Road to Marathon van Rotterdam 2016 - deel 12

Het Nederlandse politie team, met staande 3e van rechts Katja Demkes

Katja en Björn Demkes doen in april 2016 mee aan de Marathon van Rotterdam en trainen op een schema van Greg van Hest. Via dit blog geven ze iedere maand een update van hun ervaringen en vorderingen, vandaag deel 12.

EK Crosscountry Coventry 2016

Op 19 december 2015 vond het NK 10 kilometer plaats in Apeldoorn voor de politie. De eerste zes dames en heren plaatsten zich daar automatisch voor het EK in maart. Ik werd daar derde dame en plaatste mij dus ook voor het EK. Wat een eer. Op mijn leeftijd nog naar een EK, dat maak je toch nooit mee. Ik was erg verrast en blij tegelijk. Wel meteen weer op aarde terug, want ik zat immers in mijn trainingsschema naar de marathon van Rotterdam. Kon dit wel samengaan? Maar Greg had de wedstrijd mooi in het schema meegenomen. Twee weken voor de marathon een wedstrijd crossloop van 8 kilometer lopen moest kunnen.

Als nieuweling in de selectie mocht ik ook de vlag dragen. Ik moest dan ook de tuniek aan.  Dit maakte mij niet uit. Ik kende er toch niemand. Ik had het idee dat de anderen er gewoon geen behoefte aan hadden om in uniform de vlag te dragen.  Ik eigenlijk ook niet, maar goed kon mij het ook schelen. Je raadt het al, de helft van het uniform was ik vergeten.  De pet, het shawltje en handschoenen.  Het zou zich vast wel redden.  De officiële opening was bijzonder om mee te maken. 24 landen deden er mee. Allemaal mooie wedstrijdpakken en de vlagdragers allemaal mooi in uniform met pet, stropdas, shawl en handschoenen, behalve team Nederland dus haha.  De hele week was team Nederland al niet in eenheid van tenue.  Er was afgesproken dat we aan het ontbijt het blauwe shirt zouden dragen en bij het diner het witte shirt. Iedereen droeg van alles, maar niet wat er afgesproken was.  Dit was al hilarisch. De andere teams waren te herkennen aan hun eenheid van tenue. Op dinsdag gingen we met bussen op weg naar het parcours. We mochten het parcours gaan verkennen. Het was ongeveer een half uurtje rijden met de bus. We kwamen in een heuvelachtig gebied terecht.  Ergens in de middle of nowhere. Er stond alleen een grote universiteit en de rest was gras, weilanden en grauwe en grijze luchten.  Ik zag dat er een prachtig parcours was uitgestippeld. Ik liep twee rondes. Ik wist toen al dat dit geen makkie ging worden.  Heuvel op heuvel af.  Je liep voornamelijk op gras en de ondergrond was ongelijk. Goed kijken waar je liep. Het laatste stuk was erg zompig. De schoenen werden mooi in de modder weggezogen. Ik had er wel zin in. Na de parcoursverkenning gingen we met de bus terug naar het hotel. Rusten, eten en slapen.

Woensdag was het race day. Om 10:30 uur vertrokken alle dames met de bussen naar het parcours.  Ik was niet zenuwachtig.  Onze gedelegeerde had ons al verteld dat we geen kans zouden maken tegen de profatleten. Deze dames waren over het algemeen allemaal prof en werkten misschien 80 uur per jaar en de rest trainden ze hele dagen. Wat gaaf, dat zou ik ook wel willen. Gewoon op een EK staan en mee mogen doen vond ik al geweldig.  We moesten eerst met ons damesteam in een tent staan waar we allemaal gecontroleerd werden op startnummers. Daarna mochten we de tent uit en kwamen in het wedstrijd veld  terecht.   Er zou 3 keer een gong gaan, bij de derde keer moesten we in een sluis gaan staan.  Ieder  land stond in een sluis, achter elkaar.  Bij de derde gong klonk het startschot en weg waren we.  Ik stond in onze rij als derde dame. Ik ging zoals gewoonlijk weer eens te hard van start en kwam de eerste kilometer in 3:53 minuten door. Dit moest ik gelijk bekopen, want na kilometer 1 kwam de grote steile heuvel. Team Nederland liep in de middenmoot. Ik zag in de verte de snelle atletes rennen. Wat een mooi gezicht was dat. Ik was zelf in gevecht met mijn teamgenootje Janneke. We liepen constant bij elkaar. Bij de tweede ronde liep Janneke er vandoor. Ze liep zo makkelijk. Ik zat er bij de tweede heuvel helemaal door.  Heuvel naar beneden ging beter. Ik kwam weer in de buurt van Janneke en mijn andere collega Marieke. Allebeide waren ze net te sterk voor mij. Ik eindigde als derde dame van team Nederland. In het totale veld van de dames eindigde ik als 33^e dame.  Met de landenwedstrijd werden we toch nog zesde. Klasse prestatie.

De heren starten 2 uur later en eindigden ook in de middenmoot. Zij mochten 12 kilometer zwoegen in de heuvels. Terwijl de heren heel hard liepen,  33 minuten op de 10 kilometer, maakten zij ook geen kans tegen de heren. Die liepen hard. De eerste man die finishte, had een tijd van 35 minuten op de 12 kilometer Cross Country. Wat een atleet. Dat is toch niet normaal, wat een lopen. Ik vond het geweldig om mee te mogen maken. S ’avonds was de afsluiting van het EK en daarna was er een feestavond. De dag erna vertrokken we weer vanaf Birmingham met het vliegtuig richting Schiphol. Nu is de focus weer op de marathon gericht. Nog een kleine twee weken. Fit blijven en geen gekke dingen tussendoor doen.

Groeten Katja Demkes