Verslag van de 43e Marathon van Rotterdam - deel 2

Emiel Stronks, wachten op het startschot!

Het idee om de magische hardloop afstand te voltooien ontstond zo’n jaar geleden. Ook zeker met de gedachte dat Leen Huizer aka Lee Towers ook niet het eeuwige leven heeft. (toen nog niet wetende dat dit zijn laatste zou zijn) Want wat is er nu mooier dan te starten met de klanken van het You’ll Never Walk Alone. Maar ook zeker niet minder om toch minimaal 1 keer te doen wat Theo 13! keer heeft gedaan.

Hierdoor van kleins af aan al besmet met een soort marathonvirus want in april met de bus naar Rotterdam werd een beetje vaste prik. Onder luid gezang en gejuich werden de Avaleden naar de Coolsingel ‘ begeleid’. Dit was altijd een geweldige ervaring. De vraag was dus niet of maar wanneer we zelf dit avontuur aan zouden gaan.

Na zo’n 12 weken voorbereiding was het dan eindelijk zo ver. Het weekend van het marathon avontuur kon beginnen. Met een vorm van gezonde  spanning vertrok ik samen met Melinde op zaterdag naar Rotterdam. Het was met zo’n 24graden schitterend weer. We parkeerden de auto op een P&R net buiten het centrum om vervolgens met het OV het centrum in te gaan. Dit bleek een juiste keuze aangezien iedereen was uitgelopen om terrassen aan te doen en de deelnemers aan de Cityrun aan te moedigen. Het startnummer lag klaar in klaar in het WTC en na deze te hebben bemachtigd vertrokken richting ons hotel.

Na een overnachting in een hotel nabij het Rotterdamse vliegveld vertrokken met, inmiddels iets meer, gezonde wedstrijdspanning richting het centrum. Hier zochten we de gearriveerde Aaltenaren op bij de bus. Nog een groepsfoto en daarna richting de start. Vanwege mijn NK inschrijving had ik in de voorste vakken mogen starten. Echter toch besloten om samen met Henk, Loes, Annemarie en Gerben in de  2e wave te beginnen. Gezien het beoogde tempo was dit een betere keus. Iedereen zong luidkeels mee met de klanken van Lee en vervolgens een oorverdovende minuut stilte voor de overleden atleet Kelvin Kiptum. Beide erg bijzonder om mee te maken.

Ruim 10 minuten nadat de 1e deelnemers waren vertrokken kon ook ons avontuur beginnen. En een avontuur dat was het. Het advies van menigeen was ‘Genieten’. Dit ging tot zeker zo’n 15km erg goed. Mooie bijkomstigheid was dat ook het tempo erg stabiel was. Er kwamen vanaf dat moment echter ook lichte pijntjes. Gelukkig was er veel afleiding door het massaal aanwezige publiek. Elke keer weer gaf dit een enorme boost.

Na de 2e passage over de brug en het uit komen van de tunnel kon ik ook ervaren hoe lastig deze afstand is en waarom er op dit punt zoveel ‘knakken’. Zag er inmiddels naar uit om mijn meegereisde supporters te zien want we hadden elkaar bij het 1e punt gemist. Gelukkig zag ik ze ditmaal wel. De bemoedigende woorden van het thuisfront deden me goed, echter werden de benen alsmaar zwaarder en zwaarder. In het tempo was het nog niet echt terug te zien maar een verkeerde beweging en de kramp leek erin te schieten.

Het voor velen zo gevreesde rondje Kralingen deed voor mij eigenlijk wel goed. Met de zon erbij was de temperatuur toch wat aan de hoge kant en hier liep je wat meer in de schaduw wat best prettig was. Inmiddels het 35km punt bereikt, qua training was dit de verste afstand dus alles hierna was nieuw. Fris was ik allang niet meer en het genieten werd ook steeds meer overleven. Om je heen vielen atleten soms letterlijk om en doordat ze ook soms zo voor je stil gingen staan was het moeilijk in het ritme te blijven. Het was nu km voor km en de verpakking met Dextro slonk ineens ook erg snel. Maar het bleef goed gaan, en kon nog steeds een mooi tempo vasthouden. Het besef dat we het uit gingen lopen was er nu.

Onder de kubuswoningen door en in de laatste km nog opbeurende woorden en aanmoedigingen van het thuisfront en de aanwezige Avaleden, zorgden er zelfs voor dat er nog een kleine versnelling in zat. We draaiden de Coolsingel op en toen kwam echt het besef; we gaan het flikken! Wat een ervaring!  Ik zette het horloge uiteindelijk stil in een tijd van 3:32:37 en was hier meer dan tevreden mee. Aan een ieder wie dit mogelijk heeft gemaakt; mijn dank is erg groot!

Emiel Stronks