. Als je alle 4 rondes loopt heb je ongeveer een marathon gelopen. Maar ondertussen heb je dan al wel een heleboel modder, stenen en heuvels achter de rug. Ruim 1000 hoogtemeters liegen er niet om.

Henrie Drenthel weet ieder jaar meer mensen enthousiast te krijgen om mee te gaan naar deze wedstrijd. Dit jaar vertrokken op zondagmorgen 19 januari om half zeven ‘s morgens  twee auto’s vol atleten uit Aalten. Door het vroege uur was het erg rustig op de weg waardoor we  veel te vroeg aankwamen. We hadden nog lang niet alle koffie en broodjes voor onderweg op die Evelien zo zorgzaam gesmeerd had toen we de lege parkeerplaats opdraaiden.  De organisatie was nog maar nauwelijks klaar voor het ophalen van de startnummers, maar de koffie aan de bar was lekker en de WC was nog leeg en schoon. We vermaakten ons door het bespreken van de hilarische column over trailrunning die onlangs verschenen was en het vergelijken van de trailrunspullen van de diverse deelnemers.

Langzamerhand werd het steeds drukker en drukker en nadat we ons opmaakten om naar de start te gaan bleken er honderden liefhebbers te zijn. Zoveel dat er op de geplande starttijd nog steeds lange rijen stonden voor de inschrijftafels. Naar goed Belgisch gebruik werd daar niet moeilijk over gedaan, het was immers mooi weer. Zo klonk ruim een kwartier later alsnog het startsein en vertrok er een langerekt lint met lopers door het doodstille dorpje.

De eerste kilometers was het nog druk en kwamen we regelmatig even stil te staan, maar al snel kwam er meer ruimte op de paden. In het begin probeerden we nog met een aantal leden van het groepje bijeen te blijven, maar na verloop van tijd verbrokkelde de Achterhoekse eenheid tot een aantal groepjes die opgingen in de meute. Na de eerste heuvels waren mijn benen helemaal wakker geschud. Enkele maanden blessureleed maakten het allemaal niet eenvoudiger en ik moest behoorlijk werken om Henrie bij te houden. De zon kwam inmiddels goed door en het jasje kon weer de rugzak in. In vergelijking met vorig jaar (sneeuw en ijs) en het jaar daarvoor (heel nat) was het parcours goed te belopen. Wel modderig, maar we gingen in ieder geval niet tot de enkels diep door de blubber.

De eerste ronde was eigenlijk al voorbij toen we ons net lekker in de wedstrijd voelden komen en na een paar slokken sportdrank ging het verder. Ik had zelf het gevoel dat ik steeds iets te hard ging, maar besloot het nog even aan te zien. Het lopen op zich ging nl. best goed en, hoewel ik er voor werken moest, ik genoot ervan om weer eens echte heuvels te bedwingen. De pittige klimmetjes werden iedere keer beloond met geweldig mooie uitzichten over de dalen en de lange afdalingen leverden steeds net voldoende herstel op om weer verder te kunnen. Toch voelde ik de power in mijn benen sneller dan verwacht afnemen en besloot ik geen risico te nemen. Na  twee rondes op wedstrijdtempo  besloot ik de derde ronde op mijn gemakje alleen verder te gaan. Ik wist me nog te herinneren dat dit een hele zware ronde was waarin je de steile heuvelrug twee maal over moest. Wandelend omhoog en dribbelend naar beneden moest dat nog wel te doen zijn.

Na de eerste kilometer in mijn eentje ging het meteen al mis toen ik gewoon achter iemand aanliep. De route leek zo een weiland in te lopen dat net bemest was, dat kon niet waar zijn. En inderdaad bleken we een lintje gemist te hebben. Toch maak je af en toe ook leuke dingen mee als het tegenzit. Ik kwam op dit punt nl met een Vlaming in gesprek die ook de verkeerde afslag had gepakt. Met zijn 67 jaar was hij al toe aan zijn 85ste marathon, maar hij had net besloten dat het niet deze in Olne zou worden. Al kletsend liepen we een stukje op en in de afdalingen liep ik bij hem weg, waarna hij me op de klimmen weer bijhaalde. Dat is voor mij typisch voor trailrunning en één van de dingen die ik er zo leuk aan vind.

Het laatste stuk van de derde ronde waren mijn benen helemaal leeg en wat was ik blij om de finishlijn te zien. Binnen keek ik eens rond of ik bekende gezichten zag en inderdaad zaten Wim en Evelien daar al lekker echter een Leffe. Ideale hersteldrank na zo’n inspanning en ik liet er me ook eentje goed smaken. Terwijl ik daarna onder de (warme!) douche sprong gingen zij de rest binnenhalen die alle vier rondes gedaan hadden. Zoetjesaan kwam de rest van de groep binnen, de één fris en de ander helemaal stuk. Douchen, biertje, koffie en vooral enthousiaste verhalen uitwisselend. Wat een mooi parcours, zeker als de zon schijnt. Goed geregeld allemaal, maar zeker niet overgeorganiseerd. En voor slechts 8 euro’s krijg je niet alleen een mooi evenement, er kan zelfs nog een T-shirt van af  als herinnering.

De gezelligheid in het gebouw was groot maar we besloten toch al snel weer de terugreis te aanvaarden. Met wat geluk op de weg waren we dan immers nog op tijd thuis voor het voetballen op tv zou beginnen…. Onderweg naar huis werden nog meer meegebrachte lekkernijen soldaat gemaakt om de verloren calorietjes weer aan te vullen en nog meer sterke verhalen verteld. Weer een mooie dag trailen met een geweldige groep mensen. Henrie, Evelien, Heini, Wim (2x), Marieke, Henk en Gerrit bedankt. Helemaal top. Hopelijk tot volgende keer.

Sportieve groet, Andre Bleumink

Het klavertje 4